บทที่ 1107

ฮ่องเต้ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาไม่ได้รู้สึกว่าถ้อยคำของหลี่หลงหลินเมื่อครู่มีสิ่งใดไม่เหมาะสม

ผู้ใดบังอาจหยามเกียรติต้าเซี่ยของข้า

ต่อให้ไกลเพียงใดก็ต้องถูกกำจัด!

ฮ่องเต้หวู่ตรัสด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบว่า “เหตุใดจะไม่ได้?”

ขุนนางอาวุโสที่เป็นผู้นำคณะเงยหน้าขึ้นอย่างหวาดหวั่น กล่าวว่า “ฝ่าบาท บริเวณชายฝั่งกำลังเผชิญกับพายุไต้ฝุ่น หากทรงตัดสินพระทัยทำศึกโดยประมาท เกรงว่าอาจต้องสูญเสียมากกว่าผลที่ได้รับพ่ะย่ะค่ะ!”

“ยิ่งไปกว่านั้น ช่องแคบตงอิ๋งมีสายลมศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองแคว้น การเดินเรือผ่านไปนั้นยากลำบากมาก การยกพลขึ้นฝั่งจึงไม่ใช่เรื่องง่ายเลยพ่ะย่ะค่ะ!”

ฮ่องเต้พลันสงบสติอารมณ์ลงทันที ทรงใคร่ครวญถึงถ้อยคำของเหล่าขุนนาง

แม้คำพูดเหล่านั้นจะฟังไม่รื่นหูนัก แต่ก็เป็นความจริงทั้งสิ้น

หากตนปล่อยให้โทสะครอบงำและเร่งรีบส่งกองทัพออกไปโดยไม่ไตร่ตรองให้ถี่ถ้วน

ไม่เพียงแต่จะไม่สามารถสงบศึกชายฝั่งได้ แต่อาจยิ่งซ้ำเติมสถานการณ์ให้เลวร้ายลง

เปิดโอกาสให้ศัตรูฉวยโอกาสโจมตี!

ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า แล้วตรัสเสียงเย็นชาว่า “เอาเถอะ แคว้นเล็กกระจ้อยร่อย แผ่นดินกันดารไร้ค่าเช่นนั้น ข้าไม่เคยใส่ใจอยู่แล้ว ตอ