Time check! 5:20 AM! Sorry ngayon lang magu-update kakatapos ko isulat! Enjoy everyone! Thank you!
“A-Aalis muna ako,” nalilitong sabi ko at dinampot ang maleta kong nasira. Nang alam kong hindi ko magagamit ‘yon ay kinuha ko ang bag at isinalansan ang mga kailangan ko. “Lumi naman?” naiirita ang tono niya at ramdam ko ‘yon. Ngunit hindi ko siya kinibo. Nang makakuha ng sapat na gamit ay nilampasan ko siya habang dala ang mga ‘yon. “Where are you going?” Ang kamay niya ay lumapat sa payat kong pulsuhan dahilan para ilihis ko ang kamay at lumabas ng kwarto namin. Naramdaman ko ang paghabol niya sa akin. “Damn it! You’re not listening!” Pilit niya akong hinabol hanggang sa makalabas ng bahay. “If you continue to leave, there’s no way I’m taking you back again!” malakas niyang sabi dahilan para saglit akong mapahinto. “Walk another step and we’re done.” Nagbabanta niyang sabi dahilan para umawang ang labi ko at pigilan ang sariling luha na kumawala. Ngunit humakbang ako at tuluyang umalis sa kanyang bahay. Dumeretso ako sa ospital at doon nanatili sa kwarto ng tatay ko. S
Napahinto ako nang gumilid si Piere at hilain ako, napalunok ako nang may dumaan na lalakeng naka-wheelchair. Nang tignan ko si Piere ay salubong ang kilay nito. Nang mapansin niya na nakatingala akong nakatingin sa kanya ay tinignan niya ako. “What?” “Anong ginagawa mo dito?” kwestyon ko muli, pairap niyang inalis ang mata sa akin. “Napadaan lang,” matipid niyang aniya. “I’m gonna visit your father,” dagdag niya at nilampasan ako dahilan para mapasunod ako kaagad. Hindi siya pwede pumasok sa loob.. Pagkapasok niya sa loob ay natigilan siya nang makita ang daddy niyang nakaupo sa sofa. Nangunot ang noo niya at nagtataka akong tinignan. “What is he doing here?” naiinis niyang tanong sa akin. Napabuntong hininga ako at umiwas tingin. “Akala ko ba’y iniwan mo na ang anak ko? Niloloko mo ba ako Lumi?” tanong ng tatay ni Piere at tumayo. “Dumaan lang daw po siya, hindi ko naman po siya pinapunta.” Malamig kong sabi at hindi tinignan si Piere. “W-Woah? What’s the meaning
Dahil sa huling usapan namin ay nalaman ko rin sa doctor na paid na ang operation bill ng tatay ko. Sigurado naman akong si Piere ang gagawa no’n. Alas diyes ng gabi ay nag-taxi na lang ako papauwi habang dala ang ilan sa mga gamit ko. “Lumi mabuti naman umuwi ka na hija,” salubong ni manang sa akin. “Akin na at palalabhan ko ang gamit mo, kumain ka na ba?” “Opo manang,” nahihiyang sagot ko. “Sige na’t umakyat ka na,” pabulong na sabi ni manang ngunit bago ang lahat at kumuha ako ng alak. Gusto kong uminom dahil kahit ako ay mababaliw na sa mga nangyayari sa buhay ko. Dala-Dala ko ang alak at sinubukang buksan ang kwarto ko. Nang mabuksan ‘yon ay napalunok ako nang makita kung gaano karumi. Napakamot ako sa ulo at dahan-dahan na pumunta sa kwarto ni Piere. Pagkapasok ko at abala siya sa pagpindot sa magandang laptop niya sa study area. “N-Nakauwi na ako,” pabulong kong sabi dahilan para bahagya niya akong sulyapan. “Hmm, take a bath.” Tipid niyang sabi at sa muli ay nar
FEW DAYS LATER.. It was a very busy day, nasa hospital ako and Piere’s with me since he finished early on his works. Kausap ko ang mas batang doctor na lung doctor ng tatay ko. He was at the same age as Piere. Palagi ko naman itong nakikita si Doc William dahil doon. Kaya kilala niya na ako at minsan ay binibiro. “Lumi, your dad is getting a little bit better but he should continue his meds. Mas ayos sana kung conscious na siya,” sabi nito sa akin kaya ngumiti ako. “Thank you so much doc..” “Of course, how about you? You lost some weight,” pagpansin nito sa timbang ko kaya matipid akong ngumiti. “Due to stress na rin po siguro doc,” tugon ko. Saglit pa kaming nag-usap at maya-maya ay nagpaalam na ito. Nang sulyapan ko si Piere ay salubong na salubong ang kilay nito. “B-Ba’t naman ganyan itsura mo?” takang tanong ko. He rolled his eyes before standing up, “I’m hungry. What food do you want? So that you don’t lose weight,” he sarcastically stated which raised my eyebrows.
Piere’s Point Of View. A Day Later.. Pabalik-balik ako sa iisang pwesto dahil hindi ako mapakali. “Sir nahihilo na ho ako sa inyo sir, kalma lang po..” Hindi makapaniwala kong tinitigan si Henry. “Look, Henry. I don’t understand what’s happening with me. It fucking drives me crazy.” Taas kilay kong sabi at nasapo ang bibig. “Ano ba ‘yon sir?” Huminga ako ng malalim. “It’s not like this before, I swear!” naguguluhan kong sabi. “I guess my brain is still damaged? Don’t you think?” asik ko pa. “Ano nga ‘yon sir?” “I can’t even look at her with lust! I’m not used to this, damn it!” reklamo ko at napaupo sa kanyang harapan. Nagtataka akong tinignan ni Henry. “Nagsawa na ba ako sa kanya? But every time I see her my fucking heart is going insane! It beats fucking loud that I can’t even hear, but it’s not lust. What the fuck is going on with me?” kwestyon ko at nasapo ang mukha. “Eh sir, baka naman ho may gusto kayo kay ma’am? Asawa niyo naman ho siya hindi malabo,” kamot ulo
Pagkauwi ko ay hindi ako kinikibo ni Piere. Kung patuloy niya akong iiwasan edi bahala siya sa buhay niya. “Alam mo para ‘di ka mahirapan iwasan ako, ipalinis mo na lang yung kwarto ko. H-Hindi mo rin naman ako kinakausap, ginagawa mo akong hangin.” Masama ang loob kong sumbat na ikinatigil niya. “Bahala ka sa buhay mo.” He hissed which made me glare at him. Napakasama talaga ng ugali. “Buti pa si Doc William, hindi ako iniwan sa ospital—” “Natural, doctor ‘yon hindi naman businessman.” Sarkastiko niyang sabi habang direktang nakatingin ang berde niyang mata sa akin. Nakagat ko ang ibabang labi sa labis na inis. “M-Mas mahaba pa yung pilikmata mo kesa sa pasensya mo,” inis na inis kong saad which made him scoffed. “You and your hyperbole,” ngiwing sabi niya halatang nadidismaya. “A-Anong hyperbole?” mahina kong tanong. Kailangan ko na naman ba mag-search dahil sa mga sinasabi niyang unfamiliar na english?! Tumalas ang tingin niya sa akin at sinarado ang librong binaba
Nang bahagya siyang lumayo ay napatitig ako sa kanya. Naglapat ang parehas niyang labi at napatitig sa kanyang mga palad. Hindi ko nagawang umimik, becausee after a long time we kissed each other again, passionately and I admit, isa ‘yon sa mga namiss ko. ‘H-He’s jealous because he’s just possessive right? Not because he loves me. He kissed me for lust, not because of love..’ I should remember that. Napaghawak ko ang dalawang kamay at bahagyang sinulyapan si Piere na sobrang tahimik na ngayon hanggang sa bigla niya akong nilingon at huli para sa akin ang umiwas tingin. “Let me tell you this, I really hate it if what is mine is getting touched,” banta niya. “If you want me mad, then go ahead, sure.” Mahinang sabi niya. Lumabi ako at tinitigan siya. “It’s because you’re avoiding me, Piere. You’re treating me like a disease that is contagious.” “It’s because you are contagious. You affect me,” he said, hindi ko naman naintindihan ‘yon. Sinasabi niya ba talagang sakit ako?
Nakaakbay siya sa akin ngayon habang nakaupo kami sa loob ng hospital room ng tatay ko at nakasandal ang aking ulo sa kanyang dibdib. “He’ll be fine. I got him the best doctor from the US,” saad niya dahilan para mapahinto ako. “You got him?” nagtatakang tanong ko. Napahinto siya at nakagat ang ibabang labi. “I-Ikaw yung kumuha sa doctor ni tatay? Bakit hindi mo sinabi?” gulat kong sabi. “I-It’s not needed to tell you the details I do, and it’s nothing.” Cool niyang sabi habang humahaplos ang palad sa aking mga braso. “Hindi ‘yon wala lang okay? M-Malaking bagay ‘yon, Piere. Lalo na sa amin ng tatay ko d-dahil kung wala ka panigurado ay h-hindi mangyayari ang operasyon ng tatay ko..” mahabang paliwanag ko dahilan para yumuko siya at tignan ang mukha ko. “Okay.” He decided to lean near my face which made me see his green eyes with fully dilated pupil. Napapikit ako nang mas yumuko siya at paglapatin ang labi namin, ang kanyang palad sa aking braso ay humigpit at humapit.