All Chapters of รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์: Chapter 411 - Chapter 420

แต่ด้วยสถานะของสวีฉังชิงคงไม่มีปัญหาอะไรที่จะตั้งถิ่นฐานอยู่ที่นี่ แต่ทว่าเขากลับอาศัยอยู่ที่เขตชั้นนอกที่คนธรรมดาตั้งถิ่นฐานอยู่เมื่อเทียบกับเขตชั้นในแล้ว ไม่ว่าจะเป็นสภาพแวดล้อมหรือด้านอื่นๆ เขตชั้นนอกก็ยังด้อยกว่าเขตชั้นในมากบ้านของสวีฉังชิงไม่ได้ใหญ่มากนัก เพียงอยู่ติดกับถนนสายหลักซึ่งอยู่ไม่ไกลจากเขตชั้นในเมื่อมองไปที่จวนตรงหน้าซึ่งมีป้ายคำว่าจวนสวี และประตูหน้าบ้านที่เปิดกว้างกับเสียงผู้หญิงร้องไห้อยู่ข้างใน หลี่เฉินก็โบกมือให้ซานเป่าตามเขาเข้าไป ในขณะที่คนอื่นๆ ให้รออยู่ข้างนอก จากนั้นก็ก้าวเท้าเข้าไปลานเล็กๆ ดูแย่มาก ดูยากจนและเรียบง่าย แทบไม่มีการตกแต่งใดๆ เลย ของบางอย่างที่ควรมี ครอบครัวธรรมดาๆ ก็ใช้เช่นกัน และทั้งหมดก็มีอายุพอสมควรแล้วข้ารับใช้ในจวนมีไม่มากนัก หลี่เฉินเดินเข้ามานานแล้ว ก่อนที่พ่อบ้านหลังค่อมวัยห้าสิบหรือหกสิบปีจะเดินเข้ามาพ่อบ้านชราเห็นหลี่เฉินมีออร่าไม่ธรรมดา ดังนั้นจึงไม่กล้าที่จะละเลย ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นคนแปลกหน้าก็ตาม พ่อบ้านถามอย่างสุภาพว่า “คุณชายท่านนี้ มีธุระอันใดหรือไม่ขอรับ?” หลี่เฉินถาม “ที่นี่คือจวนของใต้เท้าสวีหรือ?”สีหน้าของพ

“เขาได้รับการเลื่อนตำแหน่งในช่วงสองปีที่ผ่านมา แม้เงินเดือนจะเพิ่มขึ้น แต่อย่างไรก็ตาม ท้องพระคลังของราชสำนักกลับว่างเปล่า และมักจะค้างชำระเงินเดือน แล้วสามีของข้าทำอะไรได้บ้าง? ข้าที่เป็นภรรยา เอาห้องข้างทั้งสองด้านมาทำเป็นโรงงานเย็บผ้า เพื่อหาเงินมาจุนเจือครอบครัว”“หากคุณชายจะพูดเช่นนี้ ไม่ลองไปถามพวกขุนนางทุจริตที่อยู่ในเขตชั้นในบ้างเล่า ลานของพวกเขาใหญ่โตโอ่โถง มีภาพวาดแกะสลักมากมาย และมีข้ารับใช้นับร้อยคอยปรนนิบัติ แต่ท่านกลับมาถามข้า นี่หมายความว่าอย่างไร?”หลังจากถูกด่าติดต่อกันหลายครั้ง หลี่เฉินก็รู้สึกอับอายซานเป่าเห็นหลี่เฉินรู้สึกอับอาย จึงคิดจะระเบิดอารมณ์ออกมาแต่หลี่เฉินกลับโบกมือห้ามซานเป่าเอาไว้“ถูกต้อง เป็นข้าเองที่เสียมารยาท ต้องขออภัยฮูหยินจริงๆ”หลี่เฉินโค้งคำนับสตรีในชุดม่วง ตอนนี้เอง ผู้หญิงในชุดม่วงก็รู้สึกเขินอายขึ้นมา“ไม่เป็นไรๆ เป็นข้าที่เสียกริยาไปแล้ว แต่ตอนนี้ครอบครัวของเรากำลังตกต่ำ สามีของข้าคงไม่ได้กลับออกมาอีกแล้ว ข้าไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร”ในระหว่างที่สตรีชุดม่วงพูด นางก็เริ่มร้องไห้ขึ้นมา ตอนนี้เอง สวีจวินโหลวก็เข้ามาพูดกับหลี่เฉ

สีหน้าของจ้าวเสวียนจีพลันอึมครึม สายตาดูหม่นหมองเดิมทีเขาสามารถอยู่ในตำแหน่งที่มั่นคงท่ามกลางพายุ และคอยชักนำให้ตำหนักบูรพากับเหวินอ๋องต่อสู้กัน แต่ตอนนี้ลูกชายกลับตกหลุมพราง ทำให้เขาต้องลงมาเล่นในสนามด้วย เกรงว่าตอนนี้คนที่ได้ประโยชน์ก็คือตำหนักบูรพาตอนนี้เอง จ้าวไท่ไหลก็ตระหนักถึงความสำคัญของเรื่องนี้แล้วเขาไม่ได้คิดถึงข้อต่อภายใน แต่เมื่อมองดูท่าทางโกรธเกรี้ยวของบิดา เขาก็รู้ว่าตัวเองนั้นสร้างปัญญาใหญ่แล้วจริงๆ จ้าวไท่ไหลข่มความเจ็บปวดแล้วกล่าวอย่างระมัดระวังว่า “ท่านพ่อ ตอนนี้พวกเราจะทำอย่างไรดี?”จ้าวเสวียนจีพูดหน้าเครียดว่า “จะทำอะไรได้อีกล่ะ? ตั้งแต่วันนี้ไป เจ้าจะถูกกักบริเวณให้อยู่แต่ในบ้าน ถ้าไม่มีคำสั่งของข้า และเจ้ากล้าก้าวออกจากบ้านแม้แต่ครึ่งก้าว ก็อย่าตำหนิที่ข้าจะตัดหางปล่อยวัดเจ้า!”จ้าวไท่ไหลพูดอย่างตื่นตระหนกว่า “ท่านพ่อ ไม่จริงใช่ไหม? ท่านทำเช่นนี้ไม่สู้ฆ่าข้าเสียเลยล่ะ!”“เช่นนั้นก็ตายไปซะ!” จ้าวเสวียนจีพับแขนเสื้อแล้วพูดว่า “ตายไปซะก็ยังดีกว่าปล่อยให้เจ้าก่อหายนะขึ้นมา”พูดจบ เขาก็ไม่อยากเห็นหน้าจ้าวไท่ไหลอีกต่อไป จึงตะคอกใส่ว่า “ไสหัวกลับไปที่เรือน

เมื่อหลี่เฉินกล่าวประโยคนี้ เจ้าหน้าที่จากกรมยุติธรรมก็หน้าซีดด้วยความหวาดกลัวเก๋อผิงอี้ก็ร้องขอความเมตตาเช่นกัน แต่องครักษ์เสื้อแพรสองนายก็หามเขาขึ้นมาและโยนเข้าไปในห้องขังภายในห้องขังสกปรกเต็มไปด้วยน้ำที่มีกลิ่นเหม็นและโสโครก เก๋อผิงอี้ที่คุ้นเคยกับชีวิตหรูหราจึงเปล่งเสียงกรีดร้องออกมา เขาลุกขึ้นและอยากจะหนี แต่ทว่าไม่ทันได้ยืดตัว หัวก็ไปชนกับเพดานคุกแล้วเสียงดังโป๊กดังขึ้น หมวกขุนนางของเก๋อผิงอี้ก็ร่วงลงมา ผมกระเซอะกระเซิงและมีเลือดไหล สภาพดูน่าสังเวชมากเขาไม่สนความเจ็บปวด แต่ตะเกียกตะกายไปหน้าประตูคุก จับเสาเหล็กเอาไว้แล้วอ้อนวอนหลี่เฉิน “ฝ่าบาท กระหม่อมถูกใส่ร้าย กระหม่อมเพียงทำตามคำสั่งเท่านั้น การตำหนิที่รุนแรงเช่นนี้ถูกโยนให้กระหม่อมทั้งหมดได้อย่างไร กระหม่อมไม่ยอม!”เมื่อมีเก๋อผิงอี้เป็นผู้นำ เหล่าเจ้าหน้าที่และขุนนางกรมยุติธรรมคนอื่นๆ ที่กลัวว่าตัวเองอาจจะกลายเป็นแบบนั้น จึงพากันคุกเข่าลงกับพื้นแล้วกล่าวพร้อมกันว่า “ฝ่าบาทโปรดเมตตา”เวลานี้ สวีฉังชิงที่ต้องทนทุกข์ทรมานจากการทรมานมากมายก็รู้สึกเดือดพล่าน แม้จะถูกองครักษ์เสื้อแพรพาตัวออกมา แต่เขาก็ยังพูดเสียงหนักแน่นว

สายตาของทั้งคู่ต่างสบตากันแม้ว่าจะไม่มีการแลกเปลี่ยนคำพูดสักคำ แต่ในฐานะคนสนิทของเฉียนซื่อเหยียน เก๋อผิงอี้ก็เข้าใจถึงการข่มขู่ด้วยท่าทางที่น่ากลัวนั้นแล้ว เก๋อผิงอี้กัดฟันไม่ยอมพูดอะไร เขารู้ว่าตัวเองจบเห่แล้ว แต่ว่าเขายังมีครอบครัว หากเขาขายเฉียนซื่อเหยียน เฉียนซื่อเหยียนก็มีหลายวิธีในการจัดการกับครอบครัวของเขา หากมีจุดจบสองอย่าง เขาจะเลือกทางที่อันตรายน้อยกว่า เก๋อผิงอี้ไม่กล้าเสี่ยงชีวิตทั้งครอบครัวของเขาฉากนี้ล้วนอยู่ในสายตาของหลี่เฉินเขาพูดอย่างเฉยเมยว่า “เก๋อผิงอี้ หากเจ้าไม่พูด ทุกอย่างก็จะจบลงที่เจ้า”ก่อนที่เฉียนซื่อเหยียนจะถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากได้ยินสิ่งนี้ เขาก็ได้ยินหลี่เฉินพูดต่อว่า “และเจ้าจะต้องรับผิดทุกอย่าง เจ้าดูหมิ่นกฎหมายของต้าฉิน ทำลายกฎเกณฑ์และข้อบังคับของต้าฉิน สิ่งนี้นับเป็นอาชญากรรมที่ร้ายแรง มันเพียงพอที่ข้าจะสั่งลงโทษตระกูลเจ้าได้”“เจ้าเป็นรองเสนาบดีกรมยุติธรรมฝ่ายขวา ไหนลองบอกข้ามาสิ การลงโทษแบ่งออกเป็นกี่ระดับ?”เก๋อผิงอี้หน้าซีดเผือด เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ยากลำบากว่า “แบ่งออกตามความรุนแรงได้สามระดับ ระดับหนึ่ง การมั่วสุมก่อ