LOGINShare
บทที่ 431
Last Updated:
2024-12-19 18:00:00Related chapters
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 432
เฉินจางมีสีหน้าลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยเสียงเบาว่า “ส่งคนไปแจ้งกลุ่มยักษ์รากษสและคนอื่น ๆ ให้รีบไปแอบซุ่มอยู่ที่จวนของข้าให้ดีแล้วรอฟังคำสั่งข้า” “ขอรับ!” โจวเซินตอบรับทันทีก่อนส่งสัญญาณทางสายตาให้ชายคนหนึ่งที่อยู่ข้าง ๆ ชายคนนั้นจึงลอบถอนตัวออกจากกลุ่มและไปแจ้งข่าว เมื่อมาถึงหน้าประตูจวนผู้ว่าการมณฑล เฉินจางก็แสร้งยิ้มและต้อนรับฉินซูกับคนอื่น ๆ เข้าไปด้านใน เขากำลังคิดจะพาทุกคนเข้าไปในห้องโถงใหญ่ แต่กลับพบว่าฉินซูนำคนเดินตรงไปยังลานหลังจวนทันที เมื่อเห็นภาพนี้ หัวใจของเฉินจางก็แทบล่วงลงตาตุ่ม! หรือว่า ความลับของตนจะถูกเปิดเผยแล้ว?! เขาถามอย่างกระวนกระวายใจว่า “องค์รัชทายาท เส้นทางนี้นำไปยังสวนหลังบ้าน ท่านจะไปทำอะไรที่นั่นหรือพ่ะย่ะค่ะ?” ฉินซูหรี่ตาลงแล้วถามกลับว่า “เจ้าคิดว่าอย่างไรเล่า?” “เอ่อ… ความคิดขององค์รัชทายาท ข้าน้อยจะมิอาจล่วงรู้พ่ะย่ะค่ะ”เฉินจางแสร้งทำเป็นจิตใจสงบ แต่ในใจกลับร้อนรนอย่างยิ่ง เขารู้ว่าการที่ฉินซูพาคนไปยังสวนหลังบ้านเวลานี้ ย่อมมิใช่เรื่องธรรมดาเป็นแน่ ครั้นแล้วก็เห็นฉินซูยิ้มบาง ๆ “มิต้องร้อนใจไป อีกเดี๋ยวเจ้าก็รู้เอง” ขณะที่พูด
Last Updated : 2024-12-19องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 433
เฉินจางรู้ตัวดีว่ามิอาจแก้ตัวได้จึงหลับตาลงทั้งสองข้าง ถานเหวยกล่าวอย่างจริงจังว่า “องค์รัชทายาท เฉินจางยักยอกเงินจำนวนมากเช่นนี้ โจวเซินในฐานะผู้ช่วยมณฑลเหลียงโจวต้องยักยอกส่วนตัวไปมิน้อยด้วยเป็นแน่ ข้าน้อยขอวิงวอนองค์รัชทายาทโปรดทำการสอบสวนโจวเซินและเหล่าขุนนางของที่ว่าการมณฑลอย่างละเอียดด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ!” “ข้าน้อยเห็นด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”“ข้าน้อยเห็นด้วยพ่ะย่ะค่ะ!” จี้ซิงเสียนและคนอื่น ๆ ต่างพากันสนับสนุน ฉินซูแค่นเสียงเบา “วางใจเถอะ จะไม่มีใครรอดไปได้สักคนเดียว!” “องค์รัชทายาท เมื่อครู่โจวเซินเพิ่งเข้ามาด้วย แต่ว่าตอนนี้เขากลับชิงออกไปก่อน คาดว่าคิดหลบหนีพ่ะย่ะค่ะ” “พวกเรารีบออกไปกันเถอะ จับตัวได้แล้วค่อยว่ากัน!” หลังจากนั้น พวกเขาก็ออกจากห้องลับ ส่วนเฉินจาง เขาถูกสวีเซี่ยงเฉียนจับมัดมือไพล่หลังไว้นานแล้ว หลังจากกลับมาถึงสวนหลังบ้าน จู่ ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าสับสนวุ่นวายก็ดังขึ้นที่ด้านนอกกำแพง ทันใดนั้น คนกลุ่มใหญ่ก็พุ่งมาจากทุกทิศทางล้อมรอบฉินซูและคนอื่น ๆ เอาไว้อย่างแน่นหนา ดูจากขนาดแล้ว อย่างน้อยต้องมีสี่ถึงห้าร้อยคน! คนเหล่านี้สวมชุดผ้าสีดำ บนหน้าอกปักด้วยด้าย
Last Updated : 2024-12-20องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 434
“เสวี่ยเจี้ยน คุ้มกันองค์รัชทายาทให้ดี!” หนึ่งในนั้นส่งเสียงดังขึ้นก่อนที่ร่างนั้นจะพุ่งลงไปยังกลุ่มคนของกลุ่มยักษ์รากษสครั้นแล้วก็เห็นเขาสะบัดกระบี่เจ็ดดาวในมือแล้วคนหลายคนก็ล้มลงในทันที คนอื่น ๆ ก็ลงมือแล้วเช่นกัน เพียงชั่วพริบตาก็ถูกฟันล้มลงเป็นกลุ่มใหญ่! “ศิษย์… ศิษย์พี่รองงั้นหรือ?!” กู้เสวี่ยเจี้ยนมองไปที่สวีหลายท่ามกลางฝูงชนอย่างมิอยากเชื่อ!ภายใต้การนำของสวีหลายและเฉิงอิง คนของสำนักกระบี่สักการะพุ่งเข้าโจมตีอย่างดุเดือดพวกเขาฟันคนของกลุ่มยักษ์รากษสล้มลงบนพื้นราวกับฟันแตงและผัก กลุ่มยักษ์รากษสเหล่านั้นมิอาจต้านทานได้เลย และต่างวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนไปอย่างรวดเร็ว เห็นดังนั้น โจวเซินรีบร้องตะโกนไปยังห้องโถงด้านหลังว่า “ผู้อาวุโสหวาง พวกท่านมิลงมือตอนนี้แล้วจะลงมือตอนไหน!” “ฮึ่ม กลุ่มยักษ์รากษสนี้ช่างไร้ค่า!” พร้อมกับเสียงดูถูก ร่างสี่ร่างก็กระโดดออกมาจากทิศทางของห้องโถงด้านหลัง!พวกเขาทั้งสี่เป็นชายวัยสี่สิบถึงห้าสิบ ดวงตาประกายเฉียบคม ร่างกายเต็มไปด้วยมวลพลังงาน ล้วนเป็นจอมยุทธ์ที่แข็งแกร่งอย่างแท้จริง! สองคนในนั้นมองหน้ากัน ต่างพุ่งไปทางฉินซูโดยมิต้องเอ่ยวา
Last Updated : 2024-12-20องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 435
“ไยต้องถาม สับคอมันเสีย!” กู้เสวี่ยเจี้ยนยกกระบี่ขึ้น หมายจะลงมือ ฉินซูรีบดึงนางกลับ “อย่าได้รีบร้อน ซักถามพวกเขาก่อนว่า พวกเขากระทำความผิดมากน้อยเพียงใดในช่วงหลายปีที่ผ่านมา จากนั้นค่อยตัดหัวพวกเขาก็มิสาย นอกจากนี้เจ้ายังเป็นสตรี เรื่องตัดหัวสุนัขของพวกเขามิจำเป็นต้องให้เจ้าลงมือ มองดูอย่างอุ่นใจก็พอ” “เช่นนั้นก็ได้เพคะ หม่อมฉันจะไปคุยกับศิษย์พี่รอง” กู้เสวี่ยเจี้ยนเก็บกระบี่แล้วเดินเข้าไปทักทายสวีหลายที่อยู่อีกด้าน ภายใต้คำสั่งของฉินซู เฉินจางและโจวเซินพร้อมด้วยคนอื่น ๆ ถูกนำตัวไปยังศาลาว่าการมณฑลเหลียงโจว โดยมีถานเหวยและขุนนางอีกหลายคนจากหลงเฉิงร่วมดำเนินการสอบสวน ภายในเวลามิถึงครึ่งวัน เหล่าขุนนางกังฉินก็ล้วนสารภาพจนหมดสิ้น หลังจากทราบจำนวนเงินที่พวกเขายักยอก ถานเหวยและคนอื่นถึงกับตกตะลึงอย่างยิ่ง จากนั้นถานเหวยจึงทำการรายงานต่อฉินซู “องค์รัชทายาท พวกเขาสารภาพแล้วว่า หลายปีมานี้เฉินจางได้ทำการยักยอกเงินทั้งหมดเป็นจำนวนมากกว่าสามล้านตำลึง หนึ่งในนั้นเป็นการใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายหนึ่งล้านตำลึง เงินที่ถูกขโมยไปไว้ในห้องลับของเขามีจำนวนสองล้านหนึ่งแสนสามหมื่นตำลึงและเครื่อ
Last Updated : 2024-12-20องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 436
เหล่าพ่อค้าข้าวคุกเข่าลงบนพื้นอย่างสั่นสะท้าน ตัวสั่นไปทั้งตัวราวกับถูกเขย่า เมื่อเห็นเช่นนั้น ตงฟางไป๋ก็เตะพวกเขาล้มลงบนพื้นอีกครั้ง! “เจ้าพวกสารเลว องค์องค์รัชทายาทกำลังตรัสถามพวกเจ้าอยู่ เป็นใบ้กันหมดแล้วหรือไร?” ถูกตงฟางไป๋ตะคอกเช่นนี้ ความกล้าหาญของพวกเขาก็เกือบพังทลายด้วยความกลัว ชายแซ่เฝิงผู้นั้นถามด้วยเสียงสั่นเทาว่า “องค์องค์รัชทายาท พวกเราก็ขายข้าวสามตำลึงหนึ่งต้านแล้วมิใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ ขอบังอาจทูลถามว่า พวกเรามีความผิดอันใดหรือพ่ะย่ะค่ะ?” “ใช่แล้วองค์รัชทายาท พวกเราทุกคนล้วนเป็นพ่อค้าที่ปฏิบัติตามกฎหมาย ทั้งเมื่อคืนนี้ที่จวนใต้เท้าเฉิน ท่านยังทรงชมเชยว่าพวกเราเป็นผู้จิตใจดีงามอยู่เลย” “องค์รัชทายาท เหล่าผู้น้อยเป็นผู้บริสุทธิ์ ขอพระองค์โปรดทรงพิจารณาด้วยพ่ะย่ะค่ะ” คนอื่น ๆ ที่เหลือพากันแก้ตัว ฉินซูพ่นเสียงหัวเราะเย้ยหยัน “หึ ๆ ยังมิยอมรับอีกสินะ? ข้าจะบอกความจริงกับพวกเจ้า เรื่องชั่วร้ายที่พวกเจ้าสมคบคิดทำกันตลอดหลายปีที่ผ่านมา เจ้าขุนนางชั่วเฉินจางสารภาพจนหมดแล้ว ข้าไต่สวนพวกเจ้าในวันนี้ ก็เพียงเพื่อให้โอกาสพวกเจ้าสารภาพผิดและลดโทษให้เท่านั้น ในเมื่อพวกเจ้าม
Last Updated : 2024-12-20องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 437
จากนั้นตงฟางไป๋ก็ให้คนนำตัวพ่อค้าข้าวเหล่านั้นออกไป สองชั่วยามต่อมา ภายใต้การนำของสวีหลาย กลุ่มของสำนักสักการะระบี่ก็ขนข้าวแปดพันต้านรวมถึงเงินหกแสนตำลึงขึ้นเรือล่องแม่น้ำไปทางใต้ เมื่อมองเรือสินค้าที่เต็มไปด้วยเสบียงข้าวและเงินบรรเทาภัยพิบัติแล่นจากไป ถานเหวยก็ถอนหายใจและเอ่ยว่า “หวังว่าพวกเขาจะไปถึงหลิงหนานโดยเร็วที่สุด ผู้คนจะได้อดตายน้อยลง” ฉินซูเหลือบมองถานเหวยอย่างลึกซึ้งพร้อมกับพยักหน้าในใจ ถานเหวยเป็นคนซื่อสัตย์ตรงไปตรงมาและมิเข้าร่วมความขัดแย้งทางการเมืองใด ๆ ท่ามกลางสถานการณ์ความวุ่นวายในราชสำนักตอนนี้ นับว่าเป็นแหล่งน้ำอันบริสุทธิ์ เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขาก็ถามอย่างใจเย็นว่า “ใต้เท้าถาน เจ้าในฐานะรองเสนาบดีกรมพระคลัง เจ้าน่าจะรู้เรื่องงานในกรมพระคลังเป็นอย่างดีใช่หรือไม่?” “ถือว่าใช่พ่ะย่ะค่ะ ระยะนี้ท่านเสนาบดีหลินมิค่อยได้ดูแลกิจการงานกรมพระคลัง ภาระทั้งหมดนี้จึงตกมาที่ตัวข้าน้อยพ่ะย่ะค่ะ” “หลินซีครองตำแหน่งแต่กลับมิทำงาน เจ้ามิเคยพร่ำบ่นเลยหรือ?” ถานเหวยส่ายหน้าเล็กน้อย พร้อมกับกล่าวอย่างรู้สึกปลงว่า “ใต้เท้าหลินเป็นผู้บังคับบัญชาของข้าน้อย การช่วยแบ่งเบาภาร
Last Updated : 2024-12-21องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 438
ฉินซูครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่ายหัว“ตอนนี้ยังต้องคุ้มกันขบวนขนเสบียงไปยังอำเภอที่ประสบภัย เราไม่มีคนเหลือพอ เงินเหล่านี้ฝากไว้ในคลังของที่ว่าการมณฑลก่อน รอจนข้าตรวจพื้นที่ภัยพิบัติเสร็จแล้วค่อยนำกลับไปพร้อมกัน” ถานเหวยคิดแล้วก็เห็นด้วยเช่นกัน จึงทำการตรวจสอบเงินและเก็บเข้าคลังทันที เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น เขาก็รีบเขียนรายงานมิหยุดแล้วส่งคนให้นำไปส่งที่วังในชั่วข้ามคืน ในขณะเดียวกันนั้นเอง ภายใต้คำสั่งของฉินซู ตงฟางไป๋ ตงฟางโซ่ว รวมทั้งสวีเซี่ยงเฉียน พวกเขาทั้งสามก็นำคณะของตนเร่งคุ้มกันส่งเสบียงไปยังสามอำเภอได้แก่ อำเภอเหรากู่ ฉงซานและเป่ยเซียงในชั่วข้ามคืน ยามค่ำ ภายในห้องประชุมของที่ว่าการมณฑล ในเวลานี้เซี่ยหลานกำลังเขียนบันทึกอย่างขะมักเขม้น โดยจดบันทึกทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในเหลียงโจวตลอดสองวันที่ผ่านมา หลังจากเขียนเสร็จแล้ว นางหันไปถามฉินซูว่า “องค์รัชทายาทเพคะ ท่านช่วยดูหน่อยว่าหม่อมฉันเขียนเช่นนี้ใช้ได้หรือไม่?” ฉินซูอ่านแล้วขมวดคิ้วทันที เห็นดังนั้น เซี่ยหลานจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัยว่า “ท่านขมวดคิ้ว หรือว่าที่หม่อมฉันเขียนมีปัญหางั้นหรือเพคะ?” “ตอนต้นหาได้ปัญ
Last Updated : 2024-12-21องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 439
“มิต้องมากพิธีลุกขึ้นเถอะ” อย่างไรก็ตามไม่มีใครยืนขึ้นแม้แต่คนเดียวฉินซูขมวดคิ้วและถามว่า “พวกเจ้ามีความคับข้องใจอันใดหรือไม่? หากมี พูดได้เต็มที่ ข้าจะจัดการให้พวกเจ้าเอง” “องค์รัชทายาท ท่านทรงช่วยพวกเรากำจัดเฉินจาง โจวเซินและขุนนางทุจริตอีกหลายคนและยังทรงชดเชยส่วนต่างราคาข้าวที่พวกขุนนางเหล่านั้นบังคับซื้อคืนมาให้พวกเรา พวกเราจะมีความทุกข์อะไรได้อีกพ่ะย่ะค่ะ” “ใช่แล้วองค์รัชทายาท ท่านทรงทำให้เหลียงโจวของพวกเราสงบสุขอีกครั้ง นับว่าเป็นพระคุณอันยิ่งใหญ่ ท่านคือมีผู้พระคุณของพวกเราชาวเหลียงโจวพ่ะย่ะค่ะ!” “องค์รัชทายาทโปรดรับการคำนับจากพวกเราด้วย!” จากนั้นพวกเขาทั้งหมดก็ก้มหัวคำนับอย่างพร้อมเพรียง ฉินซูรู้สึกซาบซึ้งใจยิ่งนัก หลังจากที่เดินทางข้ามเวลามานานถึงเพียงนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้รับความรักและการยกย่องจากผู้คน เขาโบกมือเล็กน้อยพร้อมกล่าวว่า “พี่น้องทั้งหลาย นี่คือสิ่งที่ตัวข้าควรทำแล้ว พวกเจ้ารีบลุกขึ้นเถิด” ขณะที่เขาพูด เขาก็ก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวและช่วยประคองชายชราคนหนึ่งลุกขึ้นชายชราที่ได้รับความรักอันคาดมิถึงก็รู้สึกซาบซึ้งจนน้ำตาคลอเบ้าครั้นแล้วชายช
Last Updated : 2024-12-21
Latest chapter
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 474
ในช่วงหลายวันที่ผ่านมาฉินซูดูแลจัดการเรื่องการช่วยเหลือผู้ประสบภัยในอำเภอฉงซานด้วยการสนับสนุนเสบียงข้าวที่เพียงพอ ชาวบ้านกว่าสองแสนคนในอำเภอฉงซานจึงมิต้องทนทุกข์กับความหิวโหยอีกต่อไปอย่างไรก็ตาม ปัญหาการขาดแคลนน้ำเนื่องจากแม่น้ำกุ้ยฮวาเจียงแห้งขอดนั้นยังมิได้รับการแก้ไขวันนี้ที่ห้องประชุมใหญ่ของที่ว่าการอำเภอฉินซูสอบถามผู้ว่าการอำเภอ “ใต้เท้ากาน แม่น้ำกุ้ยฮวาเจียงของพวกท่านมีต้นน้ำอยู่ที่ใด?”กานรุ่ยตอบด้วยความเคารพ "กราบทูลองค์รัชทายาท แม่น้ำกุ้ยฮวาเจียงเป็นเพียงสาขาหนึ่งของแม่น้ำเหลียนเจียง โดยจุดที่ไหลมาบรรจบกันอยู่ที่ทางด้านเหนือห่างไปสามสิบลี้ที่เนินเขาสูง"“ในเมื่อแม่น้ำกุ้ยฮวาเจียงเป็นเพียงแม่น้ำสาขา แล้วมันจะแห้งแล้งได้อย่างไร? หรือว่าแม่น้ำเหลียนเจียงเองก็แห้งไปด้วย?”“มิใช่เช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ แม่น้ำเหลียนเจียงยังคงมีน้ำไหลอย่างอุดมสมบูรณ์ แต่เป็นเพราะชนเผ่าโครยอได้ทำการปิดกั้นทางน้ำสาขาที่แม่น้ำเชื่อมต่อเอาไว้ ข้าน้อยเคยส่งคนไปเจรจาหลายครั้งแล้วแต่ก็มิเป็นผลสำเร็จเลยสักครั้ง”ฉินซูแค่นเสียงอย่างเย็นชา "หึ! แค่ชนเผ่าตัวเล็ก ๆ ก็กล้าปิดกั้นแม่น้ำสาขาของต้าเหยียน ข้าเก
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 473
ก่อนที่คูมู่จะพูดจบ ผู้เฒ่าก็เตือนเขาว่า "คูมู่ ผู้ออกบวชมิพูดจาเท็จ รีบพูดความจริงมาเสียดี ๆ"น้ำเสียงของเขาเย็นเยียบขึ้นกว่าเดิมคูมู่อธิบายด้วยสีหน้าขมขื่น "อาจารย์อา คนผู้นั้นเตือนศิษย์ไว้โดยเฉพาะว่า หากศิษย์เปิดเผยตัวตนของเขาออกไป เขาจะมิช่วยแก้ไขสิ่งที่เขาทำไว้"“ถ้าเช่นนั้น เจ้าจะมาหาอาตมาด้วยเหตุใด? รอให้คนผู้นั้นช่วยแก้ไขก็พอแล้วมิใช่หรือ”“อาจารย์อา คนผู้นั้นใช้เรื่องนี้มาข่มขู่ศิษย์ แต่ศิษย์มิต้องการสมรู้ร่วมคิดกับเขา จึงต้องมารบกวนท่าน”ผู้เฒ่าส่ายหัวเล็กน้อย "เจ้าตั้งใจปิดบังอาตมา ข้อนี้อาตมามิถือโทษ แต่ถึงเจ้าจะพูดความจริง พลังนี้อาตมาก็มิอาจทำอะไรได้อยู่ดี"เมื่อได้ยินเช่นนั้น คูมู่ก็เผยสีหน้าหมดหวังเย่ชางสิงอดมิได้ที่จะพึมพำว่า "นึกว่าจะเป็นพระอริยะเสียอีก ที่แท้ก็แค่นี้เองรึ?"ยังมิทันที่เขาจะพูดจบ บรรยากาศรอบ ๆ ก็เย็นยะเยือกลงอย่างฉับพลันจนเขาต้องสั่นสะท้านเขาเหลือบมองไปทางผู้เฒ่า เห็นเพียงสายตาเย็นเยียบของอีกฝ่ายจ้องเขม็งมาที่ตนอย่างแน่วแน่หัวใจของเย่ชางสิงสั่นสะท้าน ความกลัวแผ่ซ่านไปจนถึงกระดูกเขารีบพูดออกมาด้วยความตกใจ "ท่านผู้อาวุโส อย่าเข้าใจผิด ข้
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 472
หลังจากตรวจนับสิ่งของแล้วก็พบว่าข้าวสารบนเรือมิได้เสียหายมากนักสวีหลายจึงถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วสั่งว่า “รุ่งสางวันพรุ่งก็ไปซื้อข้าวสารในเมืองมาเสริมส่วนที่เสียหายคืนนี้ให้ครบ”ผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งตอบรับด้วยความเคารพว่า “รับทราบ!"ตลอดคืนที่เหลือ สวีหลายทำหน้าที่เป็นคนเฝ้าด้วยตัวเองโชคดีที่ไม่มีเหตุการณ์ผิดปกติใด ๆ เกิดขึ้นอีกจนถึงรุ่งเช้าหลังจากที่ไปซื้อข้าวในเมืองกลับมาได้แล้ว เรือสินค้าก็ออกเดินทางต่อไปและมุ่งหน้าล่องใต้ไปตามแม่น้ำ……ในเวลาเดียวกันห่างออกไปทางทิศตะวันออกของเมืองหลงเฉิงราวหลายสิบลี้ อารามลอยฟ้าเสวียนคงบนภูเขาอันซานร่างสองร่างปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตูวัดในสภาพค่อนข้างอิดโรยคนหนึ่งเป็นพระธุดงค์รูปร่างกำย ใบหน้าฉายแววเคร่งเครียดราวกับมีความแค้นฝังลึก มือถือไม้เท้าปราบมารอีกคนหนึ่งเป็นผู้เฒ่าอายุเกินหกสิบปี สวมชุดคลุมสีดำ ผมยุ่งเหยิงปล่อยกระเซอะกระเซิง มือถือไม้เท้าหัวมังกรปรากฏว่าพวกเขาก็คือคู่มู่และเย่ชางสิง!ทั้งสองเดินทางอยู่หลายวัน กว่าจะกลับมาถึงอารามลอยฟ้าเสวียนคงนักพรตที่กำลังกวาดลานวัดก็คำนับคูมู่แล้วกล่าวด้วยความเคารพว่า “ศิษย์คารวะอา
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 471
จูฟางพูดด้วยสีหน้าขมขื่น "ข้ามิรู้จริง ๆ ว่าคนผู้นั้นเป็นใคร..."“มิรู้แม้แต่ตัวตนของคนบอกข่าว เจ้าก็ยังเชื่อคำพูดเขาอย่างนั้นรึ?”“ท่านจอมยุทธ์ พวกเราเป็นโจรสลัด ได้ยินข่าวเช่นนี้ก็อดที่จะเชื่อมิได้อยู่แล้ว และเมื่อเรือของพวกท่านเทียบท่า คนของเราก็เห็นว่าบนเรือขนข้าวสารไว้จริง ๆ เราจึงกล้าลงมือเสี่ยงเช่นนี้”สวีหลายถามด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก "แล้วเจ้าจะหาตัวคนที่ปล่อยข่าวลือนั่นได้หรือไม่?"จูฟางได้แต่ยกมืออย่างจนใจ "ท่านจอมยุทธ์ คนผู้นั้นหายตัวไปนานแล้ว ข้าจะไปตามหาได้อย่างไร?"“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ไม่มีประโยชน์ให้เก็บเจ้าเอาไว้!”สวีหลายขยับกระบี่ในมือ แผลยาวบาง ๆ ปรากฏขึ้นบนลำคอของจูฟาง เลือดสดไหลรินออกมามิหยุด!จูฟางตกใจจนขาสั่น ปัสสาวะรดกางเกงด้วยความหวาดกลัว!เขารีบพูดขึ้น "โปรดไว้ชีวิตข้าด้วยเถิดท่านจอมยุทธ์! ข้าจะหาตัวคนผู้นั้นมาให้ มิว่าจะยากเย็นเพียงใด ขอแค่ท่านไว้ชีวิตข้าเท่านั้น!""ดีมาก!"สวีหลายเก็บกระบี่ก่อนจะยื่นมือไปจับคางของจูฟาง และยัดยาสองเม็ดเข้าไปในปากจูฟางพยายามดิ้นรน แต่กลับเผลอกลืนยานั้นลงไปโดยมิตั้งใจเมื่อเห็นเช่นนั้น สวีหลายก็ปล่อยตัวเขาสีหน้าขอ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 470
”ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว!”หัวลูกศรลุกเป็นไฟพุ่งแหวกอากาศตรงไปยังเรือสินค้าดอกแล้วดอกเล่าในชั่วพริบตา กระสอบข้าวที่กองอยู่บนเรือก็ลุกไหม้ขึ้นทันที“มิดีแล้ว! พวกมันจุดไฟเผา รีบดับไฟเร็วเข้า!”เฉิงผิงตะโกนเสียงดัง พร้อมทั้งคว้าโล่หวายขึ้นมาแล้วพุ่งไปดับไฟเป็นคนแรกเมื่อเห็นเช่นนั้น คนอื่น ๆ ก็รีบเข้ามาช่วยดับไฟกันอย่างเร่งด่วนแต่ในเวลานี้ ลูกธนูเพลิงยังคงพุ่งมามิหยุด เมื่อพวกเขาดับไฟที่จุดหนึ่งได้ อีกจุดหนึ่งก็ลุกไหม้ขึ้นมาอีกเมื่อเห็นฉากนี้ สายตาของสวีหลายก็ฉายแววอาฆาตรุนแรง!ก่อนออกเดินทาง เขาได้สัญญากับฉินซูเอาไว้ว่า ตราบใดที่ตนยังอยู่ ข้าวจะต้องปลอดภัย!หากปล่อยให้พวกโจรจุดไฟต่อไป ข้าวจำนวนแปดพันต้านนี้จะต้องถูกเผาจนมิเหลือแน่เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เขาก็ชักกระบี่ยาวออกมาจากฝัก พร้อมพูดเสียงหนักแน่นว่า “เฉิงผิง เจ้าคอยดูแลเรือสินค้าให้ดี ข้าจะลงไปฆ่าพวกมันเอง!”พูดจบ ร่างของเขาก็ขยับพลิ้วไหว กระโดดเพียงมิกี่ครั้งก็ลงไปถึงตลิ่งแม่น้ำกระบี่ในมือของเขากระตุกเบา ๆ ก่อนจะพุ่งตรงเข้าหาพวกโจรด้วยความรวดเร็วเฉิงอิงที่อยู่บนเรือเห็นเช่นนั้นก็คว้ากระบี่ขึ้นมา แล้วกระโดดลงไปช่วยทันทีอย่
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 469
“ทุกคนลุกขึ้นเถอะ สถานการณ์ภัยพิบัติในเมืองเป็นอย่างไรบ้าง?”“กราบทูลองค์รัชทายาท หลังจากที่เสบียงข้าวมาถึงเมื่อสองวันที่แล้ว ราษฎรในเมืองก็ได้รับข้าวแล้ว เมื่อรวมกับเสบียงข้าวที่องค์รัชทายาททรงนำมาในคราวนี้ก็เพียงพอที่จะช่วยให้ราษฎรพ้นวิกฤตในปีนี้ได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ"ฉินซูพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ "เช่นนี้ก็ดี รีบนำทางพ่อค้าข้าวเข้าไปในคลัง ข้าขอบอกไว้ก่อน หากผู้ใดที่กล้าปล้นข้าวหรือยักยอกไปแม้เพียงเล็กน้อย ข้าจะประหารโดยมิละเว้น!"ผู้ว่าการอำเภอและคนอื่น ๆ ต่างสะดุ้งตกใจแล้วรีบบอกว่ามิกล้าจากนั้นถานเหวยก็เริ่มควบคุมการเก็บข้าวสารเข้าคลัง ส่วนพวกฉินซูก็ไปพักผ่อน……ภายในเขตเหยี่ยนโจวเรือสินค้าลำหนึ่งจอดเทียบท่าที่ท่าเรือในยามราตรีที่มีแสงจันทร์สว่างจ้า เรือสินค้าลำนี้ที่มีขนาดใหญ่สะดุดตาและโดดเด่นท่ามกลางเรือเล็ก ๆ ที่จอดอยู่เรือสินค้าลำนี้เต็มไปด้วยข้าว และในห้องเก็บสินค้าของท้องเรือยังมีการเก็บเงินหลายสิบหีบไว้อีกด้วยเรือสินค้าลำนี้เป็นเรือที่สวีหลายและพรรคพวกอยู่ในเวลานี้ สวีหลายกำลังเดินสำรวจบนเรือร่วมกับเฉิงอิงและคนอื่น ๆหลังจากยืนยันว่าไม่มีอะไรผิดปกติบนเรือ เฉิงอิ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 468
ฉินซูยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และพูดว่า "หากเจ้ากล้าป่าวประกาศ ข้าก็จะเอาเรื่องของเราสองคนไปพูดเช่นกัน!"“เมื่อครู่ยังบอกเองว่า ถ้ำแห่งนี้คือความลับของเราสองคน แต่ตอนนี้กลับเอามาใช้ข่มขู่หม่อมฉัน ช่างไร้ยางอายนัก!”“เหอะ ๆ ข้ามิได้หมายถึงเรื่องนี้ แต่หมายถึงตอนที่เราอยู่ในห้องนอนของเฉินหว่านเอ๋อร์...“ฉินซูพูดพลางตบมือสองสามครั้งใบหน้าของกู้เสวี่ยเจี้ยนพลันแดงก่ำ นางโมโหจนขาดสติ ยกฝ่ามือฟาดใส่ฉินซูทันทีคนหลังหลบเลี่ยงอย่างรวดเร็วพลางพูดแก้ตัว "ไยเจ้าจึงโหดร้ายขนาดนี้? ข้าก็แค่พูดเล่น อีกอย่าง เป็นเจ้าที่พูดว่าจะเผยความลับของข้าก่อนมิใช่รึ!"กู้เสวี่ยเจี้ยนหยุดเคลื่อนไหวแล้วกล่าวเสียงดุ "หากท่านยังพูดถึงเรื่องคืนนั้นอีก หม่อมฉันจะตัดลิ้นท่านให้สุนัขกินเสีย!"“คืนนั้นเจ้าก็ดูจะเพลิดเพลินดี ไยต้องขัดขืนขนาดนี้ด้วยเล่า หรือว่า… เป็นเพราะข้าหยาบคายเกินไป?”ฉินซูพูดด้วยสีหน้าจริงจัง ท่าทางอยากรู้ความจริงจนกู้เสวี่ยเจี้ยนโมโหจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน “คนสารเลว! หม่อมฉันให้ท่านเลิกพูดแล้ว ท่านยังจะมิหยุดใช่หรือไม่ คิดว่าหม่อมฉันมิกล้าตัดลิ้นท่านจริง ๆ อย่างนั้นหรือ?”นางพูดพร้อมชักกระบี่ยาวออก
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 467
กู้เสวี่ยเจี้ยนส่งเสียงตอบเบา ๆ แล้วพูดขึ้น "อาจารย์ของหม่อมฉันชอบออกสำรวจถ้ำในหุบเขาลึกอยู่เสมอ หากเขารู้ว่ามีถ้ำเช่นนี้อยู่ที่นี่ เกรงว่าเขาคงจะต้องตื่นเต้นมากแน่ ๆ!”ฉินซูสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อยก่อนจะถามว่า "เหตุใดอาจารย์ของเจ้าถึงชอบสำรวจถ้ำบนหุบเขาลึกหรือ?"“แน่นอนว่าก็เพื่อค้นหาสมบัติเพคะ ของโบราณตำรับตำราส่วนใหญ่ที่เขามีล้วนได้มาจากถ้ำในป่าลึกทั้งนั้น”หลังจากฟังคำพูดของกู้เสวี่ยเจี้ยน ฉินซูก็ยังคงนิ่งเงียบ แต่ในใจกลับเกิดข้อสันนิษฐานขึ้นมาหัวหน้าโหรหลวงมีฝีมือเก่งกาจปานนั้น อีกทั้งยังชอบสำรวจถ้ำลึกลับในป่าเขา หรือว่า...เขาจะเป็นผู้ฝึกตน?เมื่อนึกได้ดังนั้น ฉินซูจึงกล่าวกำชับด้วยท่าทีจริงจังว่า "กู้เสวี่ยเจี้ยน ข้าว่ามิควรบอกเรื่องนี้ให้อาจารย์ของเจ้ารู้จะดีกว่า"กู้เสวี่ยเจี้ยน ขมวดคิ้วพลางถามด้วยความสงสัย “เพราะเหตุใดเล่า?"ฉินซูอธิบายอย่างจริงจัง "มิต้องพูดถึงความชันของหน้าผาแห่งนี้ที่มักจะมีปีศาจภูเขาออกมาเพ่นพ่านหรอก แค่ปีศาจตัวนั้นก็ขนลุกมากแล้ว มันมีพลังแข็งแกร่งปานนั้น ต่อให้เป็นอาจารย์ของเจ้าก็คงมิได้ผลอะไรดีนัก ยิ่งไปกว่านั้นในถ้ำนี้ก็ไม่มีอะไรนอกจากหินเรืองแสงใน
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 466
ฉินซูเดินเข้าไปในถ้ำตามทางที่ทอดยาวออกไป หลังจากเดินไปได้มิไกลก็พบว่า มีบันไดที่ทอดตัวลงไปยังเบื้องล่างบันไดนั้นลึกจนมองมิเห็นจุดสิ้นสุด ฉินซูจึงจุดพับไฟและอาศัยแสงสลัวนั้นค่อย ๆ เดินลงไปตามขั้นบันไดหลังจากเดินไปราวสองเค่อ เขาก็มาถึงถ้ำอีกแห่งหนึ่งตรงมุมของถ้ำมีเงาร่างของสตรีนางหนึ่งกำลังจดจ่อมองดูสิ่งของในกล่องที่อยู่เบื้องหน้าเมื่อเห็นคนผู้นี้ ฉินซู่ก็ถอนหายใจยาว "กู้เสวี่ยเจี้ยน เจ้า..."ยังมิทันที่เขาจะพูดจบ กู้เสวี่ยเจี้ยนก็สะดุ้งตกใจจนเผลอปล่อยพับไฟในมือร่วงลงพื้นหลังจากกู้เสวี่ยเจี้ยนตั้งสติได้ นางก็ตบหน้าอกเบา ๆ แล้วพูดอย่างโมโห "ท่านทำหม่อมฉันตกใจแทบตาย! มิรู้หรือว่าการทำให้คนตกใจอาจหัวใจวายตายได้จริง ๆ!"ฉินซูกลอกตาใส่นาง "แค่นี้ข้าก็ทำให้เจ้ากลัวแล้วรึ? แม้แต่ชำแหละศพเจ้าก็ยังมิกลัวเลยมิใช่หรือ?"“ศพมันพูดมิได้เสียหน่อย!”กู้เสวี่ยเจี้ยนโต้กลับแล้วจึงถามด้วยความประหลาดใจ "ท่านมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? นอกจากนี้ตกลงมาจากหน้าผาสูงขนาดนั้น ท่านมิเป็นอะไรเลยหรือ?!"“เจ้าคงหวังอยากให้ข้าเป็นอะไรไปหรือไร? ข้าลงมาเพื่อตามหาเจ้าต่างหาก”ขณะที่ฉินซูพูดอยู่ เขาก็สังเกตเห็น
