LOGINShare
บทที่ 358
Related chapters
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 359
ฉินเหยี่ยนออกมายืนและพูดว่า “เป็นเรื่องจริงพ่ะย่ะค่ะ!”ฉินอู๋ต้าวโกรธจัดและตำหนิว่า “บังอาจ! ที่นี่พระตำหนักจินหลวน แต่เจ้ากลับทำร้ายผู้อื่น ซ้ำคนที่เจ้าทำร้ายก็เป็นพี่ของเจ้า เจ้าเห็นข้าอยู่ในสายตาบ้างหรือไม่ เคารพบ้างหรือไม่!”“เสด็จพ่อ พระองค์ทรงต้องการให้ลูกพูดเรื่องสกปรกที่ฉินเซียวทำจริง ๆ หรือพ่ะย่ะค่ะ?”เมื่อได้ยินคำพูดของฉินเหยี่ยน ดวงตาของฉินอู๋ต้าวก็วูบไหวเล็กน้อย จากนั้นเขาก็รีบโบกมือและพูดอย่างจริงจัง “เรื่องนั้นก็ให้มันจบที่ตรงนี้ อย่าให้มีครั้งต่อไปอีก!”ฉินเหยี่ยนประสานมือขึ้นคารวะเล็กน้อยพลางถอยออกไปก่อนที่จะลงมือเขารู้อยู่แล้วว่าองค์จักรพรรดิจะทรงเปลี่ยนเรื่องใหญ่ให้กลายเป็นเรื่องเล็กอย่างแน่นอนเพราะเรื่องที่ฉินเซียวส่งคนไปสังหารชายารองของเขานั้นมีเพียงมิกี่คนในราชสำนักที่รู้เรื่องนี้หากเรื่องนี้แดงขึ้นมา ราชวงศ์ก็จะเสียหน้า เห็นได้ชัดว่านี่มิใช่สิ่งที่จักรพรรดิต้องการเห็นคงต้องบอกว่าเขาได้เดิมพันถูกแล้วเมื่อเห็นฉินอู๋ต้าวจัดการเรื่องเช่นนี้ ฉินเซียวก็รู้สึกมิสบอารมณ์อย่างมากเขาแอบถลึงตาใส่ฉินเหยี่ยน สายตาของเขามีความขุ่นเคืองแวบผ่านเข้ามาครู่หนึ่งฉิน
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 360
ฉินหยางพยักหน้าและพูดว่า “ใช่พ่ะย่ะค่ะเสด็จพ่อ พระองค์ทรงได้ยินถูกต้องแล้ว ลูกแนะนำองค์รัชทายาทจริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ”หลังจากพูดจบ เขาก็แอบเหลือบมองฉินหงเจ้าตัวก้าวไปข้างหน้าอย่างเข้าใจและกล่าวด้วยความเคารพว่า “เสด็จพ่อ ลูกคิดว่าสิ่งที่เสด็จพี่สามพูดนั้นถูกต้องแล้วพ่ะย่ะค่ะ องค์รัชทายาทเป็นว่าที่กษัตริย์ของแผ่นดิน หากเขาสามารถไปตรวจสอบพื้นที่ภัยพิบัติแทนเสด็จพ่อได้ ราษฎรในพื้นที่ภัยพิบัติจะต้องประทับใจมากเป็นแน่ และความมิพอใจของราษฎรก็ย่อมลดลงไปด้วยพ่ะย่ะค่ะ”เซี่ยเหอพูดเสริม “ฝ่าบาท สิ่งที่องค์ชายทั้งสองพูดนั้นเป็นความจริงอย่างยิ่ง อีกทั้งเมื่อวานองค์รัชทายาทก็ทรงเอาชนะคณะทูตเป่ยเยี่ยนด้วยกำลังของพระองค์เอง ในเวลานี้ ชื่อเสียงขององค์รัชทายาทได้แพร่กระจายไปทั่วต้าเหยียน ราษฎรในพื้นที่ประสบภัยเองย่อมชื่นชมและให้ความเคารพพระองค์เป็นแน่หากองค์รัชทายาทสามารถไปยังพื้นที่ประสบภัยพิบัติได้ แม้จะมีความยากลำบากแต่พระองค์ก็จะกู้หน้าให้กับทางราชวงศ์ได้อย่างแน่นอน และราษฎรทั่วหล้าก็จะสนับสนุนราชวงศ์มากยิ่งขึ้นพ่ะย่ะค่ะ!”ฉินเหยี่ยนรู้สึกประหลาดใจมากที่เห็นฉินหยางและคนอื่น ๆ ขอความช่วยเหลือจากองค์
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 361
ฉินซูตอบโดยมิต้องคิด “ทูลเสด็จพ่อ ลูกทำได้พ่ะย่ะค่ะ!”“ดี เช่นนั้นก็ว่ากันตามนี้!”ขณะนั้น ทหารสวมชุดเกราะนายหนึ่งก็เดินเข้ามาจากด้านนอกอย่างรวดเร็ว“รายงานพ่ะย่ะค่ะ!”นายทหารคุกเข่าลงบนพื้นอย่างกังวลและพูดอย่างร้อนใจ “ฝ่าบาท จู่ ๆ แคว้นหนานเยวี่ยก็ส่งทหารบุกมายังชายแดนทางใต้ของเรา และตอนนี้อยู่ห่างจากเมืองเจียวโจวมิถึงร้อยลี้แล้วพ่ะย่ะค่ะ!”“ว่ากระไรนะ! หนานเยวี่ยยกทัพมาอีกแล้วรึ?!”สีหน้าของขุนนางทุกคนเปลี่ยนไปทันที!ฉินอู๋ต้าวโกรธเกรี้ยว “หนานเยวี่ยกระจ้อยร่อยนั่นกล้าดีอย่างไรถึงมาบุกรุกเขตแดนของราชวงศ์ต้าเหยียนของข้า ชูโม่!”ฉงชูโม่ออกมายืนพร้อมทำสีหน้าเคร่งขรึม “เพคะ!”“ข้าขอสั่งให้เจ้าไปรวบรวมกองทัพที่ชายแดนทางใต้โดยด่วน หนานเยวี่ยล่วงล้ำพรมแดนเยี่ยงนี้ เจ้าคงรู้ว่าต้องทำอย่างไร!”“ขอฝ่าบาทโปรดวางพระทัย หากหนานเยวี่ยข้ามชายแดนมาแม้แต่ครึ่งก้าว ข้าน้อยจะทำให้พวกเขาไม่มีวันกลับมาได้อีก! สถานการณ์ทางการทหารเป็นเรื่องเร่งด่วน ข้าน้อยจึงต้องขอทูลลาก่อนเพคะ!”ฉินอู๋ต้าวพยักหน้าเบา ๆ “ไปเถิด ขอฝากเรื่องชายแดนทางใต้ไว้กับเจ้าด้วย!”ฉงชูโม่ประสานมือขึ้นคารวะให้ฉินอู๋ต้าวแล้วหั
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 362
เมื่อเห็นว่าฉงชูโม่ต้องการจะคืนห่อสัมภาระ ฉินซูจึงพูดอย่างจริงจัง “ชูโม่ ข้ามิจำเป็นต้องใช้เกราะพวกนี้หรอก สนามรบมีการเปลี่ยนแปลงมากมายในพริบตา ดังนั้นเจ้านำมันติดตัวไปด้วยเถิด เช่นนั้นข้าถึงจะวางใจขึ้นมาได้บ้าง”ฉงชูโม่ตกตะลึงและโพล่งออกมา “องค์รัชทายาท นี่ท่านเป็นห่วงหม่อมฉันหรือเพคะ?”“เจ้าจะกลับไปทำสงครามที่ชายแดนทางใต้นะ จะมิให้ข้าเป็นกังวลได้อย่างไร? ดังนั้นเพื่อให้ข้ารู้สึกสบายใจ เจ้าต้องนำเกราะพวกนี้ไปยังชายแดนทางใต้ด้วย”ฉินซูกล่าวด้วยน้ำเสียงออกคำสั่งขณะที่ฉงชูโม่กำลังจะปฏิเสธ แต่แล้วนางก็สังเกตเห็นว่านอกจากเกราะป้องกันแล้ว ก็ยังมีลูกกลมที่ทำจากเหล็กขนาดเล็กอีกหลายลูกอยู่ในห่อด้วยและมีสายชนวนติดอยู่ที่ด้านบนของลูกกลม!เมื่อเห็นสิ่งนี้ นางก็ประหลาดใจและพูดว่า “องค์รัชทายาท นี่เป็นดอกไม้ไฟที่ท่านเคยทำมิใช่หรือ? เหตุใดถึงมอบสิ่งนี้ให้หม่อมฉันเล่าเพคะ?”“นี่มิใช่ดอกไม้ไฟหรอก เรียกมันว่าระเบิดมือดีกว่า แม้เจ้าจะมีวรยุทธ์ที่กล้าแกร่งมาก แต่เจ้าจะต้องเผชิญอันตรายท่ามกลางกองทหารนับหมื่นอย่างหลีกเลี่ยงมิได้ เมื่อถึงเวลานั้น เพียงจุดสิ่งนี้แล้วโยนมันออกไป เจ้าก็จะสามารถพลิกสถา
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 363
“พวกเขาก็รอบคอบใช้ได้ ก็ได้ เช่นนั้นเจ้าไปรอข้าที่ประตูทิศเหนือ ข้าจะกลับไปเอาของที่ตำหนักบูรพาเสียหน่อย เรียบร้อยแล้วข้าจะไปที่นั่น”กู้เสวี่ยเจี้ยนพยักหน้าเบา ๆ จากนั้นก็หันหลังจากไปส่วนฉินซูก็ควบม้ากลับไปยังตำหนักบูรพาเมื่อได้รู้ว่าฉินซูกำลังจะไปที่เมืองเป่ยเหลียงเพื่อตรวจสอบพื้นที่ภัยพิบัติ ใบหน้าของหลินชิงเหยาและเซี่ยหลานก็เต็มไปด้วยความกังวลพวกนางทั้งสองต่างพูดพร้อมกัน “องค์รัชทายาท หม่อมฉันก็อยากไปด้วยเพคะ!”ทันทีที่พูดจบ หลินชิงเหยาก็ถามด้วยความประหลาดใจ “เซี่ยหลาน เจ้าจะตามไปทำอะไร?”เซี่ยหลานอธิบายด้วยใบหน้าสงบนิ่ง “เจ้าถามได้น่าขันแล้ว ข้าเป็นอาจารย์ขององค์รัชทายาท เป็นเรื่องปกติที่ข้าต้องติดตามพระองค์ไป นอกจากนี้ ข้าก็พอจะมีวรยุทธ์อยู่บ้าง อย่างน้อยก็สามารถปกป้ององค์รัชทายาทได้บ้าง”แต่เจ้านี่สิ ไม่มีวรยุทธ์ ซ้ำยังหาได้มีตำแหน่งขุนนางไม่ เจ้าจะตามไปทำอะไรมิทราบ?”“ข้า…”หลินชิงเหยาพูดมิออกและไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากก้มหน้าลงขณะนั้น ตงฟางไป๋ก็เดินเข้ามา “องค์รัชทายาท มีคนมาจากพระราชวังพ่ะย่ะค่ะ พวกเขาบอกว่า ฝ่าบาททรงมีเรื่องสำคัญที่ต้องเรียกตัวท่านใต้เท้าเซี่ยเข
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 364
หลังจากนั้นมินาน เซี่ยหลานที่ตกใจก็ตั้งสติได้ขึ้นมานางถามอย่างลังเล “ฝ่าบาท จำเป็นต้องทำเช่นนี้หรือเพคะ? มิเช่นนั้น…”ก่อนที่นางจะพูดจบ ฉินอู๋ต้าวก็โบกมือและพูดขัด“เจ้าเพียงแค่ต้องทำตามคำสั่งของข้า นอกจากนี้ ข้าอยากจะเตือนเจ้าสักหน่อย เจ้าคือสายลับที่ข้าส่งไปอยู่ข้างกายองค์รัชทายาท เจ้าต้องคำนึงถึงภารกิจของเจ้าอยู่เสมอ เข้าใจหรือไม่?”เซี่ยหลานลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบเสียงเบา “ข้าน้อยเข้าใจแล้วเพคะ”“เอาเถอะ ไปได้แล้ว ข้าจะรอข่าวดีจากเจ้า”“ข้าน้อยขอทูลลาเพคะ”เซี่ยหลานทำความเคารพและหันหลังจากไปฉินอู๋ต้าวชำเลืองมองเฉาฉุนและพูดเสียงเรียบ “เซี่ยหลานเชื่อถือมิได้ เจ้าส่งคนไปแฝงตัวปะปนอยู่ในคณะเดินทางเสีย ระหว่างนั้นก็ให้จัดการตามสถานการณ์” เฉาฉุนรับคำสั่งด้วยความเคารพ “กระหม่อมรับพระราชบัญชาพ่ะย่ะค่ะ!”……ตำหนักบูรพาฉินซูกล่าวลากับหลินชิงเหยาก่อนที่จะออกมาแต่ทันทีที่ออกมานอกประตู ก็เห็นว่าหวังฉือและเนี่ยหงกำลังรออยู่เขาถามด้วยความประหลาดใจ “ใต้เท้าหวัง ใต้เท้าเนี่ย นี่พวกท่าน…”หวังฉือและเนี่ยหงทำความเคารพก่อนจะพูดว่า “ข้าน้อยรู้ว่าวันนี้องค์รัชทายาทจะเสด็จไปยังเมือ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 365
ฉินซูหรี่ตาลงเล็กน้อยและถามด้วยรอยยิ้มจาง ๆ “เหตุใดเล่า กู้เสวี่ยเจี้ยน เจ้ามีความคิดเห็นอะไรรึ?”“ท่านเป็นถึงองค์รัชทายาท หม่อมฉันจะกล้าออกความคิดเห็นได้อย่างไรกันเพคะ พวกเราไปยังเป่ยเหลียงในครั้งนี้ก็เพื่อบรรเทาภัยพิบัติ อีกทั้งต้องนำเงินห้าแสนตำลึงไปส่งด้วย ดังนั้นจึงเพียงแค่อยากเตือนให้ท่านระมัดระวังมากขึ้นเท่านั้นเองเพคะ”“ข้าก็มีเจ้าอยู่อย่างไรเล่า เจ้าเป็นลูกศิษย์สายตรงของเจ้าสำนักหอดูดาวหลวง แม้จะมีหัวขโมยบางคนที่โลภอยากได้เงิน พวกเขาก็จะต้องชั่งน้ำหนักคิดให้ดีก่อนจะลงมือ”กู้เสวี่ยเจี้ยนพูดเสียงเรียบ “ท่านอาจต้องผิดหวังเสียแล้ว ว่ากันว่าความโลภจะนำมนุษย์ไปสู่หายนะ เงินห้าแสนตำลึงนั่นก็เพียงพอที่จะทำให้บางคนยอมเสี่ยงเพคะ”ฉินซูยักไหล่และมิออกความเห็นขณะนั้น บุรุษวัยกลางคนที่สวมชุดขุนนางสีแดงผู้หนึ่งก็เดินเข้ามาเขาคารวะฉินซูอย่างอ่อนน้อมและกล่าวด้วยความเคารพ “กระหม่อมเสนาบดีกรมพระคลัง ถานเหวย ขอคารวะองค์รัชทายาทพ่ะย่ะค่ะ”ฉินซูมองไปที่อีกฝ่ายแล้วถามว่า “ตรวจสอบเงินช่วยบรรเทาภัยพิบัติทั้งหมดแล้วหรือยัง?”“ทูลองค์รัชทายาท ตรวจสอบเสร็จสิ้นแล้วพ่ะย่ะค่ะ นี่คือหนังสือที่เกี
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 366
“เสียนเฟยรึ?”ทุกคนตกใจอีกครั้ง!ฉินหงสงสัยพลางพูดพึมพำ “เสียนเฟยเป็นเพียงสตรีวังหลังนางหนึ่ง จะมีความสามารถเช่นนั้นได้อย่างไร?”ฉินหยางพูดอย่างมีความนัย “หากไม่มีเล่ห์เหลี่ยมแม้แต่นิด นางจะโดดเด่นท่ามกลางสตรีงามสามพันคนและกลายเป็นสนมที่ได้รับความโปรดปรานได้อย่างไร? บางครั้งกลอุบายของสนมในแต่ละตำหนักก็น่ากลัวกว่าที่พวกเราคิดมากนัก!”“เช่นนั้นเสด็จพี่สามทราบหรือไม่ว่าเสียนเฟยส่งใครมาทำการลงมือ?”“เรื่องนั้นข้าก็มิแน่ใจ ตอนนี้องค์รัชทายาทออกเดินทางไปแล้ว พวกเราแค่รอข่าวดีอยู่ที่นี่ก็พอ”ดวงตาที่ลึกล้ำของเซี่ยเหอบ่งบอกถึงความมิสบายใจ เขากล่าวว่า “แม้แม่ทัพฉงจะกลับไปยังชายแดนทางใต้แล้ว แต่การเดินทางไปทางเหนือขององค์รัชทายาทในครั้งนี้ก็มีลูกศิษย์สายตรงของเจ้าสำนักหอดูดาวหลวงตามไปคุ้มกันด้วย คนของเสียนเฟยจะทำสำเร็จแน่หรือพ่ะย่ะค่ะ?”หลินซีเองก็กังวลและกล่าวเสริม “นั่นสิพ่ะย่ะค่ะ ศิษย์ของเจ้าสำนักหอดูดาวหลวงแต่ละคนก็ล้วนจัดการได้ยาก หากมิใช่ยอดฝีมือที่อยู่ขั้นสูงสุด เช่นนั้นก็มิรอดเป็นแน่พ่ะย่ะค่ะ”ฉินหยางยิ้มอย่างมิแยแส “ใต้เท้าทั้งสองกังวลมากไปแล้ว แม้กู้เสวี่ยเจี้ยนจะมีวรยุทธ์แก่กล
Latest chapter
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 618
“ท่านแม่ทัพหู แผนนี้ยอดเยี่ยมจริง ๆ ออกจากประตูเมืองฝั่งเหนือแล้วอ้อมไปอีกหน่อย ก็ลอบโจมตีทัพหนานเยวี่ยได้เหมือนเดิม!”“ไป เร่งฝีเท้า!”ดังนั้น กองทหารของพวกเขาจึงเดินทางมายังใต้ประตูเมืองฝั่งเหนือแม่ทัพรักษาการณ์ที่นี่เห็นหูก่วงเซิงและพวก จึงไต่ถาม “ท่านแม่ทัพหู นี่พวกท่านจะทำการใด?”“ในเมืองผู้คนพลุกพล่านเกินไป พวกเราจะออกไปพักผ่อนนอกเมืองสักหน่อย วันพรุ่งพวกเราจะย้ายค่ายทหารไปตั้งไว้นอกเมืองฝั่งเหนือเช่นกัน เพื่อความสะดวกในการฝึกทหาร”เมื่อได้ยินดังนั้น ทหารรักษาการณ์ก็โบกมือให้คนเปิดประตูเมืองจะตำหนิว่าเขาประมาทเกินไปก็มิได้ ท้ายที่สุดแล้วนอกเมืองทางฝั่งเหนือยังมีทหารประจำการอยู่เป็นจำนวนมิน้อย ทหารที่เข้าออกประตูเมืองทางฝั่งเหนือจึงมีจำนวนมากเป็นทุนเดิมหลังจากที่ออกนอกเมืองได้อย่างราบรื่น หูก่วงเซิงจึงนำกองทัพทหารม้าพันนายมุ่งหน้าลงใต้!ขณะเดียวกันนอกประตูเมืองเจียวโจวทางฝั่งใต้ เงาร่างสิบกว่าร่างพุ่งออกมาจากป่าละเมาะห่างออกไปมิไกลนักพวกเขามีท่าทางคล่องแคล่ว เพียงชั่วพริบตาก็เข้าไปซุ่มซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้เตี้ย ๆ ฝั่งหนึ่งหลังจากที่สังเกตการณ์บนกำแพงเมืองอยู่ครู่หน
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 617
“ท่านแม่ทัพหู กองทัพหนานเยวี่ยแตกพ่ายในวันนี้ บัดนี้คงอกสั่นขวัญแขวนกันอยู่เป็นแน่ หากพวกเรานำทัพไปลอบโจมตี อย่างไรก็ต้องสำเร็จ! ถึงเวลานั้นหากสำเร็จ ท่านแม่ทัพใหญ่จะเอาผิดพวกเราที่ยกทัพไปโดยพลการได้อย่างไร?”ชายร่างกำยำอีกด้านกล่าวสำทับ “รองแม่ทัพหลิวกล่าวได้ถูกต้อง ท่านแม่ทัพหู พวกเราอุตส่าห์บุกป่าฝ่าดงมาถึงเจียวโจวก็มิใช่อื่นใด นอกเสียจากเพื่อสร้างความดีความชอบให้มากยิ่งขึ้นพวกเราสร้างความดีความชอบในเจียวโจวมากเท่าไร พระเกียรติของท่านอ๋องฉู่ในราชสำนักก็จะยิ่งสูงส่งมากขึ้นเท่านั้น ทุกสิ่งที่พวกเราทำ ล้วนเพื่อท่านอ๋องฉู่ทั้งสิ้น!”“ถูกต้อง พวกเราคือคนของท่านอ๋องฉู่ ท่านแม่ทัพใหญ่ย่อมมิอาจตำหนิพวกเราที่ออกรบโดยพลการได้ ท่านแม่ทัพหู ท่านรีบตัดสินใจเถิด โอกาสมิคอยท่า เวลามิหวนคืน!”“ท่านแม่ทัพหู คนขององค์รัชทายาทออกนอกเมืองไปครึ่งชั่วยามแล้ว หากพวกเรามิรีบเร่งติดตามไป เกรงว่าน้ำแกงก็มิได้ซด อย่าหวังจะได้กินเนื้อเลยขอรับ!”ด้วยคำยุยงของเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชา ดวงตาของหูก่วงเซิงก็ค่อย ๆ แน่วแน่ขึ้น!เขาพยักหน้าหนักแน่น กล่าวเสียงทุ้มต่ำ “สั่งให้เหล่าสหายทั้งหลายเตรียมตัวให้พร้อม อีกห
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 616
หูก่วงเซิงยกไหสุราขึ้นกระดกไปหลายอึก และแค่นเสียง “หึ ศึกที่ได้ชัยชนะในวันนี้ หากมิใช่เพราะทหารม้าหุ้มเกราะของพวกข้าบุกตะลุยอยู่แนวหน้า มีหรือกองทัพหนานเยวี่ยจะถูกสังหารจนแตกพ่ายยับเยิน?ทว่าในงานเลี้ยงฉลองชัย ท่านแม่ทัพใหญ่กลับมิเอ่ยถึงความดีความชอบของพวกข้าแม้แต่คำเดียว เอาแต่ชื่นชมองค์รัชทายาทมิขาดปากข้าสงสัยนัก องค์รัชทายาทเพียงแต่นำอาวุธที่กรมโยธาธิการประดิษฐ์ขึ้นใหม่มาด้วยเท่านั้น มีสิ่งใดน่าสรรเสริญกัน?”รองแม่ทัพที่นั่งอยู่ข้างกายเขาขมวดคิ้ว กล่าว “ท่านแม่ทัพหู ท่านว่าเช่นนี้เห็นทีจะมิถูกกระมัง อาวุธเหล่านั้นล้วนเป็นสิ่งที่องค์รัชทายาททรงออกแบบ ศึกครานี้ชนะได้ ก็เป็นเพราะพระองค์”“ใช่แล้ว อีกอย่างที่ทหารม้าหุ้มเกราะของพวกท่านบุกตะลุยกองทัพหนานเยวี่ยได้ไร้ผู้ใดขัดขวาง ก็มิใช่เป็นเพราะมีอาวุธที่องค์รัชทายาททรงออกแบบให้การคุ้มครองหรอกหรือ มิเช่นนั้นกองทัพหนานเยวี่ยจะปล่อยให้พวกท่านบุกตะลุยในแนวรบโดยมิอาจโต้ตอบได้เลยด้วยเหตุใดเล่า?”หูก่วงเซิงเผยสีหน้าดูแคลน หัวเราะเยาะ “องค์รัชทายาทที่เอาแต่เสพสุขไปวัน ๆ ไฉนจึงออกแบบอาวุธร้ายกาจถึงเพียงนี้ได้? พวกเจ้าก็ช่างหูเบากันเสียจริง ใ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 615
หลังจากที่ฟังเขาจนจบ ฉงชูโม่ขมวดคิ้วถาม “แผนการของท่านดีก็จริง ทว่าหากพวกมันมิมาในคืนนี้เล่า?”“คืนนี้พวกเราจัดงานเลี้ยงฉลองชัย พวกมันต้องปักใจเชื่อว่ากำลังป้องกันเมืองของพวกเราหย่อนยาน คืนนี้หากพวกมันมิลงมือ ภายหน้าคงไม่มีโอกาสดีเช่นนี้อีกแล้ว ดังนั้นคืนนี้พวกมันต้องลงมือเป็นแน่”“เช่นนั้นก็ได้ ทำตามที่ท่านว่าก็แล้วกันเพคะ!”ฉินซูพยักหน้าเล็กน้อย แล้วกล่าวต่อ “อีกอย่าง คืนนี้เจ้าจงส่งทหารสองกองไปซุ่มอยู่หลินสุ่ยและเซี่ยอ้าว เมื่อทัพใหญ่หนานเยวี่ยปรากฏกาย จงปล่อยให้พวกมันเข้ามา รอจนกระทั่งเสียงฆ่าฟันนอกเมืองดังขึ้นค่อยตลบหลังโจมตีกองทัพหนานเยวี่ย จากนั้นจึงเข้าตีกระหนาบหน้าหลัง กวาดล้างพวกมันในคราเดียว!”ฉงชูโม่ถามอย่างตกตะลึง “ท่านคิดว่าคืนนี้พวกหนานเยวี่ยจะบุกโจมตีด้วยทัพใหญ่หรือเพคะ?”“พูดได้แต่เพียงมีความเป็นไปได้สูงนัก”“หม่อมฉันว่ามีความเป็นไปได้น้อย เนื่องจากเติ้งหม่างเพิ่งประสบความพ่ายแพ้ในวันนี้ ซ้ำร้ายทหารใต้บัญชาของเขายังหวาดหวั่นเกรงกลัวธนูทดกำลังและระเบิดสายฟ้าของพวกเราจนหัวหด หากยังมิล่วงรู้ว่าพวกเรามีธนูทดกำลังและระเบิดสายฟ้าเหลืออยู่มากน้อยเพียงใด พวกมันคงมิกล้าผล
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 614
ฉินซูหัวเราะแห้ง ๆ แล้วกล่าวติดตลก “ข้าแค่กังวลว่าเจ้าจะหึงหวงข้า”ฉงชูโม่ถ่มน้ำลาย “ถุย ใครจะหึงท่านกัน อย่าได้หลงตัวเองไปหน่อยเลย!”“อะแฮ่ม ๆ เรื่องนั้นช่างมันเถิด ที่จริงข้ามีธุระสำคัญ...”ฉงชูโม่ขัดขึ้นมาเสียก่อน “มีกระไรก็รีบว่ามา อย่ามัวอ้อมค้อม”ฉินซูปรับสีหน้าให้เคร่งขรึม แล้วเอ่ยถาม “วันนี้ที่พวกเรามีชัยเหนือแคว้นหนานเยวี่ย ในความเห็นของเจ้า พวกมันจะทำอย่างไรต่อไป?”“ชัยชนะในวันนี้ ต้องยกความดีความชอบให้กับพลานุภาพของธนูทดกำลังและระเบิดสายฟ้า กองทัพหนานเยวี่ยประสบความพ่ายแพ้ย่อยยับถึงเพียงนี้ หากหม่อมฉันเป็นเติ้งหม่าง คงต้องหาทางนำอาวุธทั้งสองชนิดนี้ไปให้ได้!”เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฉินซูจึงอดมิได้ที่จะมองนางด้วยสายตาชื่นชมสมแล้วที่ฉงชูโม่เป็นแม่ทัพขั้นหนึ่งที่มากล้นด้วยสติปัญญาและความกล้าหาญ สามารถเดาใจศัตรูได้ล่วงหน้าเช่นนี้“เมื่อรู้ถึงเจตนาของเติ้งหม่างผู้นั้นแล้ว เราควรจะลองมาล่อเสือออกจากถ้ำดูสักครา”“ตรัสเช่นนี้ แสดงว่าท่านทรงคิดแผนการรับมือไว้แล้วหรือ?”ฉงชูโม่เอี้ยวศีรษะมองฉินซู ดวงตาคู่งามกระจ่างใสนั้นเต็มไปด้วยความประหลาดใจหางตาฉินซูเหลือบมองอ่างอาบน้ำโดยม
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 613
“ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ องค์รัชทายาท ขอพระองค์โปรดเมตตา”ทั้งสองกล่าวพร้อมคุกเข่าลงต่อหน้าฉินซูฉินซูจนปัญญา จึงตะโกนเข้าไปในกระโจม “ชูโม่ ให้ข้าเข้าไปเถิด ข้าขออธิบายให้เจ้าฟังดี ๆ มิได้หรือ?”ทว่าข้างในกลับไร้เสียงตอบรับฉินซูยังคงมิยอมแพ้ กล่าวต่อไป “ชูโม่ เจ้าอย่าหึงหวงนักเลย อย่างน้อยก็ให้ข้าอธิบายสักหน่อยเถิด”เมื่อได้ยินถ้อยคำเหล่านั้น ทหารยามทั้งสองก็อดมิได้ที่จะสบตากัน!ให้ตายสิ ท่านแม่ทัพใหญ่กับองค์รัชทายาทมีความสัมพันธ์ช่างลึกซึ้งเกินคาด!!สีหน้าของพวกเขาทั้งสองฉายแววตกตะลึง ราวกับได้รับข่าวเด็ดข่าวใหญ่ฉินซูเกลี้ยกล่อมอีกสองสามประโยค ทว่าในกระโจมก็ยังคงไร้เสียงตอบรับเมื่อเห็นดังนั้น ฉินซูจึงหันไปถามทหารยามทั้งสอง “ชูโม่อยู่ข้างในจริง ๆ หรือ?”“พ่ะย่ะค่ะองค์รัชทายาท ท่านแม่ทัพใหญ่เข้าไปแล้วก็ยังมิได้ออกมาเลยพ่ะย่ะค่ะ”“ไม่มีประตูด้านหลังใช่หรือไม่?”“ไม่มีพ่ะย่ะค่ะ”“มิได้การ ชูโม่อาจจะเป็นกระไรไปแล้วก็ได้!”กล่าวถึงตรงนี้ ฉินซูจึงตะโกนเข้าไปด้านใน “ชูโม่ ข้าจะเข้าไปแล้วนะ”ขณะที่ฉินซูกำลังจะก้าวเท้าเข้าไป ทหารยามทั้งสองก็รีบร้องทัดทาน “มิได้พ่ะย่ะค่ะองค์รัชทายาท ห
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 612
ขณะเดียวกันกองหนุนทัพหนานเยวี่ยภายในค่ายทหารแม่ทัพนายกองทั้งหลายต่างจับจ้องไปยังบุรุษบนที่นั่งหัวโต๊ะด้วยใจระทึกบุรุษผู้นั้นสวมชุดเกราะสีเงินยวง ร่างกายสูงใหญ่ผึ่งผาย!เขาคือแม่ทัพใหญ่แห่งกองทัพหนานเยวี่ย เติ้งหม่าง!สายตาเย็นเยียบของเขากวาดมองไปยังกลุ่มคนทีละคน สุดท้ายจับจ้องที่แม่ทัพน้อยหม่า“หม่าเวย เจ้าสำนึกผิดหรือไม่?”หม่าเวยรีบคุกเข่าลงข้างหนึ่ง กล่าวด้วยสีหน้าขมขื่น “ท่านแม่ทัพใหญ่ ข้าน้อยสำนึกผิดแล้ว ทว่าอาวุธของต้าเหยียนคราวนี้ร้ายกาจเหลือเกิน โล่เกราะหวายของพวกเราเมื่อเผชิญกับลูกธนูของพวกมันก็มิต่างกระไรจากดินเหนียว ยิงคราเดียวก็ทะลุง่ายดาย!”“ใช่แล้วท่านแม่ทัพใหญ่ โล่เกราะหวายที่พวกเราเคยภาคภูมิใจนักหนา บัดนี้มิอาจหวังพึ่งได้อีกแล้วขอรับ”“มิเพียงเท่านั้น ทางต้าเหยียนยังใช้อาวุธเพลิงร้ายกาจชนิดหนึ่ง ของสิ่งนั้นอานุภาพร้ายแรงยิ่งนัก ทหารมิใช่น้อยถูกระเบิดจนร่างแหลกมิเหลือชิ้นดีเลยขอรับ”เมื่อกล่าวถึงระเบิดเพลิง หลายคนยังคงหวาดผวาเติ้งหม่างขมวดคิ้วมุ่น และกล่าวพึมพำ “กองทหารรักษาการณ์เจียวโจวถูกพวกเราโจมตีมาเกือบเดือน บัดนี้จู่ ๆ กลับปรากฏอาวุธร้ายกาจถึงเพียงนี
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 611
วาจาล้ำสมัยปานนี้ ตี๋จิ่งผู้นี้คิดได้อย่างไร?มู่หรงจื่อเยียนเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง “ฉินซู ท่านมิเป็นกระไรใช่หรือไม่?”“มิเป็นกระไร ไปเถิด”ขณะมองตามสองร่างหายลับไปจากสายตา สหายของตี๋จิ่งก็อดมิได้ที่จะหวั่นวิตกชายร่างกำยำผู้หนึ่งเอ่ยถาม “พี่ตี๋ แล้วเราจะทำอย่างไรกันดี?”“หรือว่าพวกเราฟาดหัวองค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียนให้สลบ แล้วลักพาตัวกลับเป่ยเยี่ยนดี?”“นั่นสิ หากเป็นเช่นนั้น ท่านหญิงจะได้ตามพวกเรากลับเป่ยเยี่ยนเสียที”ตี๋จิ่งโบกมือ และกล่าวว่า “มิได้ อย่าว่าแต่ท่านหญิงจะยอมให้เราทำหรือไม่เลย ลำพังแค่พวกทหารต้าเหยียนที่ยั้วเยี้ยไปทั่ว พวกเราก็มิมีทางทำสำเร็จแล้ว!”“ก็จริงดังว่า แล้วพวกเราจะทำอย่างไรเล่า?”“เฝ้าสังเกตการณ์ไปก่อน อารักขาความปลอดภัยท่านหญิงให้ดี”“ขอรับ”พวกเขาปรึกษาหารือกันครู่หนึ่ง จากนั้นก็ติดตามไปที่พักของฉินซูถูกจัดสรรให้อยู่ในโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งใกล้กับประตูเมืองทางทิศเหนือที่นี่ห่างจากประตูเมืองทิศใต้ประมาณเจ็ดแปดลี้ จึงมิต้องกังวลว่าจะถูกผลกระทบจากไฟสงครามเมื่อเข้าสู่โรงเตี๊ยมและปิดประตูลง มู่หรงจื่อเยียนก็อดรนทนรอมิไหว โผเข้ากอดคอฉินซู นางเขย่งปลา
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 610
ฉินซูเองก็ประหลาดใจมิต่างกัน เมื่อเห็นสายตาของฉงชูโม่ เขาก็รู้สึกจนปัญญาในใจลอบคิดว่าคนที่มาหาตนนั้นจะเป็นใครกันแน่หรือจะเป็นเซี่ยหลาน หรือว่าหลินชิงเหยา?แต่เมื่อคิดดูอีกทีก็รู้สึกว่าเป็นไปมิได้ เพราะทั้งสองคนเคยรับปากตนว่าจะคอยเขากลับไปอยู่ที่ตำหนักบูรพาเมื่อเห็นฉินซูเงียบไปมิพูดจา ฉงชูโม่ก็กล่าวด้วยรอยยิ้มคลุมเครือ "ฉินซู ดูเหมือนว่าช่วงเวลาที่หม่อมฉันมิอยู่ในเมืองหลวง พระองค์จะสำราญบานใจมิน้อยเลยกระมังเพคะ!"ฉินซูกล่าวอย่างใจเย็น "ข้าเปล่านะ""เปล่าหรือ? แล้วสตรีที่อยู่ข้างนอกนั่นเป็นใครกัน?""ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร อาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดก็ได้""คนผู้นั้นระบุชื่อเจาะจงว่าจะมาพบองค์รัชทายาท จะเป็นเรื่องเข้าใจผิดได้อย่างไร ไปเถิด ไปดูกันดีกว่าว่าอีกฝ่ายเป็นใครมาจากที่ใด"เมื่อฉงชูโม่กล่าวจบก็เดินนำออกจากกระโจมบัญชาการไปก่อนฉินซูเดินตามไปด้วยความกระวนกระวายใจเดินไปได้มิไกล ฉินซูก็ถึงกับชะงักเท้าอยู่กับที่ จ้องมองหญิงงามที่อยู่เบื้องหน้ามิไกลอย่างเหม่อลอยเมื่อฉงชูโม่เห็นคนผู้นี้ ก็ขมวดคิ้วถาม "มู่หรงจื่อเยียน? ท่านเป็นถึงท่านหญิงแห่งเป่ยเยี่ยน มายังสนามรบต้าเหยียนด้วย
