Misha’s POVPuno ng excitement ang dibdib ko habang nakaupo sa business class seat ng eroplano. Katabi ko si Everett, abalang nakikinig sa isang podcast tungkol sa negosyo. Sa kabilang banda naman, si Everisha ay masiglang nanonood ng cartoon sa kaniyang tablet. Sa wakas, matutupad na rin ang isa sa mga pangarap kong makapagbakasyon kasama ang pamilya ko sa South Korea.“Are you excited, babe?” tanong ni Everett habang tinatanggal ang earphones niya.“Excited is an understatement,” sagot ko nang nakangiti. “I feel like I’m dreaming.”Ngumiti siya, hinawakan ang kamay ko, at sinabing, “This is just the beginning. You deserve this, love.”Paglapag namin sa Incheon International Airport, sinalubong kami ng malamig na hangin at kakaibang amoy ng bagong lugar. Sa kabila ng pagod namin sa biyahe, hindi ko maikakaila ang saya at pagkasabik kong makalapag dito. Puno ng mga turista ang paliparan, at kahit saan ako lumingon, may mga bagong tanawin at karanasang naghihintay. Pagkalabas namin, a
Misha’s POVPagmulat ng mga mata ko, hubu’t hubad na katawan ni Everett ang bumungad sa akin at ang napakagandang tanawin sa labas. Kung ganito ba naman ang tanawin mo sa umaga, napakasarap gumising ng umaga.“Good morning, Honey,” bati ni Everett habang ngiting-ngiti ngayong umaga. Palibhasa’t nakadalawang round kami kagabi. Iba kasi ang saya ko kaya pinagbigyan ko kahit may jetlag ako.“Good morning,” sagot ko sabay bangon na. “Ang ganda dito, Everett. Hindi pa tayo nagsisimula, pero pakiramdam ko, sulit na agad ang bakasyon na ito.”Nakangiti siyang umupo sa tabi ko. “Just wait. Today will be unforgettable.”Pinagayak ko na siya agad para maaga kaming umalis, siya na ang naunang maligo, habang ako naman ay inasikaso muna si Everisha. Ganoon talaga, nanay na ako kaya ako ang huling gagayak.**Paglabas namin ng mansyon, nandoon na ang aming luxury van na magdadala sa amin sa unang destinasyon—ang Gyeongbokgung Palace. Habang nasa biyahe, masaya naming pinapanood si Everisha na abala
Misha’s POVMaagang-maaga pa lang, naririnig ko na ang mahinang halakhak ni Everisha mula sa kabilang kuwarto. Napakagandang simula ng araw, naisip ko, habang unti-unting dumilat ang mga mata ko. Napansin kong wala na pala si Everett sa tabi ko, kaya tumayo ako at sumilip sa veranda ng kuwarto namin.Nasa hardin si Everett, masaya niyang hinihilera ang mga makukulay na rosas na tinanim ng mga hardinero kahapon. Si Everisha naman ay agad nakababa at nasa tabi niya, naglalaro ng mga petals na nahuhulog sa damuhan.“Good morning, honey!” sigaw ni Everett nang makita niya ako.“Good morning!” sagot ko habang pababa sa hagdan. “What are you two up to this early?”“We’re just preparing the garden for today. Alam mo namang espesyal ang bawat araw na nandito tayo,” sagot niya habang binigyan ako ng halik sa noo.“I’m hungry, mommy!” sigaw ni Everisha habang yumayakap sa akin.“Let’s eat breakfast, baby. Ang dami nating pupuntahan today,” sagot ko sabay haplos sa kaniyang buhok.Matapos ang ma
Misha’s POVSanay na sanay na kami na sa tuwing umaga, ganito, para kaming nasa palasyo. Nakaupo kami sa dining area ng mansyon namin habang naghahanda ng agahan ang private chef naming Koreano. Sa harapan namin ay may isang lamesa ng mga Korean dishes tulad ng samgyeopsal, kimchi pancakes, at mainit na soybean soup.“This looks delicious!” sabi ko habang inaabot ang chopsticks. Gets ko na kung bakit kapag nanunuod ako ng korean drama ay sarap na sarap kumain ang mga koreano ng mga pagkain nila, totoo naman pala kasing masasarap ang pagkain nila dito.“Kain lang nang kain, wala akong pakelam kahit tumaba ka pa,” sagot ni Everett, sabay ngiti.“Mommy, can I have more of this egg roll?” tanong ni Everisha habanghawak ang kaniyang plato.“Of course, baby. Eat as much as you like,” sagot ko habang iniabot ang isang bagong hiwa ng tamagoyaki.**Matapos kumain, pumunta kami sa Nami Island, isa itong sikat na lugar sa South Korea na kilala sa mala-postcard nitong tanawin. Habang papasok kami
Everisha’s POVNakapila na ang lahat ng gamit ko sa tapat ng pintuan ng kuwarto ko—malinis na maleta, camping gear, at kahit ang maliliit na bagay na maaaring magamit sa isang adventure. Kompletong-kompleto na, ready na akong sumama sa camping trip namin ng mga kaibigan ko. Kaya lang, kailangan ko nang magmadaling umalis sa manisyon at may trabaho muna ako bago ang adventure.Mula pa kanina, nasa conference room ako ng opisina ng M&E Makeup Company ko, pinapakinggan ko ang huling report ng marketing team para sa susunod na launch. Bilang CEO, kailangang tutok ako sa lahat, ngunit ang totoo, ang isip ko ay nasa tahimik na beach at sa kampo kung saan naghihintay ang mga kaibigan ko. Alam kong mahuhuli na ako sa biyahe dahil sa meeting na ito. Pero hindi na problema ‘yon, kayang-kaya ko nang solusyunan ito.Pagkatapos ng meeting, nagmamadali akong lumabas ng opisina, dala ang malaking bag na nilagay ko sa trunk ng kotse. Sa private island kasi gaganapin ang camping namin, kaya ang pinili
Everisha’s POVPagbagsak ko sa lupa, halos mawalan ako ng ulirat. Pero kahit nanlalambot ang buong katawan ko, mabilis kong tinanggal ang parachute na nakabalot sa likod ko. Ang dami kong gasgas sa braso at binti, dahil sa pagtama ko rin sa ilang puno kanina, pero salamat na lang at walang buto ang nabali. Napalingon ako sa paligid. Ang liwanag ng araw ay bahagyang naitago ng makakapal na dahon ng mga puno, kaya’t kahit pa paano ay hindi ito masakit sa balat. Ang hangin din ay malamig at sariwa, pero may halong amoy ng basa at putik. Siguro kakaulan lang dito kanina. Nang tumingin ako sa malayo, nakita kong ang binagsakan ng piloto ay mukhang nasa kabilang bundok pa. At kung titignan, halos hindi na siya humihinga o gumagalaw kaya mukhang wala na siya.“Paano ko siya pupuntahan?” bulong ko sa sarili ko, habang tinatantiya kung kaya ko bang lakarin ang distansyang iyon. Mukhang imposible talaga. Walang malinaw na landas, at ang bundok sa pagitan namin ay puno ng matatarik na bato at ma
Everisha’s POVNakanganga lang ako habang nakatitig sa estranghero sa harapan ko. Kahit gusto kong tumakbo, parang napako ang mga paa ko sa lupa. Napakabigat ng hangin sa paligid. Kahit na may kasama na akong tao ngayon, hindi pa rin mawala ang kaba ko. Naisip ko kasi, paano kung masamang tao ito?“Relax,” sabi niya habang nakataas ang dalawang kamay para ipakita na wala siyang dalang armas. “I’m not here to hurt you.”English-ero talaga siya kaya mukhang mayaman. Kung ganoon, bakit ganito siya? Anong nangyari sa kaniya? Nabaliw kaya siya kaya nandito sa bundok?Naglakad siya papalapit, pero nanatili akong nakatayo sa lugar ko, pilit kong nilalabanan ang takot. Napansin siguro niya ang tensyon sa katawan ko kaya huminto siya ng ilang metro mula sa akin.“I saw what happened to your helicopter,” sabi niya habang diretso ang tingin sa mga mata ko. “Are you okay? Nakaligtas ka nang buhay—impressive.”Sa tono nang pananalita niya, halatang mayaman siya.Napalunok ako at napayuko. Hindi k
Everisha’s POVTahimik kong sinundan ng tingin si Czedric habang abala siya sa paghahanda ng kung anong tila pagkain. Ang kubo niya ay simpleng-simple, walang anumang modernong bagay na makikita. Kahit na parang imposible, mukhang kaya niyang mabuhay mag-isa rito sa bundok. Pero paano niya kinaya?“So…” bungad ko habang nakaupo sa sahig ng kubo niya. Hindi ko na natiis ang tanong na kanina ko pa gustong itanong. “How do you survive here? Like, what do you eat? How do you… bathe? And—” napatigil ako, napaisip kung paano ko sasabihin ang susunod.Nakita kong napangiti siya habang hinihiwa ang isang piraso ng prutas gamit ang kutsilyo. “You mean, how do I poop?” tanong niya, diretsahan pero may halong biro sa boses.Napalunok ako at napangiwi. “Yeah… that too,” sagot ko nang mahina.Umupo siya sa harapan ko, hawak ang hiwa-hiwang prutas na inilahad niya sa akin. Tumanggi ako, pero nilapag niya ito sa lamesa sa pagitan namin bago sumagot.“It’s not as bad as you think,” sabi niya nang kal
Samira POVHalos sumisirit pa ang init ng kape nang bitbitin ko ang tray at maglakad papunta sa dining hall. Maaga pa, pero punong-puno na agad ng tao ang mansiyon. Ang ingay ng mga usapan, halakhak at pabulong na sumbatan. Nakakairita lang talaga kasi kulang na kulang ang tulog ko, kapag ganito pa naman, nakakainit talaga ng ulo. Ang bigat ng talukap ng mga mata ko at parang may humihila sa akin pababa sa bawat hakbang ko. Para akong magco-collapse, gusto ko pang mahiga talaga.“Samira,” may malamig na boses ang tumawag sa akin.Napatingin ako sa likuran ko. Si Sir Vic. Agad akong tumigil at para magalang na tumango sa kaniya. Pero sa isang iglap, bago pa ako makapag-react, hinawakan niya ang aking braso at mabilis niya akong hinila papunta sa isang sulok ng mansiyon, malayo sa ingay at mga mata ng mga tao.Nagulat ako. “Sir, bago po?”His sharp eyes bore into mine. “Did you even sleep?”Napakurap ako. Hindi ko alam kung paano sasagutin ang tanong niya. Halos alas tres na ng madaling
Samira POVMasyado pang maaga nang magising ako, pero hindi ito sapat para pakalmahin ang inis na nararamdaman ko sa buwisit na mayordomang ito. Halos alas-diyes na ako nagising dahil sa puyat ko dahil sa pagbabantay sa burol ng demonyitang si Donya Ria. Hindi rin naman nakapagtataka, alas tres na ng madaling araw nang tuluyan kaming makatulog ni Manang Cora. Pero ang buwisit na si Manang Luz, hindi man lang naisip na bigyan kami ng kahit kaunting konsiderasyon, hayop talaga siya. Ginising pa rin kami nang maaga, para lang siguraduhin na maghapon kaming magpapakapagod sa burol ng demonyitang si Donya Ria na wala naman akong pakialam. Kung hindi lang ako nagpipigil, baka sinapok ko na siya kanina.Tulad ng inaasahan ko, dagsa ang mga bisita sa burol ni Donya Ria. Tuloy kaming mga kasambahay sa kaliwa’t kanang pag-aasikaso sa bisita, nagpapakain, nag-aalok ng kape, nagliligpit ng mga pinagkainan. Ang ilan sa kanila, mukhang taos-pusong nagluluksa, pero alam kong karamihan ay narito lang
Miro POVPagkarating ko sa hacienda, masaya akong lumapit sa mga tito ko. May masaya kasi akong balitang kailangan sabihin sa kanila. May dala akong pizza at coffee na gustong-gusto nilang merienda.Pagpasok ko sa malaking training hall, nadatnan ko si Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryx na nag-uusap. Nang makita nila ako, agad akong sinalubong ni Tito Zuko. “Miro, anong balita?” tanong niya na tila excited akong makausap. Alam kasi nila na sa tuwing pupunta ako rito ay may mahalaga akong kailangan o mahalagang sasabihin.Ngumiti ako bago nagsalita. “Samira and I... we’re finally working together.”Napatingin sa akin ang tatlo kong tito, nagkatinginan sila na parang masaya para sa amin ni Samira.“Well, it’s about time. You two were always the strongest among our trainees,” sabi ni Tito Sorin.“That’s not all,” dugtong ko. “We killed Donya Ria.”Nagpalitan ng tingin ang tatlo at kita ko sa mga mata nila ang pagkagulat sa sinabi ko. “Are you serious? Kayong dalawa ang pumatay kay Donya
Samira POVHinihintay kong mag-umaga para mapalitan ako, pero dahil wala pa namang kailangan gawin, pumunta muna ako sa kuwarto ko para I-check ang phone ko. Tinignan ko kung may message si Miro, pero wala naman kaya mukhang wala siyang update sa akin sa ginagawa niya sa labas. Pagkatapos nun ay naglakad na ako palabas ng kuwarto at nakita kong nakaupo pala sa may lamesa si Manang Cora. Akala ko ay natulog na siya, gising pa pala. Nang makita niya ako, itinuro niya ang upuang katapat niya.“Come, sit with me,” mahina niyang sabi. Kita ko sa mata niya na inaantok na siya.Umupo ako sa tapat niya, ramdam ko ang malamig na hangin na dumadaloy mula sa bukas na aircon. Hindi niya ako agad kinausap. Sa halip, sinipat niya ako mula ulo hanggang paa, tila ba tinatantiya ang mga susunod niyang sasabihin. Hanggang sa magtanong na siya.“Ikaw ba ang may gawa nito?” tanong niya ng diretso at walang pag-aalinlangan.Napakunot ang noo ko. “What do you mean, Manang?”“Did you kill Donya Ria?”Naniga
Samira POVLahat ay abala na, lalo na kaming lahat ng mga kasambahay. Kaming lahat ang kumikilos para gawing maayos ang burol ni Donya Ria. Sa utos ni Manang Luz na mayordoma, inalis namin ang malalaking upuan at sofa sa malaking living area. Doon ilalagay ang puting kabaong na napapalibutan ng mamahaling mga bulaklak. Isang marangyang paglalagak ng isang babae na minsang naging reyna ng tahanang ito. Pero ngayon, lalamunin na ng lupa. Hanggang ilang araw na lang siyang magiging mayaman at kilala sa mundong ito, pagkatapos nun, lalamunin na siya ng lupa.Ang satisfying panuoring umiyak nila Vic, Via, Lolo Lito at Lola Emilia. Tanging si Don Vito lang ang seryoso, ni isang patak ng luha ay wala. Sabagay, bakit pa ba ako magtataka e, marami siyang babae sa buhay niya. Para ngang wala lang sa kaniya ang pagkamatay ng asawa niya, parang pabor pa sa kaniya kasi magiging malaya na siya sa pambababae niya.Tahimik akong nagtatrabaho, ngunit sa loob-loob ko, tuwang-tuwa talaga ako. Wala ni is
Miro POVNang sumagot si Samira sa video call ko, napatayo ako mula sa pagkakaupo sa gilid ng kama. Hindi ko inasahan na papayag siyang makipag-video call, lalo na at hindi siya basta-basta nakikipag-usap nang ganito. Pero heto siya ngayon, nakatingin sa akin sa screen ng cellphone ko, malamlam ang mga mata pero bakas sa mukha ang saya kasi safe na siya, wala na si Donya Ria, napatay na namin ito.“Miro, I appreciate what you did,” mahinang sabi niya. “You got the job done.”Napangisi ako. First time kong marinig ang boses niya tapos nagpapasalamat pa. Sa totoo lang, napansin kong maganda pala siya kapag seryoso, hindi mataray at hindi mukhang suplada. Nakikita ko tuloy na parang mabait naman siya.“I told you, I don’t fail.” Nilapat ko ang likod sa pader ng room ko at pinaglaruan ang kutsilyong hawak ko. “Now that she’s gone, sure akong malulungkot ng husto ang demonyong si Don Vito. Pero, the question is, what’s next?”Nagtagal siya ng ilang segundo bago sumagot sa akin. “We move fo
Miro POVTanghaling tapat nang makarating ako sa condo. Wala akong klase ngayon dahil biglang kinansela ni Professor ang lecture namin, may emergency meeting daw. Sa isang banda, okay na rin. Kulang ako sa tulog. Kagabi pa ako lutang sa higaan at hindi mapakali. Siguro dahil bago pa lang ako dito sa condo at hindi pa sanay sa bagong tulugan, hindi ako nakagawa ng maayos na tulog.Humiga ako sa kama at ipinikit ang mga mata ko. Pero sa halip na antukin, nagising ang diwa ko nang patingin ko sa social media, isang malaking balita ang nabasa ko.“Donya Ria Monteverde, asawa ng negosyanteng si Don Vito Monteverde, comatose matapos ang isang aksidente sa sariling mansiyon!”Napakurap ang mga mata ko. Binasa kong muli ang balita. Nadulas daw si Donya Ria, nabagok ang ulo at ngayon ay nasa ospital, comatose.Hindi aksidente ‘to.Alam ko kung sino ang may kagagawan nito. Sure akong si Samira. Siya lang naman ang may matinding galit kay Don Vito at sa pamilya nito. Alam kong may balak siyang m
Samira POVNapuno ng sigaw ko ang buong bahay.“Help! Someone, please help!”Nagmadali akong lumuhod sa tabi ni Donya Ria, pero hindi dahil sa pag-aalala. ginagampanan ko lang ang papel ko sa palabas na ito. Sa loob-loob ko, alam kong wala nang silbi ang kahit anong gawin nila. Masyado nang maraming dugo ang umagos sa sahig.Nagsimula nang magsilabasan ang ibang kasambahay na gaya ko, ang ilan ay napatakip pa ng bibig nang makita ang duguang ulo ni Donya Ria. Ang ingay ng mga hakbang nila sa sahig ay parang dumagundong sa aking pandinig. Mabilis silang lumapit habang ang takot nila at pagkabigla ay kitang-kita sa kanilang mga mukha.“Anong nangyari?!” sigaw ni Manang Luz habang namumutla agad ang mukha.Kailangan kong lumabas na inosente ako. Sinigurado kong nanginginig ang boses ko habang sumagot. “Nadapa po siya! Papunta na siya sa kuwarto niya nang bigla siyang nadulas at bumagsak!” Tumingin ako sa kanila na parang litong-lito habang pilit pinapakita ang pekeng pagkabahala sa mata
Samira POVHindi ko alam kung anong trip ni Sir Vic at bigla niya akong pinatawag habang nag-aasikaso kami ng almusal sa kusina. Malapit na kaming matapos, pero heto ako ngayon, naglalakad papunta sa garden dahil sa utos niya na sumunod ako doon.Pagdating ko roon, may nakita akong kubo. Nakaupo si Sir Vic sa isang mahabang bangko, naka-de kuwatro at mukhang kampanteng-kampante. Nang makita niya ako, ngumiti siya.“You should rest,” sabi niya at saka tinatapik ang espasyo sa tabi niya. “You deserve it.”Napangiwi ako. Kung puwede lang siyang murahin, ginawa ko na. Alam kong nilalandi niya ako. Halata naman sa kilos niya. Pero hindi ako tanga. Hindi ako madaling madadala sa kabaitan ng mga tulad niya. Sa huli, baka kasing-demonyo lang din siya ng ama niyang si Don Vito.“I’m fine, Sir Vic,” sagot ko nang walang emosyon. “May kailangan po ba kayo?”Tinitigan niya ako. Sa unang pagkakataon, napansin ko ang linya sa pagitan ng mga kilay niya na para bang may bumabagabag sa kaniya.“Your f