องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน のすべてのチャプター: チャプター 621 - チャプター 630

ครู่ต่อมา สายสืบสองคนที่เติ้งหม่างส่งไปก็กลับมา”ท่านแม่ทัพใหญ่ กองทหารม้ากลุ่มหนึ่งกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ อีกทั้งพวกท่านรองแม่ทัพหม่าดูท่าทางจะถูกพวกมันจับเป็นได้แล้วขอรับ”“เจ้าว่ากระไรนะ?”เติ้งหม่างเผยสีหน้าประหลาดใจ แล้วเอ่ยด้วยความขุ่นเคือง “หม่าเวยเจ้าคนไร้ประโยชน์ โดนฝ่ายตรงข้ามจับกุมตัวได้รวดเร็วถึงเพียงนี้ มันน่าโมโหนัก!”“ท่านแม่ทัพใหญ่ เช่นนั้นตอนนี้พวกเราจะทำอย่างไรกันดีขอรับ?”“เตรียมรับมือ จริงสิ ทางนั้นมีกำลังพลเท่าใด?”“คาดคะเนราว ๆ พันนายขอรับ”เติ้งหม่างยิ่งงุนงงกว่าเดิม นึกว่าตนเองหูฝาดไป จึงไต่ถามอีกครั้ง “เจ้าว่ามีเท่าใดนะ?”“ประ… ประมาณพันนายขอรับ”“แค่พันนาย? พวกเจ้ามิได้ตาลายมองผิดไปใช่หรือไม่?”“เรียนท่านแม่ทัพใหญ่ คนของฝ่ายตรงข้ามมีจำนวนมิมากจริง ๆ ขอรับ แต่เบื้องหลังของพวกมันมีทหารหนุนหรือไม่นั้นยังมิอาจทราบได้”“ไปสืบต่อ ส่วนคนอื่น ๆ เตรียมพร้อมรับมือ!”“ขอรับ!”สายสืบหลายคนจึงมุ่งหน้าไปยังเบื้องหน้าอีกคราตามบัญชาของเติ้งหม่างส่วนคนอื่น ๆ ซุ่มซ่อนตัวอยู่ตามแนวป่าละเมาะสองข้างทางมินานนัก เสียงควบม้าก็ใกล้เข้ามา ปรากฏในสายตาของเติ้งหม่างและคนอ

หูก่วงเซิงกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “การเดินทางของพวกท่านในคราวนี้ มาลอบโจมตีทหารรักษาการณ์เจียวโจว มิผิดกระมัง?”เติ้งหม่างกล่าวถามอย่างสนอกสนใจ “แล้วอย่างไร?”“หากเป็นเช่นนั้น ข้าน้อยนำทางพวกท่านไปที่นั่นได้ ทั้งยังอาจใช้สถานะของข้าน้อยลวงให้เปิดประตูเมืองได้ด้วย หากเป็นเช่นนั้น พวกท่านก็จะประหยัดแรงไปได้มาก!”เติ้งหม่างเริ่มเอนเอียง จึงซักถามต่อ “เงื่อนไขเล่า?”“เงื่อนไขง่ายดายยิ่ง นั่นก็คือปล่อยพวกข้าไป หากท่านยินยอม พวกเราก็ลงมือกระทำการได้ทันที”“หึหึ เงื่อนไขของเจ้าช่างน่าดึงดูดยิ่งนัก เพียงแต่… ข้าจะเชื่อใจเจ้าได้อย่างไร?”หูก่วงเซิงถอนหายใจเบา ๆ “ชีวิตน้อย ๆ ของพวกเราในยามนี้อยู่ในเงื้อมมือของท่าน นอกจากใช้ความดีความชอบไถ่โทษ ยังมีทางอื่นใดที่จะให้พวกเราเอาชีวิตรอดไปจากเงื้อมมือของท่านได้? ดังนั้นท่านมิจำต้องสงสัยในความจริงใจของพวกเรา ท้ายที่สุดแล้วหากสิ้นชีพไป ทุกสิ่งก็ล้วนแล้วแต่จบสิ้น”เมื่อเขากล่าวจบ ชายฉกรรจ์ร่างกำยำข้างกายเขาก็ตวาดลั่น “หูก่วงเซิง เจ้าคนขลาดเขลา ถึงขั้นคิดจะช่วยเหลือกองทัพหนานเยวี่ยบุกทะลวงประตูเมืองต้าเหยียนของพวกเรา เจ้ายังเป็นคนอยู่รึ?“หม่าขุย

“อ๊าก! มือข้า......”เปลวเพลิงจากระเบิดพุ่งทะยานสู่ท้องฟ้า เสียงร้องโหยหวนอย่างน่าเวทนาดังตามมา!ท่อนแขนขาขาดวิ่นกระเด็นออกมาพร้อมกับเสียงระเบิดกระหึ่ม ตกลงบนพื้นดินอันมืดมิดรอยเลือดเปรอะเปื้อนภายใต้แสงจันทร์อันสลัวราง ดูโดดเด่นเป็นพิเศษฉงชูโม่และคนอื่น ๆ ต่างตะลึงงันพวกเขาคาดมิถึงจริง ๆ ว่าในพุ่มหญ้าทั้งสองข้างทางจะมีทหารซุ่มโจมตีอยู่จริง ๆ!สิ่งที่คาดมิถึงยิ่งกว่าก็คือ ฉินซูยิงธนูเพียงดอกเดียว ก็ระเบิดพวกมันกระจุยกระจายได้!เมื่อเห็นพวกเขายืนตะลึงอยู่ ฉินซูจึงโบกมือ แผดเสียงดังลั่น “ยืนบื้อหาปะไรกัน ระดมยิงเร็วเข้า!”ในเวลาเดียวกัน เสียงโห่ร้องก็ดังขึ้นเป็นระลอกจากป่าทึบทั้งสองข้างทาง“ให้ตายสิ มันรู้ได้อย่างไรว่าพวกเราซ่อนตัวอยู่ตรงนี้?”“ยิงธนู ยิงธนูเร็วเข้า!”เมื่อได้ยินเช่นนั้น เหล่าพลธนูก็เตรียมง้างธนูยิงแต่ทันใดนั้นเอง แสงเพลิงหลายสายก็แหวกผ่านความว่างเปล่าพุ่งลงมาจากฟากฟ้าตู้ม ตู้ม ตู้มเสียงระเบิดดังกึกก้องสนั่นจนแก้วหูแทบแตกดังขึ้นต่อเนื่องกองทัพหนานเยวี่ยที่ซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้สองข้างทางถูกแรงระเบิดซัดกระเด็น ทั้งคนทั้งม้าระเนระนาดพัลวัน!เสียงร้องโหย

ฉินซูหรี่ดวงตาเล็กน้อย กล่าวว่า “การสังหารเติ้งหม่างในยามนี้ง่ายดายราวพลิกฝ่ามือ แต่สิ่งที่ข้าต้องการมิใช่เพียงศีรษะของเขา มิใช่เพียงชัยชนะหรือความพ่ายแพ้ในศึกครั้งนี้”ฉงชูโม่สีหน้างุนงง ถามด้วยความสงสัย “แล้วพระองค์ยังต้องการสิ่งใดอีกเพคะ?”ฉินซูทอดสายตาอันสงบนิ่งไปยังทิศใต้ กล่าวถ้อยคำที่ทำให้คนต้องตะลึงงัน “สิ่งที่ข้าต้องการ คือแคว้นหนานเยวี่ยทั้งแคว้น!”เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของฉงชูโม่ก็เต็มไปด้วยตะลึงงัน!นางถึงกับคิดว่าตนหูฝาดไป “องค์รัชทายาท พระองค์ตรัสว่ากระไรนะเพคะ? พระองค์ทรงหมายจะยึดครองแคว้นหนานเยวี่ยหรือ?”“ไยเล่า เจ้าเห็นว่าเป็นไปมิได้รึ?”ฉงชูโม่กำลังจะเอ่ยปากยอมรับ แต่เมื่อนึกถึงอานุภาพของธนูทดกำลังและระเบิดสายฟ้า นางก็รู้สึกว่านี่มิใช่เรื่องเพ้อฝันลม ๆ แล้ง ๆ อีกต่อไปหลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง นางจึงกล่าวอย่างสุขุมว่า “ภูมิแคว้นหนานเยวี่ยเป็นภูเขาสูงป่าทึบ อีกทั้งด่านป้องกันสำคัญส่วนใหญ่ยังตั้งอยู่ในที่ที่มีปราการธรรมชาติ ซึ่งป้องกันง่ายแต่โจมตียาก แม้จะมีธนูทดกำลังและระเบิดสายฟ้า เกรงว่าก็คงจะตีฝ่าเข้าไปได้ยากอยู่ดี”“ความสำเร็จย่อมเกิดจากความมุ่งมั่น วันน

หลังจากที่พวกเขาทั้งหมดจากไปได้มินาน ทหารต้าเหยียนที่นอนกองอยู่บนพื้นด้านนอกป่าก็พากันลุกขึ้นยืนหนึ่งในนั้นพึมพำ “ใต้เท้าตงฟางให้พวกเราแสดงละครฉากนี้ด้วยกัน เพื่อการใดกันแน่?”“ถามมากไปไย ใต้เท้าตงฟางสั่งแล้วว่า นี่เป็นพระบัญชาขององค์รัชทายาท พวกเรามีหน้าที่เพียงแค่ทำตามก็พอ!”“นั่นสินะ ไปกันเถิดพวกเรา รีบไปรวมพลกับท่านแม่ทัพใหญ่ดีกว่า”จากนั้น พวกเขาทั้งหมดก็พากันไปจากที่แห่งนั้นผ่านไปเกือบชั่วยามฉินซูนำเติ้งหม่างและพวกทิ้งห่างกองทัพต้าเหยียนไปไกลลิบเมื่อเห็นว่าพ้นจากอันตรายแล้ว หัวใจที่แขวนอยู่บนเส้นด้ายของเติ้งหม่างก็พลันสงบลงในที่สุดเพียงแต่หลังจากเผชิญกับความพ่ายแพ้ครั้งใหญ่ สภาพของเขาก็ดูซึมเซาอิดโรย สีหน้าไร้ซึ่งแววโอ่อ่าผึ่งผายดังเดิมอีกต่อไปเมื่อเห็นท่าทางของเขาเช่นนี้ ฉินซูก็กล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “แพ้ชนะเป็นเรื่องปกติในสงคราม ตราบใดที่ขุนเขายังเขียวขจี มิต้องกลัวว่าฟืนจะหมด”เมื่อได้ยินดังนั้น ประกายแสงเจิดจ้าก็พลันวาบผ่านดวงตาของเติ้งหม่าง ความขุ่นมัวในใจพลันมลายหายสิ้นในทันทีเขาก้มศีรษะคำนับฉินซูด้วยความซาบซึ้งในบุญคุณ “ขอบคุณท่านผู้มีพระคุณที่ชี้แนะ ม