Share

บทที่ 312

หลี่หลงหลินควบม้าไม่หยุด เดินทางกลับจวนสกุลซู

ภายในลานป่าไผ่สดชื่นงดงาม กงซูหว่านงดงามเยือกเย็นปานบัวหิมะ กำลังนั่งบนเก้าอี้หิน รออยู่เงียบๆ

“พี่สะใภ้รอง!”

หลี่หลงหลินมาถึงก็ทำลายความเงียบสงบภายในลานแล้ว “แว่นสายตายาวทำเสร็จแล้วหรือไม่?”

“นี่...”

กงซูหว่านชี้ไปที่กล่องผ้าไหมบนโต๊ะหิน “อยู่ในนี้”

หลี่หลงหลินรีบเปิดกล่องออก หยิบแว่นสายตายาวออกมาอย่างระมัดระวัง

ขาแว่นทำจากต้นหนานมู่เนื้อทอง หนักไปบ้าง เนื้อสัมผัสกลับยอดเยี่ยม

เลนส์ขัดจากผลึก ทั้งใสทั้งโปร่งแสง

หลี่หลงหลินลองสวมแว่นสายตายาว ทันใดนั้นอาการเวียนศีรษะที่คุ้นเคยก็โจมตีเข้ามา

ใช่แล้ว!

ก็คือความรู้สึกนี้ ถูกต้องแล้ว!

แม้ไม่รู้ว่าค่าสายตาแว่นสายตายาวของไทเฮามากน้อยเพียงใด แต่สวมแว่นสายตายาวแล้ว ย่อมเห็นชัดกว่าไม่ได้สวม

หลี่หลงหลินเอ่ยปากชื่นชมอย่างไม่ประหยัดถ้อยคำ “พี่สะใภ้รอง ฝีมือของท่านนี้! ยอดเยี่ยมจริงๆ!”

กงซูหว่านใช้สายตาดุจน้ำในฤดูใบไม้ร่วงมองหลี่หลงหลินแวบหนึ่ง “ฝีมือดีเยี่ยงไร ก็ไม่ดีเท่าความคิดของท่าน! หากมิใช่ท่าน ชาตินี้ข้าก็นึกถึงของอย่างแว่นสายตายาวเช่นนี้ไม่ออก!”

หลี่หลงหลินยิ้มกว้าง “หากพี่สะใภ้รองช
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status