บททั้งหมดของ เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน: บทที่ 161 - บทที่ 170

เมื่อเห็นฮ่องเต้ต้าฉู่ปฏิบัติต่อสนมซูผินเช่นนั้น เซียงอวิ๋นก็ค่อยมีกำลังใจมากขึ้น“ขณะที่สนมซูผินมอบเตาเครื่องหอมให้หม่อมฉัน ได้บอกว่าข้างในผสมยาพิษไว้ หากหม่อมฉันกล้าเอาไปวางไว้ในตำหนักของพระสนมเฉินกุ้ยเฟย นั่นคือการแสดงความซื่อสัตย์ของหม่อมฉันเอง”เซียงอวิ๋นกล่าวถึงตรงนี้จึงได้หยุดลง พาให้ตำหนักชิงอวิ๋นยิ่งเงียบกริบ ทุกคนต่างตะลึงกับพฤติกรรมของสนมซูผินเช่นนี้ที่ออกเสียงได้ ก็มีเพียงเสียงในใจของลู่ซิงหว่านเท่านั้น [สนมซูผินเป็นบ้าแล้วหรือไง พบเจอครั้งแรกก็ให้นางกำนัลพิสูจน์ความซื่อสัตย์ด้วยวิธีการเช่นนี้][ถ้าอย่างนั้นมิสู้ให้นางไปตายเสียดีกว่า หมดเรื่องหมดราวไป][เซียงอวิ๋นก็ช่างโง่นัก สนมซูผินทำเช่นนี้คือการหลอกใช้เห็นๆ ขนาดเด็กอย่างข้ายังดูออกเลย เรื่องนี้หากทำสำเร็จจริง เจ้าก็ช่วยนางกำจัดแม่ข้าได้ แต่หากล้มเหลว นางจะโยนความผิดให้เจ้ารับแต่เพียงผู้เดียว][เสด็จพ่อช่างไปหาผู้หญิงสติไม่สมประกอบเหล่านี้มาจากไหนกัน ก่อนหน้านี้ก็พระสนมเต๋อเฟย ถัดมาก็เป็นสนมอวิ๋นกุ้ยเหรินและฟางกุ้ยเหริน ตอนนี้ก็เป็นสนมซูผินอีก][เฮ่ย เป็นเสด็จพ่อก็ไม่ง่ายนัก วันๆ ต้องคลุกคลีอยู่กับผู้หญิงโง่เขล

ครั้นเมื่อเห็นฮ่องเต้ต้าฉู่ยิ่งขมวดคิ้วหนัก เมิ่งฉวนเต๋อก็เดินไปใช้เท้าเตะอวี้ซิ่วหนึ่งที “นังไพร่ไม่รู้กาลเทศะ คำพูดนี้ให้เจ้าพูดจากปากได้หรือ?”แต่ในใจกลับแอบคิด สาวใช้ผู้นี้เห็นทีจะได้ตายพร้อมพระสนมเต๋อเฟยในวันนี้เป็นแน่พระสนมเฉินกุ้ยเฟยเห็นดังนี้ จึงได้ถามอวี้ซิ่ว “เจ้าอยู่กับเต๋อเฟยในตำแหน่งอะไร?”“ฮึ!” สาวใช้เพียงแค่ทำเสียงฮึในลำคอ ไม่ยอมพูดอะไรอีกฮ่องเต้ต้าฉู่ทรงนวดคลึงหว่างคิ้วของพระองค์เอง จึงได้รับสั่งต่อ “จับตัวนังผู้นี้ไปกรมอาญา แล้วสอบเค้นให้หนัก จนกว่านางจะยอมเปิดปากสารภาพทุกอย่าง”จากนั้นก็ทรงชี้นิ้วไปทางเซียงอวิ๋น “ประหารซะ”เมิ่งฉวนเต๋ออยู่กับฮ่องเต้มานาน ย่อมรู้ถึงนิสัยเป็นอย่างดี จึงไม่กล้ารีรออีก รีบสั่งให้คนปิดปากนางกำนัลทั้งสอง พร้อมแยกย้ายส่งตัวไปรับโทษบัดนี้จึงเหลือเพียงสนมซูผินเพียงผู้เดียว รอบข้างเงียบกริบเป็นอย่างมากเมื่อคำนึงถึงว่าใกล้จะมีงานอภิเษกขององค์หญิงรอง พระสนมหวงกุ้ยเฟยคิดว่าเรื่องนี้ให้ยุติชั่วคราวจะดีกว่า เพียงแต่ในใจยังอดนึกโกรธไม่ได้สุดท้ายจึงได้ถอนหายใจ พร้อมเอ่ยปากต่อ “ฝ่าบาทเพคะ ถึงอย่างไรซูเฟยก็เป็นมารดาขององค์หญิงรองและองค์หญิงเจ็ด บ

ไหนๆ ก็เสียเวลาไปครึ่งวันแล้ว ฮ่องเต้ต้าฉู่จึงประทับอยู่ตำหนักชิงอวิ๋นเสวยอาหารค่ำพร้อมกับพระสนมเฉินกุ้ยเฟยแต่แล้วในระหว่างนี้ อวิ๋นผิงนางกำนัลคนสนิทของพระสนมหนิงเฟยได้มาถึง“ถวายบังคมฝ่าบาทและพระสนมเฉินเพคะ พระสนมหนิงเฟยให้หม่อมฉันมาทูลถาม ว่าวันนี้ฝ่าบาทยังทรงปวดพระเศียรหรือไม่ ต้องให้พระสนมมาถวายการนวดหรือเปล่า” อวิ๋นผิงทูลถามด้วยความนอบน้อมฮ่องเต้ต้าฉู่ลองกดศีรษะของตนดู “วันนี้รู้สึกดีขึ้นมาก ให้พระสนมของเจ้าพักผ่อนสักวันเถิด ข้าจะอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนเฉินกุ้ยเฟยก่อน”อวิ๋นผิงจึงถวายคำนับแล้วออกไปลู่ซิงหว่านซึ่งตอนนี้ยืนได้แล้วจ้องมองแผ่นหลังของอวิ๋นผิงที่เดินออกไป[บอกแล้วว่าพระสนมหนิงเฟยแตกต่างจากเมื่อก่อน แต่ก่อนรู้สึกว่านางเป็นคนเย็นชา แต่พอได้เลื่อนขั้นเป็นพระสนมเอก กลับเหมือนเปลี่ยนเป็นคนละคน]ฮ่องเต้ต้าฉู่ซึ่งกำลังคีบผักอยู่ ได้ผ่อนมือช้าลง พร้อมเงี่ยหูฟังคำพูดของลู่ซิงหว่าน[เสด็จพ่อไม่เจอนางแค่วันเดียว ต้องส่งคนมาตามเชียวหรือ][เสด็จแม่แค่มาอยู่กับท่านแม่หนึ่งวัน พระสนมหนิงเฟยก็กลัวว่าเสด็จพ่อจะถูกแย่งไปหรืออย่างไร?][หากเสด็จพ่อทรงปวดหัวจริง ยังไงก็ต้องไปตามนา

หลายวันนี้ เหมยหลานจู๋จวี๋ทั้งสี่คนต่างง่วนอยู่กับการสืบเรื่องราวที่เกิดขึ้น จนวันนี้พอได้ข้อมูลครบถ้วน จึงพากันมายังตำหนักของพระสนมเฉินกุ้ยเฟยพระสนมเฉินกุ้ยเฟยรู้ว่าพวกนางมาพร้อมกันคงมีเรื่องสำคัญแน่ จึงปฏิเสธงานอื่นไปก่อน ให้พวกนางมาอยู่ห้องด้านใน“จิ่นซินจิ่นอวี้ พวกเจ้าไปเฝ้าข้างนอกไว้” รู้ว่ามีเรื่องสำคัญ พระสนมเฉินกุ้ยเฟยจึงไม่กล้าละเลยความปลอดภัยเหมยอิ่งเอ่ยปากเป็นคนแรก “หลายวันนี้เราได้ไปสืบเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนหน้า ได้ข้อสรุปมาจึงต้องรายงานพระสนมก่อน”พระสนมเฉินกุ้ยเฟยยังไม่ทันได้เอ่ยปาก ลู่ซิงหว่านก็ทนไม่ไหวก่อนแล้ว[ที่แท้นี่ก็คือองครักษ์ลับที่อยู่ในหนังสือนิทานหรอกหรือ แต่ก่อนยังคิดว่าเหมยหลานจู๋จวี๋ล้วนแต่อัธยาศัยดี แต่ตอนนี้ทั้งสี่คนมานั่งระแวงภัยอยู่ตรงหนี้ ดูคล้ายกับน่ากลัวมากกว่า][เท่ห์มากเลย][ไว้อีกหน่อยข้ากลับไปก็จะเลี้ยงองครักษ์ลับไว้หลายคนบ้าง ประเภทเรียกเมื่อไหร่ก็มาทันที แถมยังต้องมีวรยุทธ์สูงอีก]เหมยอิงไม่ได้ยินเสียงพูดในใจของลู่ซิงหว่านอยู่แล้ว เพียงเอ่ยปากกล่าวว่า “หลานอิ่งไปสืบเรื่ององค์ชายรัชทายาทมา”เหมยอิ่งกล่าวถึงตรงนี้ หลานอิ่งก็รับช่วงต

พระสนมเฉินกุ้ยเฟยก็เห็นด้วยกับคำพูดของลู่ซิงหว่าน “ไม่นึกว่าจ้าวหานยวนจะเป็นคนวางแผนเก่งถึงเพียงนี้ เจ้าอย่าลืมส่งจดหมายถึงพ่อข้า เตือนให้เขาระวังจ้าวหานยวนหน่อย”เหมยอิ่งพยักหน้า หมดเรื่องรายงานแต่เพียงเท่านี้ ทุกคนล่าถอยออกไปพระสนมเฉินกุ้ยเฟยยืนขึ้นบิดเอว หลายวันนี้มีแต่เรื่องราวประเดประดังเข้ามา ทำให้นางเหน็ดเหนื่อยเสียยิ่งกว่าสมัยไปออกรบอีกหลังจากมองดูลู่ซิงหว่านแล้วก็อดบ่นไม่ได้ “หวานหว่าน แม่รู้สึกเหนื่อยนัก แม่กลับชอบสมัยก่อนที่เป็นเพียงสนมเฉินเฟยมากกว่า อยู่ในวังคนเดียวเงียบๆ”ลู่ซิงหว่านหันหน้ามามองมารดา ในใจเต็มไปด้วยความห่วงใย พร้อมเดินขึ้นหน้ามา กอดน่องของพระสนมเฉินกุ้ยเฟยไว้[น่าเห็นใจท่านแม่นัก ขอหอมท่านแม่หนึ่งที ตำแหน่งฮองเฮาบ้าบออะไรนั่น ปล่อยให้พระสนมหนิงเฟยเป็นไปเถอะนะ][แม้ลูกจะรู้สึกไม่ค่อยชอบนาง แต่ก็ดีเหมือนกัน เรื่องปวดหัวทั้งหลายเหล่ก็ปล่อยให้นางไปดูแลเอง ท่านแม่เพียงอยู่สบายในวังหลังก็พอแล้ว][ส่วนเสด็จพ่อก็ให้สละตำแหน่งเสีย ยกบัลลังก์ให้พี่ชายรัชทายาทไป เช่นนี้ข้าจะได้พาท่านแม่ออกจากวังแล้ว][ยังมีพี่ฉยงหัวของข้า และยังมีจิ่นซินกับจิ่นอวี้ ยังมีเหมย