All Chapters of หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ: Chapter 521 - Chapter 530

แส้ถูกฟาดลงบนร่าง ลู่สือเยี่ยนถึงกับขมวดคิ้ว ฟังคำพูดของลู่เจิ้งหรงแล้วเย้ยหยัน “ในเมื่อเกลียดผมมาก งั้นตอนนี้พ่อก็ตีผมให้ตายไปเลยสิ”“แกคิดว่าฉันไม่อยากตีแกให้ตายหรือไง?” ลู่เจิ้งหรงตีจนเหนื่อย นั่งลงบนเก้าอี้เพื่อหอบหายใจ มองเขาด้วยสายตาอำมหิต “หาจิ้นหนานเจอเมื่อไหร่ ฉันจะตีแกให้ตายทันที!”เสื้อผ้าบนร่างของลู่สือเยี่ยนตรงแขนและหลังถูกแส้ฟาดจนฉีก มีเลือดไหลซึมออกมา สภาพดูน่ากลัวมากเขามองลู่เจิ้งหรงอย่างเย้ยหยัน “น่ากลัวว่าพ่อคงต้องตายก่อนถึงจะได้เจอเขา”“แกมันลูกอกตัญญู!”ลู่เจิ้งหรงโกรธจนหน้าอกกระเพื่อมอย่างรุนแรง ถือแส้จะฟาดต่อลู่สือเยี่ยนกลับลุกขึ้นยืน พูดอย่างเย็นชา “ประหยัดแรงไว้ตีคราวหน้าเถอะ ผมยังมีธุระ ขอตัวครับ”“แก หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”ลู่เจิ้งหรงโกรธมาก มือสั่นระริกชี้ไปที่เขาแต่ลู่สือเยี่ยนไม่ฟังคำพูดของเขาเลยสักนิดวันนี้ที่ยอมคุกเข่าให้ตีก็ไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลอะไรแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่รู้สึกสะใจ กลับรู้สึกโกรธมากขึ้น!เขาอดคิดไม่ได้จริง ๆ ว่าถ้าคนที่ถูกไฟคลอกในตอนนั้นเป็นลู่สือเยี่ยนก็คงจะดีสินะ?ตระกูลลู่ในตอนนี้คงจะมีแต่ความสงบสุขและอบอุ่น ไม่ใช่ถูกเขา

"ถ้าคุณขอร้อง บางทีผมอาจจะยอมตกลงแสดงละครกับคุณนะ"เสียงทุ้มนุ่มของชายหนุ่มดังมาจากด้านหลังฝีเท้าของหลินเซียงชะงักทันที ก่อนจะตอบกลับอย่างเย็นชา "อย่างมากก็แค่ตาย"ขอร้องเหรอ?ฝันไปเถอะ!ลู่สือเยี่ยนหัวเราะเบา ๆ "หยิ่งในศักดิ์ศรีดีจริง ๆ ลองคิดดูถึงทุกสิ่งที่คุณเคยเจอสิ ทั้งฉีเจี้ยนเย่ที่อยากฆ่าคุณตลอดเวลา เซี่ยหว่านที่วางแผนร้ายกับคุณทุกวิถีทาง แล้วต่อไปจะเป็นใครอีก? คุณจะทนได้อีกนานแค่ไหน? คำว่าตายพูดง่าย แต่คนอย่างคุณจะกล้าตายจริงเหรอ?"คำพูดของเขาทิ่มแทงเข้าไปในใจของเธอทีละคำ ทำลายสติของเธอ ฝีเท้าของเธอช้าลงโดยไม่รู้ตัว กำกระเป๋าในมือแน่นเธอไม่ยอมไม่อย่างนั้นวันนี้คงไม่ติดต่อลู่สือเยี่ยนเธอกล้าตายจริงเหรอ?ใครจะไปกล้า?ยังมีอีกหลายอย่างเลยที่เธอยังไม่ได้ทำ...หลินเซียงหลับตาลง แต่รู้ว่าการถอยหลังหนึ่งก้าวคือการกลับไปพัวพันกับเขาอย่างไม่มีที่สิ้นสุดวันดีคืนดีเขานึกอยากถอนตัวก็ถอนตัวได้ แล้วเธอล่ะ?เมื่อเรื่องถึงที่สุด เธอไม่บอบช้ำตายเหรอ?ผลลัพธ์ของการต่อสู้คนเดียวหรือจากการร่วมมือกับเขา ดูเหมือนจะไม่แตกต่างกันเลยนี่?ลู่สือเยี่ยนจ้องมองแผ่นหลังของเธอ มองออกว่าเ

ซ่งซ่งร้องไห้จนน้ำหูน้ำตาไหล มองหลินเซียงด้วยสายตาที่ทั้งโกรธและน้อยใจขอบตาของหลินเซียงก็เอ่อคลอ เธอสูดน้ำมูกแล้วพูดว่า "ขอโทษ ฉันทำให้เธอเป็นห่วง"ซ่งซ่งดึงกระดาษทิชชูออกมา สั่งน้ำมูกอย่างแรงแล้วทิ้งลงถังขยะ พูดว่า "เอาเถอะ ฉันรับคำขอโทษของเธอ งั้นตอนนี้ช่วยบอกได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?"หยุดไปครู่หนึ่ง เธอยกยิ้มแล้วพูดว่า "ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ครั้งนี้ฉันจะอยู่ข้างๆ เธอ ต่อให้เธอจะมีลูกกับลู่สือเยี่ยนสิบแปดคน ฉันก็จะไม่ว่าอะไร"มุมปากของหลินเซียงกระตุก บรรยากาศที่เศร้าสร้อยถูกทำลายลงด้วยคำพูดของเธอสิบแปดคน...เห็นเธอเป็นแม่หมูเหรอ?หลินเซียงดื่มเบียร์ไปอึกหนึ่งแล้วเล่าเรื่องอย่างง่าย ๆ"มีคนจ้องจะทำร้ายเธอ?" เมื่อได้ยินแบบนั้น ซ่งซ่งก็ถามอย่างกังวลทันที "ใครอยากทำร้ายเธอเหรอ?"หลินเซียงส่ายหน้า "ฉันก็ไม่รู้ ดังนั้นตอนที่เขาเสนอเงื่อนไขนี้ ฉันก็ลังเลมาตลอด บางทีนี่อาจเป็นวิธีที่ดีก็ได้ แต่ตอนนี้...ฉันไม่อยากรู้แล้ว"ซ่งซ่ง "ทำไมล่ะ? อะไรที่ควรรู้ก็ต้องรู้สิ แสดงละครก็แสดงไป ขอแค่จับตัวคนร้ายเบื้องหลังได้ก็พอแล้ว! อย่างมากก็แค่เลิกกับไอ้ผู้ชายสารเลวคนนั้น แล้วเราก็หนีไปด้วยกัน!

หลินเซียงไม่ได้พูดอะไร ความคิดแรกของเธอก็เรียบง่ายเพียงเท่านี้ซ่งซ่งพูดต่อว่า "ไม่ใช่แค่แย่งทุกสิ่งที่เธอให้ความสำคัญมา แต่ยังต้องให้เธอได้ลิ้มรสความสิ้นหวังในตอนนั้นด้วย อย่าลืมสิว่าในโลกนี้ไม่มีความเห็นอกเห็นใจอย่างจริงใจหรอกนะ ให้เธอได้สัมผัสความรู้สึกของคนใกล้ตายบ้าง จะได้รู้ว่าชีวิตมีค่าแค่ไหน"หลินเซียงกะพริบตา "สิ่งที่เธอพูดมีเหตุผล"ซ่งซ่งยิ้มอย่างมั่นใจ "สมองน้อย ๆ ของฉันบางครั้งก็คิดได้เร็วมากนะ"หลินเซียงครุ่นคิดแล้วพูดว่า "แต่ทำแบบนั้นจะผิดกฎหมายน่ะสิ"ซ่งซ่งถอนหายใจอย่างจนปัญญา "ตอนที่เซี่ยหว่านทำกับเธอ แม่นั่นเคยคิดถึงเรื่องกฎหมายบ้างหรือเปล่า?"ตอนนี้หลินเซียงเงียบสนิทฉินโหย่วหานบอกว่า "ผู้หญิงคนนี้น่ารังเกียจจริง ๆ ควรสั่งสอนเธอสักหน่อย"ทันใดนั้นซ่งซ่งก็มองไปที่ฉินโหย่วหานด้วยดวงตาเป็นประกาย "พี่หาน ทำไมคุณถึงหล่อแบบนี้นะ? มีแฟนหรือยังคะ? ใครได้เป็นแฟนคุณคงจะรู้สึกปลอดภัยคงจะเต็มเปี่ยม!"เธอพูดพลางเหลือบมองหลินเซียงอย่างมีความหมายหลินเซียงยกเบียร์ขึ้นดื่ม ทำเป็นมองไม่เห็นบนใบหน้าหล่อเหลาอ่อนโยนของฉินโฟย่วหานมีรอยยิ้มจาง ๆ พลางจ้องมองหลินเซียงแล้วพูดว่า "

ฟู่จิ่นซิ่วรีบดึงเขาไว้ "สือเยี่ยน อย่าบ้าไปหน่อยเลย แผลนายยังไม่หาย แถมยังหย่ากับหลินเซียงแล้ว ในเมื่อตัดสินใจปล่อยมือแล้ว ก็มองไปข้างหน้าสิ!"ฟู่จิ่นซิ่วไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมลู่สือเยี่ยนถึงยึดติดกับหลินเซียงนักทั้งที่ตอนแรก ลู่สือเยี่ยนออกจะรังเกียจหลินเซียงมาก เพราะเธอได้เห็นด้านที่น่าอับอายที่สุดของเขาเธอได้เห็นเขาในตอนที่ความจำเสื่อม เป็นใบ้ หรือแม้กระทั่งเป็นคนปัญญาอ่อนนั่นคือสิ่งที่ลู่สือเยี่ยนไม่อยากหวนคิดถึงมากที่สุดหลังจากที่ฟื้นความทรงจำกลับมา!ดังนั้น ในตอนแรกเขาถึงได้ยืนกรานที่จะหย่ากับหลินเซียง!แต่ตอนนี้ เขากลับยืนกรานจะพัวพันกับเธอต่อไป!บ้าไปแล้ว!เส้นเลือดบนหน้าผากของลู่สือเยี่ยนปูดโปน เขาจ้องมองฟู่จิ่นซิ่วด้วยความโกรธถึงที่สุดแล้วพูดว่า "ฉันกับหลินเซียงไม่ได้หย่ากัน เธอยังเป็นภรรยาที่ถูกต้องของฉัน!"เมื่อได้ยินดังนั้น ฟู่จิ่นซิ่วก็ถึงกับอึ้งไป "นายว่า...อะไรนะ?"การดิ้นรนเมื่อครู่ทำให้แผลบนร่างกายของลู่สือเยี่ยนปริออก กลิ่นคาวเลือดจาง ๆ ฟุ้งกระจายในอากาศ เขาแสยะยิ้มแล้วพูดด้วยสายตาที่เย็นชาอย่างที่สุดว่า "ถ้าฉันไม่ให้ใบหย่ากับเธอ เธอคงจะอาละวาดกับฉันไป