เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1106
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1107
ฮ่องเต้ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาไม่ได้รู้สึกว่าถ้อยคำของหลี่หลงหลินเมื่อครู่มีสิ่งใดไม่เหมาะสมผู้ใดบังอาจหยามเกียรติต้าเซี่ยของข้าต่อให้ไกลเพียงใดก็ต้องถูกกำจัด!ฮ่องเต้หวู่ตรัสด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบว่า “เหตุใดจะไม่ได้?”ขุนนางอาวุโสที่เป็นผู้นำคณะเงยหน้าขึ้นอย่างหวาดหวั่น กล่าวว่า “ฝ่าบาท บริเวณชายฝั่งกำลังเผชิญกับพายุไต้ฝุ่น หากทรงตัดสินพระทัยทำศึกโดยประมาท เกรงว่าอาจต้องสูญเสียมากกว่าผลที่ได้รับพ่ะย่ะค่ะ!”“ยิ่งไปกว่านั้น ช่องแคบตงอิ๋งมีสายลมศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองแคว้น การเดินเรือผ่านไปนั้นยากลำบากมาก การยกพลขึ้นฝั่งจึงไม่ใช่เรื่องง่ายเลยพ่ะย่ะค่ะ!”ฮ่องเต้พลันสงบสติอารมณ์ลงทันที ทรงใคร่ครวญถึงถ้อยคำของเหล่าขุนนางแม้คำพูดเหล่านั้นจะฟังไม่รื่นหูนัก แต่ก็เป็นความจริงทั้งสิ้นหากตนปล่อยให้โทสะครอบงำและเร่งรีบส่งกองทัพออกไปโดยไม่ไตร่ตรองให้ถี่ถ้วนไม่เพียงแต่จะไม่สามารถสงบศึกชายฝั่งได้ แต่อาจยิ่งซ้ำเติมสถานการณ์ให้เลวร้ายลง เปิดโอกาสให้ศัตรูฉวยโอกาสโจมตี!ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า แล้วตรัสเสียงเย็นชาว่า “เอาเถอะ แคว้นเล็กกระจ้อยร่อย แผ่นดินกันดารไร้ค่าเช่นนั้น ข้าไม่เคยใส่ใจอยู่แล้ว ตอ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1108
หลี่หลงหลินเชี่ยวชาญในการอ่านสีหน้าและท่าทีของผู้คน เพียงมองแวบเดียวก็รู้ได้ทันทีว่าขันทีน้อยผู้นี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้หากเขามีเอี่ยวจริง คงไม่อาจรักษาความสงบภายใต้แรงกดดันมหาศาลของตนได้เช่นนี้!“ต้องมีใครอยู่เบื้องหลังแน่!”ตอนนี้ เหล่าขุนนางที่เคยเป็นปฏิปักษ์กับเขาล้วนถูกกำจัดไปจนหมดสิ้น!ไม่มีใครกล้าหาเรื่องหลี่หลงหลินหรอกเห็นได้ชัดว่า มีเพียงองค์หญิงใหญ่เท่านั้นที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้!หลี่หลงหลินหันกลับไปจ้องนางแต่สิ่งที่เขาเห็น คือรอยยิ้มคล้ายจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มขององค์หญิงใหญ่ ดวงตางดงามของนางจ้องตรงมาที่เขาอย่างมีเลศนัยชัดเจนแล้วว่า นางเป็นคนทำแน่นอน!หลี่หลงหลินอยากจะเปิดเผยเรื่องนี้ให้กระจ่าง แต่กลับไม่มีหลักฐานใดๆมันง่ายมากที่จะถูกอีกฝ่ายใส่ร้ายถึงเวลานั้น เกรงว่าต่อให้กระโดดลงแม่น้ำหวงเหอก็ชำระล้างความบริสุทธิ์ไม่ได้ตอนนี้ ใครเป็นคนสับเปลี่ยนของขวัญไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไปสิ่งที่สำคัญคือ ลูกธนูอยู่บนสายแล้ว เขาต้องยิงออกไป! ตอนนี้ สายตาของเหล่าขุนนางทั้งหมดจับจ้องไปที่หลี่หลงหลินรอให้เขาและพระชายาขึ้นไปถวายพระพรหากเขายอมส่งมอบหยกแตกนี
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1109
ทุกคนในที่นั้นที่เคยมีความขัดแย้งกับหลี่หลงหลิน ต่างตั้งตารอดูละครอย่างสนอกสนใจฮองไทเฮาทรงขมวดคิ้วเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าไม่ทรงพอพระทัยหลี่หลงหลินกล่าวต่อ “ไทเฮา แม้ว่าเฟิ่งหลิงจะมือเท้าหยาบกระด้างไปบ้าง แต่จิตใจของนางละเอียดอ่อนมาก พวกเรามีของขวัญอีกชิ้นหนึ่งที่จะถวายแด่ไทเฮาพ่ะย่ะค่ะ”ซูเฟิ่งหลิงเบิกตากว้าง มองหลี่หลงหลินด้วยความตกตะลึงเวลานี้แล้ว หลี่หลงหลินยังจะมาเล่นอะไรอีก?การทำลายของขวัญเมื่อครู่ ถือว่าเป็นความผิดพลาด แต่ตอนนี้เป็นความผิดฐานหลอกลวงเบื้องสูงหากฮ่องเต้หวู่คิดจะเอาเรื่องขึ้นมา นั่นคงเป็นปัญหาใหญ่แน่!ฮ่องเต้หวู่เอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เจ้าเก้า เจ้ายังมีของขวัญอะไรจะมอบให้ไทเฮา ก็เลิกอ้อมค้อมเสียทีเถิด!”ขณะที่ทุกคนคิดว่าหลี่หลงหลินคงถึงคราวจบสิ้นแล้วเขากลับยิ้มร่าก่อนกล่าวอย่างรื่นเริง “พวกเราสองคนตั้งใจจะถวายบทกวีแด่ไทเฮา ขอให้ทรงพระชนมายุยืนยาวดุจฟ้าสวรรค์ อายุมั่นขวัญยืนดุจสนและกระเรียน!”เมื่อพูดเช่นนี้ ทุกคนในที่นั้นก็ตกตะลึงพวกเขาลืมไปแล้วว่าหลี่หลงหลินคือจอมกวีแห่งต้าเซี่ย!แม้ว่าเขาจะไม่ได้แต่งผลงานชิ้นเอกที่โด่งดังไปทั่วใต้หล้ามานานแ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1110
“หลี่หลงหลินคนนี้หยิ่งผยองเกินไปแล้ว!”“ไม่เห็นใครอยู่ในสายตาเลย!”“หากไม่อธิบายให้ชัดเจน จะปล่อยเขาไปง่ายๆ ไม่ได้!”สีหน้าของฮ่องเต้เคร่งเครียดเขาไม่เคยคิดเลยว่าหลี่หลงหลินจะทำเรื่องไร้สาระเช่นนี้!ถึงกับกล่าวหาว่าสายเลือดแห่งราชวงศ์ล้วนเป็นโจร!ฮองไทเฮากำไม้เท้าหัวมังกรแน่น เตรียมที่จะลุกขึ้นยืนแล้วตำหนิหลี่หลงหลินที่บังอาจ!หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย ท่ามกลางสายตาที่ตกตะลึงของทุกคน เขาท่องบทกวีประโยคสุดท้ายออกมา “ลักเอาลูกท้อหมายบูชาญาติผู้ใหญ่!”เมื่อพูดเช่นนี้ ความโกรธของทุกคนก็สงบลงในทันทีต้องรู้ว่าลูกท้อสวรรค์ที่ใช้ถวายพระพรวันเกิดนั้นเป็นของที่เหล่าเซียนเท่านั้นที่จะมีบุญได้กินคำพูดของหลี่หลงหลินก็คือเหล่าขุนนางและเชื้อพระวงศ์ที่อยู่ในที่นั้นก็ล้วนดั่งเทพเซียนบนสวรรค์และแต่ละคนก็มีความกตัญญูทั่วทั้งสถานที่เงียบกริบจนได้ยินเสียงเข็มตกทุกคนต่างครุ่นคิดถึงบทกวีสี่ประโยคเมื่อครู่แม้จะเป็นเพียงสี่ประโยคสั้นๆแต่ก็ยังคงก้องกังวานอยู่ในหู ทำให้รู้สึกดื่มด่ำ!“ดีๆๆ!”ฮ่องเต้ปรบมือชมเชย ทำลายความเงียบงันเป็นคนแรกทันใดนั้น เหล่าขุนนางฝ่ายบุ๋นที่อยู่ในที่นั้นก็ปรบ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1111
“เสด็จพ่อ เมื่อครู่ที่องค์รัชทายาทกล่าวในบทกวีว่า ลูกหลานล้วนเป็นโจร แม้ว่าเมื่อพิจารณาทั้งเรื่องราวแล้วจะมิได้มีปัญหาใหญ่โตอันใด แต่หากมีผู้ประสงค์ร้ายได้ยินเข้า เกรงว่าจะนำคำว่าโจรนี้ไปขยายความ!” ต้องรู้ว่า ฮ่องเต้ในยุคโบราณนั้นห่วงแหนชื่อเสียงของตนเองยิ่งนัก ด้วยเหตุว่าในประวัติศาสตร์อันยาวนาน ฮ่องเต้ทุกพระองค์ล้วนต้องจารึกเรื่องราวที่สำคัญไว้ ทุกสิ่งล้วนปรากฏบนแผ่นกระดาษ ให้คนรุ่นหลังได้พิจารณาอย่างละเอียด ไม่มีผู้ใดอยากให้ตนเองมีชื่อว่าเป็นฮ่องเต้โจร ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “เจ้ากล่าวถูกต้องแล้ว ด้วยบทกวีที่ได้ในวันนี้ ช่างเป็นโครงเรื่องที่แยบยล วันหน้าจะต้องเลื่องลือไปทั่วหล้า” “แต่หากมีผู้คนหยิบยกขึ้นมากล่าวถึง เกรงว่าจะทำให้ชื่อเสียงของข้าเสียหาย” “เจ้าเก้า เจ้ามีความเห็นอย่างไรในเรื่องนี้?” หลี่หลงหลินพยักหน้า ฮ่องเต้หวู่ตรัสถามตนเช่นนี้ นับว่าให้เกียรติตนอย่างยิ่ง เพียงแค่ต้องการหาทางลง รักษาภาพรวม ขอเพียงตนยอมถอยสักเล็กน้อย ทั้งเอาใจไทเฮา ทั้งรักษาชื่อเสียงของฮ่องเต้หวู่ นี่ในสายตาของผู้คนล้วนเป็นหนทางที่สมบูรณ์แบบ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1112
องค์หญิงใหญ่ขมวดคิ้วมุ่น นางคิดไม่ถึงว่าเรื่องราวจะบานปลายมาถึงเพียงนี้ ทั้งหมดนี้ต้องโทษหลี่เทียนฉี่ที่โง่เขลาเบาปัญญาผู้นี้! หากเขามิได้หาเรื่องจับผิดหลี่หลงหลิน เรื่องราวเหล่านี้จะเกิดขึ้นได้อย่างไร? “สมควรแล้วที่เจ้าสู้หลี่หลงหลินไม่ได้ เจ้ามันคนโง่ที่ไม่มีสมอง!” องค์หญิงใหญ่เดือดดาลยิ่งนัก แทบอยากจะฉีกร่างหลี่เทียนฉี่เป็นชิ้นๆ แต่นางไม่กล้าแสดงอาการในตอนนี้ ฮ่องเต้หวู่ตรัสด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “หากผู้ใดทำเรื่องนี้ จงออกมาสารภาพกับข้าเสียดีๆ ข้าจะถือว่าไม่เอาความ!” “ไม่อย่างนั้น ข้าไม่อาจทนเห็นสิ่งสกปรกแม้เพียงเล็กน้อย!” องค์หญิงใหญ่เดิมทีคิดจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ตราบใดที่ไม่มีหลักฐานชัดเจน แม้ฮ่องเต้จะทรงกริ้วเพียงใด ก็ไม่เกี่ยวข้องอันใดกับตน หลี่หลงหลินเหลือบมององค์หญิงใหญ่ คิดไม่ถึงว่านางจะมีจิตใจที่แข็งแกร่งเพียงนี้ ภูเขาไท่ซานถล่มลงตรงหน้าก็ยังสีหน้าไม่เปลี่ยน! สมแล้วที่เป็นผู้ที่สามารถทำการใหญ่ได้ แต่หลี่หลงหลินได้วางแผนไว้ล่วงหน้าแล้ว เมื่อเข้าสู่แผนการ ก็ไม่มีทางที่จะถอยกลับไปได้โดยสมบูรณ์! ถึงไม่ตายก็ต้องเสียเนื้อเสียหนัง! หลี่หลงหลินทู
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1113
ฮ่องเต้หวู่ยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย สายตาทุกคู่จับจ้องไปที่ไข่มุกหมิงแห่งทะเลใต้ในมือขององค์หญิงใหญ่ ทำให้นางรู้สึกอึดอัดยิ่งนัก เดิมทีนางคิดว่า เพียงตนนำไข่มุกหมิงแห่งทะเลใต้นี้ออกมา ก็จะหมดเรื่อง ดูท่าตอนนี้นางคงจะคิดมากเกินไป หลี่หลงหลินเอ่ยปาก ทำลายความเงียบงัน: “ข้าก็ว่าแล้ว ต้องเป็นพี่หญิงที่ล้อเล่นกับข้า มิเช่นนั้นจะมาสนใจของสิ่งนี้ได้อย่างไร” องค์หญิงใหญ่จนคำพูด ได้แต่ส่งยิ้มให้ ตอนนี้ไม่ว่านางจะพูดอะไรก็ผิด หลี่หลงหลินเดินเข้าไปด้านหน้า แสร้งทำเป็นรับไข่มุกหมิงแห่งทะเลใต้นั้นมา หันไปทูลต่อฮ่องเต้หวู่ว่า: “เสด็จพ่อ ถูกต้อง นี่คือของขวัญที่ลูกตั้งใจจะถวายไทเฮา” เมื่อได้ยินว่าหลี่หลงหลินมิได้หาเรื่อง องค์หญิงใหญ่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก นางกลัวว่าหลี่หลงหลินจะจับผิดเรื่องนี้ไม่ปล่อย ถึงตอนนั้นเกรงว่าจะขโมยไก่ไม่ได้ ซ้ำยังเสียข้าวสารอีกกำมือ เดิมทีตั้งใจจะสั่งสอนหลี่หลงหลิน แต่กลับกลายเป็นทำเรื่องโง่เขลา ฮ่องเต้หวู่ก็ไม่ต้องการให้เรื่องนี้บานปลาย เพราะเรื่องอื้อฉาวในครอบครัวไม่ควรแพร่งพราย “เมื่อหาเจอแล้วก็ดี ต่อไปห้ามมิให้มีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นอีก!
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1114
งานเลี้ยงเทศกาลโคมไฟสิ้นสุดลง แขกเหรื่อต่างทยอยกลับ องค์หญิงไท่ผิงไม่มีที่พำนัก จึงประทับอยู่ที่ตำหนักเฟิ่งซีเป็นการชั่วคราว ฮองเฮาหลู่เนื่องจากวางยาพิษฮ่องเต้หวู่ จึงถูกส่งไปตำหนักเย็น เดิมทีตำหนักเฟิ่งซีควรจะพระราชทานให้แก่ฮองเฮาหลินพระมารดาของหลี่หลงหลิน แต่ปรากฏว่า ฮองเฮาหลินทรงคุ้นชินกับการประทับที่ตำหนักฉางเล่อ ไม่ทรงอยากทิ้งพืชพรรณนานาในนั้น ดังนั้น ตำหนักเฟิ่งซีจึงว่างเปล่า เหมาะสมที่จะให้องค์หญิงไท่ผิงประทับชั่วคราว นางพาข้ารับใช้มาถึงตำหนักเฟิ่งซี เห็นภาพความทรุดโทรมร่วงโรย ก็อดไม่ได้ที่จะน้ำตาคลอเบ้า เศร้าเสียใจยิ่งนัก “ท่านแม่...” องค์หญิงไท่ผิงกำหมัดแน่น ในใจสาบานอย่างลับๆ: “พี่ใหญ่เป็นคนไร้ประโยชน์ ช่วยท่านไม่ได้! ลูกจะต้องหาทางช่วยท่านออกมาให้ได้! และลูกจะเจริญรอยตามจักรพรรดินี ขึ้นครองบัลลังก์!” แม้นางจะเป็นสตรี แต่ก็มีความทะเยอทะยานมาตั้งแต่เด็ก มีนิสัยเด็ดเดี่ยว การเดินทางไปตงอิ๋งครั้งนี้ องค์หญิงไท่ผิงได้พบเจอเรื่องราวมากมาย ทั้งร่างกายและจิตใจล้วนเปลี่ยนแปลงไป แม้แต่เสิ่นชิงโจวก็ยังไม่ทราบ องค์หญิงไท่ผิงมีคำสั่งทันที ให้ข้ารับใช้จัดการทำความส
บทล่าสุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1260
เช้าวันรุ่งขึ้นทะเลคราม ฟ้าสีฟ้า ท้องฟ้าปลอดโปร่งไร้เมฆ ไกลสุดสายตาเรือใหญ่ลำหนึ่งแล่นออกจากท่าเรือตงไห่อย่างโอ่อ่า ท่วงทีองอาจไม่ธรรมดาการออกทะเลครั้งนี้ หลี่หลงหลินไม่เพียงแต่พาเหล่าพี่สะใภ้มาด้วยหลายคน แต่ยังคัดเลือกทหารยอดฝีมือของตระกูลซูมาเป็นพิเศษอีกสามร้อยนายซูเฟิ่งหลิงยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือ ทอดสายตามองไปยังเส้นขอบฟ้าที่ผืนน้ำจรดกับผืนฟ้า แววตาเต็มไปด้วยความกังวล ลมทะเลพัดผ่าน ผ้าคลุมสีแดงสดด้านหลังนางปลิวสะบัดพลิ้วไหว!หลี่หลงหลินบิดขี้เกียจ กระทืบเท้าลงบนดาดฟ้าเรือเบาๆเรือของเมืองตงไห่แข็งแรงกว่าที่ข้าคิดไว้มากตอนนี้หลี่หลงหลินทำได้เพียง มีอะไรก็ใช้อย่างนั้นไปก่อนแม้จะเทียบไม่ได้กับเรือประมงหมื่นตันในจินตนาการแต่แค่จับปลาหลายพันชั่งขึ้นมาก็ยังถือว่าสบายมากหลี่หลงหลินหยิบคันเบ็ดออกมานั่งลงข้างๆ ซูเฟิ่งหลิง ด้วยท่าทางสบายๆ ราวกับไม่ได้กังวลแม้แต่น้อยซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วงาม กล่าวเสียงขรึม "รัชทายาท ท่านบอกว่าจะพาพวกเราออกมาจับปลา คงไม่ได้คิดจะใช้แค่คันเบ็ดนี่ตกปลาหรอกนะเพคะ?"เหล่าพี่สะใภ้ก็รู้สึกว่ามันเหลือเชื่ออยู่บ้างอาศัยเพียงคันเบ็ดคันเดียวของหลี่หลงหลิน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1259
ลั่วอวี้จู๋ก็ตกตะลึงไปเช่นกัน นางส่ายหน้าไม่หยุดกล่าวว่า “ไม่ได้ น้องหญิง เจ้าอย่าพูดอะไรพล่อยๆ บัญชีมันไม่ได้คำนวณแบบนั้น! ตอนนี้ประชาชนหลายแสนคนในตงไห่กำลังรอเสบียงอาหารอยู่ นี่ไม่ใช่จำนวนน้อยๆ เพียงแค่พึ่งพาการล่าสัตว์ อย่างไรก็ไม่พอ!”ตอนนี้ไม่เพียงแต่ต้องคำนึงถึงค่ากินอยู่ใช้สอยของเหล่าทหารกองทัพตระกูลซูทั้งหมด แต่ที่สำคัญกว่าคือการแก้ปัญหาความต้องการเสบียงอาหารของประชาชนตงไห่ทั้งหมดซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วเรียวงาม “ถ้าไม่ไหวจริงๆ ข้าจะนำกองทัพตระกูลซูไปปล้นยุ้งฉางของพวกพ่อค้าเหล่านั้นเสียเลย! แบบนี้พวกเราก็จะมีเสบียงอาหารแล้วไม่ใช่รึ?”ลั่วอวี้จู๋ตกใจ รีบกล่าวว่า “น้องหญิง! เจ้าอย่าทำเรื่องเหลวไหล!”“เจ้าทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ แล้วชื่อเสียงของกองทัพตระกูลซูจะทำอย่างไร! ชื่อเสียงอันดีงามที่ตระกูลซูผู้จงรักภักดีสืบทอดกันมาจากบรรพบุรุษจะถูกทำลายในพริบตาได้อย่างไร?”“อีกอย่าง ท่านย่าก็คงไม่อนุญาตให้เจ้าทำตามอำเภอใจเช่นนี้แน่!”ซูเฟิ่งหลิงเบ้ปาก พึมพำว่า “ข้าก็แค่พูดไปอย่างนั้นเอง...”ตระกูลซูรับราชการทหารมาหลายชั่วอายุคน ทั้งตระกูลจงรักภักดี ไม่เคยทำเรื่องผิดต่อมโนธรรมใดๆ แม้กระทั
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1258
ตกเย็น จวนอ๋องตงไห่สว่างไสวไปด้วยแสงไฟเหล่าพี่สะใภ้รวมตัวกันอยู่ในห้อง ใบหน้างดงามซีดเผือด ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล ทุกคนต่างกลัดกลุ้มกับสถานการณ์ปัจจุบันของตงไห่ลั่วอวี้จู๋ขมวดคิ้วเรียวเล็กน้อย ถอนหายใจแล้วเอ่ยว่า “รัชทายาท ตอนนี้พวกเราควรทำเช่นไรดี? ท่านสัญญาว่าจะทำให้ราษฎรตงไห่ทุกคนได้กินเนื้อสัตว์ภายในเจ็ดวัน แต่ตอนนี้อย่าว่าแต่เนื้อเลย เกรงว่าแม้แต่การกินให้อิ่มท้องธรรมดาๆ ก็ยังยาก”เมื่อตอนเย็น ลั่วอวี้จู๋ได้ส่งคนไปสืบราคาเสบียงอาหารในตลาดแล้วและก็เป็นไปตามคาด หลังจากที่ราษฎรตื่นตระหนก ราคาเสบียงอาหารก็ยิ่งพุ่งสูงขึ้นไปอีก ถึงขนาดที่ว่าในตลาดตงไห่ไม่มีข้าวสารขายในทันทีแล้ว หากต้องการซื้อทันทีก็ต้องจ่ายเงินเพิ่มพิเศษ!เหล่าราษฎรต่างพากันส่งเสียงก่นด่าอย่างคับแค้น สถานการณ์เริ่มจะดำเนินไปในทิศทางที่ควบคุมไม่ได้แล้วลั่วอวี้จู๋มองไปยังหลี่หลงหลิน ถอนหายใจกล่าวว่า “รัชทายาท ตอนนี้วิธีที่ง่ายที่สุดคือการขายทรัพย์สมบัติทั้งหมด แล้วนำเงินไปแลกเป็นเสบียงอาหารเพื่อช่วยเหลือผู้ประสบภัย”“แต่ข้าคำนวณดูแล้ว ต่อให้ขายทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลซู ก็ทำได้เพียงแก้ปัญหาเฉพาะหน้าเท่านั้น
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1257
เหล่าราษฎรจ้องเขม็งไปยังหลี่หลงหลิน ต้องการคำอธิบายจากเขา หากไม่ได้ความในวันนี้ พวกเขาสาบานว่าจะไม่ยอมเลิกรา!หลี่หลงหลินเชิดหน้าอกผาย กล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ปากท้องของราษฎรคือเรื่องสำคัญที่สุด ในเมื่อตงไห่เป็นดินแดนในอาณัติของข้า เช่นนั้นพวกท่านก็คือราษฎรของข้า หลี่หลงหลิน”“แม้จะมีภัยพิบัติทางธรรมชาติและภัยจากมนุษย์ แต่ข้ารับรองว่าจะไม่ปล่อยให้พวกท่านต้องอดอยากหิวโหยเป็นอันขาด เรื่องเสบียงอาหารนั้นขอให้ราษฎรวางใจ ภายในเจ็ดวัน ข้าจะทำให้พวกท่านได้กินอิ่มท้องอย่างแน่นอน!”น้ำเสียงของหลี่หลงหลินทรงพลังอย่างยิ่ง ถ้อยคำดังก้องกังวานอยู่ในโสตประสาทของเหล่าราษฎรผู้คนต่างส่งเสียงฮือฮา“ขี้โม้!”“พี่น้องทั้งหลาย อย่าได้หลงเชื่อคำโอ้อวดของเขาเลย! ดูสิ ยุ้งฉางเหล่านี้ล้วนว่างเปล่า! จะเอาข้าวที่ไหนมาให้พวกเรา!”“หากวันนี้ไม่ให้คำตอบที่ชัดเจนกับพวกเรา แล้วอีกเจ็ดวันพวกเราจะไปเรียกร้องความเป็นธรรมกับใคร!”“ใช่แล้ว!”“หากวันนี้ไม่ยอมมอบเสบียงอาหารออกมา ก็อย่าหวังว่าจะได้ก้าวเท้าออกจากยุ้งฉางนี้ไปได้!”ชายฉกรรจ์ผู้เป็นหัวหน้าโบกแขนตะโกนปลุกระดมเหล่าราษฎร ผู้คนต่างขานรับเป็นเสียงเดี
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1256
เหล่าราษฎรที่อยู่ด้านนอกยุ้งฉางต่างชูกำปั้นตะโกนก้อง เสียงดังสะท้อนไปทั่วฟ้า “แจกจ่ายเสบียง! แจกจ่ายเสบียง!”ข่าวราคาเสบียงอาหารในเมืองตงไห่พุ่งสูงขึ้นได้แพร่กระจายออกไปแล้ว ราษฎรต่างตื่นตระหนกหวาดกลัว จึงนัดหมายกันมารวมตัวที่หน้ายุ้งฉางเพื่อเรียกร้องขอเสบียง ก่อเกิดเป็นพลังมหาศาลหากไม่ใช่เพราะเหล่าทหารที่คอยขัดขวางไว้ เกรงว่าป่านนี้เหล่าราษฎรคงบุกเข้าไปในยุ้งฉางแล้วลั่วอวี้จู๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย กล่าวเสียงเบา “รัชทายาท เช่นนี้จะทำอย่างไรดี ตอนนี้ยังไม่ได้ขาดแคลนเสบียงอาหารถึงที่สุด แต่ความโกรธแค้นของราษฎรก็รุนแรงถึงเพียงนี้แล้ว หากมีวันใดที่เสบียงหมดลงจริงๆ...”ใบหน้างามของลั่วอวี้จู๋ซีดขาว ริมฝีปากแดงเม้มแน่น ยืนนิ่งตะลึงงันอยู่กับที่ นางไม่อาจจินตนาการถึงภาพนั้นได้ราษฎรที่ก่อความวุ่นวายนอกยุ้งฉางมีจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ เสียงก็ดังขึ้นเรื่อยๆเหล่าทหารยามเริ่มชักดาบประจำกายออกมา แต่สำหรับเหล่าราษฎรแล้ว หากไม่มีเสบียงให้กิน ในภายภาคหน้าก็มีแต่ความตายสถานเดียว!ซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วงามเล็กน้อย แววตาหงส์ฉายประกายดุดัน “รัชทายาท หากปล่อยให้พวกเขาอาละวาดต่อไปเช่นนี้ ต้องเกิดเรื่องแน่เพค
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1255
ลั่วอวี้จู๋เดินเข้ามาก่อนสองก้าว กล่าวว่า “องค์รัชทายาท ตอนนี้แม้จะจัดการกับพวกพ่อค้าเศรษฐี แต่ก็ยังต้องหาวิธีแก้ไขปัญหาเรื่องเสบียงอาหารก่อน มิฉะนั้นเมื่อถึงเวลา ราษฎรอาจตื่นตระหนก ซึ่งจะเป็นผลเสียต่อพวกเราได้”หลี่หลงหลินเพียงแค่แย้มยิ้มบางเบาซูเฟิ่งหลิงกล่าวว่า “องค์รัชทายาท ยุ้งฉางเมืองตงไห่ถือเป็นสถานที่สำคัญยิ่งของต้าเซี่ย ข้างในย่อมต้องมีเสบียงเก็บไว้แน่นอน ตอนนี้สามารถนำเสบียงในยุ้งฉางออกมาแจกจ่ายช่วยเหลือราษฎร เพื่อให้พวกเขาคลายกังวลได้แล้วเพคะ”ลั่วอวี้จู๋พยักหน้าเห็นด้วย “ใช่แล้วเพคะ องค์รัชทายาท ทำให้ราษฎรคลายกังวลลงก่อน แล้วค่อยว่ากันถึงแผนขั้นต่อไป”หลี่หลงหลินส่ายหน้า กล่าวเสียงเรียบ “ไม่ต้องเสียแรงเปล่าแล้ว ยุ้งฉางเมืองตงไห่ถูกขนย้ายไปจนหมดสิ้นนานแล้ว ไม่เหลือแม้แต่เมล็ดเดียว ตอนนี้เหลือเพียงแค่ยุ้งฉางเปล่าๆ เท่านั้น”ทั้งสองคนตกตะลึง“เป็นไปได้อย่างไร? ยุ้งฉางนั้นเป็นเสบียงช่วยชีวิตที่ราชสำนักเก็บไว้ เพื่อรับประกันว่าราษฎรจะไม่อดตายในปีที่เกิดภัยพิบัติ จะมีคนกล้าบ้าบิ่นถึงเพียงนี้ มาคิดการใหญ่กับมันได้อย่างไร?”ซูเฟิ่งหลิงไม่อยากจะเชื่อคำพูดของหลี่หลงหลินหลี่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1254
ตำหนักอ๋องตงไห่หลี่หลงหลินเดินออกจากห้องก็พบกับลั่วอวี้จู๋และซูเฟิ่งหลิงที่รีบร้อนเข้ามาพอดีลั่วอวี้จู๋มีสีหน้าตื่นตระหนก รีบกล่าวว่า “องค์รัชทายาท เกิดเรื่องใหญ่แล้วเพคะ!”หลี่หลงหลินหาว กล่าวเรียบๆ ว่า “พี่สะใภ้ ไม่ต้องรีบร้อน มีอะไรค่อยๆ พูด”ลั่วอวี้จู๋หอบหายใจเล็กน้อย กล่าวว่า “เมื่อครู่ข้ากับน้องหญิงกำลังดูแลร้านค้าของตระกูลซูในตงไห่ที่ถนน ได้ยินเถ้าแก่บอกว่า ตอนนี้ราคาธัญพืชในตงไห่พุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว วันเดียวเพิ่มขึ้นหลายเท่าตัว!”“เรื่องผิดปกติย่อมมีเบื้องหลัง ดังนั้นจึงรีบกลับมารายงานองค์รัชทายาท”ปากท้องของประชาชนคือเรื่องสำคัญที่สุดราคาธัญพืชเกี่ยวข้องกับชีวิตความเป็นอยู่ของราษฎร หากราคาธัญพืชผิดปกติ ผลที่ตามมาจะร้ายแรงมาก!ซูเฟิ่งหลิงพยักหน้า ตอบว่า “องค์รัชทายาท ตอนนี้เป็นปีแห่งภัยพิบัติอยู่แล้ว เกิดภัยแล้งติดต่อกันหลายปี ผลผลิตธัญพืชลดลงทุกปี บ้านเรือนของราษฎรแทบไม่มีเสบียงสำรอง ต้องอาศัยการซื้อธัญพืชประทังชีวิตทั้งสิ้น”“แต่ตอนนี้ถ้าหากราคาธัญพืชพุ่งสูงขึ้น แล้วราษฎรในตงไห่เหล่านี้จะทำอย่างไร?”หลี่หลงหลินมองลั่วอวี้จู๋ กล่าวเรียบๆ ว่า “พี่สะใภ้ใหญ่ ท่าน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1253
“แต่ทุกท่านกลับมองข้ามเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งไป นั่นคือโอกาสที่จะร่ำรวยมหาศาล”แววตาละโมบปรากฏขึ้นในดวงตาของหลู่จงหมิง“นั่นก็คือเสบียงอาหาร”พอหลู่จงหมิงกล่าวคำนี้ออกมา ทั่วทั้งห้องก็เกิดเสียงฮือฮา พูดคุยวิพากษ์วิจารณ์กันเซ็งแซ่พ่อค้าร่ำรวยไม่อาจปิดบังความดีใจอย่างบ้าคลั่งในใจ “ท่านพระเชษฐภาดา ท่านหมายความว่าจะลงมือกับราคาธัญพืชหรือ?”หลู่จงหมิงเผยรอยยิ้มเย็นชา “ถูกต้อง”ปัจจุบันต้าเซี่ยประสบภัยแล้งติดต่อกันหลายปี ผลผลิตธัญพืชลดลงทุกปี แม้แต่ดินแดนที่อุดมสมบูรณ์อย่างตงไห่ ยุ้งฉางก็ร่อยหรอเต็มทีแล้วยิ่งไปกว่านั้น หลี่หลงหลินนำกองทัพใหญ่มาปักหลักที่ตงไห่ ค่ากินอยู่ใช้สอยล้วนต้องเบิกจ่ายจากท้องพระคลังตงไห่แม้ว่ากบฏจะถูกปราบปรามจนสงบ ก็จะยิ่งเพิ่มแรงกดดันด้านเสบียงอาหารให้กับตงไห่มากขึ้นเท่านั้นยิ่งไปกว่านั้น อาจมีสถานการณ์กบฏที่รุนแรงกว่าเกิดขึ้นได้อีกถึงตอนนั้น เสบียงอาหารของตงไห่ก็จะยิ่งน้อยลงเรื่อยๆของยิ่งน้อยยิ่งมีค่า ราคาธัญพืชย่อมต้องถูกปั่นสูงขึ้นปากท้องของประชาชนคือเรื่องสำคัญที่สุดพ่อค้าร่ำรวยย่อมรู้หนทางสู่ความร่ำรวยด้วยการกักตุนธัญพืช ปั่นราคา แต่ไม่มีใครกล
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1252
จวนตระกูลหลู่คานแกะสลัก เสากรอบวาดลวดลาย วิจิตรตระการตา ทองเหลืองเรืองรอง หลู่จงหมิงมีสีหน้าเคร่งขรึม สายตากวาดมองเหล่าพ่อค้าที่มาถึง “มากันครบแล้วหรือ?”เงียบสงั ดจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงเข็มตกพ่อค้าเหล่านี้หูตาสว่าง รู้เรื่องที่พระเชษฐภาดาเจอในจวนอ๋องนานแล้ว ไม่กล้าราดน้ำมันบนกองไฟในจังหวะสำคัญนี้ พ่อค้าที่ปกติหยิ่งยโสโอหังต่างก็สงบเสงี่ยมเจียมตัวต่อหน้าหลู่จงหมิง ไม่กล้าพูดมาก เกรงว่าจะล่วงเกินแม้หลู่จงหมิงจะเสียหน้าอย่างหนักในจวนอ๋อง แต่ก็ไม่ใช่คนที่พ่อค้าอย่างพวกเขาจะดูเบาได้พ่อบ้านจวนตระกูลหลู่เดินเข้ามากล่าวเสียงเบา “นายท่าน ยังมีคนจากตระกูลซุนและตระกูลจ้าวที่ยังไม่มา ท่านจะว่าอย่างไร...”หลู่จงหมิงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ตวาดว่า “ไม่มาก็ไม่ต้องมาแล้ว! กล้าดีอย่างไรไม่เห็นคำพูดของข้าผู้เป็นพระเชษฐภาดาอยู่ในสายตา”หลู่จงหมิงมองเหล่าพ่อค้ามั่งคั่งที่อยู่ ณ ที่นั้น กล่าวเสียงเย็นชา “นับแต่นี้ไป ทุกท่านที่อยู่ที่นี่ห้ามทำการค้าใดๆ กับสองตระกูลนี้ หากข้าพบเข้า... หึหึ!”แววตาอำมหิตวาบผ่านดวงตาของหลู่จงหมิงนี่คือเขาต้องการแสดงอำนาจ สร้างบารมี กู้หน้าตาที่เสียไปกลับคืนมาพ่อค
