All Chapters of หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ: Chapter 491 - Chapter 500

ใบหน้าของลู่สือเยี่ยนเย็นชาและเคร่งขรึมยิ่งขึ้น ดวงตาหงส์มองเธออย่างไร้ความรู้สึกเขารอคอยเธอกลับมาโดยตลอด แล้วผลลัพธ์คืออะไร?ครึ่งชั่วโมงแล้วยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเธอ เขาส่งข้อความไปหาโดยตรงก็ไม่ได้รับการตอบกลับ โทรศัพท์ไปก็ไม่มีคนรับสาย!ในชั่วขณะนั้น เลือดในร่างกายของเขาแทบจะแข็งตัว!เขาส่งคนไปติดตามร่องรอยของเธอ แต่ผลลัพธ์ที่ได้กลับกลายเป็นว่าเธอไปดูหนังกับคนอื่น?หนังมันสนุกขนาดนั้นเลยเหรอ?แม้แต่ข้อความก็ไม่ตอบกลับสักนิด?“ขึ้นรถ”ลู่สือเยี่ยนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาหลินเซียงยัดโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋าเสื้อกันลม ส่ายหน้ากล่าวว่า “ตอนนี้คุณดูน่ากลัวจะตาย ถ้าฉันขึ้นรถแล้ว กลัวว่าคุณจะฆ่าฉันซะ”“หึ!”ลู่สือเยี่ยนหัวเราะเยาะ “คุณก็รู้ตัวดีนี่”หลินเซียงกล่าวว่า “ฉันยืนอยู่ใต้กล้องวงจรปิด ต่อให้คุณมีความสามารถมากแค่ไหนก็ทำอะไรฉันไม่ได้”เธอมีท่าทีที่มั่นใจทำให้ลู่สือเยี่ยนใจสั่นไหวอย่างประหลาดเขาเปิดประตูรถลงจากรถโดยตรง ร่างสูงใหญ่ของเขาบดบังเธอในทันทีแรงกดดันที่มองไม่เห็นแผ่ปกคลุมลงมาเขากล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “คุณพูดถูก”เขาเดินไปตรงหน้าเธอ จับท้ายทอยของเธอ

หลินเซียงตกใจ พอหันไปมองก็เห็นเพียงเงาของรถจักรยานยนต์ที่พุ่งผ่านไปลับตา“ขอบคุณค่ะ”เธอหันไปมองคนที่ดึงเธอไว้ เมื่อเห็นหน้าคนคนนั้นชัด ๆ เธอก็ชะงักไปเล็กน้อย“ไม่เป็นไรครับ”เขาเป็นชายหนุ่มรูปร่างผอมสูง สวมหน้ากาก เผยให้เห็นดวงตาเรียวคม ทรงผมด้านหน้าตกลงมาอย่างธรรมชาติ ปิดบังความเย็นชาไปบางส่วนหลินเซียงรู้สึกวูบหนึ่ง คนคนนี้คล้ายลู่สือเยี่ยนจัง!ชายหนุ่มหันหลังเดินจากไป“เดี๋ยวก่อนค่ะ!”หลินเซียงรีบขวางหน้าเขา ถามอย่างลังเล “เราเคยเจอกันที่ไหนหรือเปล่า?”ชายหนุ่มสวมหน้ากากไว้ เสียงพูดจึงอู้อี้ ฟังไม่ออกถึงอารมณ์ใด ๆ เขาส่ายหน้า “ไม่นี่ครับ ผมไม่รู้จักคุณ”หลินเซียงถามว่า “คุณเคยทำงานพาร์ทไทม์เป็นพนักงานเสิร์ฟที่บ้านตระกูลลู่ไหม?”ภาพพนักงานเสิร์ฟที่รีบออกมาขวางรถเข็นในงานเลี้ยงวันเกิดของคุณย่าลู่แวบเข้ามาในหัวของเธอ ผสานกับชายหนุ่มตรงหน้าเพียงแต่ตอนนั้นเธอตกใจมาก จึงไม่ได้สังเกตหน้าตาของพนักงานเสิร์ฟคนนั้น แต่ก็พอจะจำได้คร่าว ๆชายหนุ่มตรงหน้าคล้ายกับพนักงานเสิร์ฟคนนั้นมาก!ชายหนุ่มส่ายหน้า “ไม่เคย”แววผิดหวังฉายในแววตาของหลินเซียง เธอยิ้มให้เขาด้วยความรู้สึกขอโทษ “ขอ

แสงแดดอ่อน ๆ ส่องผ่านเข้ามาในห้องผู้ป่วย กระทบกับผนังขาวสะอาดของห้องอย่างอ่อนโยนคุณย่าลู่นั่งอยู่บนเตียง เซี่ยหว่านนั่งอยู่ข้าง ๆ คอยป้อนผลไม้ให้หลินเซียงงยืนอยู่ในระยะที่ไม่ใกล้ไม่ไกล เอ่ยทักทายขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “คุณย่า”คุณย่าลู่ไม่แม้แต่จะมองเธอ หันไปพูดกับเซี่ยหว่านว่า “พอดีเลย ช่วยเข็นฉันออกไปเดินเล่นหน่อยได้ไหม?”เซี่ยหว่านพยักหน้า “ได้ค่ะ”เธอและพยาบาลช่วยกันพยุงคุณย่าลู่ลงจากเตียง นั่งบนรถเข็น จากนั้นก็เข็นออกจากห้องผู้ป่วยตอนที่เดินผ่านหลินเซียง เซี่ยหว่านมองเธอแวบหนึ่ง สายตาของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มเยาะหลินเซียงขมวดคิ้วเล็กน้อย หันหลังจะตามไป แต่ถูกบอดี้การ์ดที่หน้าประตูขวางไว้“คุณท่านสั่งไว้ ให้คุณรออยู่ที่นี่”ใจของหลินเซียงกระตุกอย่างแรง รู้สึกไม่ดีในใจเธอถอยหลังสองก้าว รอจนประตูห้องปิดลง หยิบโทรศัพท์ออกมาจะติดต่อคน แต่โทรศัพท์กลับไม่มีสัญญาณ!ห้องนี้ติดตั้งเครื่องรบกวนสัญญาณไว้!สีหน้าของหลินเซียงเปลี่ยนไปทันที!คุณย่าลู่คิดจะทำอะไร?ทำไมต้องขังเธอไว้ที่นี่?เธอคิดไม่ออก!บอดี้การ์ดที่หน้าประตูไม่ให้เธอออกไปไหน เธอทำได้เพียงรออยู่ที่นี่ขณะนั่งอ

ภาพจากกล้องวงจรปิดของโรงพยาบาลถูกส่งไปยังโทรศัพท์ของลู่สือเยี่ยนอย่างรวดเร็วเขานั่งอยู่ในรถ ตรวจสอบอย่างละเอียดตั้งแต่หลินเซียงเข้าไปในห้องผู้ป่วย จนถึงตอนที่คุณย่าลู่และเซี่ยหว่านออกไปด้วยกัน เขาไม่ปล่อยผ่านแม้แต่รายละเอียดเดียวแต่ภาพจากกล้องวงจรปิดช่วงหลังจากนั้นหายไปช่วงหนึ่งลู่สือเยี่ยนกดหูฟังบลูทูธ พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ซืออวี่ กล้องวงจรปิดตัวอื่นล่ะ?”ซืออวี่ “กำลังหาอยู่ กำลังหาอยู่ อย่าเร่งสิ”เธอพูดอย่างร้อนรน กังวลจนเหงื่อออกเต็มหน้าผาก!ถ้ารู้ว่าหลินเซียงขอลาออกไปตอนบ่ายแล้วจะเกิดเรื่อง เธอจะไม่ยอมให้ไปเด็ดขาด!“เร็วเข้า”น้ำเสียงของชายหนุ่มในหูฟังเย็นชาเป็นอย่างมากซืออวี่รู้สึกถึงความหนาวเย็นที่แล่นขึ้นมา เธอกลืนน้ำลาย เคาะแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว เจาะเข้าระบบกล้องวงจรปิดรอบ ๆ โรงพยาบาลทีละตัวเพื่อหาร่างของหลินเซียง“หาเจอแล้ว!”อีกสองนาทีต่อมาเธอพูดขึ้น จากนั้นก็ดำเนินการบางอย่าง ส่งวิดีโอไปยังโทรศัพท์ของลู่สือเยี่ยนทันทีเป็นภาพจากกล้องวงจรปิดตรงข้ามถนนด้านหลังโรงพยาบาล หลินเซียงถูกชายสองคนแบกขึ้นรถ รถขับออกไปอย่างรวดเร็วซืออวี่รายงานว่า “รถคันนี้เป็นรถส

คุณย่าลู่พูดอย่างเย็นชา “แกหย่ากับเธอแล้วไม่ใช่หรือไง? เธออยู่ที่ไหน ทำอะไร ดูเหมือนจะไม่เกี่ยวกับแกแล้วนี่?”ลู่สือเยี่ยนก้มตัวลงเล็กน้อย วางมือทั้งสองข้างบนปลายเตียง มองเธอด้วยดวงตาเรียวคมที่เต็มไปด้วยความเย็นชา “คุณย่า วิธีการเดิมกับตอนที่ใช้บีบบังคับให้ผมหย่า ตอนนั้นผมไม่ต่อต้าน แต่ถ้ามีครั้งที่สอง ผมคงไม่มีความอดทนขนาดนั้นแล้ว ในเมื่อตอนนั้นลู่จิ้นหนานตายต่อหน้าต่อตาผม ผมยังไม่เสียน้ำตาแม้แต่หยดเดียว คุณย่าคิดว่าผมจะสนใจชีวิตของคุณย่าได้นานแค่ไหน?”“แก!”เมื่อคุณย่าลู่ได้ยินคำพูดของเขา สีหน้าก็ยิ่งดูบิดเบี้ยวมากขึ้น มือที่สั่นระริกชี้ไปที่เขา “ลู่สือเยี่ยน แกมันหลานอกตัญญู!”ลู่สือเยี่ยนยกยิ้ม “ผมเป็นแบบนี้มาตลอด คุณย่าลืมไปแล้วเหรอ?”บนร่างกายของเขามีออร่าเย็นเยียบ ในดวงตาปรากฏความมืดมนและความบ้าคลั่ง ความโหดเหี้ยมเวลาที่ไม่บรรลุเป้าหมายปรากฏออกมาคุณย่าลู่นึกขึ้นได้ ลู่สือเยี่ยนเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก!เขาเป็นเหมือนลูกหมาป่าตัวน้อย!ใครเข้าใกล้ เขาก็พร้อมจะข่วนทุกคน!ตอนเด็ก ๆ เขาไม่เคยเป็นที่ชื่นชอบของใคร!มีเพียงลู่จิ้นหนานที่อยู่เคียงข้างเขาเสมอ แม้จะถูกเขาทำร้ายจนบ