All Chapters of เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง: Chapter 61 - Chapter 70

“ที่คุณพูดไม่ผิด ฉันจงใจกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านจริง เพื่อให้เว่ยต้าจงพ่อบ้านเปิดเผยที่อยู่ของฉัน ฉันยินยอมถูกคนของเฉินจื่อหลิงจับตัวไป แล้วก็อยากจะพิสูจน์การคาดเดาของฉัน ว่าฉันไม่ได้ปรักปรำเขา”“ถึงอย่างไรเว่ยต้าจงก็ติดตามพ่อของฉันมาหลายสิบปี เป็นคนเก่าแก่ของตระกูลพวกเรา ต่อให้วันนี้คุณไม่อยู่ ฉันก็อยากที่จะไปลองเสี่ยงดูอยู่ดี”“ฉันเขียนข้อความไว้ฉบับหนึ่งล่วงหน้าแล้ว ถ้าหากหนีไม่ได้ ฉันจะส่งข้อความหาพี่ชายของฉัน เขาจะคิดหาหนทางมาช่วยฉัน”มู่หรงยิ่นพูดไป ก็ควักโทรศัพท์มือถืออกมาโชว์ให้หลินหยางดูด้านบนสุดของข้อความมีจดหมายที่เขียนเสร็จแล้วฉบับหนึ่งอยู่จริง แต่เป็นข้อความขอความช่วยเหลือที่ยังไม่ได้กดส่งออกไป“ฉันใช้โอกาสหลอกใช้การกินเหล้ากับคุณจริง ๆ แต่ฉันไม่ได้คิด ที่จะหลอกใช้คุณเพื่อจัดการกับเฉินจื่อหลิง แล้วก็คิดไม่ถึงด้วยว่าเฉินจื่อหลิงยังซุกอาจารย์ระดับเก้าเอาไว้โจมตีอีก”เมื่อฟังมู่หรงยิ่นอธิบายจบ ในใจของหลินหยางก็รู้สึกดีขึ้นมาก“แต่ว่ายังไงก็ต้องขอบคุณคุณจริง ๆ ถ้าหากคืนนี้ไม่มีคุณ ฉันอาจจะตกอยู่ในอันตรายมากจริง ๆ แม้ว่าพี่ฉันจะพาคนมา ก็ไม่แน่ว่าจะสามารถช่วยฉันจากอา

ต้วนเทียนเต๋อกระโจนตัวเข้าใส่ฉินโม่หนงฉินโม่หนงหลบหนีอย่างหวาดกลัว ตกใจจนหน้าซีดต้วนเทียนเต๋อเองก็ไม่รีบร้อน เล่นเกมแมวไล่จับหนูกับฉินโม่หนง ส่งเสียงหัวเราะออกมาด้วยความพอใจ“ประธานฉิน คุณหนีไม่พ้นหรอก ยอมผมแต่โดยดีเถอะ”ต้วนเทียนเต๋อกระโจนตัวเข้าไปอีกครั้ง ฉินโม่หนงถูกบังคับให้หลบเข้าไปในมุมของสวนดอกไม้ หมดหนทางหนีแล้ว“ไม่มีที่ให้หนีแล้วใช่ไหมล่ะ? เดิมทีผมอยากจะฆ่าไอ้หมอนั่น แล้วค่อยมาสนุกกับคุณ แต่ไอ้หมอนั่นก็ขี้ขลาดตาขาว ไม่กล้ามา ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ พวกเรามามีความสุขด้วยกันดีกว่าต้วนเทียนเต๋อถูมือของเขาด้วยสีหน้าหื่นกาม น้ำลายไหลย้อยฉินโม่หนงเห็นดังนั้น รู้สึกถึงความสะอิดสะเอียนอยากอาเจียนเธอในเวลานี้เสียใจมาก มีความสัมพันธ์กับหลินหยาง อย่างน้อยก็ไม่มีทางรู้สึกขยะแขยง อีกทั้งยังมีความสุขมากอีกด้วยแต่คนตรงหน้า ฉินโม่หนงยอมตายก็ไม่ยอมถูกเขาแตะต้องแม้แต่ครั้งเดียว“หวังฮุ่ยหรงสมควรตาย แกหาคนแบบไหนมาให้ฉัน!”ฉินโม่หนงได้หมดหนทางถอยแล้ว เธอตัดสินใจแล้ว แม้ว่าจะต้องเอาหัวกระแทกให้ตายตรงนี้ ก็ไม่ยอมรับความอัปยศอดสูเมื่อเห็นต้วนเทียนเต๋อค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้ ฉินโม่หนงก็ใ

คนผู้นี้สวมเสื้อผ้าสีแดง ท่อนบนเป็นเสื้อกล้ามออกกำลังกายเอวลอย ท่อนล่างเป็นกางเกงออกกำลังกายรัดรูป เน้นเรียวขายาวคู่งามเธอย้อมผมสีเบอร์กันดี มัดผมหางม้าดูสะอาดเรียบร้อย เครื่องหน้างดงาม ใบหน้าแสดงถึงความกล้าหาญและสง่างามผมสีแบบนี้ คนทั่วไปถ้าดูไม่เข้า ก็จะดูเหมือนเป็นคนรสนิยมต่ำแต่บนตัวของผู้หญิงคนนี้ กลับไม่มีความไม่เข้ากันใด ๆ ในทางกลับกันยังขับให้เด่นอีกด้วยเธอนั่งอยู่ตรงนั้น ราวกับกองเพลิงกองหนึ่ง เต็มไปด้วยพลังและความกล้าหาญหลินหยางไม่ได้สังเกตเห็นคนคนนี้ มุ่งมั่นตั้งใจดูดซับปราณสีม่วง ฝึกฝนเนตรคู่เวลาลางอันเป็นมงคลมาทางทิศตะวันออกมาไม่นาน หลังจากที่พระอาทิตย์ยามรุ่งอรุณโผล่ขึ้นมา ปราณสีม่วงก็จะมลายหายไป“เป็นผู้มีเนตรคู่จริงด้วย คิดไม่ถึงเลยว่า สถานที่อย่างเมืองลั่ว จะกำเนิดผู้มีเนตรคู่ที่หาได้ยากมาก ๆ คนหนึ่ง”ผู้หญิงเสื้อสีแดงจ้องมองหลินหยาง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความชื่นชมถ้าหากหลินหยางรู้ว่าผู้หญิงคนนี้พบความลับเรื่องที่เขาเป็นผู้มีเนตรคู่ จะต้องตกใจจนหน้าถอดสีแน่ ๆ ปรมาจารย์เย่าเซิ่งเคยกล่าวว่า ผู้มีเนตรคู่หายากในรอบพันปี เป็นพรสวรรค์ คนทั่วไปมองไม่ออกเลยแม้แต่น

หลินหยี่โม่กับโต้วจวิ้นรีบวิ่งเข้ามา ประคองหลินเต๋อไห่ขึ้นจากพื้นหลินเต๋อไห่ไม่เพียงหัวแตก เท้าข้างขวาก็แพลงด้วย บวมมาก เอาแต่ร้องเจ็บ ๆ!โต้วจวิ้นที่ตามจีบหลินหยี่โม่มาตลอด บิดาและคุณปู่ของเธอสนับสนุนมาก แต่หลินหยี่โม่ไม่ได้ตอบตกลงวันนี้ โต้วจวิ้นจงใจพาหลินหยี่โม่กับหลินเต๋อไห่ชมพระอาทิตย์ขึ้นที่ภูเขาจื่อเสียเมื่อถึงจุดชมวิวหมายเลขสอง หลินเต๋อไห่พูดว่าเดินไม่ไหวแล้ว จึงไม่ได้ปีนเขาต่อหลังจากชมพระอาทิตย์ขึ้นแล้ว หลินเต๋อไห่ให้หลินหยี่โม่กับโต้วจวิ้นปีนเขากันต่อ เดินเล่น ก็เพราะอยากให้โอกาสคนหนุ่มสาวอยู่ด้วยกันลำพังสักประเดี๋ยว“ทำไมคุณถึงทำร้ายคุณปู่ของฉัน?”หลินหยี่โม่กล่าวด้วยความโมโห“ไอ้แก่นี่รนหาที่ตายเอง ฉันทำร้ายมันแล้วจะทำไม?” ฉีเทียนหย่งกล่าวอย่างอวดดี“แกนี่มันอวดดีเป็นบ้าเลยนะ แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?”โต้วจวิ้นรู้ว่านี่เป็นโอกาสดีที่เขาจะได้โอ้อวด จึงก้าวออกมาทันที“ฉันไม่สนว่าแกเป็นใคร! แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?”ฉีเทียนหย่งกล่าวทั้งสองคนคิดว่าตัวเองเจ๋ง จึงมีปากเสียงกัน ต่างก็มั่นใจในสถานะของตนเองมาก ต้องดูว่าใครอวดดีกว่ากันแล้ว“คุณปู่ เกิดเรื่องอะไรขึ้นคะ?

“หลินหยาง?”หลินหยี่โม่คิดไม่ถึงว่า ในเวลาแบบนี้หลินหยางจะก้าวออกมาอย่างกล้าหาญ“ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม แกเป็นใครอีกวะ? รนหาที่ตายใช่ไหม?”ฉีเทียนหย่งสบถด่า“แกชอบตบหน้าคนอื่นใช่ไหม? ถ้าอย่างนั้นฉันจะให้แกได้ลองลิ้มรสชาติของการถูกตบหน้าดู”หลินหยางพูดจบ ก็ตบหน้าของฉีเทียนหย่งฉาดใหญ่การตบหน้าฉาดนี้ของหลินหยาง ตบจนฉีเทียนหย่งลอยกระเด็นออกไปทันที ล้มลงบนพื้น รู้สึกมึนงง มีเสียงดังวิ้ง ๆขึ้นในแก้วหู เลือกออกจมูก“โอ้โห!”คนที่อยู่บริเวณรอบ ๆ เห็นดังนั้น ก็ตกตะลึงไปทันที! “เจ้าเด็กนี่เป็นใคร? คิดไม่ถึงว่าจะกล้าตบฉีเทียนหย่ง?”“เป็นวีรบุรุษไร้สมองที่อยากช่วยสาวงามอีกคนแล้วเหรอ”หลินหยี่โม่กับโต้วจวิ้นอ้าปากค้างตกตะลึง คิดไม่ถึงว่าหลินหยางจะกล้าลงมือตบฉีเทียนหย่งแต่ว่าโต้วจวิ้นกลับแอบสะใจ คิดในใจ ‘หลินหยาง แกอยากจะแสร้งทำตัวเป็นฮีโร่ต่อหน้าหลินหยี่โม่ใช่ไหม? แกตายแน่!’“หลินหยาง...นาย...นายตบเขาทำไม?”ถึงแม้ว่าหลินหยี่โม่จะหยิ่งในศักดิ์ศรี ไม่ยอมคุกเข่า แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอไม่หวาดกลัวฉีเทียนหย่ง“อยากตบก็เลยตบน่ะ”หลินหยางกล่าวด้วยสีหน้าสบาย ๆ“นายรู้ไหมว่าเขาเป็