Semua Bab ชายาแพทย์พลิกชะตา: Bab 1531 - Bab 1540

คนประเภทนี้โดยทั่วไปแล้วจะมีนิสัยเย่อหยิ่ง ไม่เห็นคนรอบข้างอยู่ในสายตา และไม่ยอมฟังคำสั่งของผู้อื่น”“หนานเจียงส่งคนแบบนี้มาก็ดีแล้ว”“เหตุใดถึงพูดเช่นนี้?” กู้หว่านเยว่ไม่คุ้นเคยกับคนหนานเจียง“เมื่อวานท่านอ๋องให้ข้าดูรายชื่อแม่ทัพนายกองจากทางราชสำนัก นายพลเฉิงนั่นข้ารู้จักเป็นคนหยิ่งยโส ดูถูกเหยียดหยามผู้อื่น ไม่เห็นใครอยู่ในสายตา”เว่ยเฉิงยิ้ม“เขาและคุณชายจากหนานเจียงผู้นั้นเจอกัน แน่นอนว่าต้องไม่มีใครยอมใคร”เห็นได้ชัดว่า แผนยุยงให้แตกแยกของซูจิ่งสิงนี้ช่างยอดเยี่ยมจริง ๆ เพียงแค่พวกเขาขัดแย้งกันเอง ก็ไม่มีทางทำอะไรสำเร็จแต่กู้หว่านเยว่ยังคงกังวลอยู่เรื่องหนึ่ง“ท่านพี่ คืนนี้ข้าตั้งใจจะไปดูที่ค่ายทหารของศัตรู”หลังจากที่เว่ยเฉิงออกไปแล้ว กู้หว่านเยว่ก็ปรึกษากับซูจิ่งสิงเป็นการส่วนตัวซูจิ่งสิงขมวดคิ้วเล็กน้อย “อันตรายเกินไป”“ถึงแม้คนหนานเจียงจะไม่น่ากลัว แต่ก็กังวลว่าจะมียอดฝีมือแฝงตัวอยู่”“ข้ารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ” กู้หว่านเยว่กล่าวย้ำอีกครั้ง“ท่านไม่รู้สึกหรือว่าพวกเขามั่นใจมากเกินไป? ถึงแม้กองทัพของหนานเจียงจะมาสนับสนุน แต่เมื่อเทียบกับกองทัพเจดีย์หนิ

“รังแกกันเกินไปแล้ว ไป ไปเอาเรื่องพวกเขา!”คนกลุ่มหนึ่ง บ้างก็ทุ่มชาม บ้างก็ด่าทอ ผลักคนที่เข้ามาห้ามปรามออกไปด้านข้าง แล้วมุ่งหน้าไปเอาเรื่องกับกองทัพหนานเจียงด้วยความโกรธเกรี้ยว“ท่านพี่ ท่านนี่มันร้ายจริง ๆ”กู้หว่านเยว่ดึงซูจิ่งสิงออกจากมิติเวลานี้ รอบด้านวุ่นวายไปหมด ฟ้าก็มืดลงแล้วไม่มีใครสังเกตเลยว่ามีคนสองคนโผล่ขึ้นมาจากมุมห้องโดยไม่มีที่มาที่ไปมุมปากของซูจิ่งสิงแฝงไปด้วยรอยยิ้มเอ็นดู “มีแต่ข้าที่ร้ายหรือไร คนที่เก็บอาหารไปหมดคือเจ้าต่างหาก”“อาหารในค่ายทหารของศัตรูแย่จริง ๆ สู้ของพวกเราไม่ได้เลย”กู้หว่านเยว่เลือกอาหารที่เก็บกลับมาอย่างพิถีพิถันมุมปากของซูจิ่งสิงปรากฏรอยยิ้มที่ดูลึกลับ“อยากไปร่วมสนุกอีกหรือไม่?”“ไปสิ”เรื่องสอดรู้สอดเห็น รอดูความสนุก ๆ อะไรแบบนี้ นางชอบที่สุดแล้ว“เจ้ารออยู่ที่นี่”ซูจิ่งสิงพุ่งตัวออกไป ทำให้ทหารชั้นผู้น้อยของราชสำนักสองคนสลบหลังจากถอดเสื้อผ้าของพวกเขาออกแล้ว ก็ถือเสื้อผ้าแล้วพุ่งตัวกลับมา“เปลี่ยนชุดสิ”เขายื่นเสื้อผ้าชุดหนึ่งให้กู้หว่านเยว่หลังจากทั้งสองคนเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ก็รีบวิ่งตามกลุ่มใหญ่ไป ในเวลานี้ กองทัพขอ

กู้หว่านเยว่มองเขาแวบหนึ่ง สายตานั้นราวกับจะพูดว่า เจ้าหนู ถ้าเจ้าไม่สารภาพ ก็มีคนอื่นสารภาพอยู่ดี“ข้ากำลังถามเจ้าว่าผมที่ผูกอยู่บนหุ่นไม้นี่เป็นของใคร? ใช่ของแม่ทัพเกา เกาเจี้ยนหรือไม่?”“คะ คือว่า...”หญิงชราลังเลอยู่ครู่หนึ่ง กู้หว่านเยว่ยกหมัดขึ้นทำท่าจะต่อยนางอีกครั้ง นางจึงรีบพูด“ยะ อย่าต่อยข้า ข้าจะบอก ผมบนหุ่นไม้นี้เป็นของแม่ทัพเกาเจี้ยนจริง ๆ เป็นผมที่ตัดมาจากบนศีรษะของแม่ทัพเกาเจี้ยนในสนามรบวันนี้”หญิงชรารีบกล่าว กล่าวไปพลาง กุมศีรษะของตนเองไปพลางกู้หว่านเยว่และซูจิ่งสิงสบตากัน ในที่สุดทั้งสองคนก็เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดแล้ว ไม่แปลกใจเลยที่เกาเจี้ยนกลับมาจากสนามรบแล้วรู้สึกไม่สบายไปทั้งตัวที่แท้เป็นเพราะชวีเฟิงวางแผนไว้ล่วงหน้าแล้ว หาโอกาสเอาผมของเกาเจี้ยนไปขณะที่อยู่ในสนามรบ จากนั้นก็นำผมของเขามาผูกไว้บนหุ่นไม้นี้สุดท้ายก็ให้แม่หมอคนนี้ใช้วิชาไสยศาสตร์กับหุ่นไม้ ทำให้เกาเจี้ยนเจ็บปวดทรมาน อยากจะฆ่าคน“ข้าถามเจ้าหน่อย เพียงแค่เอาผมของคนอื่นมาผูกไว้บนหุ่นไม้นี้ไม่ว่าจะเป็นใคร เจ้าก็สามารถใช้วิธีการทำร้ายคนแบบนี้กับเขาได้หรือ?”กู้หว่านเยว่เริ่มสนใจสิ่งนี้ขึ้น

“น้องหญิง เจ้าคิดจะฆ่าเขาจริง ๆ หรือ?”เวลานี้ ซูจิ่งสิงที่อยู่ข้าง ๆ ก็เอ่ยปากขึ้น“เก็บคนผู้นี้ไว้ ภายหน้าค่อยมอบเขาให้กับเฟิ่งอู๋ชี จะสามารถซื้อใจเขาได้”ภายในหนานเจียงวุ่นวาย หลายฝ่ายแตกแยก การสู้รบภายในรุนแรงยิ่งกว่าต้าฉีเสียอีกและชวีเฟิง ก็คือคุณชายของตระกูลชวี ซึ่งเป็นหนึ่งในกลุ่มอำนาจเหล่านั้นซูจิ่งสิงคาดเดาว่า ชีวิตของชวีเฟิง น่าจะมีประโยชน์ต่อเฟิ่งอู๋ชีอยู่บ้าง“เช่นนั้นก็ฟังท่าน ยังไม่ฆ่าเขาตอนนี้”กู้หว่านเยว่ชักมือที่กำลังจะจัดการชวีเฟิงกลับ แล้วหยิบเชือกออกมามัดเขาไว้ หลังจากนั้น นางก็ฉีกแขนเสื้อของชวีเฟิงออกมา“ไปกัน พวกเราออกจากมิติกันก่อน”นางโบกมือ พาซูจิ่งสิงและหญิงชราออกจากมิติ อ้อมผ่านชวีเฟิงไป แต่ชีวิตของหญิงชราผู้นี้ กู้หว่านเยว่ไม่คิดจะเก็บไว้กำลังจะลงมือ ทว่ากลับเห็นหญิงชราเลือดออกทวารทั้งเจ็ด สิ้นใจไปแล้ว“นางตายได้อย่างไร?”กู้หว่านเยว่ตกใจ นางยังไม่ได้ลงมือเลย“อาจจะรู้ตัวว่าอยู่ได้ไม่นานแล้ว เพื่อที่จะได้ไม่ต้องทรมาน จึงปลิดชีพตัวเอง”ซูจิ่งสิงเดินเข้าไปตรวจสอบเมื่อแน่ใจว่าหญิงชราตายสนิทแล้ว จึงโยนนางไปด้านข้าง“ก็ดีจะได้ไม่ต้องเปื้อ

ทหารหนานเจียง “กล้าฆ่าท่านทูตใหญ่และหมอผีใหญ่ของพวกเรา สู้กับพวกเจ้าให้ตายกันไปข้าง!”ทหารราชสำนัก “พวกเจ้าเห่าหอนอะไร?”“ตูม!” ดินปืนตกลงบริเวณรอบนอกค่ายทหาร คราวนี้ทุกคนจึงได้สติ“แย่แล้ว กองทัพของเจดีย์หนิงกู่บุกมาแล้ว รีบไปหยิบอาวุธเร็วเข้า”“จะสู้อะไรกัน แม่ทัพใหญ่ก็ตายไปแล้ว พวกเราจะสู้ได้อย่างไร?”ค่ายทหารวุ่นวายไปหมด“ตูม!” เสียงดังขึ้นอีกครั้ง ดินปืนของเจดีย์หนิงกู่ ขว้างมาทางนี้ ราวกับไม่ต้องเสียเงินเสียทองเมื่อเผชิญหน้ากับความแข็งแกร่งอย่างแท้จริง และกองทัพราชสำนักและกองทัพหนานเจียงก็ไร้ผู้นำ ไม่นานก็แตกพ่าย“ยอมแพ้ไม่ฆ่า ยอมแพ้ไม่ฆ่า!”บนกำแพงเมืองมีเสียงตะโกนของกองทัพเจดีย์หนิงกู่ หลายคนเห็นว่าสู้ไม่ได้ ก็วางอาวุธลง หาซอกมุมนั่งยอง ๆ กอดศีรษะแล้วรีบยอมแพ้จนกระทั่งดวงอาทิตย์เพิ่งจะโผล่พ้นขอบฟ้าทางทิศตะวันออก แสงแรกสาดส่องลงบนผืนดิน กองทัพเจดีย์หนิงกู่ก็เข้ายึดครองเมืองเซินได้อย่างสมบูรณ์“ชนะแล้ว! ชนะศึกอีกแล้ว”เหล่าทหารโห่ร้องด้วยความยินดี ตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่งซูจิ่งสิงขี่อยู่บนหลังม้า เขาที่ออกรบมาทั้งคืน สังหารข้าศึกไปมากมายนับไม่ถ้วน เวลานี้ มือและหอกยา