All Chapters of ONE NIGHT: MAFIA BOSS: Chapter 101 - Chapter 110

Chapter 112Pagsapit ng gabi, ang silid ay tila napuno ng mga anino, ang mga ilaw ng makina ang tanging nagsisilbing gabay sa madilim na paligid. Ang bawat beep at hum ng mga kagamitan ay nagiging tunog ng aking mga pag-asa at takot. Nakatingin ako kay Magda, na tahimik na nakahiga, ang mukha niyang payapa ngunit puno ng mga tanong ang nasa isip ko.Nang bumuhos ang ulan mula sa labas, tila kasabay nito ang pagdagsa ng mga alaala. Naalala ko ang mga araw na magkasama kaming naglalakad sa ilalim ng mga puno, mga tawanan at mga pangako na tila napakalinaw. "Remember that time we went to the beach?" tanong ko sa kanya, kahit alam kong hindi siya makasagot. "You wore that blue dress, and I couldn’t take my eyes off you. You looked so beautiful."Habang iniisip ko ang mga alaala ng aming mga araw na magkasama, ang sakit ng kasalukuyan ay tila nagiging mas matindi. Isang malamig na simoy ng hangin ang pumasok sa silid, at tila nagdala ito ng mga alaala ng mga gabing magkasama kami sa bahay,

Chapter 114Habang patuloy ang labanan, ang mga tunog ng putok ng baril at sigawan ng mga kalaban ay tila isang masalimuot na simponya ng giyera. Ang hangin ay puno ng amoy ng pulbura at dugo, at sa kabila ng lahat ng ito, nararamdaman ko ang isang mapait na kasiyahan. Sa bawat kalaban na bumagsak sa aking harapan, ang aking puso ay tila nag-aapoy, at ang bawat pagkatalo ng mga ito ay nagiging simbolo ng aking pagtindig para kay Magda."Patuloy lang!" sigaw ko sa aking mga tauhan, ang aking boses ay tila isang sigaw ng digmaan. "Huwag tayong magpatalo sa kanila! Ngayon, ipakita natin kung sino ang tunay na may kapangyarihan!" otoridad kong sigaw. Ang aking katawan ay tila nagiging makina, ang bawat galaw ko ay may layunin. Lumaban ako nang may puwersa, ang mga kamao ko ay nagiging armas sa aking kamay. Wala akong puwang para sa takot; ang galit na nararamdaman ko ay nagtutulak sa akin sa hangaring ito. At habang sinusubukan kong sugurin ang mga kalaban, nagbigay sila ng laban, ngunit

Chapter 116 "Tsk, tulad mong kalaban, at dahil dito ay naging panganib ang buhay ng aking asawa ngayon. Walang puwang ang mga katulad mo sa mundong ito," malamig kong sinabi bago sinipa ang kanyang patay na katawan na nakahandusay sa lupa. "Boss Dark!" tawag ni Botyok, humihingal habang tumatakbo. Kinabahan ako, hindi ko alam kung ano ang nangyayari. Nais ko sanang magtanong, ngunit naunahan ako ng pinsan kong assassin, si Cora. "Anong nangyari?" takang tanong niya. "S-si Ma'am Magda may masama—" Hindi ko na siya pinatapos; agad akong humakbang papasok sa loob ng hospital. "Wag kang mag-alala, Boss Dark. Kami ni Marco ang bahala sa paglilinis ng kalat," sambit ni Cora, na tila nakakaalam ng sitwasyon. Naglakad-takbo ako upang makarating ng mabilis sa kinaroroonan ng aking asawa, kung saan ko siya iniwan kanina habang siya’y comatose. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko kung may masamang mangyari sa kanya sa ikatlong pagkakataon. Hindi ko lubos maisip na dito pa sa France man

Chapter 118 Nagising ako sa isang nakakabinging tunog—ang mga makina sa paligid ko ay patuloy na umuungal. Parang bumalik ako mula sa isang malalim na tulog, at sa una’y nahirapan akong magbukas ng mga mata. Ang aking katawan ay parang tinamaan ng mabigat na bagay, ngunit sa kabila ng sakit, may isang nag-aalab na damdamin sa aking dibdib. “Magda!” ang boses ni Dark ay umaabot sa akin, puno ng takot at pag-asa. Naramdaman ko ang kanyang presensya sa tabi ko. Dahan-dahan kong nilingon siya, at ang mga mata niya ay puno ng takot. “Nandito ka na! Salamat sa Diyos!” wika nito sa akin. “Dark…” bulong ko, ang boses ko ay mahina at nanginginig. “Ano ang nangyari?” tanong ko dito. “Pinaglaban ka namin. Labanan mo, please. Huwag kang mawawala,” sagot niya, hawak ang aking kamay na tila ayaw akong bitawan. Narinig ko ang mga doktor na nagtutulungan sa likod ko, abala sa pag-check ng mga monitor. Parang hindi ako makapaniwala na nandito ako, buhay, habang naglalaban ang aking asawa para

Chapter 120 Dark POV Sa mga nakaraang linggo, tila naging mas magaan ang atmospera sa ospital. Si Magda ay unti-unting bumabalik sa kanyang dating sarili. Nakikita ko ang kanyang determinasyon na bumangon, at bawat araw na siya’y nagiging mas malakas ay nagbigay ng pag-asa sa akin at sa mga bata. Habang pinagmamasdan ko siyang nagpipinta kasama ang mga bata, hindi ko maiwasang magpasalamat sa Diyos. Nakita kong ang saya sa mga mata ni Magda habang nakikipag-ugnayan sa mga anak namin. “Ang ganda, Mama! Paborito ko ang kulay na ito!” sigaw ni Andi, na tila puno ng kasiyahan. “Ang mga likha niyo ay kahanga-hanga!” sagot ni Magda, na may ngiti na nagbigay ng liwanag sa silid. Sa mga sandaling ito, ang sakit at takot na dulot ng mga nakaraang pangyayari ay tila napawi, at ang pamilya namin ay nagiging buo muli. Nakatayo ako sa isang sulok ng silid, pinagmamasdan ang lahat. Sa kabila ng mga pagsubok na aming dinaanan, ang pagmamahalan namin ang nagbigay ng lakas upang patuloy na lumaba