Tous les chapitres de : Chapitre 291 - Chapitre 300

Everett’s POVHabang minamaneho ko ang kotse papunta sa bahay nina Tito Gerald at Tita Maloi, hindi ko mapigilang mag-isip-isip. Hindi naging madali ang relasyon namin. May mga hindi pagkakaunawaan, tampo, at sama ng loob na tumagal ng mga taon. Pero ngayong anibersaryo ng kasal namin ni Misha, gusto kong gawing espesyal hindi lang para sa kaniya kundi para sa aming pamilya. Wala nang natitira ngayon kina Tita Maloi at Tito Gerald, wala na silang mga anak na kasama kaya hindi naman siguro masama kung makipag-close na kami sa kanila, baka sakaling ito na rin ang tamang oras para maging maayos na ang lahat.Pagdating ko sa harap ng bahay nila, huminga muna ako nang malalim bago bumaba ng sasakyan.“Oh, Everett!” Bungad ni Tita Maloi habang binubuksan ang pinto ng bahay nila. Kita ko sa mukha niya ang gulat at tuwa. “Anong ginagawa mo rito?”“Hi, Tita at Tito Gerald,” bati ko sa kanya at sa asawa niyang sumilip mula sa sala. “May gusto lang sana akong sabihin sa inyo.”Lumapit sila pareh

Misha’s POVPagmulat ng mga mata ko, hubu’t hubad na katawan ni Everett ang bumungad sa akin at ang napakagandang tanawin sa labas. Kung ganito ba naman ang tanawin mo sa umaga, napakasarap gumising ng umaga.“Good morning, Honey,” bati ni Everett habang ngiting-ngiti ngayong umaga. Palibhasa’t nakadalawang round kami kagabi. Iba kasi ang saya ko kaya pinagbigyan ko kahit may jetlag ako.“Good morning,” sagot ko sabay bangon na. “Ang ganda dito, Everett. Hindi pa tayo nagsisimula, pero pakiramdam ko, sulit na agad ang bakasyon na ito.”Nakangiti siyang umupo sa tabi ko. “Just wait. Today will be unforgettable.”Pinagayak ko na siya agad para maaga kaming umalis, siya na ang naunang maligo, habang ako naman ay inasikaso muna si Everisha. Ganoon talaga, nanay na ako kaya ako ang huling gagayak.**Paglabas namin ng mansyon, nandoon na ang aming luxury van na magdadala sa amin sa unang destinasyon—ang Gyeongbokgung Palace. Habang nasa biyahe, masaya naming pinapanood si Everisha na abala

Misha’s POVSanay na sanay na kami na sa tuwing umaga, ganito, para kaming nasa palasyo. Nakaupo kami sa dining area ng mansyon namin habang naghahanda ng agahan ang private chef naming Koreano. Sa harapan namin ay may isang lamesa ng mga Korean dishes tulad ng samgyeopsal, kimchi pancakes, at mainit na soybean soup.“This looks delicious!” sabi ko habang inaabot ang chopsticks. Gets ko na kung bakit kapag nanunuod ako ng korean drama ay sarap na sarap kumain ang mga koreano ng mga pagkain nila, totoo naman pala kasing masasarap ang pagkain nila dito.“Kain lang nang kain, wala akong pakelam kahit tumaba ka pa,” sagot ni Everett, sabay ngiti.“Mommy, can I have more of this egg roll?” tanong ni Everisha habanghawak ang kaniyang plato.“Of course, baby. Eat as much as you like,” sagot ko habang iniabot ang isang bagong hiwa ng tamagoyaki.**Matapos kumain, pumunta kami sa Nami Island, isa itong sikat na lugar sa South Korea na kilala sa mala-postcard nitong tanawin. Habang papasok kami

Everisha’s POVPagbagsak ko sa lupa, halos mawalan ako ng ulirat. Pero kahit nanlalambot ang buong katawan ko, mabilis kong tinanggal ang parachute na nakabalot sa likod ko. Ang dami kong gasgas sa braso at binti, dahil sa pagtama ko rin sa ilang puno kanina, pero salamat na lang at walang buto ang nabali. Napalingon ako sa paligid. Ang liwanag ng araw ay bahagyang naitago ng makakapal na dahon ng mga puno, kaya’t kahit pa paano ay hindi ito masakit sa balat. Ang hangin din ay malamig at sariwa, pero may halong amoy ng basa at putik. Siguro kakaulan lang dito kanina. Nang tumingin ako sa malayo, nakita kong ang binagsakan ng piloto ay mukhang nasa kabilang bundok pa. At kung titignan, halos hindi na siya humihinga o gumagalaw kaya mukhang wala na siya.“Paano ko siya pupuntahan?” bulong ko sa sarili ko, habang tinatantiya kung kaya ko bang lakarin ang distansyang iyon. Mukhang imposible talaga. Walang malinaw na landas, at ang bundok sa pagitan namin ay puno ng matatarik na bato at ma

Everisha’s POVTahimik kong sinundan ng tingin si Czedric habang abala siya sa paghahanda ng kung anong tila pagkain. Ang kubo niya ay simpleng-simple, walang anumang modernong bagay na makikita. Kahit na parang imposible, mukhang kaya niyang mabuhay mag-isa rito sa bundok. Pero paano niya kinaya?“So…” bungad ko habang nakaupo sa sahig ng kubo niya. Hindi ko na natiis ang tanong na kanina ko pa gustong itanong. “How do you survive here? Like, what do you eat? How do you… bathe? And—” napatigil ako, napaisip kung paano ko sasabihin ang susunod.Nakita kong napangiti siya habang hinihiwa ang isang piraso ng prutas gamit ang kutsilyo. “You mean, how do I poop?” tanong niya, diretsahan pero may halong biro sa boses.Napalunok ako at napangiwi. “Yeah… that too,” sagot ko nang mahina.Umupo siya sa harapan ko, hawak ang hiwa-hiwang prutas na inilahad niya sa akin. Tumanggi ako, pero nilapag niya ito sa lamesa sa pagitan namin bago sumagot.“It’s not as bad as you think,” sabi niya nang kal