All Chapters of องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน: Chapter 431 - Chapter 440

ผู้ว่าการอำเภอซุนเยวี่ยแห่งอำเภอฉงซานเอ่ยว่า “องค์รัชทายาท อำเภอฉงซานของเรานอกจากขาดแคลนเสบียงข้าวแล้ว ยังขาดแคลนน้ำอย่างหนัก ข้าน้อยตั้งใจที่จะซ่อมแซมการชลประทาน แต่คลังของที่ว่าการอำเภอนั้นไม่มีเงินเหลือนานแล้วพ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยจึงบังอาจขอความช่วยเหลือจากพระองค์พ่ะย่ะค่ะ!” “ที่ว่าการอำเภอขาดเงินแล้วเจ้ามิไปขอจากที่ว่าการมณฑลงั้นหรือ?” “ข้าน้อยเดินทางไปที่ว่าการมณฑลรวมทั้งสิ้นแปดครั้ง ทว่าทุกครั้งนายทะเบียนจางล้วนบอกว่าที่ว่าการมณฑลเองก็ไม่มีเงินเช่นกัน ทำให้ข้าน้อยต้องกลับมามือเปล่าพ่ะย่ะค่ะ” ได้ยินเช่นนั้น หัวใจของเฉินจางและจางก็เฟิงรู้สึกเย็นวาบแล้วแอบร้องในใจว่า แย่แล้ว! ฉินซูแค่นเสียงเย็นชาและตวาดว่า “นายทะเบียนจางอยู่ที่ใด?” “องค์รัชทายาท ข้าน้อยอยู่ที่นี่พ่ะย่ะค่ะ!” จางเฟิงพรวดออกมาอย่างล้มลุกคลุกคลานจากด้านหลังของเฉินจางก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าฉินซู ฉินซูมองเขาอย่างเย็นชาและกล่าวว่า “ผู้ว่าการอำเภอเหล่านี้ต่างเคยมาขอเสบียงจากพวกเจ้า พวกเจ้าก็บอกว่าไม่มี พอมาขอเงินไปซ่อมบำรุงการชลประทาน ที่ว่าการมณฑลของพวกเจ้าก็บอกไม่มีอีกงั้นรึ?” จางเฟิงกล่าวด้วยใบหน้าเศร้าโศก “อง

เฉินจางรู้ตัวดีว่ามิอาจแก้ตัวได้จึงหลับตาลงทั้งสองข้าง ถานเหวยกล่าวอย่างจริงจังว่า “องค์รัชทายาท เฉินจางยักยอกเงินจำนวนมากเช่นนี้ โจวเซินในฐานะผู้ช่วยมณฑลเหลียงโจวต้องยักยอกส่วนตัวไปมิน้อยด้วยเป็นแน่ ข้าน้อยขอวิงวอนองค์รัชทายาทโปรดทำการสอบสวนโจวเซินและเหล่าขุนนางของที่ว่าการมณฑลอย่างละเอียดด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ!” “ข้าน้อยเห็นด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”“ข้าน้อยเห็นด้วยพ่ะย่ะค่ะ!” จี้ซิงเสียนและคนอื่น ๆ ต่างพากันสนับสนุน ฉินซูแค่นเสียงเบา “วางใจเถอะ จะไม่มีใครรอดไปได้สักคนเดียว!” “องค์รัชทายาท เมื่อครู่โจวเซินเพิ่งเข้ามาด้วย แต่ว่าตอนนี้เขากลับชิงออกไปก่อน คาดว่าคิดหลบหนีพ่ะย่ะค่ะ” “พวกเรารีบออกไปกันเถอะ จับตัวได้แล้วค่อยว่ากัน!” หลังจากนั้น พวกเขาก็ออกจากห้องลับ ส่วนเฉินจาง เขาถูกสวีเซี่ยงเฉียนจับมัดมือไพล่หลังไว้นานแล้ว หลังจากกลับมาถึงสวนหลังบ้าน จู่ ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าสับสนวุ่นวายก็ดังขึ้นที่ด้านนอกกำแพง ทันใดนั้น คนกลุ่มใหญ่ก็พุ่งมาจากทุกทิศทางล้อมรอบฉินซูและคนอื่น ๆ เอาไว้อย่างแน่นหนา ดูจากขนาดแล้ว อย่างน้อยต้องมีสี่ถึงห้าร้อยคน! คนเหล่านี้สวมชุดผ้าสีดำ บนหน้าอกปักด้วยด้าย

“ไยต้องถาม สับคอมันเสีย!” กู้เสวี่ยเจี้ยนยกกระบี่ขึ้น หมายจะลงมือ ฉินซูรีบดึงนางกลับ “อย่าได้รีบร้อน ซักถามพวกเขาก่อนว่า พวกเขากระทำความผิดมากน้อยเพียงใดในช่วงหลายปีที่ผ่านมา จากนั้นค่อยตัดหัวพวกเขาก็มิสาย นอกจากนี้เจ้ายังเป็นสตรี เรื่องตัดหัวสุนัขของพวกเขามิจำเป็นต้องให้เจ้าลงมือ มองดูอย่างอุ่นใจก็พอ” “เช่นนั้นก็ได้เพคะ หม่อมฉันจะไปคุยกับศิษย์พี่รอง” กู้เสวี่ยเจี้ยนเก็บกระบี่แล้วเดินเข้าไปทักทายสวีหลายที่อยู่อีกด้าน ภายใต้คำสั่งของฉินซู เฉินจางและโจวเซินพร้อมด้วยคนอื่น ๆ ถูกนำตัวไปยังศาลาว่าการมณฑลเหลียงโจว โดยมีถานเหวยและขุนนางอีกหลายคนจากหลงเฉิงร่วมดำเนินการสอบสวน ภายในเวลามิถึงครึ่งวัน เหล่าขุนนางกังฉินก็ล้วนสารภาพจนหมดสิ้น หลังจากทราบจำนวนเงินที่พวกเขายักยอก ถานเหวยและคนอื่นถึงกับตกตะลึงอย่างยิ่ง จากนั้นถานเหวยจึงทำการรายงานต่อฉินซู “องค์รัชทายาท พวกเขาสารภาพแล้วว่า หลายปีมานี้เฉินจางได้ทำการยักยอกเงินทั้งหมดเป็นจำนวนมากกว่าสามล้านตำลึง หนึ่งในนั้นเป็นการใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายหนึ่งล้านตำลึง เงินที่ถูกขโมยไปไว้ในห้องลับของเขามีจำนวนสองล้านหนึ่งแสนสามหมื่นตำลึงและเครื่อ

จากนั้นตงฟางไป๋ก็ให้คนนำตัวพ่อค้าข้าวเหล่านั้นออกไป สองชั่วยามต่อมา ภายใต้การนำของสวีหลาย กลุ่มของสำนักสักการะระบี่ก็ขนข้าวแปดพันต้านรวมถึงเงินหกแสนตำลึงขึ้นเรือล่องแม่น้ำไปทางใต้ เมื่อมองเรือสินค้าที่เต็มไปด้วยเสบียงข้าวและเงินบรรเทาภัยพิบัติแล่นจากไป ถานเหวยก็ถอนหายใจและเอ่ยว่า “หวังว่าพวกเขาจะไปถึงหลิงหนานโดยเร็วที่สุด ผู้คนจะได้อดตายน้อยลง” ฉินซูเหลือบมองถานเหวยอย่างลึกซึ้งพร้อมกับพยักหน้าในใจ ถานเหวยเป็นคนซื่อสัตย์ตรงไปตรงมาและมิเข้าร่วมความขัดแย้งทางการเมืองใด ๆ ท่ามกลางสถานการณ์ความวุ่นวายในราชสำนักตอนนี้ นับว่าเป็นแหล่งน้ำอันบริสุทธิ์ เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขาก็ถามอย่างใจเย็นว่า “ใต้เท้าถาน เจ้าในฐานะรองเสนาบดีกรมพระคลัง เจ้าน่าจะรู้เรื่องงานในกรมพระคลังเป็นอย่างดีใช่หรือไม่?” “ถือว่าใช่พ่ะย่ะค่ะ ระยะนี้ท่านเสนาบดีหลินมิค่อยได้ดูแลกิจการงานกรมพระคลัง ภาระทั้งหมดนี้จึงตกมาที่ตัวข้าน้อยพ่ะย่ะค่ะ” “หลินซีครองตำแหน่งแต่กลับมิทำงาน เจ้ามิเคยพร่ำบ่นเลยหรือ?” ถานเหวยส่ายหน้าเล็กน้อย พร้อมกับกล่าวอย่างรู้สึกปลงว่า “ใต้เท้าหลินเป็นผู้บังคับบัญชาของข้าน้อย การช่วยแบ่งเบาภาร

“มิต้องมากพิธีลุกขึ้นเถอะ” อย่างไรก็ตามไม่มีใครยืนขึ้นแม้แต่คนเดียวฉินซูขมวดคิ้วและถามว่า “พวกเจ้ามีความคับข้องใจอันใดหรือไม่? หากมี พูดได้เต็มที่ ข้าจะจัดการให้พวกเจ้าเอง” “องค์รัชทายาท ท่านทรงช่วยพวกเรากำจัดเฉินจาง โจวเซินและขุนนางทุจริตอีกหลายคนและยังทรงชดเชยส่วนต่างราคาข้าวที่พวกขุนนางเหล่านั้นบังคับซื้อคืนมาให้พวกเรา พวกเราจะมีความทุกข์อะไรได้อีกพ่ะย่ะค่ะ” “ใช่แล้วองค์รัชทายาท ท่านทรงทำให้เหลียงโจวของพวกเราสงบสุขอีกครั้ง นับว่าเป็นพระคุณอันยิ่งใหญ่ ท่านคือมีผู้พระคุณของพวกเราชาวเหลียงโจวพ่ะย่ะค่ะ!” “องค์รัชทายาทโปรดรับการคำนับจากพวกเราด้วย!” จากนั้นพวกเขาทั้งหมดก็ก้มหัวคำนับอย่างพร้อมเพรียง ฉินซูรู้สึกซาบซึ้งใจยิ่งนัก หลังจากที่เดินทางข้ามเวลามานานถึงเพียงนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้รับความรักและการยกย่องจากผู้คน เขาโบกมือเล็กน้อยพร้อมกล่าวว่า “พี่น้องทั้งหลาย นี่คือสิ่งที่ตัวข้าควรทำแล้ว พวกเจ้ารีบลุกขึ้นเถิด” ขณะที่เขาพูด เขาก็ก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวและช่วยประคองชายชราคนหนึ่งลุกขึ้นชายชราที่ได้รับความรักอันคาดมิถึงก็รู้สึกซาบซึ้งจนน้ำตาคลอเบ้าครั้นแล้วชายช