Lahat ng Kabanata ng เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง: Kabanata 91 - Kabanata 100

คุณหลินอายุยังน้อยแบบนี้ ช้าเร็วจะต้องล้ำหน้าปรมาจารย์ทั้งสี่ ขึ้นเป็นอันดับหนึ่งของปรมาจารย์ทั้งห้า และกลายเป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งของเมืองลั่วอย่างแน่นอนค่ะ” มู่หรงหว่านเอ๋อร์ยังคงยกยอต่อไป"พวกคุณอย่างได้ยกยอผมอีกเลย ผมเหมือนจะลืมตัวขึ้นมาเล็กน้อยแล้ว"หลินหยางก็พูดจาหยอกล้อด้วยเช่นกันในเวลานี้ เจียงจั่วเฟิงที่อยู่ด้านข้างเดินเข้ามา คุกเข่าลงเบื้องหน้าของหลินหยางดังตึง“พี่เจียง นี่คุณทำอะไรกัน?”“คุณหลิน คุณเป็นอัจฉริยะในการฝึกยุทธ์ คุณรับผมเป็นศิษย์แล้วถ่ายทอดวิชาให้ผมได้ไหมครับ? ผมอยากกราบคุณเป็นอาจารย์”เจียงจั่วเฟิงกล่าวด้วยความจริงใจ“เอ่อ…คุณลุกขึ้นมาเถอะ ผมไม่มีแผนเรื่องรับศิษย์เลย” หลินหยางกล่าว“หรือคุณรังเกียจที่พรสวรรค์ของผมมีจำกัด? ผมจะต้องตั้งใจฝึกฝนอย่างหนักแน่นอน โปรดมอบโอกาสให้ด้วยเถอะครับ”เจียงจั่วเฟิงก็หลงใหลในการฝึกวิชายุทธ์เช่นกัน ยากนักที่จะมีโอกาสแบบนี้ เขาไม่อยากพลาดโอกาสนี้ไป“คุณหลิน ไม่อย่างนั้นคุณก็รับปากพี่จั่วเฟิงเถอะค่ะ?” มู่หรงหว่านเอ๋อร์พูดอยู่ด้านข้าง“หว่านเอ๋อร์ คุณหลินย่อมมีความคิดของตัวเอง เธออย่าได้พูดมาก” มู่หรงยิ่นกล่าว“ไม่ใ

เธออาบน้ำ ปลุกความสดชื่นแล้วนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องรับแขก คล้ายกับกำลังรอให้เงาร่างของบางอย่างปรากฏขึ้นอย่างกะทันหันเธอแหงนหน้ามองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังเป็นระยะ แต่คนที่คาดหวังอยู่ในใจผู้นั้นกลับมิได้มาปรากฏตัวกระทั่งเสียงนาฬิกาตีบอกเวลาเที่ยงคืนดังขึ้น ฉินโม่หนงถึงได้ตระหนักว่าตอนนี้ดึกมากแล้วเธอวางหนังสือในมือลง เดินไปยืนที่สวนดอกไม้อยู่ครู่หนึ่ง“เจ้าสารเลวน้อยนั่น คืนนี้ไม่มาแล้วหรือ?”ฉินโม่หนงกลับไปถึงห้อง นอนลงบนเตียง แต่กลับพลิกไปพลิกมา ยากที่จะนอนหลับบางทีอาจเป็นเพราะเคยชินกับการที่มีอ้อมแขนอันแข็งแกร่งโอบกอดเข้านอน ตอนนี้เมื่ออยู่คนเดียว ในใจจึงมักรู้สึกไม่สงบขึ้นมาเช้าวันถัดมา ยังคงเป็นช่วงเวลาก่อนรุ่งสาง หลินหยางก็ตื่นขึ้นมาแล้ว เขาทิ้งโน้ตไว้แผ่นหนึ่งแล้วขับรถกลับหมู่บ้านตี้เหาการฝึกวรยุทธ์จะต้องมีความมุมานะ ไม่อาจขาดไปได้แม้แต่วันเดียวหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้า หลินหยางก็ปีนขึ้นไปบนภูเขาจื่อเสีย ไปถึงจุดฝึกวิชา รอเวลาที่ดวงอาทิตย์จะขึ้น พลังปราณสีม่วงจะปรากฏ ณ ทิศตะวันออกในเวลานี้ เขาก็สังเกตเห็นว่า ผู้หญิงที่ใส่ชุดแดงคนเมื่อวาน ก็นั่งขัดสมาธิอยู่ไม่ไกลเช

หลินหยางถาม“เธอไม่ได้ทำร้ายเหลียงควนไปหรือ? คนตระกูลเหลียงนั่นไม่ได้มีเรื่องด้วยง่ายๆ! เหลียงควนเสียโฉมแล้ว ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล แค้นเธอเข้ากระดูก จะต้องแก้แค้นเธออย่างแน่นอน”ท่าทีของอวี๋ผิง ทำให้หลินหยางรู้สึกสงสัยอยู่บ้างก่อนหน้านี้ ตอนอยู่ในงานเลี้ยงงานวันเกิดของมู่หรงจาง อวี๋ผิงยังรังเกียจเขามากอยู่เลย ทำไมแค่ชั่วเวลาสั้นๆ ก็เปลี่ยนท่าทีไปได้มากขนาดนี้?“เขาจะแก้แค้นก็แก้แค้นเถอะ”ในใจของหลินหยางสงสัยต่อท่าทีของอวี๋ผิง เขากล่าวโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า“เอาเถอะ เธอก็อย่าได้ปากแข็งแล้ว ที่เธอมาหาพวกเรา เพราะอยากให้พวกเราปกป้องเธอ ช่วยเธอจัดการเรื่องนี้ให้สงบใช่ไหม?” อวี๋ผิงถาม“ไม่ใช่ครับ” หลินหยางส่ายหน้า“ถ้าอย่างนั้นก็เป็นต้องการเงินสำหรับหนี?”อวี๋ผิงพยักหน้าพลางพูดว่า “เธอวางใจ น้ากับลุงหลิ่วของเธอจะช่วยเธอแน่ ขึ้นรถไปที่บ้านก่อน น้าจะเตรียมเงินให้เธอ จากนั้นจัดการให้เธอออกจากเมืองไปหลบก่อนชั่วคราว” อวี๋ผิงดูกระตือรือร้นอย่างมาก เป็นฝ่ายดึงหลินหยางขึ้นรถ“แม่…นี่แม่กำลังทำอะไรคะ?”ไม่เพียงแต่หลินหยางที่สงสัยอยู่ในใจ แม้แต่หลิ่วฟู่อวี่ก็งุนงงเช่นเดียวกันแม่ของเธอเก

อวี๋ผิงก็มีท่าทีแข็งกร้าวเช่นกัน“น้าหลิ่วครับ ผมไม่เป็นไร น้าไม่ต้องเป็นห่วงผม” หลินหยางไม่อยากเห็นหลิ่วเฉิงจื้อติดอยู่ตรงกลาง ลำบากใจกับทั้งสองฝ่าย“เสี่ยวหยาง อย่าได้ทำตัวเข้มแข็ง เธอจะตายเอาได้ เธอไปกับน้า ฉันจะดูว่าใครกล้าขวาง” หลิ่วเฉิงจื้อต้านทานความน่ากริ่งเกรงของอวี๋ผิง ยังคงเลือกที่จะปกป้องหลินหยางสำหรับหลินหยาง การกระทำนี้ก็เพียงพอแล้ว ในใจของเขามีเพียงความตื้นตันเท่านั้นสำหรับผู้ชายที่กลัวเมียคนหนึ่ง สามารถทำได้ถึงขั้นนี้ ก็นับว่าไม่ง่ายแล้วในเวลานั้นเอง เฉินกงหมิงได้มาถึงแล้ว“ลุงเฉิน คุณมาได้ทันเวลาพอดี รีบลงมือจับเจ้าเด็กนี่ไว้เลยค่ะ” อวี๋ผิงรีบพูด“น้าอวี๋ ผมยังคิดว่าน้าอยากทำอาหารให้ผมกินสักมื้ออย่างจริงใจเสียอีก ที่แท้เพียงเพื่อจะหลอกผมกลับมา จะได้จับผมไว้ได้ง่าย จากนั้นส่งไปให้พ่อลูกตระกูลเหลียงจัดการ” แม้หลินหยางจะเดาถึงแผนการของอวี๋ผิงได้แล้ว แต่ในใจก็ยังคงรู้สึกเสียใจอยู่บ้าง“ไร้สาระ! ทำอาหารให้นายกิน นายคู่ควรหรือ? บะหมี่น้ำชามนี้ ฉันทำให้หมากินก็ไม่มีทางทำให้แกกิน”อวี๋ผิงกล่าวอย่างดูแคลนหลินหยางส่ายหัว รู้สึกเพียงหัวใจหนาวเหน็บ“ลุงเฉิน

ในตอนนั้นเอง เขาก็ได้รับโทรศัพท์จากเฉาเยี่ยนหลิง“คุณหลิน คุณไม่เป็นไรแล้วกระมัง? ฉันได้ยินว่าเมื่อคืนคุณถูกยอดฝีมือลอบสังหารแล้ว?”“ไม่เป็นไรครับ” “ไม่เป็นไรก็ดีค่ะ ตอนบ่ายคุณว่างไหมคะ? ฉันขอเชิญคุณไปดูหนัง แล้วจะถือโอกาสขอคำแนะนำเรื่องการฝึกวรยุทธ์สักสองสามคำถาม”เฉาเยี่ยนหลิงกล่าวในโทรศัพท์หลินหยางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็รับปากแล้วคนทั้งสองนัดกันไปเจอที่โรงภาพยนตร์หลินหยางอยู่ใกล้โรงหนังมากกว่า ขับรถไม่กี่นาทีก็ถึงแล้ว จึงนั่งเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่ที่โซนพักของโรงหนังจู่ๆ หลินหยี่โม่ก็ดึงเขาเข้ามาในกลุ่มเพื่อนนักเรียน ยังพูดในกลุ่มเป็นพิเศษว่า ยินดีต้อนรับเพื่อนนักเรียนหลินหยางเข้ากลุ่มหลินหยางเปิดดูสมาชิกในกลุ่ม พบว่าทั้งโต้วจวิ้นและหลิ่วฟู่อวี่ต่างก็อยู่ในกลุ่มนี้ แต่เหลียงควนกลับไม่อยู่ด้านในด้วยเขากำลังเตรียมจะส่งข้อความไปทักทายเพื่อนนักเรียนคนอื่นสักบรรทัดหนึ่งด้านล่างก็มีเพื่อนนักเรียนพิมพ์อิโมติคอน [1] ประหลาดใจส่งมา ถามว่า “นี่มันอะไรกัน? หลินหยางไหนอ่ะ?”“ยังจะมีหลินหยางไหนได้อีก ก็ต้องเป็นคุณชายใหญ่หลินของซิงเย่ากรุ๊ปน่ะสิ เขายังมีชีวิตอยู่เหรอ? ใช่พ