All Chapters of The Second Marriage Chance [Filipino]: Chapter 151 - Chapter 160

Jane “Ibig mo bang sabihin ay sinadya mo na lapitan ako, Brody?” tanong ko sa aking asawa. “Yes, Jane. I know about your infatuation with Bronn four years ago. Jakob explained it to me in detail,” he admitted. “Kung ganoon, bakit ka nagpakasal sa akin, Brody?” Ang unang pumasok sa isipan ko ay ginamit niya ang paghanga na mayroon ako para sa kanyang pinsan. Nakipagkasundo siya sa aking ama para lumayo ako kay Bronn at Emily. Ngunit hindi ko inaasahan ang mga sumunod na salita ni Brody. “Because I genuinely like you, Jane. I… I’m the one who approved your application to the university in London as an exchange student.” Umawang ang labi ko sa narinig. “Aminado ako, naroon pa ako sa relasyon ko noon kay Sonia noong mga panahon na iyon,” paliwanag ni Brody. “Alam niya ang tungkol sa nararamdaman ko sa ‘yo at inudyukan niya ako na magkaroon ng relasyon sa ‘yo.” Umasim ang mukha ko sa narinig. Noon bumalik sa katinuan ko na open relationship ang mayroon sila. Kumbaga si Sonia ang ka

Sarah Sinusundan kami ng dalawang bodyguard ni Chairman Benner na maayos na nakasuot ng itim na suit. Namamayani sa amin ang katahimikan habang tinatahak ang pasilyo sa loob ng isang prestihiyosong hotel patungo sa kanyang inupahang suite. Awkward ang nararamdaman ko sa kasalukuyan habang kasama siya. Matagal-tagal na noong huli kaming nagkaroon ng maayos na pag-uusap, o ng maayos na relasyon. Noong buntis ako sa kambal, sama ng loob lang ang ibinigay niya sa akin. Nang pumasok kami sa suite, isang kristal na chandelier ang nagbigay ng mainit na liwanag sa maluwag na living area. Nagpaalam sa akin ang aking ama. “Magpapalit lang ako ng damit,” aniya. Without waiting for a response, he disappeared into the primary bedroom, leaving me alone in the abundant space. Umupo ako sa malambot na couch na naroon sa living space ng suite at saka nagpadala ng mensahe kay Philip. Me: ‘Babe, sinamahan ko si Chairman Benner dito sa suite niya. Siya ang sumalo ng wine na ibubuhos sana sa

Philip "Daddy, I need to pee," ani Iris, ang kanyang kulay abong mga mata ay nanlalaki sa pagmamadali habang nakatingala sa akin, ang dalawang kamay ay nakahawak nang mahigpit sa kanyang tiyan. Sa bahay ay madalas na si Amanda or Pepper ang nag-aasikaso sa kanya sa ganitong bagay, o kaya naman ay si Sarah. Nakita ko ang anak kong lalaki sa malapit. “Rowan, come! We must help your sister!” sabi ko sa kanya. Wala akong plano na papasukin ang anak ko sa palikuran ng mga lalaki. Hindi ko rin naman siya pwedeng iwan nang mag-isa sa palikuran ng mga babae. “But I still wanted to play,” Rowan protested. Nilingon niya si Iris. “Please, Brother…” Kahit gaano pa kasutil ang isang ito, alam ko na pagbibigyan siya ni Rowan. “Promise me, you’ll give me your Monday snack,” at nagawa pang makipag-areglo. “Rowan…” nagsimula akong magbanta. Ayokong utakan niya si Iris sa ganitong paraan. “I-I’m just kidding!” “You are so annoying!” buwelta ni Iris, nagawang nameywang. Naiiling na lang ako

Philip Nagpapasalamat ako na maayos si Ethan, Dr. Ruth at ang anak nila. Nauna silang umalis ng pagtitipon dahil tinawagan sila ng emergency. Biglaan ang panganganak ng isang pasyente ni Dr. Ruth. Kung naaksidente ang kaibigan ko at pamilya niya, sigurado na hindi maililigtas si Sarah. May pagkakaintindihan kami ni Ethan na kahit hindi namin sabihin ay alam namin ang sitwasyon. Tatanawin kong malaking utang na loob ang ginawa niya sa pamilya ko. Nang ilabas ako ng ward ko, sakay ng wheelchair, noon ko lang nasaksihan kung gaano kaabala ang ospital ng mga Vanderbilt. The corridors buzzed with activity—nurses rushing by with charts, doctors shouting orders into phones, and dazed victims being directed to different departments. “Maraming sugatan at namatay sa naganap; ang ilan ay hotel staff, isa sa bodyguard mo ang binawian ng buhay at ang isa ay sugatan,” pagbibigay-alam ni Ethan. Hindi ako umimik, ngunit nakalarawan sa mukha ko ang sakit. Sigurado na ang taong kasama ko noong ma

Philip Lumipas ang isang linggo, dalawa, tatlo… Kinailangan na akong paalisin ni Ethan dahil may mga pasyente na mas nangangailangan ng pasilidad ng ospital. “Pwede kitang dalawin sa Serenity Pines o kaya naman ay kahit sumaglit ako sa Luminary Productions kung kailangan linisin ang mga sugat mo,” panimula ni Ethan. Hindi ako kumibo. Gusto ko sanang manatili rito sa ospital dahil narito si Sarah. May takot na naglalaro sa aking dibdib at hindi ako makatulog nang maayos dahil sa matinding pag-aalala. Natatakot ako na baka bigla na lang akong balitaan na wala na ang asawa ko, bumigay ang kanyang katawan o kung ano mang mga salita na hindi kanais-nais. Kaya lang, paano ang mga anak ko. Maraming bacteria at hindi maganda sa kalusugan ng apat na taong gulang ang ospital. Kailangan ko rin protektahan sina Iris at Rowan. Habang nagsusuot ako ng malinis na t-shirt, hindi napigilan ni Rowan ang magtanong. “Uncle Ethan, are we going home? Iiwan na ba namin si Mommy?” ani Rowan. Nakiki