เรื่องที่ลู่สือเยี่ยนพูดออกมา หลินเซียงใช้เวลาคิดอยู่สามวัน แต่ก็ไม่ได้ข้อสรุปอะไรบ่ายวันหนึ่ง เธอได้รับโทรศัพท์จากคุณย่าลู่หลินเซียงรู้สึกแปลกใจมาก จึงถามว่า “มีอะไรเหรอคะ?”เสียงแหบแห้งของคุณย่าลู่ดังมาตามสาย “อะไร? พอหย่ากันแล้วก็ไม่คิดจะแวะมาหาคนแก่คนนี้เลยเหรอ? ฉันยอมรับว่าก่อนหน้านี้ฉันพูดไม่ดี มีบางเรื่องที่ฉันจำไม่ได้ แต่สือเยี่ยนบอกฉันหมดแล้ว ฉันเข้าใจเธอผิด”หลินเซียงประหลาดใจมากยิ่งขึ้น คุณย่าที่หยิ่งผยองคนนั้นน่ะหรือจะขอโทษเธอ?พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกตั้งแต่เมื่อไหร่?อย่างไรก็ตาม ในเมื่อเป็นผู้สูงอายุที่ป่วยเลอะเลือน เธอจึงไม่ถือสาอะไร“ช่วงนี้ฉันงานยุ่งค่ะ ถ้ามีเวลาว่างจะไปเยี่ยมท่านนะคะ”คุณย่าลู่กลับพูดว่า “มาเดี๋ยวนี้เลย ฉันจะให้คนไปรับ มีหลายเรื่องที่ฉันยังไม่เข้าใจ อยากให้เธอมาคุยกับฉันดี ๆ”หลินเซียงขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว “แต่ว่า…”คุณย่าลู่ “หรือจะให้ฉันไปเชิญเธอด้วยตัวเอง?”หลินเซียงรู้สึกถึงแรงกดดัน คุณย่าลู่ในตอนนี้กับตอนที่ป่วยนั้นแตกต่างกันราวฟ้ากับเหวหลินเซียงทำได้เพียงตอบตกลง “ค่ะ”เมื่อวางสาย หลินเซียงนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานด้วยความงุนงงรู้
แสงแดดอ่อน ๆ ส่องผ่านเข้ามาในห้องผู้ป่วย กระทบกับผนังขาวสะอาดของห้องอย่างอ่อนโยนคุณย่าลู่นั่งอยู่บนเตียง เซี่ยหว่านนั่งอยู่ข้าง ๆ คอยป้อนผลไม้ให้หลินเซียงงยืนอยู่ในระยะที่ไม่ใกล้ไม่ไกล เอ่ยทักทายขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “คุณย่า”คุณย่าลู่ไม่แม้แต่จะมองเธอ หันไปพูดกับเซี่ยหว่านว่า “พอดีเลย ช่วยเข็นฉันออกไปเดินเล่นหน่อยได้ไหม?”เซี่ยหว่านพยักหน้า “ได้ค่ะ”เธอและพยาบาลช่วยกันพยุงคุณย่าลู่ลงจากเตียง นั่งบนรถเข็น จากนั้นก็เข็นออกจากห้องผู้ป่วยตอนที่เดินผ่านหลินเซียง เซี่ยหว่านมองเธอแวบหนึ่ง สายตาของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มเยาะหลินเซียงขมวดคิ้วเล็กน้อย หันหลังจะตามไป แต่ถูกบอดี้การ์ดที่หน้าประตูขวางไว้“คุณท่านสั่งไว้ ให้คุณรออยู่ที่นี่”ใจของหลินเซียงกระตุกอย่างแรง รู้สึกไม่ดีในใจเธอถอยหลังสองก้าว รอจนประตูห้องปิดลง หยิบโทรศัพท์ออกมาจะติดต่อคน แต่โทรศัพท์กลับไม่มีสัญญาณ!ห้องนี้ติดตั้งเครื่องรบกวนสัญญาณไว้!สีหน้าของหลินเซียงเปลี่ยนไปทันที!คุณย่าลู่คิดจะทำอะไร?ทำไมต้องขังเธอไว้ที่นี่?เธอคิดไม่ออก!บอดี้การ์ดที่หน้าประตูไม่ให้เธอออกไปไหน เธอทำได้เพียงรออยู่ที่นี่ขณะนั่งอ
ยามค่ำคืนมาเยือนหลินเซียงลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย เธอยังคงอยู่ในห้องผู้ป่วย คุณย่าลู่ยังคงไม่กลับมาเธอลุกขึ้นเปิดไฟทันทีที่ยืนตรง ประตูห้องผู้ป่วยก็เปิดออก คิดว่าคุณย่าลู่กลับมาแล้วจึงหันไปมองโดยสัญชาตญาณ แต่กลับเห็นบอดี้การ์ดสองคนเดินเข้ามา พูดกับเธอว่า “คุณหลิน คุณท่านรอคุณอยู่ข้างนอก”ครั้งนี้หลินเซียงไม่เชื่อคำพูดของคุณย่าลู่ เธอนั่งลงบนโซฟา ถามว่า “ดึกขนาดนี้แล้ว คุณย่าไม่กลับมาพักผ่อนอีกเหรอ? ตอนนี้เข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ท่านอายุมาก ถ้าเป็นหวัดเข้าจะไม่ดีเอานะ”เมื่อบอดี้การ์ดเห็นว่าเธอไม่ยอมไปด้วยกันดี ๆ ทั้งสองจึงสบตากัน จากนั้นก็เดินเข้ามาหยิบสเปรย์จากกระเป๋า ฉีดเข้าที่หน้าของหลินเซียงหลินเซียงตกใจ พยายามเบี่ยงหลบ แต่ก็สายไปแล้ว!กลิ่นฉุนรุนแรงเข้าจมูก เธอรู้สึกวิงเวียน “พวก พวกแก…”พูดไม่ทันจบก็หมดสติไปเตียงถูกเข็นเข้าไปในลิฟต์ ออกจากประตูหลังของโรงพยาบาลโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็นตอนที่ฉินโหย่วหานพาคนขึ้นมา ในห้องผู้ป่วยไม่มีร่างของหลินเซียงแล้ว!ซ่งซ่งร้อนใจ “เซียงเซียงอยู่ที่นี่ไม่ใช่เหรอ? แล้วคนไปไหน?”ฉินโหย่วหานตรวจสอบรอบ ๆ จากนั้นก็หลับตาลง พูดว่า “มีกลิ่น
ภาพจากกล้องวงจรปิดของโรงพยาบาลถูกส่งไปยังโทรศัพท์ของลู่สือเยี่ยนอย่างรวดเร็วเขานั่งอยู่ในรถ ตรวจสอบอย่างละเอียดตั้งแต่หลินเซียงเข้าไปในห้องผู้ป่วย จนถึงตอนที่คุณย่าลู่และเซี่ยหว่านออกไปด้วยกัน เขาไม่ปล่อยผ่านแม้แต่รายละเอียดเดียวแต่ภาพจากกล้องวงจรปิดช่วงหลังจากนั้นหายไปช่วงหนึ่งลู่สือเยี่ยนกดหูฟังบลูทูธ พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ซืออวี่ กล้องวงจรปิดตัวอื่นล่ะ?”ซืออวี่ “กำลังหาอยู่ กำลังหาอยู่ อย่าเร่งสิ”เธอพูดอย่างร้อนรน กังวลจนเหงื่อออกเต็มหน้าผาก!ถ้ารู้ว่าหลินเซียงขอลาออกไปตอนบ่ายแล้วจะเกิดเรื่อง เธอจะไม่ยอมให้ไปเด็ดขาด!“เร็วเข้า”น้ำเสียงของชายหนุ่มในหูฟังเย็นชาเป็นอย่างมากซืออวี่รู้สึกถึงความหนาวเย็นที่แล่นขึ้นมา เธอกลืนน้ำลาย เคาะแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว เจาะเข้าระบบกล้องวงจรปิดรอบ ๆ โรงพยาบาลทีละตัวเพื่อหาร่างของหลินเซียง“หาเจอแล้ว!”อีกสองนาทีต่อมาเธอพูดขึ้น จากนั้นก็ดำเนินการบางอย่าง ส่งวิดีโอไปยังโทรศัพท์ของลู่สือเยี่ยนทันทีเป็นภาพจากกล้องวงจรปิดตรงข้ามถนนด้านหลังโรงพยาบาล หลินเซียงถูกชายสองคนแบกขึ้นรถ รถขับออกไปอย่างรวดเร็วซืออวี่รายงานว่า “รถคันนี้เป็นรถส
ฟู่จิ่นซิ่วหรี่ตาลง สังเกตเห็นได้อย่างเฉียบคมว่าท่าทีของซ่งซ่งที่มีต่อตนนั้นผิดปกติมากเขาไม่ปล่อยมือ กลับมองซ่งซ่งและถามว่า “ทำไมคุณทำท่าทีแบบนี้กับผม?”ซ่งซ่ง “คิดว่าฉันสนิทกับคุณมากนักเหรอ?”“หึ!”ฟู่จิ่นซิ่วแค่นเสียงขำออกมาด้วยความโกรธ!ไม่สนิทเหรอ?พวกเขาผ่านเรื่องราวมากมายมาด้วยกัน เธอกลับบอกว่าไม่สนิท?กระทั่งขึ้นเตียงด้วยกันแล้ว เธอกลับบอกว่าไม่สนิท?ฟู่จิ่นซิ่วบีบนิ้วที่จับแขนของเธอแน่นขึ้น แต่เมื่อเห็นใบหน้าเย็นชาของเธอ เขาก็หัวเราะเยาะ ไม่พูดอะไร แล้วปล่อยมือออกในเมื่อเธอบอกว่าไม่สนิทก็ไม่สนิท!ใครเถียงกับเธอ คนนั้นได้เป็นประสาทตายพอดี!ซ่งซ่งขยับแขนตัวเอง จากนั้นก็มองไปที่ลู่สือเยี่ยน “นี่ พูดอะไรหน่อยสิ!”เมื่อกี้ยังตามหาหลินเซียงอยู่ ทำไมตอนนี้ถึงจะไปบ้านใหญ่ตระกูลลู่?ลู่สือเยี่ยนมองเธออย่างเย็นชา “ถ้ารอดี ๆ ไม่ได้ ก็ลงไปซะ!”หลินเซียงไม่อยู่ที่นี่ ไม่มีใครปกป้องเธอได้!“นาย!”เมื่อซ่งซ่งได้ยินก็แสดงสีหน้าเหลืออดทันที!นี่มันท่าทีแบบไหน?เซียงเซียงหายตัวไปเพราะใคร?ไม่ใช่เพราะคนตระกูลลู่ของเขาหรอกเหรอ?เขากลับทำตัวหยิ่งผยองแบบนี้!ซ่งซ่งหยิบโทรศัพท์
คุณย่าลู่พูดอย่างเย็นชา “แกหย่ากับเธอแล้วไม่ใช่หรือไง? เธออยู่ที่ไหน ทำอะไร ดูเหมือนจะไม่เกี่ยวกับแกแล้วนี่?”ลู่สือเยี่ยนก้มตัวลงเล็กน้อย วางมือทั้งสองข้างบนปลายเตียง มองเธอด้วยดวงตาเรียวคมที่เต็มไปด้วยความเย็นชา “คุณย่า วิธีการเดิมกับตอนที่ใช้บีบบังคับให้ผมหย่า ตอนนั้นผมไม่ต่อต้าน แต่ถ้ามีครั้งที่สอง ผมคงไม่มีความอดทนขนาดนั้นแล้ว ในเมื่อตอนนั้นลู่จิ้นหนานตายต่อหน้าต่อตาผม ผมยังไม่เสียน้ำตาแม้แต่หยดเดียว คุณย่าคิดว่าผมจะสนใจชีวิตของคุณย่าได้นานแค่ไหน?”“แก!”เมื่อคุณย่าลู่ได้ยินคำพูดของเขา สีหน้าก็ยิ่งดูบิดเบี้ยวมากขึ้น มือที่สั่นระริกชี้ไปที่เขา “ลู่สือเยี่ยน แกมันหลานอกตัญญู!”ลู่สือเยี่ยนยกยิ้ม “ผมเป็นแบบนี้มาตลอด คุณย่าลืมไปแล้วเหรอ?”บนร่างกายของเขามีออร่าเย็นเยียบ ในดวงตาปรากฏความมืดมนและความบ้าคลั่ง ความโหดเหี้ยมเวลาที่ไม่บรรลุเป้าหมายปรากฏออกมาคุณย่าลู่นึกขึ้นได้ ลู่สือเยี่ยนเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก!เขาเป็นเหมือนลูกหมาป่าตัวน้อย!ใครเข้าใกล้ เขาก็พร้อมจะข่วนทุกคน!ตอนเด็ก ๆ เขาไม่เคยเป็นที่ชื่นชอบของใคร!มีเพียงลู่จิ้นหนานที่อยู่เคียงข้างเขาเสมอ แม้จะถูกเขาทำร้ายจนบ
“ปัง!”“ปัง ปัง!”ตู้คอนเทนเนอร์ถูกถีบจนเกิดเสียง พยายามให้เสียงนั้นกลายเป็นที่สนใจแต่บริเวณนี้เป็นชายหาดด้านในสุดของท่าเรือร้าง เปล่าเปลี่ยวไร้ผู้คนบนชายหาดเต็มไปด้วยขยะ ตู้คอนเทนเนอร์หลายตู้ตั้งตระหง่านอยู่บนชายหาด น้ำทะเลซัดเข้าหาฝั่งระลอกแล้วระลอกเล่า ค่อย ๆ ท่วมตู้คอนเทนเนอร์ห่างออกไปไฟหน้ารถสว่างจ้าบนถนนภายในรถเซี่ยหว่านถือกล้องส่องทางไกล มองดูตู้คอนเทนเนอร์ในความมืด บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มร้ายกาจ!รออีกสองชั่วโมง หลินเซียงก็จะจมน้ำตาย!ผู้หญิงใจร้ายคนนี้สมควรตายไปนานแล้ว!เป็นเพราะเธอที่ทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของลู่สือเยี่ยน ทำให้จิตใจของลู่สือเยี่ยนว้าวุ่น ถึงหย่ากันไม่สำเร็จสักที!ถ้าไม่มีผู้หญิงใจร้ายคนนี้เข้ามาแทรกแซง เธอกับลู่สือเยี่ยนคงแต่งงานกันไปนานแล้ว และเธอก็คงกลายเป็นคุณผู้หญิงสามของตระกูลลู่!เซี่ยหว่านเห็นน้ำทะเลหนุนสูง ก็ยกยิ้มอย่างพอใจ วางกล้องส่องทางไกลลง จากนั้นก็พูดกับคนขับรถว่า “ไปกันเถอะ”“ครับ คุณหนู”…น้ำใต้ร่างเริ่มเพิ่มระดับขึ้นเรื่อย ๆแววตาของหลินเซียงปรากฏความหวาดกลัวเธอดิ้นรนอย่างสุดกำลัง พยายามดิ้นให้หลุดจากเชือกที่มัดมือและเท้า
ลู่สือเยี่ยนเอื้อมมือไปดึงเทปที่ปิดปากของเธอออก“อื้อ!”หลินเซียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด หายใจเข้าลึก จากนั้นก็พูดว่า “ลู่สือเยี่ยน ฉันคิดดูแล้ว เรื่องที่คุณเสนอ ฉันตกลง”ลู่สือเยี่ยนเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ และถามว่า “ทำไมถึงคิดได้กะทันหันล่ะ?”หลินเซียงเม้มปาก กำลังจะพูดอะไรบางอย่างก็มีเสียงตะโกนดังมาจากระยะไกล“นี่!”“อย่าเพิ่งคุยกันตรงนั้นได้ไหม!”“น้ำกำลังขึ้นนะ เฮ้ย!”“…”หลินเซียงชะงัก และพูดว่า “เราไปจากที่นี่กันก่อนเถอะ”ลู่สือเยี่ยนก้าวขายาว ๆ อุ้มเธอเดินไปเข้าฝั่งเพิ่งวางเธอลงบนรถ ซ่งซ่งก็พุ่งเข้ามากอดเธอ ร้องไห้เสียงดัง “ฮือฮือฮือ เซียงเซียง เธอทำให้ฉันตกใจแทบตาย! ฉันนึกว่าจะไม่ได้เจอเธออีกแล้ว!”หลินเซียงถูกกอดจนเซไปด้านหลัง ไอสองสามครั้งพูดว่า “แค่ก ๆ อย่าทำแบบนี้ ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว”เสียงเย็นของฟู่จิ่นซิ่วดังขึ้น “ถ้าเอาแต่กอดเธอแบบนี้ อาจจะไม่ได้เจอเธอแล้วจริง ๆ ก็ได้”พูดจบเขาก็ขมวดคิ้ว เขาพูดกับเธอแบบนั้นได้ยังไงนะ?แต่ผู้หญิงคนนี้มักจะลืมคิดเสมอว่าอะไรควรไม่ควร…ซ่งซ่งไม่มีอารมณ์สนใจฟู่จิ่นซิ่ว รีบปล่อยหลินเซียงออกพลางสะอื้นไห้ “ขอโทษ ขอโทษ ฉัน
เธอพยายามลุกขึ้น แต่ความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายทำให้เธอล้มลงบนเตียงอีกครั้งสีหน้าซีดเผือดในทันที!ไอ้ผู้ชายสารเลว!เมื่อคิดถึงสิ่งที่ลู่สือเยี่ยนทำ หลินเซียงรู้สึกว่าน้ำตาคลอเบ้าอีกครั้ง แต่เธอก็อดทนไว้ไม่ยอมร้องออกมา!จะร้องไห้ทำไม!เป็นเพราะตัวเธอเองแท้ ๆ!เธอไม่ควรตอบรับคำขอของเขาเลย!จะแสดงละครตบตาคนไปทำไม!ถ้าเธอตายไปซะทุกอย่างก็จบ!หลินเซียงดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเอง พยายามควบคุมอารมณ์ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ อารมณ์ของเธอถึงได้สงบลง ก่อนจะลุกขึ้นลากขาที่อ่อนแรงไปล้างหน้าล้างตาตอนออกมาก็เห็นลู่สือเยี่ยนนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น แผ่รังสีเย็นชาไปทั่วร่างหลินเซียงไม่แม้แต่จะมองเขา แล้วเดินจากไปลู่สือเยี่ยนหันสายตากลับมาอย่างเย็นชา พูดกับคนในโทรศัพท์ว่า “เอากล้องที่ติดรถของหลินเซียงออกมา”เธอบอกว่าเมื่อคืนถูกทำร้าย เขาตรวจสอบแล้วพบว่าไม่มีกล้องวงจรปิดในลานจอดรถใต้ดินตัวไหนใช้งานได้ ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น!“ครับ!”ซ่งจั่วรับคำลู่สือเยี่ยนพูดอีกว่า “ตรวจสอบภูมิหลังของสวี่ซิงเย่ด้วย”ซ่งจั่ว “ครับ”พูดจบก็วางสายลู่สือเยี่ยนเอามือนวดระหว่างคิ้ว จากนั้น
สายตาของลู่สือเยี่ยนฉายแววดุร้าย แผ่ความเย็นยะเยือกถึงกระดูกไปทั่วร่าง การกระทำหยาบคาย รุนแรง ไม่มีความอ่อนโยนเลยแม้แต่น้อย!หลินเซียงมีความรู้สึกว่าตัวเองต้องตายคาเตียงแน่ตายแน่ในช่วงแรกเธอยังพอทนได้ แต่ต่อมาเธอทนไม่ไหวอีกแล้ว เจ็บจนร้องไห้ออกมา“ลู่สือเยี่ยน ปล่อยฉัน เจ็บมาก เจ็บไม่ไหวแล้ว…”เธอดิ้นรนเล็กน้อย เพราะไม่มีเรี่ยวแรงหลงเหลือลู่สือเยี่ยนกลับจูบซับน้ำตาของเธอโดยไม่มีความสงสารแม้แต่น้อยหลินเซียงนอนคว่ำอยู่บนเตียง ผ้าปูที่นอนมีรอยเลือด เธอเจ็บจนตัวสั่น นิ้วมือจิกกำผ้าปูที่นอนแน่น“เจ็บ…เจ็บมาก…”เธอครางอย่างเลื่อนลอยลู่สือเยี่ยนมองดูเธอ สภาพเหมือนตุ๊กตาผ้าขี้ริ้ว ร่างกายขาวผ่องเต็มไปด้วยร่องรอยของเขาเขาก้มลงอุ้มเธอขึ้นมา แล้วพาเข้าไปในห้องน้ำเมื่อเขาแตะต้อง หลินเซียงก็ตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้!เป็นความหวาดกลัวจากก้นบึ้งของจิตใจ!ลู่สือเยี่ยนสัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของเธอ สีหน้าเขาเริ่มไม่สู้ดี ขบกรามแน่น ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรงในขณะนั้น โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นเธอตกใจ!สวี่ซิงเย่ส่งข้อความมาหาเธอจริงเหรอ?ลู่สือเยี่ยนมองปฏิกิริยาของเธอแ
สวี่ซิงเย่กลับดึงเธอไว้ มองลู่สือเยี่ยนอย่างระแวดระวัง กล่าวอย่างจริงจังว่า “คุณลู่ ผมกับหลินเซียงไม่มีอะไรเกินเลยกัน คุณอย่าทำร้ายเธอ!”เขาแสดงท่าทีอยากจะปกป้อง แต่สีหน้าซีดเผือดมาก บางครั้งก็ไอสองสามครั้ง ก็เอามือกุมท้องตรงที่ถูกลู่สือเยี่ยนเตะเมื่อกี้หลินเซียงมองเขาด้วยความเป็นห่วงมากขึ้น ไม่อาจปล่อยให้เขาอยู่ที่นี่ต่อไปได้ เธอหันหลังเดินไปที่ห้องน้ำ หยิบเสื้อผ้าที่แห้งครึ่งหนึ่งออกมา“สวี่ซิงเย่ ใส่เสื้อผ้าแล้วรีบไปเถอะ!”หลินเซียงยืนอยู่ระหว่างสวี่ซิงเย่และลู่สือเยี่ยน หันหลังให้ลู่สือเยี่ยน และส่งสายตาให้สวี่ซิงเย่รีบไป!ถ้าเขายังอยู่ที่นี่จะไม่ดีต่อใครทั้งนั้น!หากลู่สือเยี่ยนโกรธขึ้นมา พวกเขาจะเดือดร้อน!สวี่ซิงเย่เห็นสีหน้ากระวนกระวายของเธอ จึงลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า “ครับ”เขาสวมเสื้อผ้าเสร็จแล้วกล่าวว่า “อีกหนึ่งชั่วโมงผมจะส่งข้อความหาคุณ ถ้าคุณไม่ตอบ ผมจะแจ้งตำรวจ”หลินเซียง “ฉันไม่เป็นไรหรอก นายรีบไปเถอะ!”สีหน้าของลู่สือเยี่ยนแย่ลงเรื่อย ๆ!ถ้ายังอ้อยอิ่งอยู่อาจจะเกิดเรื่องร้ายแรงได้!สวี่ซิงเย่จากไป ทันทีที่ประตูห้องปิดลง หลินเซียงก็ถอนหายใจอย่างโล่
บรรยากาศที่เย็นเยียบหายไป สิ่งที่ตามมาคือความหนาวเหน็บถึงขั้วกระดูก!ลู่สือเยี่ยนและหลินเซียงหันไปมองพร้อมกัน เห็นสวี่ซิงเย่พันผ้าเช็ดตัวไว้รอบเอวเดินออกมา ผมสั้นเปียกปอน รูปร่างผอมบาง แต่ปกคลุมไปด้วยกล้ามเนื้อบาง ๆ ดูยังหนุ่มยังแน่นแต่ก็แข็งแรงข้อมือของหลินเซียงถูกบีบอย่างแรง เธอถูกดึงไปข้างหน้าด้วยแรงมหาศาล เสียงเย็นยะเยือกของเขาดังขึ้น “หลินเซียง ทำบ้าอะไร? หืม? ซ่อนผู้ชายไว้ในบ้านหรือ?”ตอนนี้ลู่สือเยี่ยนแผ่รังสีอันตรายไปทั่วร่าง ดวงตาจ้องหลินเซียงอย่างไม่วางตา ราวกับว่าเขาต้องการจะเจาะลึกไปในตัวเธอด้วยสายตา!ความโกรธอย่างไม่มีที่สิ้นสุดแผ่ซ่านไปทั่วอก!เธอพาผู้ชายคนอื่นเข้ามาในบ้าน!โชคดีที่เขามาทันเวลา ถ้าคืนนี้เขาไม่มาหาเธอ พวกเขาคงจะขึ้นเตียงกันแล้วใช่ไหม?แถมยังทำอาหารมากมายอย่างเอาใจใส่!หึ!เขารู้สึกว่าเขาตามใจเธอมากเกินไปจริง ๆ!หลินเซียงรู้สึกเจ็บปวด ใบหน้าซีดลงเล็กน้อย พยายามดิ้นให้ข้อมือหลุด แต่แรงของลู่สือเยี่ยนมากเกินไป บีบจนเธอเจ็บมากกว่าเดิม!“ทำบ้าอะไรเนี่ย? วันนี้เขาช่วยชีวิตฉัน ฉัน…”ลู่สือเยี่ยนกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ทำไมเขาถึงช่วย? เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?
สวี่ซิงเย่กล่าวว่า “ดูจากหน้าตาก็น่ากินแล้ว”พอหยิบตะเกียบคีบขึ้นมากินคำหนึ่ง ดวงตาของเขาก็เปล่งประกายทันที “อร่อย!”หลินเซียงยิ้มเล็กน้อย “ทุกคนเวลากินอาหารที่ฉันทำก็พูดแบบนี้กันทั้งนั้น”ไม่ใช่ว่าเธออยากจะอวด แต่เป็นเพราะใครกินก็บอกว่าอร่อยสวี่ซิงเย่บอกว่า “ฝีมือคุณดีขนาดนี้ เปิดร้านอาหารได้เลย รับรองขายดีแน่”หลินเซียงพยักหน้า “ได้สิ รอฉันเกษียณก่อน ฉันจะเปิดร้านอาหารเล็ก ๆ อยากเปิดก็เปิด ไม่อยากเปิดก็ไม่เปิด เอาแบบตามใจตัวเอง”สวี่ซิงเย่หัวเราะออกมาทั้งสองทานอาหารกันอย่างเงียบ ๆ บรรยากาศค่อนข้างสบายเพียงแต่สวี่ซิงเย่บาดเจ็บที่มือขวา ทำให้ทานอาหารไม่สะดวกนัก ทำได้แค่กินช้า ๆหลินเซียงตักซุปให้เขา วางไว้ข้าง ๆ มือ “ลองชิมนี่ดู”“ครับ”สวี่ซิงเย่รับคำแต่เขาจับไม่ถนัด ถ้วยซุปหกเลอะตัวเขา เสื้อผ้าและกางเกงของเขาเปื้อนไปด้วยน้ำซุป!หลินเซียงตกใจ “โดนลวกหรือเปล่า?”สวี่ซิงเย่กล่าวว่า “ไม่ ไม่เป็นไรครับ แต่ผมคงต้องขอยืมใช้ห้องน้ำหน่อย”หลินเซียงพยักหน้า “รีบไปดูซิว่าโดนลวกหรือเปล่า”สวี่ซิงเย่เข้าไปในห้องน้ำ ไม่นานก็ได้ยินเสียงน้ำไหลหลินเซียงเก็บกวาดฃ้าวของในห้องอาหาร
คิ้วของสวี่ซิงเย่ขมวดเข้าหากัน กล่าวว่า “เรื่องสำคัญแค่ไหนจะสำคัญไปกว่าชีวิตของภรรยาตัวเองอีกเหรอ?”หลินเซียงไม่อยากพูดเรื่องเหล่านี้มากนัก จึงเปลี่ยนเรื่อง “แผลนายโดนน้ำไม่ได้ กลับถึงบ้านแล้วพยายามกินอาหารรสจืด จะได้ลดการติดเชื้อ”สวี่ซิงเย่มองเธออย่างลึกซึ้ง รู้ว่าเธอกำลังเปลี่ยนเรื่อง เขาจึงไม่ได้พูดอะไรอีกรถมาถึงหน้าเฟิงหลินหย่วนอย่างรวดเร็ว หลังลงจากรถ สวี่ซิงเย่ก็เดินตามหลินเซียงเข้าไปข้างในหลินเซียงพูดว่า “ส่งถึงตรงนี้ก็พอแล้ว นายกลับไปเถอะ”สวี่ซิงเย่พูดว่า “ไม่ได้ ผมต้องไปส่งคุณถึงหน้าบ้านถึงจะสบายใจ”ความกังวลบนใบหน้าของเขาชัดเจนมาก หลินเซียงใจไม่แข็งพอที่จะปฏิเสธทำได้เพียงพยักหน้า หันหลังเดินเข้าไปข้างในหลังออกมาจากลิฟต์ หลินเซียงบอกว่า “ขอบคุณที่มาส่งนะ เข้าไปดื่มชาในบ้านก่อนไหม?”ในเมื่อเขามาส่งถึงหน้าประตูแล้ว เธอก็ควรจะชวนตามมารยาทสวี่ซิงเย่ส่ายหน้า “ไม่ต้องหรอกครับ ผมสบายใจแล้วที่เห็นคุณถึงบ้าน กลับก่อนนะ”หลินเซียงยืนอยู่ที่หน้าลิฟต์ “วันนี้ขอบคุณมากจริง ๆ วันหลังฉันค่อยเลี้ยงข้าวนายแล้วกันนะ”สวี่ซิงเย่พยักหน้า “ครับ”ในขณะที่ประตูลิฟต์กำลังจะปิดลง ใ
“กรี๊ด!”หลินเซียงกรีดร้อง หันหลังวิ่งทันที!แม้ว่าเธอจะมีมีดอยู่ในมือก็ยังไม่กล้าปะทะกับชายคนนั้นโดยตรง ถ้าเขาแย่งมีดไปได้ แล้วจับเธอเป็นตัวประกันล่ะ?เธอวิ่งสุดชีวิต!วิ่งไปร้องขอความช่วยเหลือไป เสียงของเธอดังก้องไปทั่วทุกมุมของลานจอดรถใต้ดิน!เสียงฝีเท้าที่ไล่ตามมาติด ๆ นั้น ราวกับเหยียบลงบนหัวใจของเธอ ความหวาดกลัวที่ก่อตัวขึ้นทำให้หัวใจของเธอเต้นรัวราวกับจะพุ่งออกมาจากลำคอ!เธอกำมีดแน่น ตัวสั่นเทาไปหมด!ในขณะนั้นเอง ร่างหนึ่งก็พุ่งออกมาจากด้านข้าง ผลักชายที่ตามเธอมาออกไป!ทั้งสองคนล้มลงกับพื้น!“หลินเซียง รีบหนีไป!”เสียงร้อนรนดังมาจากด้านหลังหลินเซียงหันกลับไปก็เห็นสวี่ซิงเย่ต่อสู้กับชายคนนั้น ใบหน้าของเขามีรอยแผลชายคนนั้นหยิบมีดออกมา แทงไปที่หน้าอกของสวี่ซิงเย่“อย่า!”หลินเซียงร้องอุทาน รีบพุ่งเข้าไปช่วยเหลือ!สวี่ซิงเย่ใช้แขนบังการโจมตี เลือดไหลออกมาทันที ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทำให้ใบหน้าของเขาซีดเผือด!หลินเซียงใช้กระเป๋าของเธอฟาดไปที่ชายคนนั้น โซ่กระเป๋าของเธอฟาดไปที่ใบหน้าและลำคอของชายคนนั้น เกิดเป็นรอยเลือดขึ้นอย่างรวดเร็วสวี่ซิงเย่ออกแรงต้านทานชายคนนั้น
เขาหมุนข้อมือช้าๆ ด้วยท่าทางใจเย็น ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงต่ำทุ้มและทรงเสน่ห์ว่า “แต่ถ้าเป็นแบบนั้น มันก็จะเสียความพิเศษและหน้าที่ของมันไป มันทำอะไรได้หลายอย่างนะ”มองดูมือที่ถูกยกขึ้นมาอวดอยู่ตรงหน้า หลินเซียงเริ่มสงบใจลงใช่เธอแค่รู้สึกว่าลู่สือเยี่ยนแค่มาเสนอหน้าเพื่ออวดมือตัวเองเธอมองเขาด้วยแววตาซับซ้อน ชั่วขณะหนึ่งก็ไม่เข้าใจว่าเขาต้องการทำอะไรกันแน่ลู่สือเยี่ยนมองเธออย่างใจเย็น แล้วถามขึ้นว่า “อยากลองดูไหมว่ามันทำอะไรได้บ้าง?”หลินเซียงระวังตัวทันที ผลักเขาออกและพูดว่า “ขอโทษที ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น”พูดจบ เธอก็ออกจากห้องน้ำทันทีริมฝีปากบางของลู่สือเยี่ยนยกขึ้นเล็กน้อย เธอเข้าถึงบทบาทได้เร็วจริง ๆหลังจากกลับมาที่ห้องส่วนตัวฟู่จิ่นซิ่วเหลือบมองเขาและอุทานออกมา “สือเยี่ยน ตอนนี้นายไม่ไว้ตัวเลย เธอแค่ขยับตัวนิดหน่อยนายก็แจ้นไปหาแล้ว ภาพลักษณ์ของนายล่ะ? ก่อนหน้านี้นายไม่ได้ทำเป็นไม่สนใจเธอหรอกเหรอ?”ลู่สือเยี่ยนนั่งอยู่ตรงข้าม ไม่สนใจคำพูดของเขา พูดออกมาตรง ๆ ว่า “ยืนยันได้แล้วว่าคนที่อวิ๋นหลานไปเจอคือฉีเจี้ยนเย่ ความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่ธรรมดา”ฟู่จิ่นซิ่วกล่าวว่า “ยังม
เซี่ยหว่านกระตือรือร้นที่จะแสดงความสามารถของตัวเอง หลังจากได้ที่ดินแปลงนี้มา ก็ทุ่มเทความสนใจทั้งหมดไปที่โครงการนี้ เงินทุนที่ลงทุนจำนวนมหาศาล ตราบใดที่การก่อสร้างที่นี่เสร็จสิ้น เมื่อรถไฟใต้ดินเปิดให้บริการ โครงการนี้จะนำผลกำไรมหาศาลมาสู่เธอตำแหน่งของเธอในตระกูลเซี่ยจะยิ่งมั่นคงมากขึ้นเซี่ยซือซือฟังแผนของหลินเซียง ดวงตาก็ฉายแววเป็นประกาย “สมแล้วที่เป็นคุณผู้หญิงลู่”หลินเซียงยิ้มเล็กน้อย “ถ้าคนไม่ทำร้ายฉันก่อน ฉันก็ไม่ทำร้ายใคร แต่ถ้าใครทำร้ายฉัน ฉันจะเอาคืนเป็นร้อยเท่า”เซี่ยซือซือ “ในเมื่อคุณตรงไปตรงมา ฉันก็จะไม่ทำให้คุณผิดหวัง เรื่องพวกนี้ยกให้ฉันจัดการได้เลย”เธอมือชี้ไปที่เนื้อหาบางส่วนในเอกสารหลินเซียงพยักหน้า “ดีค่ะ”ห้องส่วนตัวข้าง ๆฟู่จิ่นซิ่วเดินเข้ามา พลางจ้องมองลู่สือเยี่ยนแล้วพูดว่า “ทายสิว่าฉันเจอใคร?”ลู่สือเยี่ยนพลิกดูข้อมูลในมือ สีหน้าเย็นชา “ใคร?”ฟู่จิ่นซิ่ว “ให้ทายไง”ลู่สือเยี่ยน “ไม่พูดก็หุบปากไป”ฟู่จิ่นซิ่วอุทาน “นายนี่น่าเบื่อไปหน่อยนะ ฉันเจอหลินเซียงแล้ว เธออยู่ห้องข้าง ๆ”เมื่อได้ยินดังนั้น ลู่สือเยี่ยนก็วางเอกสารในมือลงทันทีเมื่อเห็นดังนั