All Chapters of องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน: Chapter 421 - Chapter 430

ในห้องรับรองของจวนผู้ว่าการมณฑล เฉินจางและคนอื่น ๆ ยังคงผลัดกันแลกจอกเหล้ากับฉินซูดื่มสุราและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน.หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วยามเต็ม งานเลี้ยงอาหารค่ำก็สิ้นสุดลงในเวลานี้ สวี่โย่วไฉและขุนนางคนอื่น ๆ ต่างเมาจนฟุบคาโต๊ะแม้แต่ฉินซูก็ดูเหมือนจะเมาแล้วเมื่อเห็นเช่นนั้น เซี่ยหลานก็ไปช่วยประคองฉินซูฉินซูโบกมือแล้วพูดว่า “ข้ามิเมา พวกเจ้ากลับไปก่อนเถิด ข้า… อึก ข้าจะสอนคุณหนูเฉินท่องบทกวี!”ขณะที่พูดเขาก็สะอึกออกมาด้วยฤทธิ์น้ำเมา จากนั้นก็มองเฉินหว่านเอ๋อร์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาเมื่อเห็นเช่นนั้น เฉินจางก็ดีใจมากหากองค์รัชทายาทที่ดื่มจนเมามายใช้เวลายามค่ำคืนกับบุตรีของเขา เขาก็จะกลายเป็นพ่อตาขององค์รัชทายาทมิใช่หรือ?เมื่อคิดได้เช่นนั้น เขาก็รีบส่งสายตาเป็นสัญญาณให้เฉินหว่านเอ๋อร์จากนั้นเจ้าตัวก็ตอบสนองด้วยการไปช่วยประคองฉินซูพร้อมรอยยิ้ม“องค์รัชทายาท ให้หม่อมฉันประคองไปที่ห้องรับรองด้านหลังเพื่อช่วยทำให้ท่านสร่างเมาเถิดเพคะ”ฉินซูพูดอย่างเมามาย “ก็… ก็ได้ รบกวนด้วย”เมื่อเห็นเฉินหว่านเอ๋อร์กอดแขนของฉินซูอย่างเสน่หา เซี่ยหลานก็หึงขึ้นมาและกำลังจะระเ

ฉินซูได้ยินแค่เสียงก็รู้ว่าใครเป็นผู้พูดเขาพูดอย่างมิสบอารมณ์ “ข้ามิใช่คนประเภทที่กินมิเลือก ทว่าหากคนที่นอนอยู่บนเตียงในยามนี้คือเจ้า นั่นก็อีกเรื่องหนึ่ง”กู้เสวี่ยเจี้ยนหน้าแดง แต่ฉับพลันก็เอ่ยเสียงเย็น “ฝันไปเถิดเพคะ แม้บุรุษในใต้หล้านี้จะตายกันไปหมด หม่อมฉันก็มิเลือกท่าน”ฉินซูยักไหล่ “ข้าแค่ล้อเล่นเอง เจ้าจะจริงจังอะไรปานนั้น!”“เลิกพูดนอกเรื่องเถิด ตอนนี้พวกเราจะทำอย่างไรกันต่อไปหรือเพคะ?”กู้เสวี่ยเจี้ยนเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็วฉินซูพูดอยางมิลังเล “ตอนนี้ยังมิดึกมาก รอให้ทุกคนในจวนผู้ว่าการเข้านอนกันหมดก่อนค่อยลงมือ เช่นนี้จะทำอะไรได้จะสะดวกกว่า”“นึกว่าท่านจะให้หม่อมฉันไปค้นคลังสมบัติของเฉินจางเพียงลำพังเสียแล้ว ท่านยังมีจิตสำนึกอยู่บ้างสินะเพคะ”“ปกติข้าก็มิใช่คนใจแข็งหรอก ยิ่งไปกว่านั้น เฉินจางก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อยื้อให้ข้าอยู่ที่นี่ หากข้าหาคลังสมบัติของเขามิเจอ มันจะถือเป็นการละเลยเจตนาดีของเขามิใช่หรือไร?”กู้เสวี่ยเจี้ยนกลอกตาใส่เขา “หากเฉินจางรู้จุดประสงค์ของท่าน เขาคงจะโมโหเป็นบ้าเป็นหลัง”ฉินซูยิ้มและมิพูดอะไรขณะนั้นก็มีเสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังมาจากนอกป

หลังจากนั้นมินานประตูห้องนอนของเฉินหว่านเอ๋อร์ก็เปิดออกมีเงาร่างสองเงาเดินออกมาจากความมืดนั่นคือฉินซูและกู้เสวี่ยเจี้ยน!ในตอนแรก กู้เสวี่ยเจี้ยนคิดจะปล่อยให้ฉินซูอยู่ในห้องนอนของเฉินหว่านเอ๋อร์และไปที่คลังสมบัติของเฉินจางเพียงลำพังแต่นางมิรู้ว่าเป็นเพราะนางกลายเป็นสตรีของฉินซูแล้วหรือไม่ ตอนนี้นางจึงทนมิได้ที่ต้องเห็นสตรีอื่นอยู่รอบกายฉินซูยิ่งไปกว่านั้น เฉินหว่านเอ๋อร์ก็แต่งตัวได้น่าดึงดูดและงดงามนัก ดังนั้นนางจึงกังวลยิ่งกว่าเดิมที่จะปล่อยให้ฉินซูอยู่ที่นี่หากฉินซูมีความปรารถนาขึ้นมาอีกครั้งและมีสัมพันธ์กับเฉินหว่านเอ๋อร์ เช่นนั้นจะมิทำให้นางโกรธมากหรอกหรือไรดังนั้นนางจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องพาฉินซูไปค้นหาความลับของเฉินจางด้วยกันพวกเขาทั้งสองเดินไปที่ประตูหลังของห้องโถงด้านข้าง และกู้เสวี่ยเจี้ยนก็กอดเอวของฉินซูเอาไว้จากนั้นนางก็ใช้เท้าแตะพื้นเบา ๆ เพื่อใช้วิชาตัวเบาพาฉินซูมายังเรือนหลังอย่างเงียบ ๆฉินซูถามเสียงต่ำ “มาทำอะไรที่เรือนหลัง? ทางเข้าคลังสมบัติลับของเฉินจางน่าจะอยู่ในห้องตำราหรือห้องของเขานี่”“หม่อมฉันได้ตรวจค้นห้องตำราและห้องนอนของเขาแล้ว และ

ฉินซูพูดโดยมิต้องคิด “แน่นอนว่าต้องกลับไปยังที่ว่าการมณฑลสิ!”“ทว่าหากเช้าวันพรุ่งเฉินจางมิเห็นท่าน เขาจะมิสงสัยเอาหรือเพคะ?”“ในสายตาของเขา ข้าได้มีสัมพันธ์กับลูกสาวของเขาไปแล้ว ด้วยสถานะของข้า หากออกมากลางดึกหลังจากสร่างเมาก็ถือว่าสมเหตุสมผลแล้ว”กู้เสวี่ยเจี้ยนพยักหน้าเบา ๆ แล้วเดินไปที่ประตูหลังพร้อมกับฉินซูทันทีที่นางออกมาจากประตูหลัง นางก็อุทานด้วยความประหลาดใจ “หืม? แล้วคนที่นอนคว่ำอยู่ตรงนี้ด้วยอาวุธลับของท่านไปไหนเสียแล้วเพคะ?”“คงจะถูกตงฟางโซ่วเอาตัวไปแล้วกระมัง ข้าสั่งให้เขาคอยจับตาดูอยู่ในที่มืด”เมื่อได้ยินเช่นนั้น กู้เสวี่ยเจี้ยนก็มิสงสัยอะไรและแล้วทั้งสองก็จากไปอย่างเงียบ ๆระหว่างทางกลับไปยังที่ว่าการมณฑล ฉินซูอยากจะจับมือกู้เสวี่ยเจี้ยนหลายครั้งแต่กลับถูกกู้เสวี่ยเจี้ยนสะบัดทิ้งอย่างไร้เยื่อใยทุกครั้งไปสุดท้ายเมื่อเห็นว่าฉินซูยังมิลดละความพยายาม กู้เสวี่ยเจี้ยนก็โมโหขึ้นมา!“หากท่านกล้าแตะต้องหม่อมฉันอีก หม่อมฉันจะดึงเล็บของท่านออก เชื่อหรือไม่เพคะ?”ฉินซูมิมีทางเลือกนอกจากต้องดึงมือของตัวเองออกอย่างมิสบอารมณ์เขามิเข้าใจว่าเหตุใดจู่ ๆ กู้เสวี่ยเจี้ยนถ

เฉินจางยิ้มแห้ง ๆ “ข้าน้อยมิกล้า ข้าน้อยเพียงพูดจ้อไปเรื่อยพ่ะย่ะค่ะ”“มิต้องห่วง ข้าเป็นคนที่กล้าทำกล้ารับ หากเกิดอะไรขึ้นกับบุตรีของเจ้า ข้าย่อมมิพูดปด ใต้เท้าเฉินจะหาคนมาตรวจร่างกายของนางก็ได้”“หามิได้พ่ะย่ะค่ะ หามิได้ ข้าน้อยจะคิดเช่นนั้นได้อย่างไร องค์รัชทายาททรงกังวลมากเกินไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”กู้เสวี่ยเจี้ยนแค่นเสียงเย็น “ใต้เท้าเฉินหาคนมาตรวจสอบจะดีกว่านะ เพราะจะให้ชื่อเสียงขององค์รัชทายาทเป็นที่กังขามิได้เด็ดขาด!”หัวใจของเฉินจางเต้นรัว เขารีบอธิบายว่า “มิจำเป็นจริง ๆ ขอรับ เมื่อเช้านี้บุตรีของข้าน้อยก็พูดเองด้วยว่าเมื่อคืนหาได้มีอะไรเกิดขึ้นไม่ ข้าน้อยรับรองว่าจะไม่มีการนำเรื่องนี้ไปซุบซิบนินทาที่ไหนแน่นอนขอรับ”กู้เสวี่ยเจี้ยนแค่นเสียงเย็นอีกครั้ง “หึ ก็มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นตั้งแต่แรก แน่นอนว่าย่อมไม่มีเรื่องให้ซุบซิบนินทา!”เฉินจางตกใจและรู้สึกว่าปฏิกิริยาของกู้เสวี่ยเจี้ยนดูเหมือนจะมากเกินไปด้วยแต่เขาก็มิกล้าถามอะไรไปมากกว่านี้ เขาจึงได้แต่พยักหน้าเห็นด้วยขณะนั้นเองเจ้าหน้าที่ของทางการผู้หนึ่งก็มารายงานว่า “ท่านใต้เท้าเฉิน ผู้ว่าการอำเภอหลายคนเมื่อวานพากันมาอีกแล้ว