Semua Bab องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Bab 301 - Bab 310

น่าเสียดายที่ซูเฟิ่งหลิงอยู่ที่นั่นด้วย ท่าทางของนางราวกับจะกินคน เขาถึงได้หยุด หลี่หลงหลินกลับไปที่จวนสกุลซูได้โดยมีซูเฟิ่งหลิงช่วยประคอง เมื่อเข้าไปในห้องของตนเอง ปัง! ซูเฟิ่งหลิงก็โยนหลี่หลงหลินลงบนเตียงอย่างไม่เกรงใจ หลี่หลงหลินร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด: "นี่เจ้ากำลังจะฆ่าสามีของเจ้านะ!" ซูเฟิ่งหลิงขบเม้มริมฝีปากของนางและพูดอย่างแข็งกร้าว: "ก็สมควรแล้ว! ใครใช้ให้ท่านส่งสายตาให้คณิกาเหล่านั้นบนโต๊ะเหล้าล่ะ! หึ ยังอยากไปสำนักการสังคีตอีกหรือ? ถ้าท่านกล้าไป เชื่อหรือไม่ว่าข้าตอนท่านแน่!" เห็นได้ชัดว่าซูเฟิ่งหลิงกำลังหึง หลี่หลงหลินหยิบปิ่นปักผมทองคำออกมาจากหน้าอก แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม: "ดูความใจแคบของเจ้าสิ! นี่คือสิ่งที่ฝ่าบาทพระราชทานให้ ไข่มุกจากใต้ทะเลบนนั้นมีมูลค่ามหาศาลเลยนะ..." ฟิ้ว! ซูเฟิ่งหลิงโยนปิ่นปักผมออกไปนอกหน้าต่างไปทันที และพูดอย่างโกรธเคือง : "ใครสนใจกันล่ะ!" หลี่หลงหลินพูดไม่ออก เจ้าผู้หญิงที่ทำตัวเยี่ยงบุรุษผู้นี้ เจ้าไม่ชอบเครื่องประดับเงินทองก็ช่างเถอะ ข้าเอาไปมอบให้ผู้หญิงคนอื่นก็ได้! ทำไมเจ้าถึงทิ้งมันตามอำเภอใจแบบนี้ อย่างน้อยมูลค่าของม

นางโกรธและต้องการจะทิ้งมันอีกครั้ง แต่สุดท้ายก็เก็บมันไว้ในแขนเสื้อของนาง: "แทนที่จะทิ้งมัน ข้าควรเอาไปแลกเป็นเงินที่โรงรับจำนำ! ฮึ ข้าไม่ได้อยากได้ของที่ท่านให้มาหรอก..." ...... ณ จวนอัครมหาเสนาบดี องค์ชายสี่หลี่จือกำลังคุยกับตู้เหวินยวนใต้แสงเทียน อยู่ในห้องลับ "องค์ชาย!" "อาการบาดเจ็บของท่านฟื้นตัวเป็นอย่างไรบ้าง" ตู้เหวินยวนเอ่ยก่อน หลี่จือสีหน้าบึ้งตึง: "ข้าเกือบจะหายดีแล้ว! ข้าได้ยินมาว่าวันนี้เสด็จพ่อต่อว่าท่านในราชสำนักอีกแล้ว?" ตู้เหวินยวนถอนหายใจยาวครั้งหนึ่ง: "เฮ้อ อย่าพูดถึงมันเลย! การเผชิญหน้าในครั้งนี้ ข้าแพ้องค์ชายเก้าอีกแล้ว! ตอนนี้กลุ่มขันทีและพวกชนชั้นสูงได้ร่วมมือกันผ่านทางองค์ชายเก้าแล้ว!" "ข้าเกรงว่าวันเวลาที่ดีของกลุ่มข้าราชการจะสิ้นสุดลงแล้ว!" หลี่จือสีหน้าแย่ลงมาก ในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมามีข่าวร้ายมาอย่างต่อเนื่อง องค์ชายหกหลี่เซวียนน้องชายแท้ๆของเขา ล้มเหลวในการก่อกบฏและถูกจับเข้าคุก เสด็จแม่ฉินกุ้ยเฟยก็ถูกส่งตัวไปยังตำหนักเย็น ตู้เหวินยวนพ่อตาของเขา ก็พ่ายแพ้ในราชสำนักซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้แต่ตัวเขาเองก็ถูกเสด็จพ่อลงโทษ จนเกือบเอาชี

เขากลับมาแล้ว! หรือว่าการคาดเดาของข้าจะเป็นจริง! หรือว่าซีเหลียงอ๋องคือผู้บงการ? หลี่หลงหลินขมวดคิ้วเล็กน้อย: "แม้ว่าพี่สามจะกลับมา ฝ่าบาทก็ไม่น่าจะรีบร้อนขนาดนี้?" ขันทีกระซิบ: "ได้ยินว่า ซีเหลียงอ๋องยังพาทหารม้าเหล็กซีเหลียงสามพันนายมาตั้งค่ายอยู่นอกเมือง พร้อมที่จะเข้าเมืองได้ทุกเมื่อ..." ตูม! หลี่หลงหลินรู้สึกเหมือนฟ้าผ่าลงกลางหัว สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก! องค์ชายที่ได้รับตำแหน่งเจ้าแคว้นแล้ว หากกลับมายังเมืองหลวงโดยไม่ได้รับอนุญาต จะถือว่าเป็นกบฏ ตามหลักแล้ว ซีเหลียงอ๋องหลีเฟิงอวิ๋นไม่ควรกลับมายังเมืองหลวงอีกตลอดชีวิต ควรประจำอยู่ที่ซีเหลียงเพื่อปกป้องดินแดนของต้าเซี่ย! ครั้งนี้ เป็นงานฉลองพระชนมายุครบ 70 พรรษาของไทฮองไทเฮา ซีเหลียงอ๋องรีบกลับมาเพื่อร่วมอวยพร ถือว่าพอรับได้ แต่ถ้าเขากลับมาคนเดียวก็พอแล้ว หรืออย่างมากก็พาองครักษ์ส่วนตัวมาสักสิบกว่าคนเพื่อความปลอดภัย แต่เขากลับพาทหารม้าเหล็กซีเหลียงมาตั้งสามพันนาย? นี่เป็นการก่อกบฏอย่างโจ่งแจ้งไม่ใช่หรือ? ไม่แปลกใจเลยที่เสด็จพ่อถึงตื่นตระหนก รีบเรียกเขาเข้าวัง! นี่มันชัดเจนแล้วว่าให้เขาไปคุ้มครอง

“คนที่พระองค์เรียกว่าคนซื่อสัตย์ คงไม่ใช่เจ้าเก้า ไม่ใช่พระชายาโหรวเสด็จแม่ของเขาหรอกนะ? อ่อ ตอนนี้ต้องเรียกว่าหลินกุ้ยเฟยแล้วสินะ?” ฮ่องเต้หวู่ตกตะลึง: “เจ้า... เจ้าหมายความว่าอย่างไร?” หลีเฟิงอวิ๋นยิ้มเย็นชา มือขวากดดาบไว้ ค่อยๆ เดินเข้าไปหาฮ่องเต้หวู่ : “เสด็จพ่อ พระองค์จับเจ้าหกเข้าคุก ตีเจ้าสี่เกือบตาย! ฉินกุ้ยเฟยก็ไม่ได้ทำผิดอะไร แต่พระองค์กลับขับนางให้ไปอยู่ตำหนักเย็น!” “พระองค์ยังฆ่าผู้ตรวจการเยว่ซาน ตำหนิขุนนางที่ซื่อสัตย์ทั้งหลาย เหล่าขุนนางต่างพากันไม่พอใจ!” “เสด็จพ่อ พระองค์ถูกนางปีศาจหลินล่อลวง ถูกเจ้าเก้าคนโฉดเขลาหลอกลวงแล้ว!” “ครั้งนี้ที่ลูกกลับมา ไม่เพียงแต่จะมาอวยพรวันเกิดให้เสด็จย่า แต่... ยังจะมาฆ่านางปีศาจ กำจัดคนชั่วร้ายข้างกายพระองค์!” “คืนความสงบสุขให้กับต้าเซี่ย!” ฮ่องเต้หวู่ถูกบีบให้ถอยหลังไปเรื่อยๆ จนกระทั่งหลังชนกำแพง จนไม่สามารถถอยได้อีก เขาจึงร้องออกมาด้วยความตกใจ: “เจ้าสาม เจ้าต้องการทำอะไร? เจ้ากล้าหรือ!” เว่ยซวินยังคงซื่อสัตย์ แม้ว่าขาจะสั่นเทาด้วยความกลัว แต่ก็กางแขนออกมาปกป้องฮ่องเต้หวู่ พร้อมกับตะโกนใส่หลีเฟิงอวิ๋น: “ซีเหลียงอ๋อง ท่า

“เจ้าเก้า ข้าจะรอดูว่า คนไร้ค่าอย่างเจ้าจะมีความสามารถอะไร!” หลีเฟิงอวิ๋นโบกมือ จนเสื้อคลุมสีดำด้านหลังสะบัด แล้วเขาก็หันหลังเดินจากไป เฮ้อ... หลี่หลงหลินมองดูเงาของเขาที่เดินจากไป ในที่สุดก็ทอดถอนหายใจยาวๆออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ แล้วทรุดตัวนั่งลงกับพื้น! ซูเฟิ่งหลิงก็รู้สึกกลัวจนเหงื่อออกทั่วหน้า และหายใจหอบถี่ การเผชิญหน้าเมื่อครู่ แม้ว่าจะไม่ถึงครึ่งก้านธูป และทั้งสองฝ่ายก็ไม่ได้ต่อสู้กันจริงๆ แต่ก็ทำให้ซูเฟิ่งหลิงใช้พลังงานไปมากจนแทบจะยืนไม่อยู่! จะเห็นได้ว่า ซีเหลียงอ๋องหลีเฟิงอวิ๋น น่ากลัวขนาดไหน! ซูเฟิ่งหลิงหันไปมองฮ่องเต้หวู่ พบว่าฮ่องเต้ผู้นี้ก็หน้าซีดเซียวด้วยความกลัว เหมือนกับหลี่หลงหลินไม่มีผิด! “ฮ่องเต้หวู่ก็ไร้ค่าเหมือนกัน ทำไมถึงมีลูกประหลาดอย่างหลีเฟิงอวิ๋นได้!” “เขาเป็นลูกแท้ๆ หรือเปล่าเนี่ย!” ซูเฟิ่งหลิงอดไม่ได้ที่จะคิดในใจ “ฝ่าบาท... ฝ่าบาท...” เว่ยซวินคลานเข้ามาหาฮ่องเต้หวู่ แล้วร้องไห้ฟูมฟาย: “พระองค์ไม่เป็นไรนะ! ไอ้กบฏนั่น ไม่ได้ทำอะไรพระองค์ใช่หรือไม่?” ฮ่องเต้หวู่ถอนหายใจ: “โชคดีที่มีเจ้าเก้าและซูเฟิ่งหลิง เราปลอดภัย” เว่ยซวินคุกเข