All Chapters of รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์: Chapter 401 - Chapter 410

เสียงอุทานของผู้คนโดยรอบต่างดึงดูดผู้คนให้เข้ามาชมมากขึ้นซูจิ่นพ่าเพิกเฉยต่อสีหน้าเหยเกของจ้าวไท่ไหล และหันไปมองรัฐทายาทเหวินอ๋องซึ่งมีสีหน้าจริงจังแล้วพูดว่า “รัฐทายาท ไม่ใช่ว่าพระองค์ต้องการให้ข้าเชิญผู้แต่ง มาหรอกหรือ?” “ตอนนี้เขาอยู่ที่นี่แล้ว”“และ นี้ ข้าคัดลอกด้วยลายมือของข้าเอง ข้าสงสัยว่ามันจะมีมูลค่าเท่าไร?” รัฐทายาทเหวินอ๋องขมวดคิ้ว ตอนนี้เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าคุณชายฉินที่อยู่ตรงหน้าเขา คือผู้แต่งลำนำหอเถิงหวัง?เมื่อมองไปที่หลี่เฉิน รัฐทายาทเหวินอ๋องก็แอบตกใจ เขาไม่เข้าใจจริงๆ คนผู้นี้หยิ่งยโสโอหังก็ช่างเถอะ แต่ทำไมถึงได้มีความสามารถขนาดนี้? ได้รับความนิยมไปทั่วประเทศอย่างรวดเร็วนับตั้งแต่มีการเผยแพร่ บรรดานักวิชาการทั่วใต้หล้าต่างปรบมือและทอดถอนใจ แม้แต่บิดาของเขาเหวินอ๋องก็ยังกล่าวถึงคนผู้นี้ในจดหมาย ถ้าหากคนที่มีความสามารถเช่นนี้คิดจะทำการใหญ่ ก็คงจะสามารถบรรลุเป้าหมาย ดังนั้นเขาจึงพยายามอย่างหนักเพื่อค้นหาผู้แต่งแต่ไม่คิดว่า หาไปหามาจะเจอหลี่เฉินเข้าสีหน้าของจ้าวไท่ไหลพลันเปลี่ยนเป็นอึมครึมลำนำหอเ

“ถึงแล้ว”ซูจิ่นพ่าปลุกหลี่เฉิน หลี่เฉินลืมตาขึ้นและบิดขี้เกียจก่อนออกจากรถม้าหลังจากงีบหลับไปครู่หนึ่ง หลี่เฉินก็รู้สึกสดชื่นขึ้น เขาหันไปพูดกับซูจิ่นพ่าอย่างร่าเริงว่า “ครั้งหน้าถ้าข้าง่วง ข้าจะมาหาเจ้าใหม่”หลังจากซูจิ่นพ่าได้ยินประโยคนี้ นางก็ถลึงตาใส่เขาอย่างโมโห แล้วทิ้งท้ายประโยคหนึ่งว่าฝันไปเถอะ และวิ่งหนีไปเมื่อเข้ามาในจวนแม่ทัพใหญ่ หลี่เฉินก็ไม่ได้หยอกล้อซูจิ่นพ่าอีกต่อไป เขาสั่งให้ใครซักคนไปเรียกซูเจิ้นถิงมาและตรงไปที่ห้องหนังสือที่นอกจากซูเจิ้นถิงแล้วก็ไม่มีใครกล้าเข้าไป ตอนที่ซูเจิ้นถิงมาถึง หลี่เฉินก็กำลังพลิกดูเอกสารทางการหลายฉบับบนโต๊ะของซูเจิ้นถิง และอ่านอย่างตั้งใจเอกสารเหล่านี้หากเปลี่ยนเป็นคนอื่นอ่านคงโดนโทษประหารไปแล้ว แต่สำหรับหลี่เฉินนั้นเขามีสิทธิที่จะอ่าน ซูเจิ้นถิงประสานมือกล่าวว่า “ฝ่าบาท”หลี่เฉินพยักหน้าแล้ววางเอกสารลง ก่อนจะกล่าวกับซูเจิ้นถิงว่า “ท่านแม่ทัพเชิญนั่ง” หากพูดเช่นนี้ แสดงว่าเรื่องที่จะพูดคุยต่อไปนี้ เป็นการพูดคุยระหว่างองค์รัชทายาทกับแม่ทัพใหญ่ เป็นเรื่องทางการซูเจิ้นถิงพยักหน้าและนั่งลงที่เก้าอี้แขก ไม่มีใครคิดว่ามีอะไ

“ฝ่าบาท ทรงประสงค์ให้กระหม่อมไปด้วยหรือไม่?”ซูเจิ้นถิงตระหนักถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้จึงถามหลี่เฉินส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่จำเป็น ตอนนี้ภาระของเจ้าหนักพอแล้ว จัดการเรื่องต่างๆ ในมือของเจ้าก่อนดีกว่า”ซูเจิ้นถิงได้ยินดังนั้นจึงหยุดยืนกราน และยืนขึ้นเพื่อส่งหลี่เฉินออกจากจวนเมื่อเห็นหลี่เฉินกลับไป ระหว่างทางกลับเดินกลับ ซูเจิ้นถิงก็รู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นเรื่อยๆ ใครก็ตามที่มีสายตาที่เฉียบแหลมจะรู้ว่า สิ่งที่เกิดขึ้นกับสวีฉังชิงนั้นไม่มีมูลความจริงแต่เรื่องเช่นนี้ไม่จำเป็นต้องเป็นความจริง เพราะมันเป็นเรื่องง่ายที่จะสร้างคดีให้มั่นคง มีบางคนจงใจที่จะฆ่าสวีฉังชิง เพื่อตัดนิ้วของตำหนักบูรพาออกเมื่อกลับมาถึงห้องหนังสือของตัวเอง ซูเจิ้นถิงก็ถอนหายใจเบาๆ เขาตัดสินใจจะไม่แทรกแซงเรื่องนี้ และทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายจากองค์รัชทายาทให้ดีแม้ว่าเขาและองค์รัชทายาทจะเป็นพันธมิตรที่ใกล้ชิดกัน แต่ท้ายที่สุดแล้วองค์รัชทายาทก็เป็นนาย ส่วนเขาก็คือลูกน้อง การยื่นมือเข้าไปยุ่งมากเกินไป มันไม่ใช่เรื่องที่ฉลาดเลย อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่หลี่เฉินกลับมาถึงตำหนักบูรพา เอกสารอย่างเป็นทางการจากกรมย

ประโยคนี้ หนักแน่นดุจเขาไท่ซานใบหน้าของเฉียนซื่อเหยียนพลันกระตุก เขากำแขนเสื้อแน่น กัดฟันแล้วพูดว่า “ฝ่าบาท พระองค์จะเริ่มจากตรงไหนพ่ะย่ะค่ะ?” “สามหมื่นตำลึง!”หลี่เฉินยืนขึ้น และเดินเข้าไปหาเฉียนซื่อเหยียน กล่าวอย่างเย็นชาว่า “ตอนนี้ภัยพิบัติทางธรรมชาติยังคงดำเนินอย่างต่อเนื่อง เงินที่เข้าและออกจากกรมครัวเรือนจะต้องได้รับการอนุมัติจากสวีฉังชิง ซึ่งมีมูลค่าตั้งแต่ 80,000 ถึง 100,000 ตำลึงทุกวัน หากมีการบรรเทาภัยพิบัติครั้งใหญ่ เงินเดือน หรือค่าจ้างทหาร ก็อาจจะเกินล้านตำลึงได้อย่างง่ายดาย”“เงินหมุนเวียนที่มากมายเช่นนี้ อีกทั้งสวีฉังชิงก็มีอำนาจในการอนุมัติการเข้าและออกแต่เพียงผู้เดียว หากเขาเกิดความโลภ บวกกับทำงานในกรมครัวเรือนมาครึ่งชีวิต เขาก็สามารถนำเงินจำนวนมากออกไปได้อย่างง่ายดายโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น ถ้าหากไม่ใช่ราชสำนักตรวจสอบบัญชี คนธรรมทั่วไปก็คงไม่มีใครค้นพบ”“เงินทองกองเป็นภูเขาอยู่ตรงหน้ากลับไม่เอา แต่ดันไปหาหัวขโมยข้างนอกมาขโมยเงินในท้องพระคลังสามหมื่นตำลึง เจ้าคิดว่าเขาสมองหมูหรือไม่?”เมื่อมองไปที่เฉียนซื่อเหยียน หลี่เฉินก็ตะคอกใส่ว่า “หรือว่าเสนาบดีกรมยุติธรร

เหตุผลที่ไม่เห็นด้วยกับหวังเถิงฮ่วนในทันที เพราะว่าหลี่เฉินยังมีข้อพิจารณาอื่นอยู่สำนักราชเลขาได้ระบุเงื่อนไขแลกเปลี่ยนที่ชัดเจนมาก และหลี่เฉินก็เข้าใจดีว่าไม่มีที่ว่างสำหรับการเจรจาต่อรองในเรื่องนี้มันจะเหมือนซื้อผักในตลาดสดได้อย่างไร ผัดกาดขาวหนึ่งจินคนขายบอกสองเหรียญทองแดงแต่คนซื้อจะให้แค่หนึ่งทองแดง?ทุกคนล้วนเป็นนักหมากรุก เมื่อสถานการณ์มาถึงจุดนี้ก็มีเพียงสองทางเลือกเท่านั้นสวีฉังชิงจะถูกทอดทิ้งแล้วออกจากกระดานหมากรุก และเรื่องที่สุนัขเฒ่าหวังเถิงฮ่วนที่หวังจะได้กลับคืนสู่สำนักราชเลขา ก็จะเป็นแค่เรื่องเพ้อฝันของเขาหรือหลี่เฉินจะยอมรับเงื่อนไขของสำนักราชเลขา ให้หวังเถิงฮ่วนกลับไป และนำสวีฉังชิงกลับมาทุกอย่างย้อนกลับไปที่ผลประโยชน์ ปัญหาที่หลี่เฉินต้องพิจารณาคือ สวีฉังชิงคุ้มค่ากับตำแหน่งมหาอำมาตย์ในสำนักราชเลขาหรือไม่? เมื่อมองเผินๆ ข้อตกลงนี้เป็นเรื่องที่ขาดทุนอย่างแน่นอน แต่หลายสิ่งหลายอย่างในระดับนี้ก็ไม่สามารถจัดการได้อย่างชัดเจนรากฐานของตำหนักบูรพานั้นตื้นเขิน ถึงแม้ว่าซูเจิ้นถิงจะสนับสนุนอย่างเต็มที่ แต่ก็ทำได้เพียงฝืนยืนหยัดอยู่ในฝั่งของทหารเท่านั้น ซึ่งท