Favorite line ni Piere? “Ayoko lang matawag na walang kwentang asawa..” with utal hahahaha! Thank you everyone. Happy reading! 🤍
Dahil sa ginawa ni Piere ay naging madali para sa tatay ko ang mag-recover pa lalo. Kumpleto siya sa gamit at ang perang nanakaw sa akin ay hindi pa rin naibabalik dahil sa may takip ang mukha ng nagnakaw. Mariin akong napapikit at nilalabanan ang antok habang nakaupo sa harapan ng tatay ko. Alas nuebe na rin ng gabi bago ako nakatanggap ng text message kay Piere mula sa bagong cellphone na binili niya para sa akin. Piere: Get some rest, Lumi. Umuwi ka na. Piere: May caretaker ang tatay mo. C’mon. I’m outside. Sumabay ka na. Dahil doon ay tumayo na ako para puntahan si Piere sa parking lot sa tapat ng ospital. Nang makita ang sasakyan niya ay sumakay na ako. “I’m hungry. Let’s eat first,” saad niya bago nagmaneho. Hindi na ako umimik dahil sa pagod na nararamdaman. “Katatapos lang ng trabaho mo sa kumpanya?” kwestyon ko. Ngunit napansin ko ang suot niya. A simple shirt and a slacks. Work ba ‘to galing o sa bahay? “Hmm. Daming problema sa kumpanya. Ang tagal kong nawala,
A WEEK LATER.. “I need you,” biglang sabi niya sa harap ko. It’s not a favor but a demand from Piere. Nasa kwarto namin kami at kauuwi ko lang. Galing siya sa kumpanya at pinasundo niya lang ako kay Henry na butler niya. “Ako? Bakit ako?” turo ko sa sarili ko. “It’s time, Lumi. It’s time you stand as my wife,” sabi niya at malalim na huminga. Natulala ako sa berde niyang mata. “P-Pero—” “Just come with me tomorrow, be my wife. I-It’s for company purposes,” pabulong niyang paliwanag kaya naman pinagkrus ko ang braso ko. “Pero hindi mo naman talaga ako asawa—” “Anong hindi? We both took our vows remember? Through ups and downs? Till death do us part?” sarkastiko niyang sabi kaya lumabi ako. “Nakakabigla ka naman kasi. Akala ko nabagok ka na naman at nakalimot,” nanunumbat kong sabi. “Just come, you’re all talks. Tsk.” Naiinis pa niyang sabi kaya tumango na ako. “Oo na, sige na. Ikaw rin naman nasusunod eh?” “Yeah, glad you know. You’re tied with me,” ngiwi niya pa.
“A-Aalis muna ako,” nalilitong sabi ko at dinampot ang maleta kong nasira. Nang alam kong hindi ko magagamit ‘yon ay kinuha ko ang bag at isinalansan ang mga kailangan ko. “Lumi naman?” naiirita ang tono niya at ramdam ko ‘yon. Ngunit hindi ko siya kinibo. Nang makakuha ng sapat na gamit ay nilampasan ko siya habang dala ang mga ‘yon. “Where are you going?” Ang kamay niya ay lumapat sa payat kong pulsuhan dahilan para ilihis ko ang kamay at lumabas ng kwarto namin. Naramdaman ko ang paghabol niya sa akin. “Damn it! You’re not listening!” Pilit niya akong hinabol hanggang sa makalabas ng bahay. “If you continue to leave, there’s no way I’m taking you back again!” malakas niyang sabi dahilan para saglit akong mapahinto. “Walk another step and we’re done.” Nagbabanta niyang sabi dahilan para umawang ang labi ko at pigilan ang sariling luha na kumawala. Ngunit humakbang ako at tuluyang umalis sa kanyang bahay. Dumeretso ako sa ospital at doon nanatili sa kwarto ng tatay ko. S
Napahinto ako nang gumilid si Piere at hilain ako, napalunok ako nang may dumaan na lalakeng naka-wheelchair. Nang tignan ko si Piere ay salubong ang kilay nito. Nang mapansin niya na nakatingala akong nakatingin sa kanya ay tinignan niya ako. “What?” “Anong ginagawa mo dito?” kwestyon ko muli, pairap niyang inalis ang mata sa akin. “Napadaan lang,” matipid niyang aniya. “I’m gonna visit your father,” dagdag niya at nilampasan ako dahilan para mapasunod ako kaagad. Hindi siya pwede pumasok sa loob.. Pagkapasok niya sa loob ay natigilan siya nang makita ang daddy niyang nakaupo sa sofa. Nangunot ang noo niya at nagtataka akong tinignan. “What is he doing here?” naiinis niyang tanong sa akin. Napabuntong hininga ako at umiwas tingin. “Akala ko ba’y iniwan mo na ang anak ko? Niloloko mo ba ako Lumi?” tanong ng tatay ni Piere at tumayo. “Dumaan lang daw po siya, hindi ko naman po siya pinapunta.” Malamig kong sabi at hindi tinignan si Piere. “W-Woah? What’s the meaning
Dahil sa huling usapan namin ay nalaman ko rin sa doctor na paid na ang operation bill ng tatay ko. Sigurado naman akong si Piere ang gagawa no’n. Alas diyes ng gabi ay nag-taxi na lang ako papauwi habang dala ang ilan sa mga gamit ko. “Lumi mabuti naman umuwi ka na hija,” salubong ni manang sa akin. “Akin na at palalabhan ko ang gamit mo, kumain ka na ba?” “Opo manang,” nahihiyang sagot ko. “Sige na’t umakyat ka na,” pabulong na sabi ni manang ngunit bago ang lahat at kumuha ako ng alak. Gusto kong uminom dahil kahit ako ay mababaliw na sa mga nangyayari sa buhay ko. Dala-Dala ko ang alak at sinubukang buksan ang kwarto ko. Nang mabuksan ‘yon ay napalunok ako nang makita kung gaano karumi. Napakamot ako sa ulo at dahan-dahan na pumunta sa kwarto ni Piere. Pagkapasok ko at abala siya sa pagpindot sa magandang laptop niya sa study area. “N-Nakauwi na ako,” pabulong kong sabi dahilan para bahagya niya akong sulyapan. “Hmm, take a bath.” Tipid niyang sabi at sa muli ay nar
FEW DAYS LATER.. It was a very busy day, nasa hospital ako and Piere’s with me since he finished early on his works. Kausap ko ang mas batang doctor na lung doctor ng tatay ko. He was at the same age as Piere. Palagi ko naman itong nakikita si Doc William dahil doon. Kaya kilala niya na ako at minsan ay binibiro. “Lumi, your dad is getting a little bit better but he should continue his meds. Mas ayos sana kung conscious na siya,” sabi nito sa akin kaya ngumiti ako. “Thank you so much doc..” “Of course, how about you? You lost some weight,” pagpansin nito sa timbang ko kaya matipid akong ngumiti. “Due to stress na rin po siguro doc,” tugon ko. Saglit pa kaming nag-usap at maya-maya ay nagpaalam na ito. Nang sulyapan ko si Piere ay salubong na salubong ang kilay nito. “B-Ba’t naman ganyan itsura mo?” takang tanong ko. He rolled his eyes before standing up, “I’m hungry. What food do you want? So that you don’t lose weight,” he sarcastically stated which raised my eyebrows.
Piere’s Point Of View. A Day Later.. Pabalik-balik ako sa iisang pwesto dahil hindi ako mapakali. “Sir nahihilo na ho ako sa inyo sir, kalma lang po..” Hindi makapaniwala kong tinitigan si Henry. “Look, Henry. I don’t understand what’s happening with me. It fucking drives me crazy.” Taas kilay kong sabi at nasapo ang bibig. “Ano ba ‘yon sir?” Huminga ako ng malalim. “It’s not like this before, I swear!” naguguluhan kong sabi. “I guess my brain is still damaged? Don’t you think?” asik ko pa. “Ano nga ‘yon sir?” “I can’t even look at her with lust! I’m not used to this, damn it!” reklamo ko at napaupo sa kanyang harapan. Nagtataka akong tinignan ni Henry. “Nagsawa na ba ako sa kanya? But every time I see her my fucking heart is going insane! It beats fucking loud that I can’t even hear, but it’s not lust. What the fuck is going on with me?” kwestyon ko at nasapo ang mukha. “Eh sir, baka naman ho may gusto kayo kay ma’am? Asawa niyo naman ho siya hindi malabo,” kamot ulo
Pagkauwi ko ay hindi ako kinikibo ni Piere. Kung patuloy niya akong iiwasan edi bahala siya sa buhay niya. “Alam mo para ‘di ka mahirapan iwasan ako, ipalinis mo na lang yung kwarto ko. H-Hindi mo rin naman ako kinakausap, ginagawa mo akong hangin.” Masama ang loob kong sumbat na ikinatigil niya. “Bahala ka sa buhay mo.” He hissed which made me glare at him. Napakasama talaga ng ugali. “Buti pa si Doc William, hindi ako iniwan sa ospital—” “Natural, doctor ‘yon hindi naman businessman.” Sarkastiko niyang sabi habang direktang nakatingin ang berde niyang mata sa akin. Nakagat ko ang ibabang labi sa labis na inis. “M-Mas mahaba pa yung pilikmata mo kesa sa pasensya mo,” inis na inis kong saad which made him scoffed. “You and your hyperbole,” ngiwing sabi niya halatang nadidismaya. “A-Anong hyperbole?” mahina kong tanong. Kailangan ko na naman ba mag-search dahil sa mga sinasabi niyang unfamiliar na english?! Tumalas ang tingin niya sa akin at sinarado ang librong binaba
=Avelina’s Point Of View= A week later… Dahil sa mga hints ni Eren at mas ninenerbyos ako sa tuwing nasa paligid siya. Para bang may gagawin o sasabihin na naman siyang bago at hindi ko inaasahan. Pagkauwi ko ng bahay ay madilim na sa labas, pagkapasok ko ng penthouse ay natanaw ko kaagad si Eren na nakaupo sa sala kaharap ang laptop niya. “I’m home,” bati ko. Napalingon siya at tumango, abala sa pagtipa ng kanyang laptop. “Did you eat?” tanong niya habang hindi nakatingin sa akin. “Mm, with my friends…” “That’s good. Because I already did with my parents,” kwento niya. “Shower lang ako,” paalam ko. Tango lamang ang ibinigay niyang sagot kaya naman pumasok na ako sa kwarto at nilinisan ang sarili ko. Matapos mag-shower ay lumabas akong basa pa ang buhok. Sinulyapan ko siya na abala sa pagtitipa pa rin sa kanyang laptop. Nang mapansin niya ako ay mabilis akong umiwas tingin lalo na nang lumingon ang berdeng mata niya na batid kong nakuha niya sa ama niya. “Avi,” I he
=Avelina’s Point Of View= “Naging literal na sandal ah,” natatawang sabi ko sa kanya. “Ah…” mahinang tugon niya at tumawa ngunit napalunok ako nang abutin niya ang kamay ko at hawakan iyon sa ibabaw ng kanyang hita. ‘Luhhhh?!’ “This is how I lean on someone, that’s why I’m not used to it,” he whispered lowly before chuckling. Napangiti ako at hindi ko maitanggi na ang kiliti sa puso ko ay mas lumala. Hindi ko alam kung bakit, pero parang tumigil ang mundo nang hawakan niya ang kamay ko. Para bang gusto kong magtanong, pero natatakot akong malaman ang sagot. Tinitigan ko siya, pero abala siya sa pagtitig sa aming magkahawak na mga kamay, parang wala siyang balak bitawan ito. “Eren…” mahina kong tawag, pero parang wala siyang naririnig. Tumayo siya bigla, hawak pa rin ang kamay ko, at hinila ako papunta sa balcony. Napatigil ako nang maramdaman ang malamig na hangin sa labas. Tila nagising ako mula sa tulirong pakiramdam kanina. “Ano na naman ’to?” tanong ko, pilit na ina
=Avelina’s Point Of View= I stayed by his side hanggang sa maging stable si Lysèe. “M-Maupo ka muna while your parents are on their way,” mahinahon na sabi ko kay Eren at hinawalan siya sa braso at iniupo sa tabi ko. Tulala niya akong sinunod. Hindi inaalis ang tingin kay Lysèe. Para siyang na-trauma. Namumutla rin ang mukha niya at punong puno ng dugo ang damit at katawan niya. Bumuntong hininga ako. Galing kasi sa ibang bansa ang parents niya dahil sa business trip. Nang mailipat si Lysèe sa pribadong kwarto ay nagising na si Lysèe. “J-Just w-why did you do that huh?” Mariing tanong ni Eren at tila maluha-luha ang mga mata. “K-Kuya,” mahinang tawag ni Lysèe at doon ay sunod-sunod na siyang umiyak. “I’m asking you! What’s happening huh?” gitil ni Eren at halatang pinipigilan ang galit. “I-I’m so tired, I’m so t-tired…” umiiyak na bulong ni Lysèe at nakakahawa ang iyak niya dahilan para umiwas tingin ako. Lalo na nang yakapin siya ni Eren at patahanin. It was so emotion
=Avelina’s Point Of View= I really had fun with him. Parang kumpletong kumpleto ang araw ko sa mga simpleng tawa at ngiti niya. Sa pagod kakakuha ng litrato ay parehas kaming bumagsak sa kama. Hinarap niya ang laptop at ako naman ay nag-edit ng pictures. Nakadapa ako sa kama habang siya ay nakasandal ang likod sa headboard at prenteng tumitipa sa kanyang latest na laptop. “How’s business?” kalmadong tanong ko while playing with the filters. “Good. Doing great and smooth,” tugon niya. “Pinag-isipan mo na ba yung alok ko na trabaho?” “Mm, kahit ano. Ayos lang. Basta kumikita. Dad won’t let me in on his company. Wala siyang tiwala sa isang gastador na tulad ko,” mahinang sabi ko at tumawa. Napansin ko ang pagsulyap ni Eren sa akin kaya tinignan ko rin siya. “Oh baka wala ka na ring tiwala sa akin?” natatawang biro ko pa at sinagi ang hita niyang nasa gilid ko lang. “Hindi naman. But I can train you in handling company, since we’re husband and wife. Para naman may katulong
=Avelina’s Point Of View= “Let’s go shopping,” sabi bigla ni Erem. Mapabangon ako sa kama at mabilis na pumasok sa closet at kinuha ang damit na nadala ko sa maleta tsaka mabilis na lumabas. “Tara?” anyaya ko agad. “Bilis ah?” he chuckled. “Syempre! Ikaw na nag-insist no’n eh,” ngising sagot ko at inunahan ang daan. Sa pagsunod niya ay nagawa niyang sabayan ang excited na yabag ng paa ko. Habang papunta kami sa magagandang bilihan rito ay nagkusa na siyang kumuha ng basket at sinundan ako. “Uy bagay sa’yo ‘to! Kunin natin!” angil ko at inilagay ‘yon sa hawak niyang basket. Halos ang daming bagay sa kanya na masusuot dito at hindi ko mapigilan ang sariling pormahan siya. Para kasi siyang model, halos lahat bagay at maganda tignan lalo na sa physique niya. Habang tumitingin ay natigilan ako nang hawakan niya ang kamay ko at iharap ako sa kanya. “Stop picking something for me, Avi. Choose something for yourself too,” seryosong sabi niya magkalapat ang mapupulang labi dah
=Avelina’s Point Of View= [Sa Resort] Pagdating namin sa isang mamahaling resort na may pribadong villa, napalunok ako sa laki ng lugar. Ang buong paligid ay parang postcard na binuhay. May infinity pool, mga punong nakapalibot sa villa, at ang dagat na hindi kalayuan. “E-Eren… this is too much,” mahina kong sabi habang nakatingin sa paligid. “Hmm. This is just the standard,” sagot niya, tila walang epekto sa kanya ang engrandeng lugar na ito. Pumasok kami sa loob ng villa, at lalo lang akong natulala. Ang loob ay moderno at elegante, mula sa mga chandelier hanggang sa napakalambot na sofa. Ang kama sa kwarto ay napakalaki, at tila ba ang bawat detalye ay iniisip para sa karangyaan. Habang abala si Eren sa pagseset ng mga gamit niya, ako naman ay napaupo sa gilid ng kama. Hindi ko alam kung matutuwa o maiilang. “Avelina, tara. Let’s eat dinner,” tawag niya mula sa terrace na may perfect view ng dagat. Sa Dinner Tahimik ang paligid habang kumakain kami ng masarap na st
=Avelina’s Point Of View= Makalipas ang isang linggo. Tahimik naman ang naging buhay namin ni Eren, prenteng trabaho ang inatupag niya at ako naman ay naghahanap ng maaring pasukan sa trabaho. Hanggang sa tumayo siya bigla sa harapan ko. “How about you work for me?” taas kilay na sabi niya kaya naman napalunok ako. “Ano naman magiging trabaho ko sa company mo?” kalmadong tanong ko. “Well, it depends on you. What can you do?” kwestyon niya. Napaisip ako ng malalim dahil nangangamoy seryoso siya. “Uhm…” napaisip ako. “Anything. What can you offer? Basta mataas salary?” pabulong na request ko. “Then be my secretary,” angil niya. “The salary depends on your performance. Can you hold a big amount of money?” “Uy! Bet ko ‘yan! Tutal mukha akong pera,” pag-amin ko. Tumaas ang kilay niya at mahinang natawa. “Honest mo naman masyado,” he joked which made my brows furrowed. Hindi man lang niya itanggi! “Honest mo rin e ‘no? ‘Di mo man lang itanggi,” singhal ko at hinampas siya
=Avelina’s Point Of View=Pagkatapos ng mahabang dinner, speeches, at endless photo sessions, nahanap ko ang sarili kong umiinom ng champagne sa isang sulok. Ang dami kong naiisip.“Hindi ka ba masaya, anak?” tanong ni mommy, na lumapit sa tabi ko.Tumingin ako sa kanya, kita ang saya sa mukha niya. Para sa kanya, para kay Papa, siguro ito ang pinakamagandang araw ng kanilang buhay. Pero paano ako sasaya kung pakiramdam ko, lahat ng ito ay isang deal lang?“Masaya po ako, Ma,” kasinungalingan ko, pilit na ngumingiti.Tinapik niya ang kamay ko. “Alam kong hindi naging madali ito, anak. Pero ito ang tamang desisyon. Si Eren… mabait siya. Alam kong aalagaan ka niya.”Tumingin ako sa malayo, sa direksyon ni Eren. Nakatayo siya kasama ang ilang bisita, nag-uusap, pero halatang bored na siya. Mabait ba talaga siya?=Eren’s Point of View=Habang nakikinig ako sa walang katapusang papuri ng mga bisita, nararamdaman ko ang bigat ng bagong role na ito. Para bang lahat ng tao dito ay inaasahang
=Avelina’s Point of View= “Miss Serrano,” bulong ni Eren, na ikinalingon ko sa kanya. Malamig ang kanyang boses, pero may kakaibang tapik iyon na parang nagdadala ng kahit kaunting kalma. “Don’t overthink. This is just a show.” Tumingin ako sa kanya, at doon ko naalala kung bakit ako nandito. Para sa pamilya ko. Para sa negosyo. At kahit gaano ko kinaiinisan si Eren, mas mabuti na siya kaysa mapunta ako kay Mr. Ariano. Nakarating kami sa bahagi ng seremonya kung saan kailangan nang magsabi ng “I do.” “Avelina Serrano, do you take Perenzio Laurent Monecidad to be your lawfully wedded husband?” tanong ng pari. Tumigil ang lahat. Para bang lahat ng mata sa simbahan ay nasa akin. Tumingin ako kay mom na nakaupo sa harap, at doon ko nakita ang tahimik niyang dasal. Para sa kanya, para sa negosyo, at para sa lahat ng itinaya niya, hindi ako puwedeng umatras. “I… I do,” mahinang sabi ko. Ang bahaging iyon ay tila sapat na para bumalik ang sigla sa paligid. Ang pari ay lumipa