All Chapters of องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน: Chapter 351 - Chapter 360

ฉินเหยี่ยนพูดอย่างจริงจัง “ว่ากันว่า เสด็จพ่อทรงวางแผนจะส่งองค์ชายไปตรวจสอบตามเขตเมืองและมณฑลที่ได้รับผลกระทบรุนแรงจากภัยพิบัติ นี่เป็นภารกิจที่สามารถสั่งสมบารมีได้ ไว้ตอนราชสำนักช่วงเช้า เสด็จพี่รัชทายาทลองหาโอกาสดูเถิดพ่ะย่ะค่ะ”ฉินซูยักไหล่เล็กน้อยและกล่าวว่า “ถึงแม้ว่าข้าเอ่ยปากทูลขอจริง เจ้าคิดว่าเสด็จพ่อจะส่งข้าไปจริงหรือ?” “เสด็จพี่รัชทายาท ในพระทัยของเสด็จพ่ออาจมิเต็มพระทัยทำเช่นนั้น แต่บัดนี้ท่านมิได้ต่อสู้ในราชสำนักเพียงลำพังแล้ว ตัวอย่างเช่น ตุลาการศาลต้าหลี่ ผู้ตรวจการฝ่ายซ้ายและคนอื่น ๆ จะต้องออกมาสนับสนุนท่านแน่นอน” พูดถึงสิ่งนี้แล้ว ฉินเหยี่ยนยังให้คำมั่นอีกว่า “และขอเพียงเสด็จพี่รัชทายาททูลขอ น้องผู้นี้ก็จะสนับสนุนท่านอย่างสุดใจโดยมิลังเลเลยพ่ะย่ะค่ะ” ฉงชูโม่ที่อยู่ด้านข้างแสดงสีหน้าสงสัยและถามว่า “ท่านอ๋องจิ้น เหตุใดท่านมิลองทูลขอภารกิจที่ดีเช่นนี้ให้ตัวท่านเอง ทว่ากลับสนับสนุนองค์รัชทายาทแทน ท่านหวังผลอะไร?” ฉินเหยี่ยนถอนหายใจอย่างจนใจ “มิว่าอย่างไรเสด็จพ่อก็มิส่งข้าไปแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้น จะไม่มีขุนนางคนใดออกมาสนับสนุนข้า ในสถานการณ์ยามนี้ คนที่สามารถแย่งต

ฉงชูโม่พยักหน้าช้า ๆ และกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “อืม พวกเราสาบานได้ว่าจะมิพูดเรื่องนี้ให้ใครฟังแม้แต่คำเดียวรวมถึงองค์จักรพรรดิด้วย” ฉินซูกล่าวอย่างมิใจว่า “มิว่าพวกเจ้าจะเชื่อหรือไม่ ลับหลังข้าไม่มีผู้ยิ่งใหญ่คนใดเลยจริง ๆ หากจะยืนกรานว่ามี เช่นนั้นควรมีสามคน” “สามคนนั้นคือใคร?” เซี่ยหลานและฉงชูโม่ถามออกมาพร้อมกัน ฉินซูเอ่ยอย่างจริงจังว่า “ชิงเหยาแล้วก็พวกเจ้าสองคน!” เซี่ยหลานขมวดคิ้วแล้วบ่นว่า “องค์รัชทายาท พวกเราจริงจังเพคะ ท่านยังมาล้อเล่นกับพวกเราอีก” ฉงชูโม่เองก็ม้วนแขนเสื้อขึ้น “ถูกต้อง พวกเราจะเป็นผู้ทรงภูมิอยู่เบื้องหลังท่านได้อย่างไร?” “กล่าวกันว่าบุรุษประสบความสำเร็จได้ ต้องมีสตรีคอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง และพวกเจ้ามิใช่สตรีที่อยู่เบื้องหลังข้าหรอกหรือ!” “ถุย! สตรีที่อยู่เบื้องหลังท่านอะไรกัน พูดจาเหลวไหลทั้งเพ!” ใบหน้าสวยของเซี่ยหลานแดงขึ้นมาเล็กน้อย “ใช่แล้ว คำพูดเช่นนี้ท่านอย่าได้พูดให้ชิงเหยาฟังเชียว มิเช่นนั้นนางต้องเข้าใจผิดแน่” เมื่อเห็นท่าทีของนางเช่นนี้แล้ว ฉินซูรู้สึกว้าวุ่นในใจ ครั้นแล้วเขาก็มองไปรอบ ๆ แล้วเอ่ยกับฉงชูโม่ว่า “ชูโม่ วันนี้เป่ยเย

ฉินหยางพยักหน้า “ถูกต้อง ตอนนี้ความมิพอใจของราษฎรในพื้นที่ภัยพิบัติได้ขยายเป็นวงกว้าง และการเดินทางในครั้งนี้จะเต็มไปด้วยอันตราย จึงมิใช่เรื่องง่ายที่องค์รัชทายาทจะกลับมาอย่างปลอดภัย!”เมื่อได้ยินเช่นนั้น ท่าทางของฉินหงและคนอื่น ๆ ก็เปลี่ยนไป!“เสด็จพี่สามต้องการยืมมือราษฎรที่ประสบภัยเพื่อทำให้องค์รัชทายาท…”ฉินหงพูดพร้อมกับทำท่าทางเชือดคอตัวเองฉินหยางเผยรอยยิ้มชั่วร้ายและพยักหน้าช้า ๆหลินซีขมวดคิ้วและกล่าวว่า “ท่านอ๋องซิ่น ความคิดนี้ช่างดีเสียจริง เพียงแต่ก่อนหน้านี้อ๋องจิ้นได้ส่งยอดฝีมือจากยุทธภพไปลอบสังหารองค์รัชทายาท ทว่าก็คว้าน้ำเหลวกลับมา ยามนี้อาศัยเพียงราษฎรที่ประสบภัยเหล่านั้น แล้วจะทำสำเร็จได้อย่างไรกัน?”“คำพูดของใต้เท้าหลินมีเหตุผล เกรงว่าการลอบสังหารอาจมิสำเร็จ อีกทั้งอาจทำให้องค์รัชทายาทได้หน้าไปมิน้อย หากเป็นเช่นนั้น พวกเราก็จะสูญเสียทั้งขึ้นทั้งล่อง”ฉินหยางพูดอย่างมั่นใจ “ที่ฉินเหยี่ยนพลาดครั้งที่แล้วเป็นเพราะชูโม่อยู่ข้างกายองค์รัชทายาท แต่จะเกิดอะไรขึ้นหากครั้งนี้นางมิสามารถติดตามเขาไปได้?”“หากเป็นเช่นนั้นจริง ข้าน้อยก็คิดว่ามันเป็นไปได้พ่ะย่ะค่ะ!”เซี่ยเ

วันรุ่งขึ้นภายในพระตำหนักจินหลวนเมื่อเห็นฉินเซียวยืนนิ่ง ทุกคนก็เริ่มกระซิบกระซาบกัน“นี่ ๆ ฝู่กั๋วกงมาที่นี่ได้อย่างไรกัน?”“นั่นสิ ตามหลักแล้ว ฝู่กั๋วกงไม่มีคุณสมบัติที่จะเข้าร่วมงานปกครองของทางราชสำนักนี่”“เฮ้อ ยังต้องถามอีกหรือ แน่นอนว่าองค์จักรพรรดิทรงมีพระราชโองการไว้ล่วงหน้าแล้ว มิเช่นนั้นฝู่กั๋วกงจะกล้าฝ่าฝืนเช่นนี้ได้อย่างไร”“ก็ถือว่าถูก ดูเหมือนความมุ่งมั่นขององค์จักรพรรดิที่ทรงคิดจะฟื้นฟูสถานะของจวิ้นอ๋องนั้นจะชัดเจนแจ่มแจ้งมากทีเดียว”“...”เมื่อได้ยินเสียงซุบซิบที่อยู่รอบตัว ฉินเซียวก็ยืนตัวตรงและมิเปลี่ยนสีหน้าแต่อย่างใดขณะนั้นเองฉินซูก็ได้เข้ามาขุนนางระดับสูงทุกคนต่างทักทายฉินซูฉินเซียวเดินมาหาฉินซูพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า พลางยกมือขึ้นประสานคารวะเล็กน้อยแล้วพูดอย่างจองหอง “องค์รัชทายาท ท่านคงคาดมิถึงใช่หรือไม่ ที่คราวนี้เสด็จพ่อทรงมีพระราชโองการพิเศษให้กระหม่อมมาเข้าร่วมประชุมราชสำนักช่วงเช้า!”“ก็น่าประหลาดใจจริง ๆ นั่นแหละ ว่าแต่ เจ้ามีอะไรให้ภูมิใจนักรึ?”“ฮ่า ๆ กระหม่อมก็แค่ตื้นตันใจในความไว้วางพระทัยของเสด็จพ่อ ไม่มีอะไรน่าภาคภูมิใจหรอก เมื่อถึงค

ฉินหยางพยักหน้าและพูดว่า “ใช่พ่ะย่ะค่ะเสด็จพ่อ พระองค์ทรงได้ยินถูกต้องแล้ว ลูกแนะนำองค์รัชทายาทจริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ”หลังจากพูดจบ เขาก็แอบเหลือบมองฉินหงเจ้าตัวก้าวไปข้างหน้าอย่างเข้าใจและกล่าวด้วยความเคารพว่า “เสด็จพ่อ ลูกคิดว่าสิ่งที่เสด็จพี่สามพูดนั้นถูกต้องแล้วพ่ะย่ะค่ะ องค์รัชทายาทเป็นว่าที่กษัตริย์ของแผ่นดิน หากเขาสามารถไปตรวจสอบพื้นที่ภัยพิบัติแทนเสด็จพ่อได้ ราษฎรในพื้นที่ภัยพิบัติจะต้องประทับใจมากเป็นแน่ และความมิพอใจของราษฎรก็ย่อมลดลงไปด้วยพ่ะย่ะค่ะ”เซี่ยเหอพูดเสริม “ฝ่าบาท สิ่งที่องค์ชายทั้งสองพูดนั้นเป็นความจริงอย่างยิ่ง อีกทั้งเมื่อวานองค์รัชทายาทก็ทรงเอาชนะคณะทูตเป่ยเยี่ยนด้วยกำลังของพระองค์เอง ในเวลานี้ ชื่อเสียงขององค์รัชทายาทได้แพร่กระจายไปทั่วต้าเหยียน ราษฎรในพื้นที่ประสบภัยเองย่อมชื่นชมและให้ความเคารพพระองค์เป็นแน่หากองค์รัชทายาทสามารถไปยังพื้นที่ประสบภัยพิบัติได้ แม้จะมีความยากลำบากแต่พระองค์ก็จะกู้หน้าให้กับทางราชวงศ์ได้อย่างแน่นอน และราษฎรทั่วหล้าก็จะสนับสนุนราชวงศ์มากยิ่งขึ้นพ่ะย่ะค่ะ!”ฉินเหยี่ยนรู้สึกประหลาดใจมากที่เห็นฉินหยางและคนอื่น ๆ ขอความช่วยเหลือจากองค์