บททั้งหมดของ ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห: บทที่ 31 - บทที่ 40

“ตอนนี้ลูกน่าจะเข้าใจแล้ว ว่าทำไมแม่ถึงได้ขวางลูกเอาไว้แล้วใช่ไหม” หลิ่วชิงเหอกล่าวเสียงเย็นชาหลิ่วหรูเยียนขมวดคิ้ว เบะปากกล่าว “ถึงอย่างนั้นแล้วจะยังไง ต่อให้ป้าอู๋ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมัน พวกเราก็ยังสามารถหาคนที่เก่งกว่ามาจัดการมันได้อยู่ดีนี่คะ!”“ไอ้หมอนี่ ภายในระยะไม่กี่วัน ก็เก่งกาจขึ้นขนาดนี้ บนตัวจะต้องมีความลับอะไรแน่!”“หนูกล้ารับรองเลยว่า จะต้องเป็นเพราะกายาโอสถสวรรค์นั้นของมันแน่ ถึงสามารถทำให้มันเร่งฝึกวรยุทธ์ได้หลิ่วหรูเยียนกล่าวอย่างคาดเดาหลิ่วชิงเหอครุ่นคิดเล็กน้อย กล่าว “ไม่ว่าจะยังไง ต่อไป หากเจอฉู่เฉิน ลูกก็ต้องเลี่ยง ๆ หน่อย ไอ้หมอนี่ ร้ายกาจกว่าที่ลูกคิด...”“แม่กังวลว่า เขาจะเป็นผลเสียกับลูก”ตอนที่พูดประโยคนี้ ภายในหัวสมองของหลิ่วชิงเหอมีภาพร่วมรักกับฉู่เฉินที่ในห้องนอนเมื่อครู่นี้ปรากฏขึ้นโดยไม่รู้ตัวอัปยศ!น่าอัปยศมาก!น่าโมโห!น่าโมโหที่สุด!น่ารังเกียจ ตนกำลังคิดอะไรอยู่?หลิ่วชิงเหอตกใจ คิดไม่ถึงว่าตนยังจะหวนคิดถึงภาพและความรู้สึกของการฟาดฟันอันน่าเร้าใจกับฉู่เฉินเมื่อครู่นี้อยู่อีก“แม่ กลัวอะไร หนูมีเพื่อนอยู่หลายคน เป็นตระกูลผู้ฝึกยุทธ์แห่ง

“คิดไม่ถึงเลย ๆ ข้าซ่งชิงอวิ๋นบำเพ็ญมาตลอดทั้งชีวิต จะได้รับความเป็นอมตะ ในช่วงบั้นปลายชีวิตเช่นนี้” ในใจของซ่งชิงอวิ๋นปลื้มปีติ กลับไปที่สำนักชิงอวิ๋นอย่างรวดเร็ว พร้อมทั้งประกาศปิดสำนัก ปิดสำนักทันที!ในเวลาเดียวกันสตรีศักดิ์สิทธิ์เหยาฉือที่ลงมายังโลกมนุษย์ ได้เดินทางเข้าสู่เมืองเจียงจงแล้ว ทำให้เกิดความฮือฮาขึ้นไม่น้อยพวกอันธพาลสองสามคนกำลังวิพากษ์วิจารณ์นาง“ไอ้เหี้ย! สวยฉิบหายเลยเว้ย! นี่มันนักคอสเพลย์เทพเซียนอะไรกันวะ?”“ไอ้สัตว์! ทั้งรูปร่าง นม เอว ขา ผิวพรรณ พี่ ๆ ว่าเป็นยังไง?”เด็กหนุ่มทั้งหลายคนสบตากันแวบหนึ่ง ก็เข้าใจกันความหมายของกันและกันทันที ขวางสตรีศักดิ์สิทธิ์เหยาฉือเอาไว้“คนสวย ดื่มด้วยกันสักหน่อยไหมจ๊ะ?”ทันทีที่เด็กหนุ่มเอ่ยปากพูด สตรีศักดิ์สิทธิ์เหยาฉือยกมือโบก โครม ๆ ๆ เด็กหนุ่มทั้งหลายลอยกระเด็นออกไปทันที ตกลงบนพื้น อาเจียนออกมาเป็นเลือด หมดสติ“ไอ้ลามก! ตายซะ!”สตรีศักดิ์สิทธิ์เหยาฉือกล่าวเสียงเย็นชา สาวเท้าเดินจากไปจากนั้น ดวงตาของนางเบิกกว้าง สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของมังกรลามก ภายในชั่วพริบตา ทันทีร่างกะพริบ ก็หายตัวไปจากถนนในเวลาเดียวกัน ฉู่เฉ

อินซู่ซู่ตกตะลึงไปทันที กัดริมฝีปากแดง พยักหน้ากล่าวเสียงอ่อย “ได้...”“เรียกนายท่านให้ฟังหน่อยสิ” ฉู่เฉินกล่าวพร้อมรอยยิ้มอินซู่ซู่ลังเลเล็กน้อย กัดริมฝีปาก แก้มแดงก่ำ กล่าว “นายท่าน”“อืม ไปกันเถอะ ไปที่โรงแรม” ฉู่เฉินกล่าวเสียงเรียบเฉยอินซู่ซู่ตกตะลึง สีหน้าตื่นเต้นอะไรนะ?โรงแรม...เขาคิดจะทำอะไร?ภายใต้ความลังเลเล็กน้อย อินซู่ซู่สีหน้าทั้งเขินอายทั้งโกรธ แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่น ทำได้แค่เพียงกัดฟัน จำต้องเดินตามฉู่เฉินออกไปด้วยใบหน้าแดงก่ำในไม่ช้า ทั้งสองคนก็มาถึงโรงแรมแห่งหนึ่งที่อยู่บริเวณนั้น เปิดห้องเช็กอิน ทุกอย่างเสร็จอย่างรวดเร็วเข้าไปในโรงแรมแล้ว อินซู่ซู่สีหน้าแดงก่ำ เหมือนกับแอปเปิลที่สุกจัด ไม่กล้าขยับเขยื้อนเลยสักนิด“มัวยืนอยู่ทำไม? ถอดเสื้อผ้าแล้วขึ้นไปนอนบนเตียง ฉันขอเข้าห้องน้ำก่อน” ฉู่เฉินกล่าว หันหลังแล้วเดินเข้าห้องน้ำอินซู่ซู่ตกตะลึง ร่างกายสั่นระริก ร่างกายเกร็งไปหมดถอดแล้วขึ้นไปนอนบนเตียงงั้นเหรอ?เป็นอย่างที่คิดเอาไว้เขาอยากจะทำเรื่องแบบนั้นกับเธออินซู่ซู่คิดหนักเป็นอย่างมาก เนื่องจากเธอโตมาจนป่านนี้ ยังไม่เคยมาเปิดห้องกับผู้ชายคนอื่นม

เมื่อฉู่เฉินได้ยินดังนั้น เลิกคิ้ว กล่าวเสียงเย็นชา “ขออภัยครับ ผมพอจะมีความรู้อยู่บ้างนิดหน่อยจริง ๆ”เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของชายชราก็เคร่งขรึมทันที ขมวดคิ้วขาว พ่นลมหายใจอย่างเหยียดหยาม ไม่พอใจเป็นอย่างมากข้างกายของเขามีชายวัยกลางคน ที่ท่าทางหมกมุ่นมากเกินไปตาเขียวปัด กล่าวอย่างเยาะเย้ยทันที“คุณหนูใหญ่กู้ ทำไม ตระกูลกู้ของพวกคุณไม่มีคนแล้วหรือว่ายังไงกัน? ถึงได้ไปลากไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมข้างถนนมาตรวจประเมินได้?”“ผมว่า คุณพากลับไปเถอะ เพื่อที่จะได้ไม่ต้องขายหน้า”“ถ้าหากไม่ไหวจริง ๆ ทางผมมีปรมาจารย์ตรวจประเมินหยกและของโบราณอยู่หลายท่าน คุณเลือกเอาสักคนตามสบาย”กู้รั่วเสวี่ยสีหน้าเคร่งขรึม กล่าวด้วยสีหน้าเย็นชาและไม่พอใจ “หวังคุน! ที่นี่คือเจียงจง ไม่ใช่เจียงเป่ย ตระกูลกู้จะหาใครมาตรวจประเมิน ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของคุณที่ต้องมายุ่ง!”หวังคุนแค่นหัวเราะ กล่าวอย่างเหยียดหยาม “คุณหนูใหญ่กู้ คุณพูดแบบนี้ไม่ถูกต้องนะ คนที่มาในวันนี้ ล้วนเป็นบุคคลที่เป็นที่รู้จักของเจียงจง เจียงเป่ย เจียงเฉิงทั้งสามเมืองเชียวนะครับ”“แม้แต่ปรมาจารย์ตรวจประเมินหยกและของโบราณที่พามาด้วย ล้ว

“หยุดเดี๋ยวนี้! ฉันอยากรู้นักว่าใครจะกล้าแตะต้องคุณฉู่!”กู้รั่วเสวี่ยก้าวออกมา จ้องหวังคุนอย่างเย็นชา กล่าวด้วยสีหน้าเย็นเยียบ “ผู้นำตระกูลหวัง ที่นี่คือเจียงจง ไม่ใช่เจียงเป่ย! คุณฉู่เป็นแขกคนสำคัญของตระกูลกู้ฉัน หวังว่าคุณจะไม่ทำอะไรผิดพลาด!”ทันทีที่ประโยคนี้หลุดออกไป หวังคุนสีหน้าอึมครึมทันที ความเย็นยะเยือกปรากฏขึ้นที่ใบหน้า จ้องมองกู้รั่วเสวี่ยอย่างไม่พอใจ ก่อนจะตะคอก “ตระกูลกู้แล้วยังไง? อย่าลืมสิว่า ผู้มีความสามารถแข็งแกร่งแต่ก็สู้อิทธิพลท้องถิ่นไม่ได้! วันนี้ ยังไงฉันก็ต้องจัดการไอ้เด็กนี่ให้ได้!”บรรยากาศชักดาบเข้าหากันสถานการณ์พร้อมที่จะระเบิดได้ทุกเมื่อภายในห้องโถงเต็มไปด้วยแรงอาฆาตในเวลานี้ ชายชราในชุดคอปกจีนสีขาวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้โบราณสีดำที่อยู่แถวหน้าสุด ขมวดคิ้วเล็กน้อย เอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ“พอแล้ว ผู้นำตระกูลหวัง ตระกูลกู้เป็นตระกูลใหญ่กิจการใหญ่โต คุณเอาชนะไม่ได้หรอก ทุกคนเป็นเพื่อนกันหมด ใจเย็น ๆ ทุกคนมาเพื่อหยกลายโลหิต ไม่มีความจำเป็นต้องจำให้กลายเป็นแบบนี้”“อีกอย่าง ที่นี่ก็คือเจียงจง ไม่ใช่เจียงเป่ยอย่างที่ว่าจริง ๆ”“ผู้นำตระกูลหวังมีควา