All Chapters of Sold To The Billionaire Series 1: Piere Monecidad: Chapter 61 - Chapter 70

“Would you do it now?” tanong ng doctor kay Piere. Nang sulyapan ko si Piere ay doon lang siya tumango. Dahil doon ay sinamahan ko si Piere sa isang kwarto sa ospital kung saan pinipilit niyang maglakad habang may support siya sa kanyang bewang, at straps sa likod. Huminga ako ng malalim nang makita na hirap na hirap siya. Nagtagal iyon ng isang oras at forty minutes. Pagkabalik sa kwarto niya ay halatang pagod na pagod siya. Hinayaan ko siyang magpahinga hanggang sa biglang bumukas ang pinto ng malakas. Napalingon ako akala ko ay mommy ni Piere ngunit natigilan ako nang makita ang daddy ni Piere. Umigting ang panga nito at mabilis na lumapit. Ngunit halos masapo ko ang mukha nang malakas akong sampalin nito. “H-How dare you take my son away from us?!” malakas na sigaw nito. Napabangon kaagad si Piere at hinila ako papalapit sa kanya. “Don’t hit my wife!” bulyaw ni Piere at halos yakapin ako. “I-I’m okay..” Paninigurado ko dahil baka ma-stress si Piere ngunit sumam

Nanatili ako sa kwarto ng tatay ko sa ospital. Hindi ko ginawang bumalik sa kwarto ni Piere. I can’t face the outcome. Hindi niya na rin ako hinanap pa. Hanggang sa sobrang pagod at gusto ko ng matulog dahil tatlong araw na rin ang lumipas mula nang matapos ang pag-inom ni Piere ng pill. Uuwi muna siguro ako sa hotel namin noon. Wala ako sa sariling binuksan ang hotel room namin gamit ang cars nito, though may passwords naman na pwedeng ilagay. Pagkapasok ko ay natigilan ako nang makita ang bulto ng isang tao na nakaupo sa mahabang sofa sa harapan ng malaking flat screen telivision. Nang marinig niya ang pagsarado ng pinto ay lumingon siya dahilan para iiwas ko kaagad ang tingin. “Glad you’re back, marunong ka pa lang umuwi?” Tumayo siya at ang berdeng mata niya ay wala man lang kalambing lambing na tumingin sa akin. Naglakad siya papalapit sa akin. “Hindi mo man lang binisita ang asawa mo kahit sa pag-discharge man lang sa ospital?” Binigyang diin niya ang salitang asawa

Nasa hospital ako ngayon at nalulugmok sa ibinalita ng doctor. “Mas lumalala ang kondisyon niya Lumi, kailangan niya ng magagaling na doctor at mas matagal na sa industriyang ito na mga nurses and care takers.” “Kailangan niya ring ma-operahan sa oras na mag-stable ang kalagayan niya dahil hindi pwedeng sabay operahan ang baga at puso niya. Baka bumigay ito,” saad ng doctor. Nasapo ko ang noo at bumuntong hininga. “Doc, m-magkano naman ho kaya ang magagastos sa dalawang operasyon?” Pinigilan kong manginig ang kamay ko dahil sa sobrang stressed. “Milyon ang halaga ng mga operasyon hija, iba pa ang doctor’s f*e at mga maintenance ng tatay mo. Bukod pa doon, kailangan niyo ng doctor na masisigurado ang lagay ng ama mo. Hindi ako, dahil doctor lamang ako sa baga ngunit hindi ako surgeon.” Tumango ako sa paliwanag nito. Saan ako hahanap ng ganoon kalaking pera? Ang naipon ko na binibigay ni Piere ay hindi pa lalagpas sa isang milyon. Dahil doon ay mas nagtagal pa ako sa ospital, s

A WEEK LATER.. “I need you,” biglang sabi niya sa harap ko. It’s not a favor but a demand from Piere. Nasa kwarto namin kami at kauuwi ko lang. Galing siya sa kumpanya at pinasundo niya lang ako kay Henry na butler niya. “Ako? Bakit ako?” turo ko sa sarili ko. “It’s time, Lumi. It’s time you stand as my wife,” sabi niya at malalim na huminga. Natulala ako sa berde niyang mata. “P-Pero—” “Just come with me tomorrow, be my wife. I-It’s for company purposes,” pabulong niyang paliwanag kaya naman pinagkrus ko ang braso ko. “Pero hindi mo naman talaga ako asawa—” “Anong hindi? We both took our vows remember? Through ups and downs? Till death do us part?” sarkastiko niyang sabi kaya lumabi ako. “Nakakabigla ka naman kasi. Akala ko nabagok ka na naman at nakalimot,” nanunumbat kong sabi. “Just come, you’re all talks. Tsk.” Naiinis pa niyang sabi kaya tumango na ako. “Oo na, sige na. Ikaw rin naman nasusunod eh?” “Yeah, glad you know. You’re tied with me,” ngiwi niya pa.

Napahinto ako nang gumilid si Piere at hilain ako, napalunok ako nang may dumaan na lalakeng naka-wheelchair. Nang tignan ko si Piere ay salubong ang kilay nito. Nang mapansin niya na nakatingala akong nakatingin sa kanya ay tinignan niya ako. “What?” “Anong ginagawa mo dito?” kwestyon ko muli, pairap niyang inalis ang mata sa akin. “Napadaan lang,” matipid niyang aniya. “I’m gonna visit your father,” dagdag niya at nilampasan ako dahilan para mapasunod ako kaagad. Hindi siya pwede pumasok sa loob.. Pagkapasok niya sa loob ay natigilan siya nang makita ang daddy niyang nakaupo sa sofa. Nangunot ang noo niya at nagtataka akong tinignan. “What is he doing here?” naiinis niyang tanong sa akin. Napabuntong hininga ako at umiwas tingin. “Akala ko ba’y iniwan mo na ang anak ko? Niloloko mo ba ako Lumi?” tanong ng tatay ni Piere at tumayo. “Dumaan lang daw po siya, hindi ko naman po siya pinapunta.” Malamig kong sabi at hindi tinignan si Piere. “W-Woah? What’s the meaning