บทที่ 0161

[ข้าช่างเป็นคนฉลาดนัก สนมอวิ๋นกุ้ยเหรินเป็นเพียงสนมเล็กๆ ก็กล้ามาคิดร้ายต่อท่านแม่ แสดงว่าสนมซูผินคงมีส่วนร่วมด้วย]

พระสนมเฉินกุ้ยเฟยได้ยินเสียงในใจของลู่ซิงหว่านเช่นนี้ก็ให้จนปัญญา ลูกรักของแม่ แต่ว่าซูผินก็เป็นเพียงสนมในตำแหน่งผินเท่านั้น

สิ่งที่ตนไม่เข้าใจก็คือ ได้ไปล่วงเกินอะไรต่อสนมซูผินคนนี้เข้า นางจึงได้โกรธแค้นตนถึงเพียงนี้?

เซียงอวิ๋นย่อมไม่รู้ความคิดวกวนในใจของผู้อื่น ได้แต่ก้มหน้ากล่าวตอบ “พระสนม บ่าวไม่กล้าพูดเพคะ”

พระสนมเฉินกุ้ยเฟยได้ยินดังนี้ก็แอบถลึงตาไม่ให้คนอื่นได้เห็น ให้โอกาสเจ้าได้พูดกลับมาทำอิดออด ตอนนี้ถ้าอยู่ในกองทัพ ข้าคงสั่งโบยเจ้าไปสิบทีแล้วค่อยว่าต่อเป็นแน่

แต่ฮ่องเต้ต้าฉู่กลับไม่สนพระทัยเรื่องเหล่านี้ “ในเมื่อไม่กล้าพูด เมิ่งฉวนเต๋อ ลากตัวออกไปโบยสักสิบที ดูว่าจะกล้าพูดหรือเปล่า"”

“หม่อมฉันพูดแล้ว หม่อมฉันพูด” เซียงอวิ๋นเห็นฮ่องเต้ทรงกริ้ว จึงรีบคุกเข่าขอขมา แต่กลับถูกขันทีหลายคนลากตัวออกไป “พระสนมโปรดช่วยบ่าวด้วย”

เมื่อเห็นฮ่องเต้ทรงกริ้วเช่นนี้ สนมซูผินกับสาวใช้ที่อยู่ด้านหลังจึงยิ่งไม่กล้าพูดจา

โบยตีอยู่ครู่หนึ่ง ฮ่องเต้ต้าฉู่จึงเพิ่งนึกได้ว่าลู่ซ