Chapter 108Habang nasa kalagitnaan kami ng madilim na daan, pinagmamasdan ko ang maliit na pulang ilaw na patuloy na kumikislap—ang tanging gabay ko patungo sa kinaroroonan ng kumidnap sa aking asawa, si Magda. Ang bawat hakbang, bawat segundo, ay nagdadala ng poot at galit na sumisilakbo sa aking dibdib. Alam kong ito ang kanilang paraan—ang mabulok na plano upang patumbahin ako, upang wakasan ang aking pamumuno.Ngunit nagkamali sila. Ako si Dark Smith, isang Mafia Boss na walang sinasanto pagdating sa digmaan, lalong-lalo na kapag buhay ng mahal ko ang nakataya."Alisto kayong lahat, Botyok, Jeff, Leo!" utos ko, ang boses ko'y malamig at matalim, sapat para magpatayo ng balahibo. Alam kong malapit na kami—ramdam ko ang tensyon sa paligid. Humigpit ang aking kapit sa baril ko, handa na para sa kahit anong labanang darating.Ang daan ay nagdala sa amin sa isang makapal na kagubatan, malayo sa kabihasnan. Walang ingay maliban sa mga yapak namin sa putik at mga patak ng ulan na tumata
Chapter 109 Habang inaalalayan ko si Magda na makatayo, napansin ko ang biglang pagbabago ng kanyang ekspresyon—parang may nakita siyang kilabot sa likuran ko. Agad kong naramdaman ang tensyon sa paligid. Bago ko pa man maisipang lingunin kung ano ang nasa likod, bigla akong niyakap ni Magda, ang yakap niya’y mahigpit, puno ng pangamba. Isang putok ng baril ang pumunit sa katahimikan. Naramdaman ko ang bigat ng katawan ni Magda laban sa akin, kasabay ng pagbulong niya ng mahina, "Ohh..." Napatingin ako sa kanya—ang mga mata niya’y mapungay, at sa isang iglap, nakita ko ang dugo na dumaloy mula sa kanyang bibig. “Magda, no, no no!” taranta kong sambit, yakap siya ng mas mahigpit, pilit hinahanap ang sugat, pero ang pagdaloy ng dugo ay mas mabilis kaysa sa aking mga kamay. Naramdaman ko ang panginginig ng kanyang katawan, bawat paghinga niya’y naging mas mabagal, mas mahina. "Stay with me… Magda, huwag mong iiwan, huwag," bulong ko, habang pilit kong hinahanap ang anumang paraan pa
Chapter 110Lumipas ang ilang oras, at sa wakas, lumabas ang doctor mula sa emergency room. Ang kanyang anyo ay seryoso, at halata sa kanyang mukha na may bigat ang balitang dadalhin niya. Habang papalapit siya sa akin, ang tibok ng puso ko’y nag-uumapaw, tila umaabot sa aking lalamunan."Monsieur, nous avons fait tout ce que nous avons pu, mais son état est toujours critique. Nous devons surveiller ses signes vitaux," (Sir, ginawa namin ang lahat ng aming makakaya, ngunit kritikal pa rin ang kalagayan niya. Kailangan naming bantayan ang kanyang mga senyales ng buhay) wika ng doktor, ang tono niya’y puno ng pag-aalala."Mais elle va s’en sortir, n’est-ce pas?" (Pero makakaligtas siya, hindi ba?) tanong ko, ang boses ko’y puno ng pag-asa, kahit na ang takot ay patuloy na bumabalot sa akin."Nous espérons que oui, mais il est trop tôt pour le dire. Restez près d'elle, cela pourrait l'aider à se battre." (Inaasahan naming oo, ngunit maaga pa para sabihin. Manatili ka sa kanyang tabi, maa
Chapter 111 Isang babaeng doktor ang nagsalita sa akin sa English, "Her pulse is back," sabay tingin sa akin nang may pag-aalala. Sa wakas, bumalik ang pulso ng aking asawa, si Magda. "She's stable for now," dagdag pa ng doktor habang abala ang mga nurse sa pag-aayos ng mga kagamitan at pag-check sa vital signs ni Magda. Naramdaman ko ang bigat ng paghinga ko—isang maliit na pag-asa sa gitna ng takot. "However, she's not out of danger yet," sabi ng isa pang doktor, lumapit siya habang tinitingnan ang mga resulta ng monitor. "She's in a coma, and we can't predict when she'll wake up." Patuloy silang nagpalitan ng mga termino na tila mga misteryo sa akin—mga bagay na wala akong kontrol. Nakatingin lang ako kay Magda, umaasa, nagdarasal na magising siya sa gitna ng kaguluhang ito. Agad bumaling sa akin ang nurse at nagsalita sa French, "Monsieur, il est préférable que vous attendiez dans la salle de repos. Nous devons continuer à surveiller son état ici." Pinakiusapan niya ako na
Chapter 112Pagsapit ng gabi, ang silid ay tila napuno ng mga anino, ang mga ilaw ng makina ang tanging nagsisilbing gabay sa madilim na paligid. Ang bawat beep at hum ng mga kagamitan ay nagiging tunog ng aking mga pag-asa at takot. Nakatingin ako kay Magda, na tahimik na nakahiga, ang mukha niyang payapa ngunit puno ng mga tanong ang nasa isip ko.Nang bumuhos ang ulan mula sa labas, tila kasabay nito ang pagdagsa ng mga alaala. Naalala ko ang mga araw na magkasama kaming naglalakad sa ilalim ng mga puno, mga tawanan at mga pangako na tila napakalinaw. "Remember that time we went to the beach?" tanong ko sa kanya, kahit alam kong hindi siya makasagot. "You wore that blue dress, and I couldn’t take my eyes off you. You looked so beautiful."Habang iniisip ko ang mga alaala ng aming mga araw na magkasama, ang sakit ng kasalukuyan ay tila nagiging mas matindi. Isang malamig na simoy ng hangin ang pumasok sa silid, at tila nagdala ito ng mga alaala ng mga gabing magkasama kami sa bahay,
Chapter 113Habang nasa ganitong posisyon ako, nakahimlay si Magda na walang malay, biglang narinig ko ang malakas na pagsaboy mula sa labas ng gusali ng hospital. Ang tunog na iyon ay tila isang babala, isang palatandaan na may paparating na panganib. Ilang sandali lang, pumasok si Botyok at si Jeff, hawak ang kanilang mga armas, ang kanilang mga mukha ay puno ng determinasyon at galit."Boss, andito na sila!" wika ni Botyok, ang tinig niya ay tila isang sigaw sa katahimikan ng aking sakit. Alam ko kung sino ang tinutukoy nila—ang mga halimaw na walang awa, ang mga kalaban na may kinalaman sa pagka-comatose ng aking asawa. Ang galit ko ay tila nag-alab sa aking mga ugat, ang dating pagkatao kong may malupit na kalikasan ay muling bumangon.Sa kanyang sinabi, parang isang balde ng malamig na tubig ang ibinuhos sa akin. "Botyok, dito ka lang sa loob!" otoridad kong sabi, ang boses ko'y malamig at puno ng banta. "Dahil sa kanilang ginawang pagdukot sa aking asawa, ngayon ay panahon na n
Chapter 114Habang patuloy ang labanan, ang mga tunog ng putok ng baril at sigawan ng mga kalaban ay tila isang masalimuot na simponya ng giyera. Ang hangin ay puno ng amoy ng pulbura at dugo, at sa kabila ng lahat ng ito, nararamdaman ko ang isang mapait na kasiyahan. Sa bawat kalaban na bumagsak sa aking harapan, ang aking puso ay tila nag-aapoy, at ang bawat pagkatalo ng mga ito ay nagiging simbolo ng aking pagtindig para kay Magda."Patuloy lang!" sigaw ko sa aking mga tauhan, ang aking boses ay tila isang sigaw ng digmaan. "Huwag tayong magpatalo sa kanila! Ngayon, ipakita natin kung sino ang tunay na may kapangyarihan!" otoridad kong sigaw. Ang aking katawan ay tila nagiging makina, ang bawat galaw ko ay may layunin. Lumaban ako nang may puwersa, ang mga kamao ko ay nagiging armas sa aking kamay. Wala akong puwang para sa takot; ang galit na nararamdaman ko ay nagtutulak sa akin sa hangaring ito. At habang sinusubukan kong sugurin ang mga kalaban, nagbigay sila ng laban, ngunit
WARNING, ito ay isang kathang isip lamang. Ang mga kaganapan ay pawang di-katutihanan.Chapter 115 Ang akala ko ay si Marco lang ang andito, ngunit dumating si Cora, ang pinsan kong assassin, na nagdala ng mas matinding panganib sa aking mga kalaban. Ang kanyang mga mata ay nag-aapoy, puno ng galit na kaakibat ng kanyang mga kasanayan sa labanan. Sa kanyang pagdating, tila nagbago ang daloy ng laban. Alam kong hindi siya basta-basta; may dala siyang karunungan at karanasan sa mga operasyon na nagliligtas sa mga buhay. "Dark!" sigaw ni Cora, habang pinaputukan ang isang kalaban sa kanyang harapan. "Kailangan nating talunin ang mga ito bago pa dumating ang mas malalaking grupo. Hindi lang ito ang huli!" Ngunit wala akong oras para sa mga salin ng kanyang mga salita; ang galit na nararamdaman ko ay naglalagablab. Ang mga kalaban ay tila nagpapasiklab sa likod, ang mga bagong kaaway ay umaatake mula sa iba't ibang direksyon. "Sige, Cora! Kumuha ka ng posisyon sa kaliwa! Itaga mo sa
Chapter 127 Matapos ang mga nakababahalang pangyayari, nagdesisyon akong mas maging mapagbantay. Sa mga susunod na araw, tinitiyak kong nasa tamang kalagayan ang aming seguridad. Inilagay namin ang mga surveillance cameras sa paligid ng bahay at nakipag-ugnayan sa mga lokal na awtoridad upang magkaroon ng backup kung kinakailangan. Isang linggo ang lumipas, at tila lumalabas ang mga alalahanin sa paligid. Pero sa likod ng lahat, nagpatuloy ang aming pamilya sa pagkakaroon ng masayang mga alaala. Ang mga bata ay abala sa kanilang mga aktibidad, at si Magda ay patuloy na nagtatrabaho sa mga community projects. Ang aming buhay ay unti-unting bumabalik sa normal. Isang gabi, habang nag-uusap kami ni Magda sa sala, nagpasya akong ilabas ang mga bagay na nakatago sa aking isip. “Mahal, gusto kong malaman mo na handa akong ipaglaban ang ating pamilya sa anumang panganib,” sabi ko, ang aking boses ay puno ng determinasyon. “Alam ko, Dark. At handa akong sumama sa iyo. Ngunit huwag nati
Chapter 126Makalipas ang ilang araw ng paghahanda, nagpasya kaming umalis at bumalik sa Pilipinas. Habang nasa eroplano, ramdam ko ang halo-halong emosyon—ang saya ng pagbabalik at ang takot sa mga posibilidad na maaaring mangyari. Si Magda ay nasa tabi ko, nakangiti habang tinitingnan ang mga bata na abala sa kanilang mga laro.“Ang saya, Dad! Ang bilis ng eroplano!” sabi ni Andrew, puno ng excitement.“Oo, anak. Ngunit mas mabilis tayong makakabalik sa ating tahanan,” sagot ko, sinisikap na maging positibo kahit may mga alalahanin sa aking isipan.Nang makalapag kami sa Pilipinas, sinalubong kami ng mainit na hangin at ngiti ng aming pamilya. Ang mga bata ay nagtakbuhan sa kanilang mga pinsan, puno ng saya. Ang aming mga magulang ay nandoon din, nag-aalala at nagagalak sa aming pagbabalik.“Salamat sa pagbalik! Nami-miss na namin kayo,” sabi sa aking pangalawang ina ang aking yaya mula pa noong bata pa ako, yakap si Magda at ang mga bata.“Miss din po namin kayo!” sagot ni Magda, a
Chapter 125Makalipas ang matagumpay na charity event, nagpasya akong maglaan ng oras upang suriin ang mga susunod na hakbang para sa café. Nakita kong hindi lamang ito naging daan para sa mga bata at sa komunidad, kundi pati na rin sa aming pamilya. Ang mga ugnayang nabuo ay tila nagbigay ng bagong pag-asa.Habang nag-iisip ako, nakatanggap ako ng tawag mula kay Marco. “Dark, may mga balita ako. Kailangan natin ng emergency meeting,” sabi niya, ang tono ng kanyang boses ay seryoso.“Anong nangyari?” tanong ko, nag-aalala.“May mga impormasyon tayong nakuha tungkol sa mga lumang kaaway. Mukhang may balak silang bumalik sa ating teritoryo,” sagot niya.Naramdaman ko ang tensyon sa aking dibdib. “Saan tayo magkikita?” tanong ko, ang isip ko ay nag-iisip na agad ng mga hakbang.“Dito sa warehouse. Mas mabuti nang mag-usap tayo sa isang ligtas na lugar,” sabi niya.Nang makaalis ako, nagdesisyon akong hindi ipaalam kay Magda ang mga balita. Ayokong madagdagan ang kanyang pag-aalala. Sa pa
Chapter 124 Dark POVMinsan, habang nagmumuni-muni ako sa aking opisina, hindi ko maiwasang mapansin ang mga pagbabago sa buhay ni Magda at ng mga bata. Sa kabila ng mga dating hamon, tila nagiging mas matatag ang aming pamilya. Ang café na kanilang itinayo ay naging simbolo ng aming pag-asa at pagmamahalan.Ngunit sa likod ng saya, alam kong may mga bagay na hindi pa natatapos. Bagamat naipasa ko na ang posisyon ko bilang Mafia Boss kay Marco, patuloy pa rin akong nakikilahok sa aming organisasyon. May mga usaping kailangan pa ring ayusin, at ang mga banta sa aming kaligtasan ay hindi pa rin nawawala.Kamakailan lang, nakatanggap ako ng impormasyon tungkol sa isang lumalabas na banta. Nagpasya akong makipagkita kay Marco upang talakayin ang sitwasyon. Sa isang madilim na sulok ng isang lokal na bar, nagtipon kami. “Marco, kailangan nating pag-usapan ang lumalalang sitwasyon. May mga balitang nagbabalak ang mga lumang kalaban,” sabi ko, puno ng pag-aalala.“Alam ko, Dark. Nakakatangg
Chapter 123 Pagdating sa bahay, ramdam ko ang init ng pamilya sa bawat sulok. Ang mga bata ay abala pa rin sa pag-uusap tungkol sa mga nangyari sa charity event. “Mommy, gusto ko nang maging volunteer sa susunod na event!” sabi ni Andi, ang kanyang mga mata ay nagliliyab sa excitement. “Syempre, anak! Mas masaya kapag sama-sama tayong nagtutulungan,” sagot ko, bumuhos ang saya sa puso ko. Habang nagpapahinga kami sa sala, napansin ko si Dark na nakatingin sa akin. “Magda, gusto kong pag-usapan natin ang tungkol sa café. Mukhang umuusad ang lahat, pero ano ang mga susunod na hakbang?” tanong niya, ang tono ay puno ng interes. “Sa tingin ko, magandang ideya na palawakin ang aming menu. Gusto kong magdagdag ng mga lokal na pagkain at mga specialty items,” sagot ko, nagtatanong din kung anong mga bagong ideya ang nasa isip niya. “Bakit hindi natin isama ang mga bata sa pagpaplano? Siguradong magiging masaya sila,” suhestiyon niya. Nagustuhan ko ang ideya; ang mga bata ay dapat ma
Chapter 122 Magda POV Matapos ang mga linggong puno ng paghahanda, nararamdaman kong nagiging mas masaya at mas makulay ang aming buhay. Ang pagbubukas ng aming café ay hindi lamang isang bagong simula; ito ay simbolo ng aming lakas at pagtutulungan bilang isang pamilya. Habang inaayos ko ang mga detalye sa café, napansin kong ang mga bata ay masaya at abala sa pagtulong kay Dark. “Mommy, tingnan mo ang mga decorations!” sabi ni Andi, hawak ang isang kulay na banner. “Ang ganda, anak! Napaka-creative mo!” sagot ko, ang puso ko ay puno ng pride habang pinagmamasdan silang nag-eenjoy. “Gusto ko rin tumulong!” sabi ni Andrew, tumatakbo patungo sa akin. “Ano ang pwede kong gawin?” “May mga cupcakes tayong gagawin. Makakatulong ka sa akin sa kusina!” sabi ko, na excited na sa ideya ng paglikha ng masasarap na treats. Habang nagluluto kami, puno ng tawanan ang paligid. “Mommy, kailan tayo magbubukas? Ang mga tao ba ay excited na makita ang mga gawa natin?” tanong ni Andrew. “
Chapter 121 Lumipas ang ilang buwan, at sa wakas, nakabalik na si Magda sa kanyang dati at mas malakas na sarili. Ang mga session ng therapy at ang pagmamahal ng aming mga anak ay nagbigay sa kanya ng bagong pag-asa at lakas. Ngayon, siya ay hindi lamang isang survivor, kundi isang mandirigma. Ang mga kalaban na dati naming hinaharap ay tuluyan nang nawasak. Ang mga pagsubok na iyon ay nagbigay daan sa amin upang muling bumangon at ipaglaban ang aming mga prinsipyo. Sa tulong ng aking pinsan, si Marco Santillan Claveria, unti-unti naming naibalik ang kapayapaan sa aming mundo. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, nagpasya akong ipasa ang aking posisyon bilang Mafia Boss kay Marco. Nakikita kong siya ang tamang tao para sa papel na iyon. “Marco, handa ka na ba?” tanong ko habang kami’y nag-uusap sa isang tahimik na sulok ng opisina. “Oo, David. Nandito ako para sa pamilya natin at sa lahat ng ipinaglaban natin,” sagot niya, ang kanyang boses ay puno ng determinasyon. “Alam kong kayan
Chapter 120 Dark POV Sa mga nakaraang linggo, tila naging mas magaan ang atmospera sa ospital. Si Magda ay unti-unting bumabalik sa kanyang dating sarili. Nakikita ko ang kanyang determinasyon na bumangon, at bawat araw na siya’y nagiging mas malakas ay nagbigay ng pag-asa sa akin at sa mga bata. Habang pinagmamasdan ko siyang nagpipinta kasama ang mga bata, hindi ko maiwasang magpasalamat sa Diyos. Nakita kong ang saya sa mga mata ni Magda habang nakikipag-ugnayan sa mga anak namin. “Ang ganda, Mama! Paborito ko ang kulay na ito!” sigaw ni Andi, na tila puno ng kasiyahan. “Ang mga likha niyo ay kahanga-hanga!” sagot ni Magda, na may ngiti na nagbigay ng liwanag sa silid. Sa mga sandaling ito, ang sakit at takot na dulot ng mga nakaraang pangyayari ay tila napawi, at ang pamilya namin ay nagiging buo muli. Nakatayo ako sa isang sulok ng silid, pinagmamasdan ang lahat. Sa kabila ng mga pagsubok na aming dinaanan, ang pagmamahalan namin ang nagbigay ng lakas upang patuloy na lumaba
Chapter 119 Ilang araw ang lumipas at unti-unti kong nararamdaman ang pagbuti ng aking kondisyon. Ang mga doktor ay nagpatuloy sa kanilang pagsusuri at tinutulungan akong makabalik sa aking mga lakad. Sa tuwing pumapasok si Dark, ang aking puso ay sumasaya, para bang ang kanyang presensya ang nagiging gamot sa aking pagdapo sa sakit. “Magda, may mga bisita tayo,” sabi ni Dark isang umaga habang ako’y nagpapahinga. “Mga bisita?” tanong ko, naguguluhan. “Sino sila?” takang tanong ko. “Naghihintay ang mga bata,” ngiti niya, at sa mga salitang iyon, tila umakyat ang saya sa aking puso. Hindi ko mapigilan ang pagngiti. “Talaga? Gusto ko na silang makita!” masaya kong sabi. Maya-maya, pumasok ang mga bata, si Andi at Andrew, na may mga ngiti sa kanilang mga mukha. “Mommy!” sabay silang tumakbo papunta sa akin. Yakapin ang aking mga anak ay ang pinakamagandang pakiramdam sa mundo. “Miss ko kayo!” bulong ko habang hinahaplos ang kanilang mga buhok. “Miss ka rin namin, Mommy!” sagot