All Chapters of ONE NIGHT: MAFIA BOSS: Chapter 91 - Chapter 100

Chapter 103 Merlyn POVHabang naglalakad ako patungo sa study room ni Dark, dala ang mga ulat mula sa mga tauhan namin, hindi ko maiwasang bumalik ang mga alaala ng nakaraan. Ilang taon na rin ang lumipas mula noong nagsimula akong magtrabaho para kay Dark at Magda. Mula sa mga simpleng misyon hanggang sa pinakamalalaking labanan, nandoon ako para sa kanila—hindi lang bilang isang tauhan, kundi bilang tagapangalaga ng kanilang seguridad at kapakanan.Nang ibigay ko kay Dark ang mga ulat, nakita ko ang bigat sa kanyang mga mata. Maraming taon na rin ang lumipas, at sa bawat tagumpay at sakripisyo, mas lumalalim ang responsibilidad niya. Alam kong hindi niya ito ipinapakita kay Magda o sa mga bata, pero ramdam ko ang pag-aalala sa bawat kilos niya. Tiningnan niya ang mga papeles, tahimik ngunit matalim ang mga mata, tila binabasa hindi lamang ang mga salita kundi pati ang mga posibilidad ng mga panganib na hindi pa dumarating.“Boss,” tawag ko sa kanya habang siya’y abala sa pagbabasa

Chapter 105Dark POVNaglalagablab ang gabi, tila ba may kumikislap sa dilim na alam kong hindi pabor sa amin. Ang bawat hakbang ko'y tila isang tunog na kumakalat sa malayo, binabantayan ko ang bawat sulok, nagbabadyang may paparating. Pakiramdam ko'y may mga matang nakatuon sa amin—mata ng mga kalaban.Nilapitan ako ni Merlyn matapos ang ilang oras ng pagplano. "Dark," mahinang bulong niya, "may mga bagong intel na nakuha tayo. Ang mga kalaban ay nag-iipon ng lakas. Hindi tayo maaaring magpabaya."Tumango ako, matindi ang tingin ko sa labas ng bintana. Ang mga anino sa paligid ay tila nabubuhay, nagtatago ng mga misteryo at panganib. “Handa na ba ang lahat?” tanong ko, ngunit alam kong alam na ni Merlyn ang sagot.“Lahat ng tao natin ay nasa posisyon na. Naka-standby ang bawat isa para sa anumang maaaring mangyari.”Isang malamig na hangin ang dumaan sa aking mukha. Alam kong hindi ito ordinaryong gabi. Isang banta ang nakaamba, at handa akong tapusin ito bago pa man sila makapag-um

Chapter 107 Lumipas ang tatlong araw, at naging abala kami sa masusing seguridad sa loob at labas ng mansyon. Hindi ko mapigilang mag-alala para sa kaligtasan ng aking pamilya, lalo na ng aking asawa at mga anak. "Mahal!" tawag ni Magda, habang nakatitig sa CCTV footage. Kita ko ang tensyon sa kanyang mga mata. "Hanggang kailan tayo magiging kampante? Natatakot na ang kambal!" dagdag niya, halos nanginginig ang kanyang boses. Alam kong nabalisa na si Andrew at Andi dahil sa mga pangyayari sa labas at maging sa loob ng aming tahanan. Hinawakan ko ang kamay ni Magda at sinikap na magpakatatag. "Malapit na, Amore Mio," malumanay kong sabi. "Kailangan mong lakasan ang loob. Bukas, aalis kami para tapusin na ang laban na ito," seryoso kong dagdag. Hinaplos niya ang aking pisngi, punung-puno ng pag-aalala ang kanyang mga mata. "Mag-iingat ka, mahal... Sana ay ligtas kayong makabalik," sabi niya nang may paghihirap sa boses. Niyakap ko siya nang mahigpit, na para bang nais kong ipadama a

Chapter 109 Habang inaalalayan ko si Magda na makatayo, napansin ko ang biglang pagbabago ng kanyang ekspresyon—parang may nakita siyang kilabot sa likuran ko. Agad kong naramdaman ang tensyon sa paligid. Bago ko pa man maisipang lingunin kung ano ang nasa likod, bigla akong niyakap ni Magda, ang yakap niya’y mahigpit, puno ng pangamba. Isang putok ng baril ang pumunit sa katahimikan. Naramdaman ko ang bigat ng katawan ni Magda laban sa akin, kasabay ng pagbulong niya ng mahina, "Ohh..." Napatingin ako sa kanya—ang mga mata niya’y mapungay, at sa isang iglap, nakita ko ang dugo na dumaloy mula sa kanyang bibig. “Magda, no, no no!” taranta kong sambit, yakap siya ng mas mahigpit, pilit hinahanap ang sugat, pero ang pagdaloy ng dugo ay mas mabilis kaysa sa aking mga kamay. Naramdaman ko ang panginginig ng kanyang katawan, bawat paghinga niya’y naging mas mabagal, mas mahina. "Stay with me… Magda, huwag mong iiwan, huwag," bulong ko, habang pilit kong hinahanap ang anumang paraan pa

Chapter 111 Isang babaeng doktor ang nagsalita sa akin sa English, "Her pulse is back," sabay tingin sa akin nang may pag-aalala. Sa wakas, bumalik ang pulso ng aking asawa, si Magda. "She's stable for now," dagdag pa ng doktor habang abala ang mga nurse sa pag-aayos ng mga kagamitan at pag-check sa vital signs ni Magda. Naramdaman ko ang bigat ng paghinga ko—isang maliit na pag-asa sa gitna ng takot. "However, she's not out of danger yet," sabi ng isa pang doktor, lumapit siya habang tinitingnan ang mga resulta ng monitor. "She's in a coma, and we can't predict when she'll wake up." Patuloy silang nagpalitan ng mga termino na tila mga misteryo sa akin—mga bagay na wala akong kontrol. Nakatingin lang ako kay Magda, umaasa, nagdarasal na magising siya sa gitna ng kaguluhang ito. Agad bumaling sa akin ang nurse at nagsalita sa French, "Monsieur, il est préférable que vous attendiez dans la salle de repos. Nous devons continuer à surveiller son état ici." Pinakiusapan niya ako na