บททั้งหมดของ หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ: บทที่ 511 - บทที่ 520

เขาสวมชุดกีฬาสีเทา บริเวณหน้าอกเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ผมสั้นแข็งกระด้างเปียกโชกไปหมด ดวงตาคมกริบยังคงเฉียบคมเช่นเดิมหลินเซียงมองเขาแวบเดียวก่อนจะละสายตา เดินเข้าไปในห้องอาหารและเริ่มกินข้าวทันทีลู่สือเยี่ยนมองเธออย่างลึกซึ้งเมื่อคืนเขาแทบไม่ได้นอนมีสาวสวยอยู่ในอ้อมกอด แต่เขาทำอะไรไม่ได้เลย ถ้าทำขึ้นมา เธอคงจะโกรธทันทีทุกวันนี้ เธอเปลี่ยนท่าทีเร็วเสียยิ่งกว่าพลิกหน้าหนังสืออีก!ถึงอย่างไรก็พาคนกลับมาได้แล้ว เขาต้องค่อยเป็นค่อยไปสักวันหนึ่ง เธอจะกลับมาสู่อ้อมกอดของเขาเอง!ลู่สือเยี่ยนเบนสายตาไปอีกทาง ก่อนจะขึ้นไปอาบน้ำพอหลินเซียงใกล้จะกินข้าวเสร็จ ลู่สือเยี่ยนก็ลงมาแล้ว เขาอยู่ในชุดสูทสีเทาเงินที่เรียบหรูสง่างาม แผ่กลิ่นอายเยือกเย็นและน่าเกรงขาม ขณะเดินมาทางนี้ มือก็จัดปลายแขนเสื้อไปด้วยหลินเซียงมองเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะถามว่า “คุณมีรถที่ดูธรรมดากว่านี้ไหม?”ลู่สือเยี่ยนดึงเก้าอี้ออกมานั่ง และถามว่า “ธรรมดาแค่ไหน?”หลินเซียง “รถราคาไม่เกินห้าแสน”เมื่อได้ยินดังนั้น ลู่สือเยี่ยนก็หัวเราะเบา ๆ “นั่นเรียกว่ารถด้วยเหรอ?”หลินเซียง “…”แน่ล่ะสิพอมีเงินก็เห็นรถราคาถูกเป็นรถ

เขาหมุนข้อมือช้าๆ ด้วยท่าทางใจเย็น ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงต่ำทุ้มและทรงเสน่ห์ว่า “แต่ถ้าเป็นแบบนั้น มันก็จะเสียความพิเศษและหน้าที่ของมันไป มันทำอะไรได้หลายอย่างนะ”มองดูมือที่ถูกยกขึ้นมาอวดอยู่ตรงหน้า หลินเซียงเริ่มสงบใจลงใช่เธอแค่รู้สึกว่าลู่สือเยี่ยนแค่มาเสนอหน้าเพื่ออวดมือตัวเองเธอมองเขาด้วยแววตาซับซ้อน ชั่วขณะหนึ่งก็ไม่เข้าใจว่าเขาต้องการทำอะไรกันแน่ลู่สือเยี่ยนมองเธออย่างใจเย็น แล้วถามขึ้นว่า “อยากลองดูไหมว่ามันทำอะไรได้บ้าง?”หลินเซียงระวังตัวทันที ผลักเขาออกและพูดว่า “ขอโทษที ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น”พูดจบ เธอก็ออกจากห้องน้ำทันทีริมฝีปากบางของลู่สือเยี่ยนยกขึ้นเล็กน้อย เธอเข้าถึงบทบาทได้เร็วจริง ๆหลังจากกลับมาที่ห้องส่วนตัวฟู่จิ่นซิ่วเหลือบมองเขาและอุทานออกมา “สือเยี่ยน ตอนนี้นายไม่ไว้ตัวเลย เธอแค่ขยับตัวนิดหน่อยนายก็แจ้นไปหาแล้ว ภาพลักษณ์ของนายล่ะ? ก่อนหน้านี้นายไม่ได้ทำเป็นไม่สนใจเธอหรอกเหรอ?”ลู่สือเยี่ยนนั่งอยู่ตรงข้าม ไม่สนใจคำพูดของเขา พูดออกมาตรง ๆ ว่า “ยืนยันได้แล้วว่าคนที่อวิ๋นหลานไปเจอคือฉีเจี้ยนเย่ ความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่ธรรมดา”ฟู่จิ่นซิ่วกล่าวว่า “ยังม

คิ้วของสวี่ซิงเย่ขมวดเข้าหากัน กล่าวว่า “เรื่องสำคัญแค่ไหนจะสำคัญไปกว่าชีวิตของภรรยาตัวเองอีกเหรอ?”หลินเซียงไม่อยากพูดเรื่องเหล่านี้มากนัก จึงเปลี่ยนเรื่อง “แผลนายโดนน้ำไม่ได้ กลับถึงบ้านแล้วพยายามกินอาหารรสจืด จะได้ลดการติดเชื้อ”สวี่ซิงเย่มองเธออย่างลึกซึ้ง รู้ว่าเธอกำลังเปลี่ยนเรื่อง เขาจึงไม่ได้พูดอะไรอีกรถมาถึงหน้าเฟิงหลินหย่วนอย่างรวดเร็ว หลังลงจากรถ สวี่ซิงเย่ก็เดินตามหลินเซียงเข้าไปข้างในหลินเซียงพูดว่า “ส่งถึงตรงนี้ก็พอแล้ว นายกลับไปเถอะ”สวี่ซิงเย่พูดว่า “ไม่ได้ ผมต้องไปส่งคุณถึงหน้าบ้านถึงจะสบายใจ”ความกังวลบนใบหน้าของเขาชัดเจนมาก หลินเซียงใจไม่แข็งพอที่จะปฏิเสธทำได้เพียงพยักหน้า หันหลังเดินเข้าไปข้างในหลังออกมาจากลิฟต์ หลินเซียงบอกว่า “ขอบคุณที่มาส่งนะ เข้าไปดื่มชาในบ้านก่อนไหม?”ในเมื่อเขามาส่งถึงหน้าประตูแล้ว เธอก็ควรจะชวนตามมารยาทสวี่ซิงเย่ส่ายหน้า “ไม่ต้องหรอกครับ ผมสบายใจแล้วที่เห็นคุณถึงบ้าน กลับก่อนนะ”หลินเซียงยืนอยู่ที่หน้าลิฟต์ “วันนี้ขอบคุณมากจริง ๆ วันหลังฉันค่อยเลี้ยงข้าวนายแล้วกันนะ”สวี่ซิงเย่พยักหน้า “ครับ”ในขณะที่ประตูลิฟต์กำลังจะปิดลง ใ

บรรยากาศที่เย็นเยียบหายไป สิ่งที่ตามมาคือความหนาวเหน็บถึงขั้วกระดูก!ลู่สือเยี่ยนและหลินเซียงหันไปมองพร้อมกัน เห็นสวี่ซิงเย่พันผ้าเช็ดตัวไว้รอบเอวเดินออกมา ผมสั้นเปียกปอน รูปร่างผอมบาง แต่ปกคลุมไปด้วยกล้ามเนื้อบาง ๆ ดูยังหนุ่มยังแน่นแต่ก็แข็งแรงข้อมือของหลินเซียงถูกบีบอย่างแรง เธอถูกดึงไปข้างหน้าด้วยแรงมหาศาล เสียงเย็นยะเยือกของเขาดังขึ้น “หลินเซียง ทำบ้าอะไร? หืม? ซ่อนผู้ชายไว้ในบ้านหรือ?”ตอนนี้ลู่สือเยี่ยนแผ่รังสีอันตรายไปทั่วร่าง ดวงตาจ้องหลินเซียงอย่างไม่วางตา ราวกับว่าเขาต้องการจะเจาะลึกไปในตัวเธอด้วยสายตา!ความโกรธอย่างไม่มีที่สิ้นสุดแผ่ซ่านไปทั่วอก!เธอพาผู้ชายคนอื่นเข้ามาในบ้าน!โชคดีที่เขามาทันเวลา ถ้าคืนนี้เขาไม่มาหาเธอ พวกเขาคงจะขึ้นเตียงกันแล้วใช่ไหม?แถมยังทำอาหารมากมายอย่างเอาใจใส่!หึ!เขารู้สึกว่าเขาตามใจเธอมากเกินไปจริง ๆ!หลินเซียงรู้สึกเจ็บปวด ใบหน้าซีดลงเล็กน้อย พยายามดิ้นให้ข้อมือหลุด แต่แรงของลู่สือเยี่ยนมากเกินไป บีบจนเธอเจ็บมากกว่าเดิม!“ทำบ้าอะไรเนี่ย? วันนี้เขาช่วยชีวิตฉัน ฉัน…”ลู่สือเยี่ยนกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ทำไมเขาถึงช่วย? เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?

สายตาของลู่สือเยี่ยนฉายแววดุร้าย แผ่ความเย็นยะเยือกถึงกระดูกไปทั่วร่าง การกระทำหยาบคาย รุนแรง ไม่มีความอ่อนโยนเลยแม้แต่น้อย!หลินเซียงมีความรู้สึกว่าตัวเองต้องตายคาเตียงแน่ตายแน่ในช่วงแรกเธอยังพอทนได้ แต่ต่อมาเธอทนไม่ไหวอีกแล้ว เจ็บจนร้องไห้ออกมา“ลู่สือเยี่ยน ปล่อยฉัน เจ็บมาก เจ็บไม่ไหวแล้ว…”เธอดิ้นรนเล็กน้อย เพราะไม่มีเรี่ยวแรงหลงเหลือลู่สือเยี่ยนกลับจูบซับน้ำตาของเธอโดยไม่มีความสงสารแม้แต่น้อยหลินเซียงนอนคว่ำอยู่บนเตียง ผ้าปูที่นอนมีรอยเลือด เธอเจ็บจนตัวสั่น นิ้วมือจิกกำผ้าปูที่นอนแน่น“เจ็บ…เจ็บมาก…”เธอครางอย่างเลื่อนลอยลู่สือเยี่ยนมองดูเธอ สภาพเหมือนตุ๊กตาผ้าขี้ริ้ว ร่างกายขาวผ่องเต็มไปด้วยร่องรอยของเขาเขาก้มลงอุ้มเธอขึ้นมา แล้วพาเข้าไปในห้องน้ำเมื่อเขาแตะต้อง หลินเซียงก็ตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้!เป็นความหวาดกลัวจากก้นบึ้งของจิตใจ!ลู่สือเยี่ยนสัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของเธอ สีหน้าเขาเริ่มไม่สู้ดี ขบกรามแน่น ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรงในขณะนั้น โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นเธอตกใจ!สวี่ซิงเย่ส่งข้อความมาหาเธอจริงเหรอ?ลู่สือเยี่ยนมองปฏิกิริยาของเธอแ