All Chapters of องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน: Chapter 681 - Chapter 690

จ้าวอวี้เสวียนพยักหน้า จากนั้นทั้งสองก็เตรียมจะใช้วิชาตัวเบาหนีไปทว่าในตอนนั้นเอง ก็มีเสียงแผ่วเบาเสียงหนึ่งดังมาจากด้านหลังของทั้งสองพวกเขาทั้งสองหันกลับไปมองโดยสัญชาตญาณ ก็ต้องตกใจจนถอยกรูดไปหลายก้าว เมื่อตั้งหลักได้แล้วก็มองฉินซูที่โผล่มากะทันหันด้วยท่าทีระแวดระวังราวกับเผชิญหน้ากับศัตรูร้ายฉินซูไพล่มือไว้ด้านหลังพลางพินิจมองทั้งสองด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นรูปร่างหน้าตางดงามราวดอกท้อของจ้าวอวี้เสวียน และรัศมีแห่งความสูงศักดิ์ที่แผ่ออกมาจากตัวนาง ฉินซูเลิกคิ้วถามว่า “จ้าวอวี้เสวียนหรือ?”จ้าวอวี้เสวียนมีสีหน้าประหลาดใจ พลันถามกลับเสียงหลงว่า “เจ้ารู้จักข้าด้วยหรือ?!”ฉินซูหัวเราะน้อย ๆ “เป็นเจ้าจริง ๆ ด้วย ครั้นที่อยู่ในถัวเฉิง ข้าได้ยินคนพูดถึงองค์หญิงอวี้เสวียนบ่อยครั้งว่ามีรัศมีสูงส่ง งดงามน่าหลงใหล วันนี้ได้เห็นกับตา จริงดังคำว่าแล้ว”“เจ้ามิเคยพบข้า ไยจึงรู้ว่าข้าเป็นใคร?”“เจ้ากับข้าต่างก็เป็นเชื้อพระวงศ์ ลักษณะที่เป็นเอกลักษณ์ของหน่อเนื้อราชวงศ์นั้นเห็นได้ชัดเจน คำถามเช่นนี้จำเป็นต้องถามด้วยรึ?”จ้าวอวี้เสวียนใคร่ครวญแล้วก็เห็นด้วย จึงกัดฟันกล่าวว่า “ฉินซู เจ้าสังหารเช

ดวงตาของฉินซูเบิกกว้าง เมื่อเห็นภาพมหัศจรรย์นี้ทำแบบนี้ได้ด้วยหรือนี่?จากนั้นเขาก็ปล่อยกระแสพลังฝ่ามือออกมาอีกหลายครั้ง พยายามจะทำลายโล่จำแลงจากป้ายอาญาสิทธิ์นั้นลง แต่กลับพบว่าหลังจากโจมตีติดต่อกันหลายครั้งป้ายอาญาสิทธิ์นั้นก็ยังคงแข็งแกร่งราวกับหินผาป้ายอาญาสิทธิ์นั่นเป็นของวิเศษ!เมื่อคิดได้ดังนั้น ดวงตาของฉินซูก็เป็นประกายในทันที ใบหน้าฉายแววละโมบสิ่งที่เขาขาดแคลนมากที่สุดในยามนี้ก็คือของวิเศษคุ้มภัยเช่นนี้บัดนี้คงต้องคิดหาวิธีแล้ว!เขาเหลือบมองไปรอบ ๆ แล้วถามด้วยใบหน้าเปี่ยมด้วยความสงสัยว่า “จ้าวอวี้เสวียน ป้ายอาญาสิทธิ์ของเจ้า เป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์ของผู้บำเพ็ญตนใช่หรือไม่?”“เจ้ารู้เรื่องผู้บำเพ็ญตนด้วยหรือ?!” สีหน้าของจ้าวอวี้เสวียนยิ่งทวีความประหลาดใจ“ข้าต้องรู้อยู่แล้วสิ ในเมื่อพวกเจ้าเป็นพวกผู้บำเพ็ญตน จะปลิดชีพพวกเจ้าให้หมดสิ้นย่อมเป็นการยาก พวกเจ้าไปซะ วันนี้ข้าจะมิฆ่าพวกเจ้า”เมื่อได้ยินเช่นนั้น จ้าวอวี้เสวียนก็ดีใจมากนางยื่นนิ้วเรียวยาวขาวผ่องแตะป้ายอาญาสิทธิ์ ป้ายอาญาสิทธิ์นั้นก็หดวูบคืนสู่ขนาดเดิมแล้วตกลงมาบนฝ่ามือนางในขณะที่จ้าวอวี้เสวียนกำลังจะประค

“ถ้าเช่นนั้นก็ขอบคุณสำหรับน้ำใจ” ฉินซูหัวเราะเบา ๆ“พวกเรากลับ!”ชายชราเหลือบมองจ้าวอวี้เสวียนแล้วหันหลังเดินจากไปจ้าวอวี้เสวียนมีสีหน้าประหลาดใจ แต่ก็มิกล้าพูดกระไรมากนัก นางจ้องมองฉินซูจากระยะไกลผาดหนึ่งแล้วประคองเซวียหมิงตามไปเมื่อเห็นเช่นนั้น ฉินซูก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกแม้ว่าวรยุทธ์ของชายชราผู้นี้จะมิน่าสะพรึงกลัวเท่าซ่างกวนอวิ๋นซี แต่ก็เหนือกว่ายอดฝีมือขั้นสูงสุดระดับสวรรค์ทั่วไปลิบลับหากอีกฝ่ายสู้มิคิดชีวิตมิสนใจสิ่งใด เขาก็มิมั่นใจว่าจะสามารถหลบหนีได้อย่างปลอดภัยที่รอดพ้นอันตรายมาได้ในครั้งนี้ ถือว่าได้รับความคุ้มครองจากชื่อเสียงของเหลยเจิ้นแล้วเขารวบรวมสติแล้วสั่งว่า “พวกเราก็ไปกันเถิด”ชิวก่วนและคนอื่น ๆ เพิ่งได้สติ ก็พยักหน้ากันอย่างเหม่อลอยเมื่อครู่แม้ว่าชายชรากับฉินซูจะประลองกันเพียงกระบวนท่าเดียว แต่วรยุทธ์นั้นก็เกินขอบเขตความเข้าใจของพวกเขาไปมากมุมมองที่พวกเขามีต่อใต้หล้านี้ถูกทำลายลง ถึงกับรู้สึกว่าตนเองช่างเล็กจ้อยราวกับมดปลวกด้านนอกหุบเขาจ้าวอวี้เสวียนถามด้วยความค้างคาใจว่า “ท่านอาจารย์อา ไฉนท่านถึงปล่อยฉินซูไปง่าย ๆ เช่นนั้น แม้จะมิแก้แค้นให้ศ

อีกฝ่ายหน้าแดงก่ำ กล่าวด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอดว่า “เลิกพูดจาหวานหูได้แล้วเพคะ ท่านยังมิได้เล่าเรื่องหนานเยวี่ยให้หม่อมฉันฟังเลย ท่านตีฝ่าด่านป้องกันแสนยากเข็ญของหนานเยวี่ยแล้วยึดครองหนานเยวี่ยได้อย่างไรกันแน่?”ฉินซูยักไหล่ แล้วเล่าเรื่องราวคร่าว ๆ ให้ฟังเขาเล่าด้วยท่าทีสบาย ๆ แต่ฟังแล้วมู่หรงจื่อเยียนกลับรู้สึกฮึกเหิม!“นึกมิถึงเลยว่า ท่านจะมากเล่ห์ร้อยเหลี่ยมถึงเพียงนี้ ถึงกับให้ลูกน้องปลอมตัวเป็นทหารหนานเยวี่ยหลอกให้เปิดประตูเมือง แต่แม่ทัพหนานเยวี่ยก็ช่างโง่เง่าเสียกระไรปานนั้น มองมิออกหรือไร”ฉินซูกล่าวอย่างมิสบอารมณ์ว่า “ข้าแทรกซึมเข้าไปในหนานเยวี่ยตั้งแต่ก่อนหน้านี้ อีกทั้งยังให้จ้าวควงแต่งตั้งเป็นกุนซือของเติ้งหม่าง หากไร้ขั้นตอนนี้ไปข้าคงมิอาจหลอกล่อให้เปิดประตูเมืองแล้วจับจ้าวควงได้ง่าย ๆ เช่นนี้หรอก”“ก็จริงเพคะ ดูเหมือนว่าท่านจะทรงปราดเปรื่องลึกล้ำมากทีเดียว สมกับเป็นชายที่มู่หรงจื่อเยียนหมายตา!”เมื่อกล่าวเช่นนั้น ใบหน้างดงามของมู่หรงจื่อเยียนก็เผยสีชมพูระเรื่ออีกครั้งเมื่อทราบว่าฉินซูแสดงวรยุทธ์อันน่าทึ่งในแคว้นหนานเยวี่ย นางก็บ่นด้วยความเป็นห่วงเต็มประดา“ฉิน

ตู๋กูโฉ่วเยวี่ยลังเลเล็กน้อยก่อนจะกล่าวว่า “ชูโม่ สองวันนี้เจ้าถามข้าหลายครั้งแล้ว ที่ข้ามิบอกความจริงเพราะกลัวว่าหากพูดออกไปจะทำให้เจ้าตกใจ ฉะนั้นเจ้าช่วย...”ยังมิทันที่เขาจะพูดจบ ฉงชูโม่ก็ยืนกรานหนักแน่นว่า “มิได้! หากเจ้ามิบอกความจริงแก่ข้า เช่นนั้นเจ้าก็ไปจัดการกับมหาปุโรหิตของสำนักจันทราโรหิตเอง เรื่องนี้ข้ามิยุ่งด้วยแล้ว”“อย่าทำเช่นนั้นสิ ข้าสู้มหาปุโรหิตนั่นมิได้ ข้าต้องพึ่งเจ้า”“เช่นนั้นเจ้ารีบบอกความจริงมาเร็วเข้า มิฉะนั้นข้าจะมิร่วมมือด้วย!”เมื่อถูกฉงชูโม่บีบคั้น ตู๋กูโฉ่วเยวี่ยทำได้เพียงถอนหายใจแล้วกล่าวว่า “ก็ได้ ที่จริงแล้วสำนักจันทราโรหิตเป็นสำนักชั่วร้าย สิ่งที่พวกเขาเก่งที่สุดคือการชักจูงผู้คน มิเพียงเท่านั้น พวกเขายังเก่งในการฝึกสัตว์ร้าย โดยปกติสัตว์ดุร้ายเหล่านั้นล้วนแต่เชื่อฟังพวกเขาจนผิดวิสัย”เมื่อพูดถึงตรงนี้ ตู๋กูโฉ่วเยวี่ยก็เงียบไปฉงชูโม่ขมวดคิ้วถามว่า “แล้วอย่างไร? นั่นคือจุดประสงค์ที่เจ้าบุกไปกวาดล้างสำนักจันทราโรหิตรึ?”ตู๋กูโฉ่วเยวี่ยทำสีหน้าให้เคร่งขรึม กล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ความจริงยังมีมากกว่านั้น หากข้าพูดออกไป เจ้าอย่าได้ตกใจเชียว”