All Chapters of องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Chapter 1101 - Chapter 1110

ไม่มีใครมาต้อนรับนางราวกับว่านางไม่เคยมีตัวตนอยู่มีเพียงลู่ฮองเฮาที่ทรงห่วงใยตน แต่ตอนนี้นางถูกฮ่องเต้หวู่เนรเทศไปยังตำหนักเย็นถูกจำกัดอิสรภาพของนางและจะไม่มาต้อนรับตนเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ องค์หญิงใหญ่ก็สูดหายใจเข้าลึกๆ และระงับความโกรธในใจทั้งหมดนี้เป็นเพราะคนชั่วที่ยุยงฮ่องเต้หวู่!“องค์ชายเก้า...”องค์หญิงใหญ่พึมพำในปาก ดวงตาของนางฉายแววฆ่าฟันหลังจากเดินทางมาหลายปีนางมิใช่เด็กสาวที่ไร้เดียงสาเช่นในอดีตอีกต่อไปแล้วการกลับมาครั้งนี้ของนาง ไม่ใช่แค่เพื่อพิสูจน์ตัวเองแต่เพื่อทวงทุกอย่างของนางกลับคืนมาเพื่อให้ขุนนางทั้งราชสำนักยอมสยบต่อนาง!องค์หญิงใหญ่เหลือบมองร่างหลายร่างวูบผ่านข้างรถม้าและหายเข้าไปในกำแพงวังหลวงแม้ว่าพระราชวังต้องห้ามจะเป็นสถานที่ที่มีการป้องกันแน่นหนาที่สุดในต้าเซี่ยแต่สำหรับหน่วยกล้าตายใต้บัญชาของตนแล้ว เรื่องนี้ไม่มีค่าให้กล่าวถึงเลยท้ายที่สุด พวกเขาล้วนเป็นผู้เชี่ยวชาญที่ได้รับการคัดเลือกและฝึกฝนอย่างดีจากแคว้นโวกั๋วคอยคุ้มครองนางโดยเฉพาะหากนางได้รับเวลาและเงินทุนเพียงพอการฝึกฝนทหารฝีมือดีแปดร้อยนาย จะต้องสามารถโค่นล้มการปกครอ

นี่คือสงครามที่ไร้ควันปืนหลังจากการทดสอบหลายรอบ องค์หญิงใหญ่ก็รู้ถึงความสามารถของหลี่หลงหลินแล้วเป็นไปตามที่นางคาดไว้ก่อนหน้านี้จริงๆลึกล้ำเกินหยั่งถึงเขาไม่เหมือนกับหลี่เทียนฉี่ ผู้ไร้ประโยชน์ที่ทำอะไรไม่สำเร็จ! บรรยากาศเปลี่ยนไปสายตาขององค์หญิงใหญ่จับจ้องไปที่ซูเฟิ่งหลิง บีบรอยยิ้มปลอมๆ ออกมา “ช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมกันจริงๆ”“ได้ยินชื่อเสียงของพระชายาองค์รัชทายาทมานานแล้ว ว่าเป็นผู้มีชาติตระกูลดี มีฝีมือด้านศิลปะการต่อสู้ กล้าหาญ และเชี่ยวชาญในการต่อสู้”“ได้ยินมาว่าองค์รัชทายาททรงโปรดปรานเรื่องตะวันพันมังกร นึกว่าจะเป็นคนแข็งแกร่ง”“ไม่คิดเลยว่าจะงดงามเช่นนี้”คำพูดไม่กี่คำขององค์หญิงใหญ่ ทำให้บรรยากาศในตำหนักฉือหนิงเปลี่ยนไปในทันทีซูเฟิ่งหลิงไม่สามารถต้านทานได้เลยท้ายที่สุด ทั้งสองคนไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกันแม้แต่หลี่หลงหลินที่อยู่ข้างๆ ก็ไม่คิดว่าองค์หญิงใหญ่จะยิ้มเยาะเย้ยถากถางและตรงไปตรงมาเช่นนี้เมื่อเห็นสีหน้าของหลี่หลงหลินและซูเฟิ่งหลิง หลี่เทียนฉี่ก็รู้สึกสะใจ!บรรยายไม่ถูกเลยว่าชื่นใจแค่ไหน!รู้หรือไม่ว่า ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยได้เปรียบหลี่หลงหลินเลย

คนที่ยืนอยู่หน้าหลี่หลงหลินคือหลี่เทียนฉี่ลูกชายคนโต และองค์หญิงใหญ่แม้ว่าหลี่หลงหลินจะดำรงตำแหน่งรัชทายาทในขณะนี้ แต่ก็ยังต้องแยกแยะระหว่างลูกที่เกิดจากชายาเอกและอนุ และต้องมีลำดับอาวุโสจึงต้องยืนอยู่ด้านหลังแต่หลี่หลงหลินไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้เพราะสิ่งที่ควรจะเป็นของเขาก็จะเป็นของเขาในที่สุดองค์หญิงใหญ่เหลือบมองหลี่หลงหลินแวบหนึ่ง พลางเผยสีหน้าราวกับกำลังดูละครสนุกๆ“อีกเดี๋ยวข้าจะรอดูว่าเจ้าจะรับมืออย่างไร!”องค์หญิงใหญ่เดินไปหาฮองไทเฮาก่อน เปลี่ยนจากท่าทีหยิ่งยโสเมื่อครู่ เป็นความเคารพ “ขอถวายพระพรฮองไทเฮา ให้ทรงมีพระชนมายุยืนยาวดั่งสายน้ำทะเลตะวันออกไหลริน และมั่นคงดั่งต้นสนเฒ่าแห่งขุนเขาทิศใต้ นี่เป็นของกำนัลเล็กๆ น้อยๆ ที่หม่อมฉันขอถวายแด่ฮองไทเฮาเพคะ!”กล่าวจบ นางกำนัลที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็เปิดผ้าแพรสีแดงบนถาดไม้หวงฮวาลี่ออกเผยให้เห็นกล่องอัญมณีที่สวยงามอย่างยิ่งสายตาของทุกคนในที่นั้นถูกดึงดูดไปทั้งกล่องอัญมณีมีลักษณะคล้ายผีเสื้อทั่วทั้งตัว ด้านหน้าถูกแกะสลักประดับด้วยมุก ลวดลายพื้นหลังเผยให้เห็นเกล็ดปีกผีเสื้ออย่างประณีตงดงามฮองไทเฮาสวมแว่นตาที่หลี่หลงหลินทำ

ฮ่องเต้ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาไม่ได้รู้สึกว่าถ้อยคำของหลี่หลงหลินเมื่อครู่มีสิ่งใดไม่เหมาะสมผู้ใดบังอาจหยามเกียรติต้าเซี่ยของข้าต่อให้ไกลเพียงใดก็ต้องถูกกำจัด!ฮ่องเต้หวู่ตรัสด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบว่า “เหตุใดจะไม่ได้?”ขุนนางอาวุโสที่เป็นผู้นำคณะเงยหน้าขึ้นอย่างหวาดหวั่น กล่าวว่า “ฝ่าบาท บริเวณชายฝั่งกำลังเผชิญกับพายุไต้ฝุ่น หากทรงตัดสินพระทัยทำศึกโดยประมาท เกรงว่าอาจต้องสูญเสียมากกว่าผลที่ได้รับพ่ะย่ะค่ะ!”“ยิ่งไปกว่านั้น ช่องแคบตงอิ๋งมีสายลมศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองแคว้น การเดินเรือผ่านไปนั้นยากลำบากมาก การยกพลขึ้นฝั่งจึงไม่ใช่เรื่องง่ายเลยพ่ะย่ะค่ะ!”ฮ่องเต้พลันสงบสติอารมณ์ลงทันที ทรงใคร่ครวญถึงถ้อยคำของเหล่าขุนนางแม้คำพูดเหล่านั้นจะฟังไม่รื่นหูนัก แต่ก็เป็นความจริงทั้งสิ้นหากตนปล่อยให้โทสะครอบงำและเร่งรีบส่งกองทัพออกไปโดยไม่ไตร่ตรองให้ถี่ถ้วนไม่เพียงแต่จะไม่สามารถสงบศึกชายฝั่งได้ แต่อาจยิ่งซ้ำเติมสถานการณ์ให้เลวร้ายลง เปิดโอกาสให้ศัตรูฉวยโอกาสโจมตี!ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า แล้วตรัสเสียงเย็นชาว่า “เอาเถอะ แคว้นเล็กกระจ้อยร่อย แผ่นดินกันดารไร้ค่าเช่นนั้น ข้าไม่เคยใส่ใจอยู่แล้ว ตอ

ทุกคนในที่นั้นที่เคยมีความขัดแย้งกับหลี่หลงหลิน ต่างตั้งตารอดูละครอย่างสนอกสนใจฮองไทเฮาทรงขมวดคิ้วเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าไม่ทรงพอพระทัยหลี่หลงหลินกล่าวต่อ “ไทเฮา แม้ว่าเฟิ่งหลิงจะมือเท้าหยาบกระด้างไปบ้าง แต่จิตใจของนางละเอียดอ่อนมาก พวกเรามีของขวัญอีกชิ้นหนึ่งที่จะถวายแด่ไทเฮาพ่ะย่ะค่ะ”ซูเฟิ่งหลิงเบิกตากว้าง มองหลี่หลงหลินด้วยความตกตะลึงเวลานี้แล้ว หลี่หลงหลินยังจะมาเล่นอะไรอีก?การทำลายของขวัญเมื่อครู่ ถือว่าเป็นความผิดพลาด แต่ตอนนี้เป็นความผิดฐานหลอกลวงเบื้องสูงหากฮ่องเต้หวู่คิดจะเอาเรื่องขึ้นมา นั่นคงเป็นปัญหาใหญ่แน่!ฮ่องเต้หวู่เอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เจ้าเก้า เจ้ายังมีของขวัญอะไรจะมอบให้ไทเฮา ก็เลิกอ้อมค้อมเสียทีเถิด!”ขณะที่ทุกคนคิดว่าหลี่หลงหลินคงถึงคราวจบสิ้นแล้วเขากลับยิ้มร่าก่อนกล่าวอย่างรื่นเริง “พวกเราสองคนตั้งใจจะถวายบทกวีแด่ไทเฮา ขอให้ทรงพระชนมายุยืนยาวดุจฟ้าสวรรค์ อายุมั่นขวัญยืนดุจสนและกระเรียน!”เมื่อพูดเช่นนี้ ทุกคนในที่นั้นก็ตกตะลึงพวกเขาลืมไปแล้วว่าหลี่หลงหลินคือจอมกวีแห่งต้าเซี่ย!แม้ว่าเขาจะไม่ได้แต่งผลงานชิ้นเอกที่โด่งดังไปทั่วใต้หล้ามานานแ