บทที่ 408

ประโยคนี้ หนักแน่นดุจเขาไท่ซาน

ใบหน้าของเฉียนซื่อเหยียนพลันกระตุก เขากำแขนเสื้อแน่น กัดฟันแล้วพูดว่า “ฝ่าบาท พระองค์จะเริ่มจากตรงไหนพ่ะย่ะค่ะ?”

“สามหมื่นตำลึง!”

หลี่เฉินยืนขึ้น และเดินเข้าไปหาเฉียนซื่อเหยียน กล่าวอย่างเย็นชาว่า “ตอนนี้ภัยพิบัติทางธรรมชาติยังคงดำเนินอย่างต่อเนื่อง เงินที่เข้าและออกจากกรมครัวเรือนจะต้องได้รับการอนุมัติจากสวีฉังชิง ซึ่งมีมูลค่าตั้งแต่ 80,000 ถึง 100,000 ตำลึงทุกวัน หากมีการบรรเทาภัยพิบัติครั้งใหญ่ เงินเดือน หรือค่าจ้างทหาร ก็อาจจะเกินล้านตำลึงได้อย่างง่ายดาย”

“เงินหมุนเวียนที่มากมายเช่นนี้ อีกทั้งสวีฉังชิงก็มีอำนาจในการอนุมัติการเข้าและออกแต่เพียงผู้เดียว หากเขาเกิดความโลภ บวกกับทำงานในกรมครัวเรือนมาครึ่งชีวิต เขาก็สามารถนำเงินจำนวนมากออกไปได้อย่างง่ายดายโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น ถ้าหากไม่ใช่ราชสำนักตรวจสอบบัญชี คนธรรมทั่วไปก็คงไม่มีใครค้นพบ”

“เงินทองกองเป็นภูเขาอยู่ตรงหน้ากลับไม่เอา แต่ดันไปหาหัวขโมยข้างนอกมาขโมยเงินในท้องพระคลังสามหมื่นตำลึง เจ้าคิดว่าเขาสมองหมูหรือไม่?”

เมื่อมองไปที่เฉียนซื่อเหยียน หลี่เฉินก็ตะคอกใส่ว่า “หรือว่าเสนาบดีกรมยุติธรร