หลินเซียงเบนสายตาทันทีสายตาที่เขาจ้องมองเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น จู่ ๆ เธอก็รู้สึกว่าเธอเริ่มไม่สามารถต้านทานเขาได้รักษาระยะห่างไว้ดีกว่าเมื่อเข้าไปในวิลล่าหลินเซียงมองไปที่ลู่สือเยี่ยน และถามว่า “ตอนนี้พูดได้หรือยัง?”ลู่สือเยี่ยนกล่าวอย่างเย็นชา “เป็นเบอร์โทรศัพท์เสมือนจากต่างประเทศ ผมให้คนแกะรอยแล้ว พบว่าเป็นบอดี้การ์ดคนหนึ่งของตระกูลลู่”หลินเซียงขมวดคิ้ว “ใครสั่งให้บอดี้การ์ดคนนั้นส่งรูปพวกนั้นมาให้ฉัน? จุดประสงค์คืออะไร?”ลู่สือเยี่ยนถามว่า “ตอนที่คุณเห็นรูปพวกนั้น ความคิดแรกของคุณคืออะไร?”หลินเซียงเม้มริมฝีปาก และกล่าวว่า “สงสาร อยากช่วยเขาออกมา”น้ำเสียงของลู่สือเยี่ยนเย็นชาลงเล็กน้อย “แต่คุณก็รู้ดีว่าผมไม่ปล่อยคนไปแน่ นี่ขัดแย้งกับสิ่งที่คุณต้องการ คนที่ส่งรูปให้คุณอยากเห็นพวกเราทะเลาะกัน”หลินเซียง “เหมือนกับที่ฉันคิดไว้เลย”ลู่สือเยี่ยนมองเธอด้วยความประหลาดใจ “มองออกด้วยเหรอ?”หลินเซียง “ฉันไม่ได้โง่ซะหน่อย แล้วฉันก็สงสัยว่าก่อนหน้านี้ตอนที่ฉันถูกจับมาขังไว้ในโกดังนั้นก็มีคนจงใจทำ ทำไมถึงบังเอิญขนาดนั้น ฉันปีนออกมาจากหน้าต่างก็เดินผ่านทางลงห้องใต้ดินพอดี?”“ฉ
หลินเซียงตกใจ พอหันไปมองก็เห็นเพียงเงาของรถจักรยานยนต์ที่พุ่งผ่านไปลับตา“ขอบคุณค่ะ”เธอหันไปมองคนที่ดึงเธอไว้ เมื่อเห็นหน้าคนคนนั้นชัด ๆ เธอก็ชะงักไปเล็กน้อย“ไม่เป็นไรครับ”เขาเป็นชายหนุ่มรูปร่างผอมสูง สวมหน้ากาก เผยให้เห็นดวงตาเรียวคม ทรงผมด้านหน้าตกลงมาอย่างธรรมชาติ ปิดบังความเย็นชาไปบางส่วนหลินเซียงรู้สึกวูบหนึ่ง คนคนนี้คล้ายลู่สือเยี่ยนจัง!ชายหนุ่มหันหลังเดินจากไป“เดี๋ยวก่อนค่ะ!”หลินเซียงรีบขวางหน้าเขา ถามอย่างลังเล “เราเคยเจอกันที่ไหนหรือเปล่า?”ชายหนุ่มสวมหน้ากากไว้ เสียงพูดจึงอู้อี้ ฟังไม่ออกถึงอารมณ์ใด ๆ เขาส่ายหน้า “ไม่นี่ครับ ผมไม่รู้จักคุณ”หลินเซียงถามว่า “คุณเคยทำงานพาร์ทไทม์เป็นพนักงานเสิร์ฟที่บ้านตระกูลลู่ไหม?”ภาพพนักงานเสิร์ฟที่รีบออกมาขวางรถเข็นในงานเลี้ยงวันเกิดของคุณย่าลู่แวบเข้ามาในหัวของเธอ ผสานกับชายหนุ่มตรงหน้าเพียงแต่ตอนนั้นเธอตกใจมาก จึงไม่ได้สังเกตหน้าตาของพนักงานเสิร์ฟคนนั้น แต่ก็พอจะจำได้คร่าว ๆชายหนุ่มตรงหน้าคล้ายกับพนักงานเสิร์ฟคนนั้นมาก!ชายหนุ่มส่ายหน้า “ไม่เคย”แววผิดหวังฉายในแววตาของหลินเซียง เธอยิ้มให้เขาด้วยความรู้สึกขอโทษ “ขอ
เรื่องที่ลู่สือเยี่ยนพูดออกมา หลินเซียงใช้เวลาคิดอยู่สามวัน แต่ก็ไม่ได้ข้อสรุปอะไรบ่ายวันหนึ่ง เธอได้รับโทรศัพท์จากคุณย่าลู่หลินเซียงรู้สึกแปลกใจมาก จึงถามว่า “มีอะไรเหรอคะ?”เสียงแหบแห้งของคุณย่าลู่ดังมาตามสาย “อะไร? พอหย่ากันแล้วก็ไม่คิดจะแวะมาหาคนแก่คนนี้เลยเหรอ? ฉันยอมรับว่าก่อนหน้านี้ฉันพูดไม่ดี มีบางเรื่องที่ฉันจำไม่ได้ แต่สือเยี่ยนบอกฉันหมดแล้ว ฉันเข้าใจเธอผิด”หลินเซียงประหลาดใจมากยิ่งขึ้น คุณย่าที่หยิ่งผยองคนนั้นน่ะหรือจะขอโทษเธอ?พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกตั้งแต่เมื่อไหร่?อย่างไรก็ตาม ในเมื่อเป็นผู้สูงอายุที่ป่วยเลอะเลือน เธอจึงไม่ถือสาอะไร“ช่วงนี้ฉันงานยุ่งค่ะ ถ้ามีเวลาว่างจะไปเยี่ยมท่านนะคะ”คุณย่าลู่กลับพูดว่า “มาเดี๋ยวนี้เลย ฉันจะให้คนไปรับ มีหลายเรื่องที่ฉันยังไม่เข้าใจ อยากให้เธอมาคุยกับฉันดี ๆ”หลินเซียงขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว “แต่ว่า…”คุณย่าลู่ “หรือจะให้ฉันไปเชิญเธอด้วยตัวเอง?”หลินเซียงรู้สึกถึงแรงกดดัน คุณย่าลู่ในตอนนี้กับตอนที่ป่วยนั้นแตกต่างกันราวฟ้ากับเหวหลินเซียงทำได้เพียงตอบตกลง “ค่ะ”เมื่อวางสาย หลินเซียงนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานด้วยความงุนงงรู้
แสงแดดอ่อน ๆ ส่องผ่านเข้ามาในห้องผู้ป่วย กระทบกับผนังขาวสะอาดของห้องอย่างอ่อนโยนคุณย่าลู่นั่งอยู่บนเตียง เซี่ยหว่านนั่งอยู่ข้าง ๆ คอยป้อนผลไม้ให้หลินเซียงงยืนอยู่ในระยะที่ไม่ใกล้ไม่ไกล เอ่ยทักทายขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “คุณย่า”คุณย่าลู่ไม่แม้แต่จะมองเธอ หันไปพูดกับเซี่ยหว่านว่า “พอดีเลย ช่วยเข็นฉันออกไปเดินเล่นหน่อยได้ไหม?”เซี่ยหว่านพยักหน้า “ได้ค่ะ”เธอและพยาบาลช่วยกันพยุงคุณย่าลู่ลงจากเตียง นั่งบนรถเข็น จากนั้นก็เข็นออกจากห้องผู้ป่วยตอนที่เดินผ่านหลินเซียง เซี่ยหว่านมองเธอแวบหนึ่ง สายตาของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มเยาะหลินเซียงขมวดคิ้วเล็กน้อย หันหลังจะตามไป แต่ถูกบอดี้การ์ดที่หน้าประตูขวางไว้“คุณท่านสั่งไว้ ให้คุณรออยู่ที่นี่”ใจของหลินเซียงกระตุกอย่างแรง รู้สึกไม่ดีในใจเธอถอยหลังสองก้าว รอจนประตูห้องปิดลง หยิบโทรศัพท์ออกมาจะติดต่อคน แต่โทรศัพท์กลับไม่มีสัญญาณ!ห้องนี้ติดตั้งเครื่องรบกวนสัญญาณไว้!สีหน้าของหลินเซียงเปลี่ยนไปทันที!คุณย่าลู่คิดจะทำอะไร?ทำไมต้องขังเธอไว้ที่นี่?เธอคิดไม่ออก!บอดี้การ์ดที่หน้าประตูไม่ให้เธอออกไปไหน เธอทำได้เพียงรออยู่ที่นี่ขณะนั่งอ
ยามค่ำคืนมาเยือนหลินเซียงลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย เธอยังคงอยู่ในห้องผู้ป่วย คุณย่าลู่ยังคงไม่กลับมาเธอลุกขึ้นเปิดไฟทันทีที่ยืนตรง ประตูห้องผู้ป่วยก็เปิดออก คิดว่าคุณย่าลู่กลับมาแล้วจึงหันไปมองโดยสัญชาตญาณ แต่กลับเห็นบอดี้การ์ดสองคนเดินเข้ามา พูดกับเธอว่า “คุณหลิน คุณท่านรอคุณอยู่ข้างนอก”ครั้งนี้หลินเซียงไม่เชื่อคำพูดของคุณย่าลู่ เธอนั่งลงบนโซฟา ถามว่า “ดึกขนาดนี้แล้ว คุณย่าไม่กลับมาพักผ่อนอีกเหรอ? ตอนนี้เข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ท่านอายุมาก ถ้าเป็นหวัดเข้าจะไม่ดีเอานะ”เมื่อบอดี้การ์ดเห็นว่าเธอไม่ยอมไปด้วยกันดี ๆ ทั้งสองจึงสบตากัน จากนั้นก็เดินเข้ามาหยิบสเปรย์จากกระเป๋า ฉีดเข้าที่หน้าของหลินเซียงหลินเซียงตกใจ พยายามเบี่ยงหลบ แต่ก็สายไปแล้ว!กลิ่นฉุนรุนแรงเข้าจมูก เธอรู้สึกวิงเวียน “พวก พวกแก…”พูดไม่ทันจบก็หมดสติไปเตียงถูกเข็นเข้าไปในลิฟต์ ออกจากประตูหลังของโรงพยาบาลโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็นตอนที่ฉินโหย่วหานพาคนขึ้นมา ในห้องผู้ป่วยไม่มีร่างของหลินเซียงแล้ว!ซ่งซ่งร้อนใจ “เซียงเซียงอยู่ที่นี่ไม่ใช่เหรอ? แล้วคนไปไหน?”ฉินโหย่วหานตรวจสอบรอบ ๆ จากนั้นก็หลับตาลง พูดว่า “มีกลิ่น
ภาพจากกล้องวงจรปิดของโรงพยาบาลถูกส่งไปยังโทรศัพท์ของลู่สือเยี่ยนอย่างรวดเร็วเขานั่งอยู่ในรถ ตรวจสอบอย่างละเอียดตั้งแต่หลินเซียงเข้าไปในห้องผู้ป่วย จนถึงตอนที่คุณย่าลู่และเซี่ยหว่านออกไปด้วยกัน เขาไม่ปล่อยผ่านแม้แต่รายละเอียดเดียวแต่ภาพจากกล้องวงจรปิดช่วงหลังจากนั้นหายไปช่วงหนึ่งลู่สือเยี่ยนกดหูฟังบลูทูธ พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ซืออวี่ กล้องวงจรปิดตัวอื่นล่ะ?”ซืออวี่ “กำลังหาอยู่ กำลังหาอยู่ อย่าเร่งสิ”เธอพูดอย่างร้อนรน กังวลจนเหงื่อออกเต็มหน้าผาก!ถ้ารู้ว่าหลินเซียงขอลาออกไปตอนบ่ายแล้วจะเกิดเรื่อง เธอจะไม่ยอมให้ไปเด็ดขาด!“เร็วเข้า”น้ำเสียงของชายหนุ่มในหูฟังเย็นชาเป็นอย่างมากซืออวี่รู้สึกถึงความหนาวเย็นที่แล่นขึ้นมา เธอกลืนน้ำลาย เคาะแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว เจาะเข้าระบบกล้องวงจรปิดรอบ ๆ โรงพยาบาลทีละตัวเพื่อหาร่างของหลินเซียง“หาเจอแล้ว!”อีกสองนาทีต่อมาเธอพูดขึ้น จากนั้นก็ดำเนินการบางอย่าง ส่งวิดีโอไปยังโทรศัพท์ของลู่สือเยี่ยนทันทีเป็นภาพจากกล้องวงจรปิดตรงข้ามถนนด้านหลังโรงพยาบาล หลินเซียงถูกชายสองคนแบกขึ้นรถ รถขับออกไปอย่างรวดเร็วซืออวี่รายงานว่า “รถคันนี้เป็นรถส
ฟู่จิ่นซิ่วหรี่ตาลง สังเกตเห็นได้อย่างเฉียบคมว่าท่าทีของซ่งซ่งที่มีต่อตนนั้นผิดปกติมากเขาไม่ปล่อยมือ กลับมองซ่งซ่งและถามว่า “ทำไมคุณทำท่าทีแบบนี้กับผม?”ซ่งซ่ง “คิดว่าฉันสนิทกับคุณมากนักเหรอ?”“หึ!”ฟู่จิ่นซิ่วแค่นเสียงขำออกมาด้วยความโกรธ!ไม่สนิทเหรอ?พวกเขาผ่านเรื่องราวมากมายมาด้วยกัน เธอกลับบอกว่าไม่สนิท?กระทั่งขึ้นเตียงด้วยกันแล้ว เธอกลับบอกว่าไม่สนิท?ฟู่จิ่นซิ่วบีบนิ้วที่จับแขนของเธอแน่นขึ้น แต่เมื่อเห็นใบหน้าเย็นชาของเธอ เขาก็หัวเราะเยาะ ไม่พูดอะไร แล้วปล่อยมือออกในเมื่อเธอบอกว่าไม่สนิทก็ไม่สนิท!ใครเถียงกับเธอ คนนั้นได้เป็นประสาทตายพอดี!ซ่งซ่งขยับแขนตัวเอง จากนั้นก็มองไปที่ลู่สือเยี่ยน “นี่ พูดอะไรหน่อยสิ!”เมื่อกี้ยังตามหาหลินเซียงอยู่ ทำไมตอนนี้ถึงจะไปบ้านใหญ่ตระกูลลู่?ลู่สือเยี่ยนมองเธออย่างเย็นชา “ถ้ารอดี ๆ ไม่ได้ ก็ลงไปซะ!”หลินเซียงไม่อยู่ที่นี่ ไม่มีใครปกป้องเธอได้!“นาย!”เมื่อซ่งซ่งได้ยินก็แสดงสีหน้าเหลืออดทันที!นี่มันท่าทีแบบไหน?เซียงเซียงหายตัวไปเพราะใคร?ไม่ใช่เพราะคนตระกูลลู่ของเขาหรอกเหรอ?เขากลับทำตัวหยิ่งผยองแบบนี้!ซ่งซ่งหยิบโทรศัพท์
คุณย่าลู่พูดอย่างเย็นชา “แกหย่ากับเธอแล้วไม่ใช่หรือไง? เธออยู่ที่ไหน ทำอะไร ดูเหมือนจะไม่เกี่ยวกับแกแล้วนี่?”ลู่สือเยี่ยนก้มตัวลงเล็กน้อย วางมือทั้งสองข้างบนปลายเตียง มองเธอด้วยดวงตาเรียวคมที่เต็มไปด้วยความเย็นชา “คุณย่า วิธีการเดิมกับตอนที่ใช้บีบบังคับให้ผมหย่า ตอนนั้นผมไม่ต่อต้าน แต่ถ้ามีครั้งที่สอง ผมคงไม่มีความอดทนขนาดนั้นแล้ว ในเมื่อตอนนั้นลู่จิ้นหนานตายต่อหน้าต่อตาผม ผมยังไม่เสียน้ำตาแม้แต่หยดเดียว คุณย่าคิดว่าผมจะสนใจชีวิตของคุณย่าได้นานแค่ไหน?”“แก!”เมื่อคุณย่าลู่ได้ยินคำพูดของเขา สีหน้าก็ยิ่งดูบิดเบี้ยวมากขึ้น มือที่สั่นระริกชี้ไปที่เขา “ลู่สือเยี่ยน แกมันหลานอกตัญญู!”ลู่สือเยี่ยนยกยิ้ม “ผมเป็นแบบนี้มาตลอด คุณย่าลืมไปแล้วเหรอ?”บนร่างกายของเขามีออร่าเย็นเยียบ ในดวงตาปรากฏความมืดมนและความบ้าคลั่ง ความโหดเหี้ยมเวลาที่ไม่บรรลุเป้าหมายปรากฏออกมาคุณย่าลู่นึกขึ้นได้ ลู่สือเยี่ยนเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก!เขาเป็นเหมือนลูกหมาป่าตัวน้อย!ใครเข้าใกล้ เขาก็พร้อมจะข่วนทุกคน!ตอนเด็ก ๆ เขาไม่เคยเป็นที่ชื่นชอบของใคร!มีเพียงลู่จิ้นหนานที่อยู่เคียงข้างเขาเสมอ แม้จะถูกเขาทำร้ายจนบ
ซ่งซ่งร้องไห้จนน้ำหูน้ำตาไหล มองหลินเซียงด้วยสายตาที่ทั้งโกรธและน้อยใจขอบตาของหลินเซียงก็เอ่อคลอ เธอสูดน้ำมูกแล้วพูดว่า "ขอโทษ ฉันทำให้เธอเป็นห่วง"ซ่งซ่งดึงกระดาษทิชชูออกมา สั่งน้ำมูกอย่างแรงแล้วทิ้งลงถังขยะ พูดว่า "เอาเถอะ ฉันรับคำขอโทษของเธอ งั้นตอนนี้ช่วยบอกได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?"หยุดไปครู่หนึ่ง เธอยกยิ้มแล้วพูดว่า "ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ครั้งนี้ฉันจะอยู่ข้างๆ เธอ ต่อให้เธอจะมีลูกกับลู่สือเยี่ยนสิบแปดคน ฉันก็จะไม่ว่าอะไร"มุมปากของหลินเซียงกระตุก บรรยากาศที่เศร้าสร้อยถูกทำลายลงด้วยคำพูดของเธอสิบแปดคน...เห็นเธอเป็นแม่หมูเหรอ?หลินเซียงดื่มเบียร์ไปอึกหนึ่งแล้วเล่าเรื่องอย่างง่าย ๆ"มีคนจ้องจะทำร้ายเธอ?" เมื่อได้ยินแบบนั้น ซ่งซ่งก็ถามอย่างกังวลทันที "ใครอยากทำร้ายเธอเหรอ?"หลินเซียงส่ายหน้า "ฉันก็ไม่รู้ ดังนั้นตอนที่เขาเสนอเงื่อนไขนี้ ฉันก็ลังเลมาตลอด บางทีนี่อาจเป็นวิธีที่ดีก็ได้ แต่ตอนนี้...ฉันไม่อยากรู้แล้ว"ซ่งซ่ง "ทำไมล่ะ? อะไรที่ควรรู้ก็ต้องรู้สิ แสดงละครก็แสดงไป ขอแค่จับตัวคนร้ายเบื้องหลังได้ก็พอแล้ว! อย่างมากก็แค่เลิกกับไอ้ผู้ชายสารเลวคนนั้น แล้วเราก็หนีไปด้วยกัน!
พ่อบ้านเห็นคนรับใช้กลับมาคนเดียวก็รีบถาม “คุณผู้หญิงล่ะ?”คนรับใช้พูดตะกุกตะกัก พูดซ้ำคำพูดของหลินเซียงพ่อบ้านฟังจบก็ถอนหายใจหนักหน่วง มองไปยังชายที่นอนหมดสติอยู่บนโซฟาคิ้วของลู่สือเยี่ยนขมวดแน่น ตอนหมดสติก็ยังคงพึมพำเรียกชื่อหลินเซียง“หลินเซียง อย่าไป หลินเซียง…”แต่หลินเซียงไม่ได้ยิน…หลินเซียงไปซูเปอร์มาร์เก็ต ซื้อวัตถุดิบกลับมาทำอาหารระหว่างนั้นฉินโหย่วหานโทรมา เธอจัดการกับปลาไปพลาง คุยโทรศัพท์ไปพลาง “พี่หาน ฉันกำลังทำกับข้าวพอดีเลย คุณกินข้าวเย็นหรือยัง? อยากมากินด้วยกันไหม?”ฉินโหย่วหานยิ้ม “ได้สิ ผมไม่ได้กินข้าวฝีมือคุณมานานแล้ว คิดถึงอยู่เหมือนกัน”หลินเซียงตอบ “งั้นก็มาเถอะค่ะ”ฉินโหย่วหาน “ได้”หลังจากวางสายประมาณครึ่งชั่วโมง ฉินโหย่วหานก็มาพร้อมกับซ่งซ่งหลินเซียงยืนอยู่ที่ประตู มองซ่งซ่งแล้วยิ้มซ่งซ่งเม้มปาก จู่ ๆ ก็วิ่งเข้ามากอดเธอ “เธอไม่ติดต่อฉันเลย ฉันนึกว่าเธอไม่ต้องการฉันแล้วซะอีก!”เสียงของเธอสั่นเครือ!หลินเซียงรีบลูบหลังเธอ “เป็นไปได้ยังไง? แค่ยังมีบางเรื่องที่จัดการไม่ลงตัวเท่านั้นเอง”ซ่งซ่งกอดเธอแน่นแล้วพูด “เธอผอมลงอีกแล้ว”หลินเซียง “
"ถ้าคุณขอร้อง บางทีผมอาจจะยอมตกลงแสดงละครกับคุณนะ"เสียงทุ้มนุ่มของชายหนุ่มดังมาจากด้านหลังฝีเท้าของหลินเซียงชะงักทันที ก่อนจะตอบกลับอย่างเย็นชา "อย่างมากก็แค่ตาย"ขอร้องเหรอ?ฝันไปเถอะ!ลู่สือเยี่ยนหัวเราะเบา ๆ "หยิ่งในศักดิ์ศรีดีจริง ๆ ลองคิดดูถึงทุกสิ่งที่คุณเคยเจอสิ ทั้งฉีเจี้ยนเย่ที่อยากฆ่าคุณตลอดเวลา เซี่ยหว่านที่วางแผนร้ายกับคุณทุกวิถีทาง แล้วต่อไปจะเป็นใครอีก? คุณจะทนได้อีกนานแค่ไหน? คำว่าตายพูดง่าย แต่คนอย่างคุณจะกล้าตายจริงเหรอ?"คำพูดของเขาทิ่มแทงเข้าไปในใจของเธอทีละคำ ทำลายสติของเธอ ฝีเท้าของเธอช้าลงโดยไม่รู้ตัว กำกระเป๋าในมือแน่นเธอไม่ยอมไม่อย่างนั้นวันนี้คงไม่ติดต่อลู่สือเยี่ยนเธอกล้าตายจริงเหรอ?ใครจะไปกล้า?ยังมีอีกหลายอย่างเลยที่เธอยังไม่ได้ทำ...หลินเซียงหลับตาลง แต่รู้ว่าการถอยหลังหนึ่งก้าวคือการกลับไปพัวพันกับเขาอย่างไม่มีที่สิ้นสุดวันดีคืนดีเขานึกอยากถอนตัวก็ถอนตัวได้ แล้วเธอล่ะ?เมื่อเรื่องถึงที่สุด เธอไม่บอบช้ำตายเหรอ?ผลลัพธ์ของการต่อสู้คนเดียวหรือจากการร่วมมือกับเขา ดูเหมือนจะไม่แตกต่างกันเลยนี่?ลู่สือเยี่ยนจ้องมองแผ่นหลังของเธอ มองออกว่าเ
หลินเซียงชะงัก หรือว่าเขาลืมเรื่องก่อนหน้านี้ไปแล้ว?เธอบอก “มาเจอกันก่อนแล้วค่อยคุยเถอะ”ลู่สือเยี่ยนรู้สึกถึงความเจ็บปวดแสบร้อนบนร่างกาย น้ำเสียงยังคงเย็นชา “ได้สิ”พูดจบ เขาก็วางสายทันที ก่อนจะส่งข้อความหาหลินเซียง ให้เธอไปที่วิลล่าตระกูลลู่หลินเซียงเห็นข้อความก็ขมวดคิ้วเหตุการณ์ในคืนนั้น ทำให้เธอต่อต้านวิลล่าหลังนั้นไปโดยปริยาย แต่ตอนนี้เรื่องดำเนินมาถึงขั้นนี้แล้ว เธอไม่ไปไม่ได้น้ำเสียงของลู่สือเยี่ยนฟังดูเย็นชา ราวกับไม่มีความอดทนเธอรู้สึกเหมือนพูดอะไรไม่ออกจนถึงตอนนี้ยังไม่รู้จักอดทนข้อตกลงเรื่องการแสดงละคร เขาก็เป็นคนเสนอแท้ ๆหลินเซียงจัดการอารมณ์ของตนเอง จากนั้นจึงเดินทางไปยังวิลล่าตระกูลลู่พ่อบ้านเห็นเธอมาก็ยิ้มรับ “คุณผู้หญิง อยากดื่มอะไรครับ?”หลินเซียงตอบ “น้ำเปล่าก็พอค่ะ”พ่อบ้านพยักหน้า สั่งคนไปเตรียมหลินเซียงไม่รีบร้อน รอคอยอย่างเงียบ ๆประมาณครึ่งชั่วโมง ร่างสูงสง่าของลู่สือเยี่ยนก็เดินเข้ามาหลินเซียงเหลือบมองเขา ลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า “ฉันมาเพื่อคุยเรื่องครั้งก่อน”ดวงตาแคบเรียวยาวของลู่สือเยี่ยนมีสีสันลุ่มลึก จ้องมองใบหน้าที่ขาวเนียนและงดงามข
แส้ถูกฟาดลงบนร่าง ลู่สือเยี่ยนถึงกับขมวดคิ้ว ฟังคำพูดของลู่เจิ้งหรงแล้วเย้ยหยัน “ในเมื่อเกลียดผมมาก งั้นตอนนี้พ่อก็ตีผมให้ตายไปเลยสิ”“แกคิดว่าฉันไม่อยากตีแกให้ตายหรือไง?” ลู่เจิ้งหรงตีจนเหนื่อย นั่งลงบนเก้าอี้เพื่อหอบหายใจ มองเขาด้วยสายตาอำมหิต “หาจิ้นหนานเจอเมื่อไหร่ ฉันจะตีแกให้ตายทันที!”เสื้อผ้าบนร่างของลู่สือเยี่ยนตรงแขนและหลังถูกแส้ฟาดจนฉีก มีเลือดไหลซึมออกมา สภาพดูน่ากลัวมากเขามองลู่เจิ้งหรงอย่างเย้ยหยัน “น่ากลัวว่าพ่อคงต้องตายก่อนถึงจะได้เจอเขา”“แกมันลูกอกตัญญู!”ลู่เจิ้งหรงโกรธจนหน้าอกกระเพื่อมอย่างรุนแรง ถือแส้จะฟาดต่อลู่สือเยี่ยนกลับลุกขึ้นยืน พูดอย่างเย็นชา “ประหยัดแรงไว้ตีคราวหน้าเถอะ ผมยังมีธุระ ขอตัวครับ”“แก หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”ลู่เจิ้งหรงโกรธมาก มือสั่นระริกชี้ไปที่เขาแต่ลู่สือเยี่ยนไม่ฟังคำพูดของเขาเลยสักนิดวันนี้ที่ยอมคุกเข่าให้ตีก็ไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลอะไรแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่รู้สึกสะใจ กลับรู้สึกโกรธมากขึ้น!เขาอดคิดไม่ได้จริง ๆ ว่าถ้าคนที่ถูกไฟคลอกในตอนนั้นเป็นลู่สือเยี่ยนก็คงจะดีสินะ?ตระกูลลู่ในตอนนี้คงจะมีแต่ความสงบสุขและอบอุ่น ไม่ใช่ถูกเขา
หลังจากที่เซี่ยหว่านค้นพบว่าสินค้าที่เธอซื้อมานั้นเป็นสินค้าชำรุดทั้งหมด และเมื่อเธอต้องการหาคนรับผิดชอบ พวกเขาก็หนีหายไปหมดแล้ว!คนที่เซี่ยซือซือส่งไปติดต่อกับเซี่ยหว่าน ล้วนเป็นบริษัทที่เชี่ยวชาญการฉ้อโกงแบบนี้!ดวงตาของหลินเซียงเป็นประกายขึ้นเล็กน้อย และถามว่า "คุณลงทุนไปเท่าไหร่?"น้ำเสียงของเซี่ยซือซือเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ไม่อาจปิดบังได้ "เงินทุนหมุนเวียนทั้งหมดของบริษัทเธอเลย"หลินเซียงไม่คาดคิดว่าเซี่ยหว่านกล้าที่จะเดิมพันมากขนาดนี้!เงินลงทุนทั้งหมด ตอนนี้กลายเป็นศูนย์เปล่า!เซี่ยซือซือบอกว่า "เรื่องนี้ส่งผลกระทบต่อเธอมาก นอกจากจะไม่ประสบความสำเร็จแล้ว บริษัทในนามของเธอยังต้องพึ่งพาครอบครัวเพื่อช่วยประคับประคองกิจการ พ่อฉันผิดหวังในตัวเธอมาก สั่งให้เธอต้องเอาชนะใจลู่สือเยี่ยนให้ได้เท่านั้น หลินเซียง ต่อไปก็ขึ้นอยู่กับคุณแล้ว"หลินเซียงหายใจเข้าลึก แล้วตอบกลับ "ฉันรู้แล้ว"หลังจากวางสาย ดวงตาของเธอก็ปรากฏแววแห่งความแน่วแน่อย่างอื่นไม่สำคัญ แต่ต้องชำระแค้นให้ได้!ในเมื่อเซี่ยหว่านอยากให้เธอตาย งั้นเธอก็จะทำให้เซี่ยหว่านตายทั้งเป็น!หลินเซียงมองดูเบอร์โทรของลู่สือเยี่ยน
เธอพยายามลุกขึ้น แต่ความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายทำให้เธอล้มลงบนเตียงอีกครั้งสีหน้าซีดเผือดในทันที!ไอ้ผู้ชายสารเลว!เมื่อคิดถึงสิ่งที่ลู่สือเยี่ยนทำ หลินเซียงรู้สึกว่าน้ำตาคลอเบ้าอีกครั้ง แต่เธอก็อดทนไว้ไม่ยอมร้องออกมา!จะร้องไห้ทำไม!เป็นเพราะตัวเธอเองแท้ ๆ!เธอไม่ควรตอบรับคำขอของเขาเลย!จะแสดงละครตบตาคนไปทำไม!ถ้าเธอตายไปซะทุกอย่างก็จบ!หลินเซียงดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเอง พยายามควบคุมอารมณ์ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ อารมณ์ของเธอถึงได้สงบลง ก่อนจะลุกขึ้นลากขาที่อ่อนแรงไปล้างหน้าล้างตาตอนออกมาก็เห็นลู่สือเยี่ยนนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น แผ่รังสีเย็นชาไปทั่วร่างหลินเซียงไม่แม้แต่จะมองเขา แล้วเดินจากไปลู่สือเยี่ยนหันสายตากลับมาอย่างเย็นชา พูดกับคนในโทรศัพท์ว่า “เอากล้องที่ติดรถของหลินเซียงออกมา”เธอบอกว่าเมื่อคืนถูกทำร้าย เขาตรวจสอบแล้วพบว่าไม่มีกล้องวงจรปิดในลานจอดรถใต้ดินตัวไหนใช้งานได้ ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น!“ครับ!”ซ่งจั่วรับคำลู่สือเยี่ยนพูดอีกว่า “ตรวจสอบภูมิหลังของสวี่ซิงเย่ด้วย”ซ่งจั่ว “ครับ”พูดจบก็วางสายลู่สือเยี่ยนเอามือนวดระหว่างคิ้ว จากนั้น
สายตาของลู่สือเยี่ยนฉายแววดุร้าย แผ่ความเย็นยะเยือกถึงกระดูกไปทั่วร่าง การกระทำหยาบคาย รุนแรง ไม่มีความอ่อนโยนเลยแม้แต่น้อย!หลินเซียงมีความรู้สึกว่าตัวเองต้องตายคาเตียงแน่ตายแน่ในช่วงแรกเธอยังพอทนได้ แต่ต่อมาเธอทนไม่ไหวอีกแล้ว เจ็บจนร้องไห้ออกมา“ลู่สือเยี่ยน ปล่อยฉัน เจ็บมาก เจ็บไม่ไหวแล้ว…”เธอดิ้นรนเล็กน้อย เพราะไม่มีเรี่ยวแรงหลงเหลือลู่สือเยี่ยนกลับจูบซับน้ำตาของเธอโดยไม่มีความสงสารแม้แต่น้อยหลินเซียงนอนคว่ำอยู่บนเตียง ผ้าปูที่นอนมีรอยเลือด เธอเจ็บจนตัวสั่น นิ้วมือจิกกำผ้าปูที่นอนแน่น“เจ็บ…เจ็บมาก…”เธอครางอย่างเลื่อนลอยลู่สือเยี่ยนมองดูเธอ สภาพเหมือนตุ๊กตาผ้าขี้ริ้ว ร่างกายขาวผ่องเต็มไปด้วยร่องรอยของเขาเขาก้มลงอุ้มเธอขึ้นมา แล้วพาเข้าไปในห้องน้ำเมื่อเขาแตะต้อง หลินเซียงก็ตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้!เป็นความหวาดกลัวจากก้นบึ้งของจิตใจ!ลู่สือเยี่ยนสัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของเธอ สีหน้าเขาเริ่มไม่สู้ดี ขบกรามแน่น ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรงในขณะนั้น โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นเธอตกใจ!สวี่ซิงเย่ส่งข้อความมาหาเธอจริงเหรอ?ลู่สือเยี่ยนมองปฏิกิริยาของเธอแ
สวี่ซิงเย่กลับดึงเธอไว้ มองลู่สือเยี่ยนอย่างระแวดระวัง กล่าวอย่างจริงจังว่า “คุณลู่ ผมกับหลินเซียงไม่มีอะไรเกินเลยกัน คุณอย่าทำร้ายเธอ!”เขาแสดงท่าทีอยากจะปกป้อง แต่สีหน้าซีดเผือดมาก บางครั้งก็ไอสองสามครั้ง ก็เอามือกุมท้องตรงที่ถูกลู่สือเยี่ยนเตะเมื่อกี้หลินเซียงมองเขาด้วยความเป็นห่วงมากขึ้น ไม่อาจปล่อยให้เขาอยู่ที่นี่ต่อไปได้ เธอหันหลังเดินไปที่ห้องน้ำ หยิบเสื้อผ้าที่แห้งครึ่งหนึ่งออกมา“สวี่ซิงเย่ ใส่เสื้อผ้าแล้วรีบไปเถอะ!”หลินเซียงยืนอยู่ระหว่างสวี่ซิงเย่และลู่สือเยี่ยน หันหลังให้ลู่สือเยี่ยน และส่งสายตาให้สวี่ซิงเย่รีบไป!ถ้าเขายังอยู่ที่นี่จะไม่ดีต่อใครทั้งนั้น!หากลู่สือเยี่ยนโกรธขึ้นมา พวกเขาจะเดือดร้อน!สวี่ซิงเย่เห็นสีหน้ากระวนกระวายของเธอ จึงลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า “ครับ”เขาสวมเสื้อผ้าเสร็จแล้วกล่าวว่า “อีกหนึ่งชั่วโมงผมจะส่งข้อความหาคุณ ถ้าคุณไม่ตอบ ผมจะแจ้งตำรวจ”หลินเซียง “ฉันไม่เป็นไรหรอก นายรีบไปเถอะ!”สีหน้าของลู่สือเยี่ยนแย่ลงเรื่อย ๆ!ถ้ายังอ้อยอิ่งอยู่อาจจะเกิดเรื่องร้ายแรงได้!สวี่ซิงเย่จากไป ทันทีที่ประตูห้องปิดลง หลินเซียงก็ถอนหายใจอย่างโล่