บททั้งหมดของ แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง: บทที่ 161 - บทที่ 170

ลูกชายของเหลียงเฉียวหลิงเป็นนักศึกษาปวส.แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้เข้าเรียนในหลักสูตรระดับปริญญาตรี แต่ในแวดวงเล็ก ๆ ของเธอ ก็ถือว่าเก่งมากแล้ว!เมื่อก่อนพวกผู้หญิงสองสามคนรวมตัวกัน ต่างก็ยกย่องลูกชายของเหลียงเฉียวหลิงพวกเธอยังหวังว่าลูกชายของเหลียงเฉียวหลิงเรียนจบไปจะมีอนาคตที่ดี จะได้ช่วยเหลือลูกชายของพวกเธอสองสามคนแต่ตั้งแต่ที่จางหยวนฟื้นฟูสติปัญญากลับมา ทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว!พวกผู้หญิงที่เคยยกย่องลูกของเหลียงเฉียวหลิงอยู่ตลอด แต่ละคนเริ่มเปลี่ยนไปยกย่องจางหยวนลูกชายของเหลียงเฉียวหลิงเป็นนักศึกษาปวส.แล้วจะอย่างไรล่ะ?เรียนจบไปมากสุดก็หาได้แค่งานที่เงินเดือนสองสามหมื่นบาท!แต่จางหยวนไม่เหมือนกัน วันเดียวเขาก็สามารถหาเงินได้ห้าพันบาท!และที่สำคัญกว่านั้นก็คือ จางหยวนเป็นสัตวแพทย์สร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับเขา ต่อไปไก่ เป็ด ปศุสัตว์ที่บ้านของใครเลี้ยงเอาไว้เจ็บป่วย ก็สามารถให้จางหยวนช่วยรักษาได้เมื่อเทียบกับจางหยวนแล้ว ลูกชายของเหลียงเฉียวหลิงเทียบไม่ได้ด้วยซ้ำ!ฟังคำชื่นชมจางหยวนที่พวกผู้หญิงพูดแต่ละประโยค สีหน้าของเหลียงเฉียวหลิงยิ่งบึ้งตึ้งขึ้นเรื่อย ๆสุดท้ายเธอก็

คิดไม่ถึงว่า กลับได้เห็นภาพแบบนี้!เหลียงเฉียวหลิงขมวดคิ้วจ้องมองจางหยวน: "จางหยวน นายหมายความว่าอย่างไร?""หมายความตามที่พูด! รอให้ผ่านไปช่วงหนึ่งคุณก็รู้เอง!" จางหยวนพูดเสียงเย็นชาจากนั้น เขาก็หันไปพูดกับหวังฮุ่ย: "แม่ เรากลับบ้านกันเถอะ! ไม่ต้องถกเถียงกับพวกเธอแล้ว! ใครถูกใครผิด ผ่านไปอีกช่วงหนึ่งก็รู้แล้ว!"ภายใต้การเกลี้ยกล่อมของจางหยวน ความโมโหของหวังฮุ่ยก็หายไปกว่าครึ่งเธอก็รู้ว่า ตอนนี้ต่อให้ถกเถียงกับเหลียงเฉียวหลิงและคนอื่นอย่างไร ก็ไม่มีประโยชน์!อยากจะให้คนที่สงสัยจางหยวนหุบปาก ก็ทำได้แค่ใช้ความจริงพูดจา!สองแม่ลูกจึงกลับไปบ้านทั้งแบบนี้ เหลือเพียงผู้หญิงกลุ่มหนึ่งที่ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี และยังมีเหลียงเฉียวหลิงที่มีสีหน้าเย็นชา"ไอ้ปัญญาอ่อนคนนี้ กล้ามากที่สาปแช่งฉันให้ป่วย! ดูได้เลยว่าฉันจะเอาเรื่องของนายไปเปิดเผยให้หมู่บ้านให้หมดซะเลย!" เหลียงเฉียวหลิงพูดระยะเวลาในสองสามวันต่อมาเรื่องที่จางหยวนรักษาอาการให้สวีจ้วงจ้วงของหมู่บ้านต้าหลิว แพร่กระจายไปทั่วหมู่บ้านเหมือนกับลมที่พัดผ่านผู้ที่อยู่เบื้องหลัง ก็ต้องเป็นเหลียงเฉียวหลิงที่เกลียดจางหยวนอยู่แล้ว!ห

เขาเพิ่งจะเข้าไปในลานบ้าน เงาสีดำร่างหนึ่งก็พุ่งมาตรงหน้าจางหยวนอย่างรวดเร็ว จากนั้นกระโดดขึ้นทันที และกระโดดไต่เสื้อของจางหยวนขึ้นไปบนไหล่ของเขามันก็คือแมวดำน้อยที่จางหยวนเก็บมาเลี้ยงได้ไม่นานแมวดำน้อยก็มีชื่อใหม่แล้ว ชื่อเจ้าดำ!ถึงแม้เจ้าดำจะเพิ่งอายุสามเดือน แต่ร่างกายและจิตใจของมันในตอนนี้ กลับไม่ด้อยไปกว่าแมวที่อายุสี่ห้าเดือนเหตุผลเป็นเพราะ จางหยวนให้มันกินยาจีนสูตรที่บำรุงแมว!ในการถ่ายทอดของพี่เทพธิดา นอกจากสูตรยาที่เอาไว้เลี้ยงไก่โดยเฉพาะ ก็ยังมีสูตรยาที่ไว้ใช้บำรุงสัตว์ชนิดอื่น ๆ อีกโดยเฉพาะสูตรยาหงส์งามแห่งเขาฉี เอาไว้ใช้เพิ่มคุณภาพเนื้อและรสชาติของไก่โดยเฉพาะสำหรับสูตรยาที่บำรุงแมว กลับเอาไว้เพื่อเพิ่มความแข็งแรงทางร่างกายและจิตใจของแมว ด้วยเหตุนี้ก็จะเพิ่มพลังการต่อสู้ในการจับแมว!กินผงยาจีนติดต่อกันหลายวัน บวกกับช่วงนี้โภชนาการของเจ้าดำเพียงพอแมวดำน้อยที่เดิมทีร่างกายผอมแห้งและอ่อนแอ เปลี่ยนไปแข็งแรงกำยำขึ้นทุกวันต้องรู้ไว้ว่า ในอนาคตมันจะได้กลายเป็นกษัตริย์ในหมู่แมว ถึงขั้นที่มีตัวตนเหมือนกับตำรวจแม่ง!จางหยวนลูบหัวของเจ้าดำที่อยู่บนไหล่: "เจ้าดำ อีกเด

เมื่อได้ยินแบบนี้ หลี่ชิวจวี๋ที่หายใจหอบ และมองไปทางจางหยวนด้วยสายตาหยาดเยิ้ม แก้มแดงเป็นเลือดฝาดบนใบหน้าสวยดูยั่วยวนคนเป็นพิเศษโดยเฉพาะ บริเวณลำคอมีเหงื่อไหลซึมออกขับผิวขาวผ่อง ยิ่งทำให้คนอดไม่ได้ที่จะอยากจะมองนานหน่อย“อาหยวน แค่ครั้งนี้ นายก็จะทำให้พี่สะใภ้อะไหล่หลุดแล้ว! ถ้าทำอีกสองสามครั้งพี่สะใภ้จะไม่ถูกนายทรมานจะแย่เหรอ!” หลี่ชิวจวี๋กล่าวด้วยน้ำเสียงที่มีเสน่ห์จางหยวนหัวเราะแห้ง ๆ: "พี่สะใภ้ชิวจวี๋ ดูพี่พูดสิ! พี่ก็พูดแล้วไม่ใช่เหรอ ผมแค่รักษาพี่ ไม่ได้มีความคิดใด ๆ ปะปน!""เหรอ? งั้นนายทำไมถึงจ้องมองพี่สะใภ้ล่ะ? หรือว่าอาการมดลูกเย็นของพี่สะใภ้ ยังกระทบต่อตรงนี้เหรอ?" หลี่ชิวจวี๋ตั้งใจชี้ไปที่หน้าอกของตัวเองจางหยวนเบือนหน้าหนี และพูดปฏิเสธ:"ใช่ที่ไหนกัน! พี่สะใภ้ชิวจวี๋พี่ดูผิดแล้ว! ผมไม่ได้จ้องมองพี่นะ! คือว่า ผมยังมีธุระต้องกลับก่อนแล้ว!"พูดจบ จางหยวนก็ออกจากบ้านของหลี่ชิวจวี๋เหมือนกับหลบหนีไปเห็นเขากลับไปอย่างจนตรอก หลี่ชิวจวี๋กลับขำไม่หยุด“คิดไม่ถึงว่าอาหยวนจะชอบทำนองนี้! ดูท่าครั้งหน้าฉันควรจะเปิดเผยร่างกายยั่วยวนเขา ถึงเวลาอาหยวนก็หนีไม่พ้นแล้ว!” หลี่ชิวจว

"อวี๋เหล่าจิ่ว แกพูดจาซี้ซั้วอะไร! ฉันกับอาหยวน...พวกเราสองคนบริสุทธิ์ใจ!" เสิ่นซิ่วอวิ๋นตะโกนเสียงดังด้วยความเขินอายและโมโหอวี๋เหล่าจิ่วใบหน้ายิ้มเยาะ: "บริสุทธิ์ใจ? เธอเรียกมันว่าอาหยวนแล้ว พวกเธอสองคนบริสุทธิ์ใจตรงไหนกัน?"ได้ยินอวี๋เหล่าจิ่วพูดแบบนี้ เสิ่นซิ่วอวิ๋นก็โมโหมากขึ้นเมื่อครู่ภายใต้ความร้อนใจของเธอ จึงเรียกชื่ออาหยวน!คิดไม่ถึง กลับถูกอวี๋เหล่าจิ่วเอามาโจมตีเป็นจุดออ่อน!“พอแล้ว!” จางหยวนพูดด้วยความโกรธเขาออกแรงที่มือ อวี๋เหล่าจิ่วก็ร้องอนาถขึ้นมาติดต่อกัน ไม่มีโอกาสพูดจาซี้ซั้วอีกต่อไปเพื่อไม่ให้ไอ้หมอนี่พูดจาซี้ซั้ว จางหยวนจึงฝาดสันมือทำให้เขาหมดสติอวี๋เหล่าจิ่วหมดสติล้มลงบนพื้นทันทีจางหยวนถึงได้เดินไปทางเสิ่นซิ่วอวิ๋น และยื่นมือไปดึงเธอขึ้นมา"พี่สะใภ้ซิ่วอวิ๋น พี่ไม่เป็นไรนะ?" จางหยวนถามมองดูใบหน้าของจางหยวนที่หล่อเหลาและหนักแน่น และก็นึกถึงคำพูดซี้ซั้วของอวี๋เหล่าจิ่วเมื่อครู่นี้ขึ้นมาอีก เสิ่นซิ่วอวิ๋นที่เดิมทีใบหน้าสวยแดงระเรื่ออยู่แล้วก็แดงขึ้นไปอีกคิดไม่ถึงว่าในสายตาของคนอื่น เธอกับจางหยวนมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันแล้ว!อันที่จริง มันยิ่งทำให้เ