LOGINShare
บทที่ 310
Related chapters
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 311
ขณะเดียวกันหลี่หลงหลินไม่รู้ องค์ชายสามหลี่เฟิงอวิ๋นและองค์ชายสี่หลี่จือกำลังมองตนเองสายตาเยียบเย็นอยู่บนห้องใต้หลังคาหลี่เฟิงอวิ๋นยกมุมปาก สีหน้าหมิ่นแคลน “เจ้าสี่ ก็คือเจ้าเก้าตัวไร้ประโยชน์คนนั้น ทำให้เจ้ากลายเป็นเช่นนี้รึ? เจ้าไม่ได้เรื่องเกินไปแล้วกระมัง!”หลี่จือใบหน้าแดงเรื่อ เอ่ยปากโต้แย้ง “พี่สาม วันนี้ท่านบุกยึดวัง นี่ก็ต้องถูกเจ้าเก้าทำลายแผนมิใช่หรือ?”หลี่เฟิงอวิ๋นหัวเราะเสียงเย็น เอ่ยเยาะหยัน “เพียงเขาก็คิดขวางข้ากระนั้นรึ? หากข้ามิได้อยู่ในซีเหลียงมานานหลายปี เรียนรู้ที่จะอดทน! วันนี้ ข้าฆ่าทุกคนในพระที่นั่งหย่างซิน ก็ไม่มีใครขัดขวางข้าได้!”หลี่จือสั่นสะท้านภายในใจ สีหน้าไม่สบอารมณ์มากพูดตามสัตย์จริง เขาเองก็ไม่ชอบผูกไมตรีกับหลี่เฟิงอวิ๋นพี่สามคนนี้ แท้จริงแล้วโหดเหี้ยมมากเกินไป ลงมืออย่างอำมหิต แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยไว้หน้า!ทว่าเรื่องมาถึงขั้นนี้ หลี่จือไม่มีตัวเลือกอื่น ทำได้เพียงร่วมมือกับพี่สาม ถึงจะสามารถต่อสู้กับเจ้าเก้าได้!หลังผ่านไปพักหนึ่งข่าวถูกส่งออกจากวังฮ่องเต้หวู่มิได้พิโรธ ตรงข้ามกันปิดพระที่นั่งหย่างซิน ปกป้องศักดิ์ศรีของหลี่เฟิงอวิ๋น
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 312
หลี่หลงหลินควบม้าไม่หยุด เดินทางกลับจวนสกุลซูภายในลานป่าไผ่สดชื่นงดงาม กงซูหว่านงดงามเยือกเย็นปานบัวหิมะ กำลังนั่งบนเก้าอี้หิน รออยู่เงียบๆ“พี่สะใภ้รอง!”หลี่หลงหลินมาถึงก็ทำลายความเงียบสงบภายในลานแล้ว “แว่นสายตายาวทำเสร็จแล้วหรือไม่?”“นี่...”กงซูหว่านชี้ไปที่กล่องผ้าไหมบนโต๊ะหิน “อยู่ในนี้”หลี่หลงหลินรีบเปิดกล่องออก หยิบแว่นสายตายาวออกมาอย่างระมัดระวังขาแว่นทำจากต้นหนานมู่เนื้อทอง หนักไปบ้าง เนื้อสัมผัสกลับยอดเยี่ยมเลนส์ขัดจากผลึก ทั้งใสทั้งโปร่งแสงหลี่หลงหลินลองสวมแว่นสายตายาว ทันใดนั้นอาการเวียนศีรษะที่คุ้นเคยก็โจมตีเข้ามาใช่แล้ว!ก็คือความรู้สึกนี้ ถูกต้องแล้ว!แม้ไม่รู้ว่าค่าสายตาแว่นสายตายาวของไทเฮามากน้อยเพียงใด แต่สวมแว่นสายตายาวแล้ว ย่อมเห็นชัดกว่าไม่ได้สวมหลี่หลงหลินเอ่ยปากชื่นชมอย่างไม่ประหยัดถ้อยคำ “พี่สะใภ้รอง ฝีมือของท่านนี้! ยอดเยี่ยมจริงๆ!”กงซูหว่านใช้สายตาดุจน้ำในฤดูใบไม้ร่วงมองหลี่หลงหลินแวบหนึ่ง “ฝีมือดีเยี่ยงไร ก็ไม่ดีเท่าความคิดของท่าน! หากมิใช่ท่าน ชาตินี้ข้าก็นึกถึงของอย่างแว่นสายตายาวเช่นนี้ไม่ออก!”หลี่หลงหลินยิ้มกว้าง “หากพี่สะใภ้รองช
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 313
พี่สะใภ้รองฉลาดเกินไปแล้วไม่คล้ายเด็กโง่ซูเฟิ่งหลิง อยากหลอกเยี่ยงไรก็หลอกเยี่ยงนั้นได้เลย!ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่เจ้าคิดเจ้าแค้น หันหน้าก็ลืมแล้วข้าเพียงแปลกใจ ยามท่านไม่สวมเสื้อผ้าสีดำจะเป็นเช่นไรจำเป็นต้องระแวดระวังเพียงนี้เชียวหรือ?กระนั้น...เสื้อผ้าของหลิ่วหรูเยียน ส่วนใหญ่ล้วนนำมาจากสำนักการสังคีตสำหรับสตรีในห้องหอ แน่นอนว่าเปิดเผยไปบ้างจริงๆทว่าเสื้อผ้าเช่นนี้ถึงจะขับเน้นเรือนร่าง ถึงจะมีเสน่ห์!หลี่หลงหลินรอแทบไม่ไหว ยามกงซูหว่านปรากฏตัว จะเปล่งประกายเฉิดฉายมากเพียงใด!หลี่หลงหลินมาถึงห้องใต้หลังคาที่หลิ่วหรูเยียนพี่สะใภ้สี่พำนักอยู่โดยไม่รู้ตัวเสียงร้องไห้ดังออกจากภายใน“ร้องอีกแล้ว?”หลี่หลงหลินได้ยินเสียงร้องไห้ของหลิ่วหรูเยียน ทั้งตัวคนก็พูดไม่ออกแล้วแม้พูดว่าสตรีสร้างจากน้ำ แต่ท่านก็ไม่สามารถร้องไห้ทุกวันได้หรอกกระมัง?ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อหลายวันก่อนข้าเพิ่งจัดงานเลี้ยงบทกวีให้ท่านมิใช่หรือมิใช่ท่านดีใจมากกระนั้นรึ?เหตุใดร้องห่มร้องไห้อีกเล่า?กระนั้นหลิ่วหรูเยียนเป็นคนจิตใจดี หญิงเช่นนี้อารมณ์ละเอียดอ่อน เป็นไปได้มากว่าจะเป็นโรคซึมเศร้าโดยเฉพา
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 314
หลี่หลงหลินกลัวผู้หญิงร้องไห้ที่สุดไม่เพียงเสือโคร่งอย่างซูเฟิ่งหลิง ยังมีหลิ่วหรูเยียนหญิงงดงามเจ้าน้ำตาคนนี้“พี่สะใภ้สี่!”“ท่านอย่าร้องอีกเลย!”“ไม่แน่ว่าฮูหยินผู้เฒ่าอาจเลอะเลือน ลืมไปแล้ว!”“ข้าเชิญท่านไปด้วยกัน นี่ยังใช้ไม่ได้อีกหรือ?”หลี่หลงหลินรับมือไม่ทัน รีบพูด“ได้เลย!”หลิ่วหรูเยียนปาดน้ำตาคลี่ยิ้มออกมา เหยียดตัวตรงในทันใด? ? ?หลี่หลงหลินงงงันเหตุใดเปลี่ยนสีหน้าเร็วยิ่งกว่าพลิกหน้าตำราอีกเล่า?สัญชาตญาณบอกเขา!ตกหลุมพรางแล้ว!เจ้าถูกหลิ่วหรูเยียนหลอกแล้ว!ความสัมพันธ์แม่สามีลูกสะใภ้อะไร คะนึงหาท่านพี่สี่อะไรล้วนหลอกลวงทั้งสิ้น!นางเองก็มิได้เป็นโรคซึมเศร้านางเพียงอยากเข้าวัง ร่วมงานเลี้ยงวันคล้ายวันพระราชสมภพของไทเฮาเท่านั้น...“หญิงงาม ช่างน่ากลัว!”หลี่หลงหลินสั่นสะท้านภายในใจเพราะเหตุนี้มีคนพูดว่าหลิ่วหูเยียนก็คือจิ้งจอกเจ้าเล่ห์นางเป็นปรมาจารย์ด้านล้อเล่นกับใจคนโดยแท้!“พี่สะใภ้สี่...”หลี่หลงหลินหยิบปิ่นทองประดับมุกแดนใต้ออกมา ส่งให้หลิ่วหรูเยียน “ขอบคุณพี่สะใภ้สี่มากที่ช่วยเหลือ สอนแม่ม่ายทอผ้า ของขวัญเล็กๆ ไม่สามารถตอบแทนได้!”ดวงตา
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 315
กุบกับกุบกับ...เสียงกีบเท้าม้าดังขึ้นซูเฟิ่งหลิงมีสีหน้าอ่อนล้า พลิกตัวลงจากอาชาสีชาด ปากบ่นงึมงำ “ข้าเหนื่อยแทบตายแล้ว!”หลี่หลงหลินขยับขึ้นไปเอ่ยถาม “จัดแจงส่งทหารพ่ายศึกเข้าวังเรียบร้อยแล้วหรือ?”ซูเฟิ่งหลิงพยักหน้า “ใช่แล้ว! แต่ก็เพียงทหารพ่ายศึก ทหารใหม่ที่เหลือเข็นไม่ขึ้น ทำอันใดไม่ได้ ยังอยู่ที่ภูเขาทิศประจิม!”ดวงตาหลี่หลงหลินทอประกายระยับ เอ่ยปากชื่นชม “นี่เจ้าฉลาดขึ้นมาตั้งแต่ยามใด? ประโยชน์ของทหารพ่ายศึกก็คือข่มขวัญองค์ชายสาม! ยอมขาดดีกว่าไร้คุณภาพ แต่ละคนล้วนฉลาดหลักแหลม พี่สามถึงจะกริ่งเกรง!”ซูเฟิ่งหลิงโบกมือ เตรียมกลับเข้าห้อง “เลิกพูดไร้สาระ! ข้าจะกลับไปนอน! ไม่กินข้าวเย็นแล้ว! หากท่านปลุกข้า ข้าจะเอาชีวิตท่าน!”เช้าวันนี้ นางยังนอนไม่เต็มอิ่มก็ถูกฉุดขึ้นจากเตียง เข้าวังไปคุ้มภัยแล้วจากนั้นนางก็ไปคัดเลือกทหารที่ภูเขาทิศประจิม กลับเข้าวังอีกครั้ง ส่งมอบตัวให้กับแม่ทัพกองทหารองครักษ์เหนื่อยแทบตายแล้ว!บัดนี้ ซูเฟิ่งหลิงไม่อยากกินข้าว ต้องการเพียงนอนหลับ!หลี่หลงหลินห้ามนางไว้ “เจ้านอนไม่ได้ คืนนี้มีงานเลี้ยงวันคล้ายวันพระราชสมภพของไทเฮา เจ้าเป็นพระชายา ต้อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 316
หลี่หลงหลินไม่หันหน้ากลับ หนีจนไปถึงวังว่านโซ่วงานเลี้ยงวันคล้ายวันพระราชสมภพของไทเฮาก็จัดขึ้นที่นี่หน้าประตูประดับโคมไฟหลากสีสัน บรรยากาศครึกครื้นมากเวทีการแสดงถูกจัดตั้งไว้ในพระราชวัง เชิญคณะละครมีชื่อเสียงของเมืองหลวงมา ร้องทำการแสดง ‘เทพสามองค์อำนวยพร’ชนชั้นสูงไม่น้อยมาถึงก่อนล่วงหน้าแล้ว นั่งหน้าเวทีรับชมการแสดงหลี่หลงหลินรอนานมากแล้ว เห็นงานเลี้ยงใกล้เริ่มเต็มที รถม้าของสกุลซูเพิ่งเดินทางมาถึงลั่วอวี้จู๋ กงซูหว่านและหลิ่วหรูเยียนเรียงลำดับกันลงจากรถม้า ไม่หันมองหลี่หลงหลินเลยสักครั้ง ประคองฮูหยินผู้เฒ่าซูเข้าวังว่านโซ่ว เห็นได้ชัดว่ากำลังอึดอัดคับข้องใจซูเฟิ่งหลิงมาหยุดข้างกายหลี่หลงหลิน เอ่ยปากยิ้มเย็น “ท่านตายแน่! พี่สะใภ้โกรธมาก ผลที่ตามมาร้ายแรงมากนัก!”หลี่หลงหลินยิ้มกว้างเรื่องนี้เป็นเขาคิดไม่รอบคอบจริง เกิดความวุ่นวายใหญ่โตสกุลซูเกือบกลายเป็นนรกไปแล้ว โชคดีตนเองหนีออกมาว่องไว!แต่เรื่องพวกพี่สะใภ้โมโห อาจไม่เป็นเช่นนั้นอย่างไรเสียพวกนางก็มิได้ดึงปิ่นทองประดับมุกแดนใต้บนศีรษะลงมา มองออกว่าชมชอบอย่างแท้จริง ก็แค่รู้สึกเก้อกระดากอยู่บ้าง แสร้งขุ่นเคืองไป
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 317
ถูกหลี่หลงหลินกดดันมานานมากเพียงนี้คืนนี้จะต้องคิดบัญชีหลี่หลงหลินทั้งต้นและดอก ให้เขาชดใช้อย่างสาสม!ซูเฟิ่งหลิงโมโหมาก คิ้วเรียวดุจกิ่งหลิวเหยียดตรง “ท่าน...”หลี่หลงหลินจับมือหยกของซูเฟิ่งหลิง ยิ้มเย็นพลางพูด “อย่าโวยวาย! คืนนี้ใครเสียหน้า พวกเรายังรอดูต่อไปเถอะ!”งานเลี้ยงวันคล้ายวันพระราชสมภพของไทเฮาเริ่มขึ้นแล้วหลี่หลงหลินและซูเฟิ่งหลิงจับมือกันเข้าร่วมงานเลี้ยงเหล่าขุนนางชนชั้นสูงมีหน้ามีตาล้วนนั่งรวมกันเปล่งประกายที่สุดก็คือองค์ชายทั้งหกตรงหน้าองค์ชายใหญ่และองค์ชายรอง หนึ่งคนปกครองหนานเจียง หนึ่งคนปกครองตงไห่ ถูกแต่งตั้งไปอยู่ภายนอกตั้งแต่แรกแล้ว อยู่ห่างไกลภูเขาขวางกั้น ไม่สะดวกเข้าเมืองหลวงทว่า ของขวัญล้วนถูกส่งมาแล้วมีเพียงองค์ชายสามหลี่เฟิงอวิ๋น เขาเป็นซีเหลียงอ๋อง อยู่ไกลหมื่นลี้แต่ยังเดินทางกลับเมืองหลวงเว้นเสียแต่เขาแล้วยังมีองค์ชายสี่ องค์ชายห้า องค์ชายเจ็ด องค์ชายแปดไปจนถึงองค์ชายเก้าหลี่หลงหลินส่วนองค์ชายหกหลี่เซวียน บัดนี้อยู่ภายในคุก ไม่สามารถมาที่นี่ได้“เสด็จแม่!”ฮ่องเต้หวู่ประคองไทเฮาด้วยพระองค์เอง มาหยุดตรงหน้าทุกคน“ถวายพระพรไทเฮา!
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 318
“ฝ่าบาท!”เพราะมองไม่เห็น ไทเฮาจึงตรัสถามฮ่องเต้หวู่ทางด้านข้าง “ตกลงของขวัญที่เจ้าสามส่งมาคือสิ่งใด?”ฮ่องเต้หวู่แย้มพระโอษฐ์ตรัสว่า “ทูลเสด็จแม่ เป็นกวนอิมหยกสูงเท่าตัวคนพ่ะย่ะค่ะ!”หลี่เฟิงอวิ๋นเอ่ยปากยิ้มๆ “มิใช่เพียงกวนอิมหยกธรรมดาเพียงนั้น! ใบหน้าของกวนอิมหยกนี้เป็นข้าหากช่างแกะสลักโดยอิงตามพระบรมสาทิสลักษณ์ของเสด็จย่าทำขึ้น! กวนอิมหยกนี้ก็คือเสด็จย่าท่านพ่ะย่ะค่ะ!”“กวนอิมอำนวยพร!”“หลานขอให้ท่านอายุยืนนาน!”ไทเฮาซาบซึ้งพระทัยเป็นอย่างมาก เดินสั่นๆ มาหยุดตรงหน้ากวนอิมหยกโดยมีฮ่องเต้หวู่คอยประคอง ยื่นมือออกไปลูบแล้วลูบอีก เย็นมือดังคาด หยกเรียบลื่น เป็นหยกหยางจือชั้นดี“เจ้าสาม...”“เจ้ามีน้ำใจแล้ว!”“เจ้าก็เป็นเด็กดีกตัญญูคนหนึ่ง!”“ย่า...ย่าไม่รู้ต้องพูดอะไรถึงจะดี!”ไทเฮาน้ำตาคลอ ไหลลงมาอย่างสุดระงับฮ่องเต้หวู่ทอดพระเนตรหลี่เฟิงอวิ๋นอย่างลุ่มลึกแวบหนึ่ง สายพระเนตรสับสนพูดตามสัตย์จริงฮ่องเต้หวู่เองก็คิดไม่ถึง ของขวัญวันคล้ายวันพระราชสมภพของไทเฮาที่หลี่เฟิงอวิ๋นมอบให้ ถึงขั้นมีค่ามากเพียงนี้!ยังไม่ต้องพูดว่ากวนอิมหยกไม่สามารถประเมินราคาได้ต่อให้เป็นเพียงหยกห
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1034
“แต่...”กงซูหว่านหายใจเข้าลึกๆ เฮือกหนึ่ง ทำใจให้สงบลง “ท่านวางแผนโจมตีสำนักปราชญ์ น่ากลัวว่าไม่ง่ายถึงเพียงนั้น! ประวัติศาสตร์นับพันปี ฮ่องเต้ผลัดเปลี่ยนราชวงศ์ ขั้วอำนาจเปลี่ยนผัน ธงใหญ่บนกำแพงเมืองเปลี่ยนไปอย่างไม่หยุดหย่อน แต่มีเพียงสำนักปราชญ์ไม่เคยล้มลง”“รากฐานของสำนักปราชญ์หยั่งลึกเกินกว่าที่ท่านคิดไว้มากนัก!”“ท่านฆ่าบัณฑิตทรงคุณวุฒินั้นง่าย ก็แค่หนึ่งชีวิตเท่านั้น ขอเพียงยอมรับเสียงก่นด่าก็พอ!”“แต่ หากท่านต้องการตัดรากถอนโคนสำนักปราชญ์ นั่นยากมากเหลือเกิน”สำนักโม่ถูกสำนักปราชญ์ทำลายกงซูหว่านเป็นคนรุ่นหลังของสำนักโม่ โกรธแค้นสำนักปราชญ์ลึกถึงกระดูก ใคร่ครวญอยู่ทุกขณะจิต จะใช้วิธีการใดทำลายสำนักปราชญ์สรุปคือไม่ได้อะไรสำนักปราชญ์แข็งแกร่งเกินไปต่อให้เป็นสำนักโม่ ก็มีโอกาสเพียงน้อยนิดต่อให้หลี่หลงหลินเป็นรัชทายาท ต้องการใช้กำลังเพียงคนเดียวล้มสำนักปราชญ์ ตัดรากถอนโคนให้สิ้นซากนี่จะเป็นไปได้จริงหรือ?หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ “พี่สะใภ้รอง ไม่ว่าเรื่องใดล้วนขึ้นอยู่กับความมุ่งมั่นของคน ไม่ลองดู จะรู้ได้เยี่ยงไร? ยิ่งไปกว่านั้น หนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยในมือข้ายั
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1033
ตกลงข้ายังไม่ตื่น หรือท่านยังไม่ตื่นกันแน่?ซูเฟิ่งหลิงยังอยากถามอีกสองประโยค กลับถูกลั่วอวี้จู๋ห้ามไว้ “น้องหญิงเล็ก ในเมื่อองค์ชายรับปากฝ่าบาทไปแล้ว ต่อให้พูดต่อไป ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอันใดได้! พวกเราต้องร่วมมือร่วมใจกันคิดหาหนทางหาเงิน”“ความสามารถในการหาเงินขององค์ชาย ต่อให้กวนจื่อยังมีชีวิตอยู่ ก็ไม่สามารถเทียบได้”ซูเฟิ่งหลิงชมชอบรำกระบี่แทงทวน ใส่ใจเพียงการฝึกทหารทำสงคราม ไม่รู้ราคาข้าวของลั่วอวี้จู๋กลับต่างออกไป เชี่ยวชาญทำการค้า จัดการกิจการของสกุลซูและภูเขาทิศประจิมทอผ้า ทำน้ำตาลทรายขาว บ่มสุรา หลอมเหล็ก...ยังมีโรงเรียนทหารซีซานกิจการเหล่านี้ ทั้งหมดล้วนมีเงินเข้ามหาศาลดุจต้นไม้เขย่าเงินขอเพียงผ่านไปสักระยะหนึ่ง จัดการดีๆ ทำให้ชื่อเสียงของภูเขาทิศประจิมโด่งดัง หลี่หลงหลินลงแรงเพียงคนเดียว รับภาระค่าใช้จ่ายของราชสำนัก นี่กลับไม่ใช่ความฝันแน่นอน นี่ต้องใช้เวลาลั่วอวี้จู๋มองทางหลี่หลงหลิน พูดอย่างมั่นใจเต็มเปี่ยม “ฝ่าบาทให้เวลามากน้อยเพียงใด? หนึ่งปี? หรือสองปีเพคะ”หลี่หลงหลินเอ่ยปากเสียงเรียบ “ข้าต้องการเจ็ดวัน เสด็จพ่อกลับมอบให้สิบห้าวัน”สตรีทั้งหมดลืมตา
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1032
เพียงเว่ยซวินได้ยินก็ตกตะลึงพรึงเพริดมิน่าเล่าฮ่องเต้หวู่จึงผิดแปลกไป ถึงขั้นรับปากหลี่หลงหลินยกเว้นเรียกเก็บภาษีราษฎรสามปีทำเช่นนี้ ย่อมสามารถปลอบโยนราษฎร ทำให้ราษฎรได้พักและใช้ชีวิตอย่างสงบได้ทว่า เส้นทางการเงินของราชสำนัก ชนิดที่ว่าเบี้ยหวัดของขุนนางล้วนไม่สามารถจ่ายได้ นี่จะดีได้อย่างไร?จนกระทั่งตอนนี้เว่ยซวินถึงเข้าใจหลี่หลงหลินและฮ่องเต้หวู่ทำการแลกเปลี่ยนกันอย่างลับๆ ใช้รากฐานมั่นคงที่สำนักปราชญ์สั่งสมมานานนับพันปีมาชดเชยคลังหลวงที่ว่างเปล่า!เงินของสำนักปราชญ์ไม่น้อยจริงๆทว่าเงินเหล่านี้ พวกเขากลืนเข้าไปนั้นง่าย จะให้คายออกมากลับพูดง่ายแต่ทำยากยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นเวลาสั้นๆ เพียงครึ่งเดือนนี่ยากเกินไปแล้ว!ฮ่องเต้หวู่นวดหว่างคิ้ว “เราย่อมรู้ว่าเรื่องนี้ยากมาก! แต่เชื่อว่าเจ้าเก้าจะต้องมีวิธีแน่! สรุปว่าเจ้าให้องครักษ์เสื้อแพรคอยให้ความร่วมมือเจ้าเก้าเถอะ ไม่ว่าใช้วิธีการเช่นไร ก็ต้องง้างปากบัณฑิตชั่วเหล่านั้น ทำให้พวกเขาคายเงินออกมาให้ได้”เว่ยซวินโค้งคำนับ “กระหม่อมน้อมรับพระบัญชา”.....จวนสกุลซูเพียงหลี่หลงหลินกลับมาก็ถูกซูเฟิ่งหลิง ลั่วอวี้จู๋ หลิ่ว
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1031
เว่ยซวินเห็นทั้งสองคนทะเลาะกันไม่ยอมเลิกรา แยกไม่ออกว่าใครแพ้ใครชนะ จึงพูดออกมาอย่างอดไม่ได้ “เดิมทีกระหม่อมก็ไม่ควรสอดปาก! แต่ทะเลาะกันต่อไปเช่นนี้ก็ไม่ใช่ทางแก้! มิสู้ถอยกันคนละก้าว...”หลี่หลงหลินกลับมีความสุขมาก “เสด็จพ่อ ท่านเสนอเงื่อนไขเถอะ!”ฮ่องเต้หวู่เผยสีหน้าขมปร่า “เรากลับอยากบริหารบ้านเมืองให้ดีขึ้น แต่เอือมระอาในมือไม่มีเงิน!”หลี่หลงหลินครุ่นคิด พูดว่า “เจ็ดวัน! ลูกจะหาทางแก้เอง!”สีหน้าฮ่องเต้หวู่ดีใจมาก ถูฝ่ามือพลางพูดยิ้มๆ “ได้! เจ้าเก้า ไม่จำเป็นต้องใช้เวลาเพียงเจ็ดวัน! ขอเพียงเจ้าหาเงินออกมาได้ก่อนเทศกาลโคมไฟ ในวันขึ้นสิบห้าค่ำเดือนอ้ายก็พอ!”หลี่หลงหลินพยักหน้า พูดว่า “เสด็จพ่อ พวกเราตกลงกันตามนี้แล้ว! ฟ้ามืดแล้ว ท่านรีบพักผ่อนเร็วหน่อยเถอะ! ลูกขอทูลลา!”ฮ่องเต้หวู่เห็นหลี่หลงหลินกล่าวคำลา มุมปากปรากฏรอยยิ้ม “เจ้าเก้า ช่างเป็นเด็กดีโดยแท้!”เว่ยซวินขมวดคิ้ว เอ่ยปากอย่างกังวล “ฝ่าบาท หากยกเว้นภาษี ราชสำนักก็จะถูกตัดเส้นทางทางการเงินนะพ่ะย่ะค่ะ! ภายในระยะเวลาอันสั้นเพียงครึ่งเดือน องค์ชายจะมีวิธีเติมเต็มช่องโหว่มหาศาลนี้หรือ?”ฮ่องเต้หวู่ส่ายหน้า ก้าวเท้าเนิบๆ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1030
คำพูดครึ่งแรกของหลี่หลงหลิน ฮ่องเต้หวู่ฟังแล้วก็เบิกบานใจ สีหน้าท่าทางผ่อนคลาย แม้พระองค์จะทรงมีอายุเกินห้าสิบแล้ว ร่างกายก็ร่วงโรยลงทุกวัน มีโอรสเพียงเก้าคน ไม่สามารถให้กำเนิดคนที่สิบได้ แต่ฮ่องเต้หวู่ก็ยังรู้สึกว่าตนเองยังหนุ่มแน่น! บุรุษจนวันตายก็ยังคงเป็นเด็กหนุ่ม ฮ่องเต้หวู่ก็เช่นกัน! จนถึงบัดนี้ ฮ่องเต้หวู่ยังคงฝันหวานอยู่บ่อยครั้งว่าตนเองนำทัพสามเหล่าทัพ ออกรบด้วยตนเอง โบกมือเพียงครั้งเดียว หมานอี๋ก็มลายหายไป อันที่จริง ฮ่องเต้หวู่ไม่คิดจะสละราชสมบัติเลย ใครเล่าไม่อยากเป็นจักรพรรดิ? โดยเฉพาะอย่างยิ่งจักรพรรดิเช่นฮ่องเต้หวู่ ที่ประทับอยู่บนบัลลังก์มังกรมาหลายสิบปี แต่กลับต้องคอยประนีประนอม ถูกเหล่าขุนนางควบคุม บัดนี้ พระองค์ทรงกุมอำนาจไว้ในมือ ได้ลิ้มรสชาติของอำนาจแล้ว สละราชสมบัติ? ฮ่องเต้หวู่ไม่ยอม! จนกระทั่งฮ่องเต้หวู่ได้ยินสองคำสุดท้าย ก็ขมวดคิ้ว และถามด้วยความประหลาดใจ “นอนพัก หมายความว่าอย่างไร?” หลี่หลงหลินตกใจจนเหงื่อแตก โชคดีที่ฮ่องเต้หวู่เป็นคนโบราณ ไม่เข้าใจความหมายของคำว่านอนพัก มิฉะนั้น พระองค์คงจะจับเขาถลกหนังทั้งเป็นแน่ จักรพ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1029
เดิมทีห้องขังหนึ่งห้อง หากมีคนอยู่สามถึงห้าคน ก็ถือว่าแออัดมากแล้ว แต่ตอนนี้กลับยัดคนเข้าไปสามสี่สิบคน แออัดราวกับปลากระป๋อง ไม่มีแม้แต่ที่ให้วางเท้า หอบูชาฟ้าเทียนถานที่เดิมทีอึกทึกครึกโครม บัดนี้กลับเงียบสงัดในพริบตา ผู้คนที่เหลืออยู่ ต่างหวาดผวา ไม่มีใครคาดคิด ความวุ่นวายครั้งใหญ่ จะยุติลงด้วยวิธีนี้ สิ่งที่น่าประทับใจที่สุดคือ มาตรการอันเฉียบขาดขององค์รัชทายาทหลี่หลงหลิน! พระองค์ช่างกล้าหาญยิ่งนัก! บัณฑิตทรงคุณวุฒิทั้งสิบสองคนแห่งต้าเซี่ย นอกจากซ่งชิงหลวนที่เสียชีวิตไปแล้ว บัณฑิตทรงคุณวุฒิอีกสิบเอ็ดคนที่เหลือ รวมถึงเสิ่นชิงโจว ต่างก็ถูกจับขังคุก! คราวนี้ หากหลี่หลงหลินมีใจเมตตา ไม่สามารถถอนรากถอนโคนสำนักปราชญ์ได้ พระองค์จะถูกบัณฑิตทั่วแผ่นดินด่าทอว่าอย่างไร? “ไป! รีบกลับบ้าน!” “ต่อไปนี้ห้ามมุงดูเรื่องสนุก!” “ต่อให้ฟ้าถล่ม ก็ห้ามมุงดูเรื่องสนุก!” “มุงดูเรื่องสนุก จะทำให้ถึงแก่ชีวิตได้!” เหล่าราษฎรมีสีหน้าหวาดกลัว พากันแยกย้ายออกจากหอบูชาฟ้าเทียนถาน มีเด็กหนุ่มที่ไม่ยอมไป ก็ถูกบิดามารดาบิดหู ลากตัวกลับไป ตั้งแต่นี้ไป เกรงว่าราษฎรเมืองหลวงส่วนให
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1028
เหล่าขุนนางต่างสะใจกับความทุกข์ของผู้อื่น เยาะเย้ยราษฎร “สมองพวกเจ้า ถูกลาเตะมาหรือ!” “คำพูดขององค์รัชทายาท พวกเจ้าก็ยังเชื่อ?” “เขาขึ้นชื่อเรื่องความเจ้าเล่ห์ แม้แต่พวกเรายังสู้ไม่ได้ นับประสาอะไรกับพวกเจ้า?” “ฮ่า ๆ สมน้ำหน้า!” ฉินฮั่นหยางรีบลุกขึ้นจากพื้น ใบหน้ายังคงบวมเป่ง ท่าทางสะใจยิ่งทำให้ดูน่าเกลียด “ฮึ่ม ๆ ๆ และแล้วพวกเจ้าก็มีวันนี้? กฎแห่งกรรมตามสนอง!” เมื่อครู่เขาแกล้งหมดสติ หากไม่ยอมอดทนแสร้งทำเป็นตาย เขาอาจจะถูกเจิ้งถูฮู่ตีตายไปแล้ว! ปัง! ฉินฮั่นหยางได้ทีรีบเดินเข้าไป เตะเจิ้งถูฮู่ เจิ้งถูฮู่เจ็บปวด ร้องออกมาเบา ๆ ดวงตาคมกริบดุจมีด จ้องมองไปยังฉินฮั่นหยาง ในใจของเขารู้สึกไม่ยินยอม อันที่จริง เมื่อครู่เขาออมมือ ใช้เพียงสามส่วนของแรง หากเจิ้งถูฮู่ใช้กำลังเท่าที่ใช้ฆ่าหมูในแต่ละวัน ตบหน้าฉินฮั่นหยางเพียงครั้งเดียว คงแปลกมากถ้าหัวเขาไม่หลุด! “น่าเสียดาย...” เจิ้งถูฮู่ถอนหายใจ “รู้เช่นนี้ ก็ไม่น่าออมมือ ยอมเสี่ยงชีวิต กำจัดคนชั่วคนนี้เสียก็ดี! ตอนนี้ก็สายไปเสียแล้ว” ในโลกนี้ ไม่มียาที่กินแล้วจะย้อนเวลากลับไปได้ นอกจากความเสียใจแล้ว เจิ้งถูฮู่กล
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1027
ในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้ สำนักปราชญ์สะสมทรัพย์สินไว้อย่างมหาศาล กระทำการชั่วร้ายมากมาย ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น ลำพังแค่ค่าเล่าเรียนของสำนักศึกษาที่ขึ้นราคาอย่างต่อเนื่อง จนถึงขั้นที่น่าตกตะลึง ชาวบ้านทั่วไป ไม่มีปัญญาส่งลูกหลานเข้าเรียน! บุตรชายของเจิ้งถูฮู่เฉลียวฉลาด มีพรสวรรค์ในการเรียน แต่เพราะไม่มีเงินจ่ายค่าเล่าเรียน จึงไม่ได้เข้าเรียน ต้องมาช่วยเจิ้งถูฮู่ฆ่าหมู เป็นการเสียพรสวรรค์ไปอย่างน่าเสียดาย เพียงพริบตา ฉินฮั่นหยางก็ถูกตีจนหมดสติ ศีรษะบวมเป่งราวกับหัวหมู บนใบหน้าสามารถขูดน้ำมันออกมาได้ถึงสองเหลียง เหล่าบัณฑิตทรงคุณวุฒิคนอื่น ๆ ก็ไม่ได้มีสภาพดีไปกว่ากัน บางคนฉวยโอกาสตอนชุลมุนถอดชุดบัณฑิตออก บางคนหลบซ่อนอยู่ในฝูงชน บางคนหมอบอยู่บนพงหญ้า เหล่าราษฎรมีสายตาที่เฉียบคม สามารถค้นหาบัณฑิตทรงคุณวุฒิทั้งสิบคนออกมาได้ทั้งหมด เพียะ...เพียะ...เพียะ... เสียงตบหน้าดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง เสียงร้องโหยหวนและเสียงร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดดังไม่ขาดสาย บัณฑิตทรงคุณวุฒิทั้งสิบคนถูกตบจนหมดสติ ยังมีบัณฑิตอีกนับพันคน กุมท้อง กลิ้งไปมาอยู่บนพื้น ร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด ห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1026
“หนี?” ฉินฮั่นหยางนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้น ขมวดคิ้วมุ่น เมื่อครู่เขายังโอ้อวดว่า หากฮ่องเต้หวู่ไม่ลงโทษองค์รัชทายาทหลี่หลงหลิน เขาก็จะไม่ลุกขึ้นจากที่นี่ ตอนนี้กลับจะต้องหนี? เช่นนี้แล้วเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน? ต่อไปจะใช้ชีวิตอย่างไร? “ท่านบัณฑิตทั้งหลาย!” “ก็แค่ราษฎรธรรมดา!” “จะมีอะไรน่ากลัว?” “พวกท่านกลัว แต่ข้าไม่กลัว!” ฉินฮั่นหยางลูบเครา ทำท่าทางราวกับเป็นผู้สูงส่ง อ๊าก! ร่างหนึ่งร้องโหยหวน ลอยมากระแทกพื้นตรงหน้าฉินฮั่นหยาง กลิ้งอยู่ครู่หนึ่งจึงหยุดนิ่ง ฉินฮั่นหยางหดรูม่านตาจนเท่ารูเข็ม เพ่งมองอยู่ครู่ใหญ่จึงจำได้ว่า คนผู้นี้คือศิษย์ของตน! แต่ถูกตีจนใบหน้าเต็มไปด้วยเลือด ไม่ต้องพูดถึงตนเองที่เป็นอาจารย์ ต่อให้เป็นแม่แท้ ๆ มาเห็นก็คงจำไม่ได้ “โหดร้าย!” ฉินฮั่นหยางรู้สึกหวาดหวั่น ความกล้าที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดก็มลายหายไป! “ใช่แล้ว!” “ราษฎรที่หยาบคายเหล่านี้ ลงมือโดยไม่ยั้งมือ!” “พวกเราเหล่าบัณฑิต จดจ่ออยู่กับการอ่านตำรา ไม่เคยจับอาวุธ จะไปสู้พวกอันธพาลเหล่านี้ได้อย่างไร?” “บัณฑิตฉิน วีรบุรุษย่อมไม่ยอมเสียเปรียบในสถานการณ์ที่เสียเปรียบ! ห
