เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 168
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 169
"อวี๋เหล่าจิ่ว แกพูดจาซี้ซั้วอะไร! ฉันกับอาหยวน...พวกเราสองคนบริสุทธิ์ใจ!" เสิ่นซิ่วอวิ๋นตะโกนเสียงดังด้วยความเขินอายและโมโหอวี๋เหล่าจิ่วใบหน้ายิ้มเยาะ: "บริสุทธิ์ใจ? เธอเรียกมันว่าอาหยวนแล้ว พวกเธอสองคนบริสุทธิ์ใจตรงไหนกัน?"ได้ยินอวี๋เหล่าจิ่วพูดแบบนี้ เสิ่นซิ่วอวิ๋นก็โมโหมากขึ้นเมื่อครู่ภายใต้ความร้อนใจของเธอ จึงเรียกชื่ออาหยวน!คิดไม่ถึง กลับถูกอวี๋เหล่าจิ่วเอามาโจมตีเป็นจุดออ่อน!“พอแล้ว!” จางหยวนพูดด้วยความโกรธเขาออกแรงที่มือ อวี๋เหล่าจิ่วก็ร้องอนาถขึ้นมาติดต่อกัน ไม่มีโอกาสพูดจาซี้ซั้วอีกต่อไปเพื่อไม่ให้ไอ้หมอนี่พูดจาซี้ซั้ว จางหยวนจึงฝาดสันมือทำให้เขาหมดสติอวี๋เหล่าจิ่วหมดสติล้มลงบนพื้นทันทีจางหยวนถึงได้เดินไปทางเสิ่นซิ่วอวิ๋น และยื่นมือไปดึงเธอขึ้นมา"พี่สะใภ้ซิ่วอวิ๋น พี่ไม่เป็นไรนะ?" จางหยวนถามมองดูใบหน้าของจางหยวนที่หล่อเหลาและหนักแน่น และก็นึกถึงคำพูดซี้ซั้วของอวี๋เหล่าจิ่วเมื่อครู่นี้ขึ้นมาอีก เสิ่นซิ่วอวิ๋นที่เดิมทีใบหน้าสวยแดงระเรื่ออยู่แล้วก็แดงขึ้นไปอีกคิดไม่ถึงว่าในสายตาของคนอื่น เธอกับจางหยวนมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันแล้ว!อันที่จริง มันยิ่งทำให้เ
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 170
"อาหยวน งั้นต่อไปฉันเรียกนายแบบนี้แล้วกัน!" เสียงของเสิ่นซิ่วอวิ๋นอ่อนโยนขึ้นเยอะจางหยวนยิ้มและพูด: "เรียกผมแบบนี้ได้! สำหรับอวี๋เหล่าจิ่ว พี่สะใภ้ซิ่วอวิ๋นคิดจะจัดการเขาอย่างไร?"พูดถึงภายหลัง สีหน้าของจางหยวนเปลี่ยนไปเคร่งขรึมเล็กน้อยอวี๋เหล่าจิ่วทำเรื่องสิ้นมโนธรรมแบบนี้ ตามหลักแล้วควรจะแจ้งตำรวจให้จัดการโดยตรงแต่เรื่องนี้ถ้าหากแพร่งพรายออกไป ใครจะไปรู้ว่าจะถูกพวกผู้หญิงที่ชอบซุบซิบนินทาออกไปจนกลายเป็นแบบไหนกัน?พวกผู้หญิงแก่ที่นินทากันทั้งวัน ชอบซุบซิบข่าวโลกีย์แบบนี้มากที่สุดอีกทั้งสำคัญที่สุดคือ พวกเธอไม่เพียงเล่าต่อกันซี้ซั้ว แถมยังแต่งเรื่องกันมั่วซั่ว!ทั้ง ๆ ที่เสิ่นซิ่วอวิ๋นไม่ได้ถูกอวี๋เหล่าจิ่วย่ำยีแต่หากข่าวนี้แพร่ออกไป ไม่แน่ก็อาจจะมีพวกผู้หญิงแก่แต่งเรื่องกลายเป็นว่าเสิ่นซิ่วอวิ๋นถูกอวี๋เหล่าจิ่วย่ำยีแล้ว!ถึงเวลานั้น ชื่อเสียงของเสิ่นซิ่วอวิ๋นก็ถือว่าจบกัน!ต่อให้เธอเป็นฝ่ายเสียหาย แต่คนอื่น ๆ กลับไม่ได้คิดแบบนี้พวกเขามีแต่จะคิดว่า เสิ่นซิ่วอวิ๋นถูกอวี๋เหล่าจิ่วย่ำยีแล้ว สกปรกแล้ว!ภาพลักษณ์ของเสิ่นซิ่วอวิ๋นที่เป็นผู้หญิงแกร่งบริสุทธิ์ เกรงว่าจะแตกเป็
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 171
เขากลายเป็นขันทีก็เพราะสาเหตุจากตัวเอง อวี๋เหล่าจิ่วก็ไม่กล้ามาแก้แค้นเขาไอ้หมอนี่อยากจะรังแกเสิ่นซิ่วอวิ๋น ถูกตัวเองจับได้คาหนังคาเขาต่อไปเกรงว่าอวี๋เหล่าจิ่วหลบเลี่ยงเขาแทบไม่ทันด้วยซ้ำ จะกล้าแก้แค้นเขาได้อย่างไร?จัดการอวี๋เหล่าจิ่วเสร็จ จางหยวนก็รีบตามเสิ่นซิ่วอวิ๋นไป"พี่สะใภ้ซิ่วอวิ๋น จัดการเรียบร้อยแล้ว! พวกเราไปกันเถอะ!" จางหยวนใบหน้ามีรอยยิ้มบาง ๆมองดูใบหน้าที่หล่อเหลาของเขากับรอยยิ้มอันอบอุ่นเสิ่นซิ่วอวิ๋นใจเต้นแรงขึ้นอย่างอดไม่ได้ รีบเคลื่อนสายตาไปที่ด้านข้าง"คือว่า...อาหยวน นายจัด...จัดการอวี๋เหล่าจิ่วอย่างไรเหรอ?" เสิ่นซิ่วอวิ๋นถามเสียงเบาเธออยากรู้มาก ๆ ว่าจางหยวนจะจัดการอวี๋เหล่าจิ่วได้อนาถแค่ไหนถึงแม้เสิ่นซิ่วอวิ๋นจะตัดสินใจไม่แจ้งตำรวจแต่ว่าความเกลียดชังที่เธอมีต่ออวี๋เหล่าจิ่วกลับไม่ได้ลดน้อยลงด้วยเหตุนี้ เธอหวังเป็นอย่างมากว่าจางหยวนจะจัดการอวี๋เหล่าจิ่วอย่างรุนแรงสักยก เพื่อระบายความโมโหแทนเธอเมื่อเผชิญหน้ากับเสิ่นซิ่วอวิ๋น จางหยวนยิ้มอย่างลึกลับ: "พี่สะใภ้ซิ่วอวิ๋น พี่อยากรู้จริง ๆ เหรอ?""อยาก...อยากรู้จริง ๆ" เสิ่นซิ่วอวิ๋นเงยหน้ามองจางหยวน
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 172
คิดไม่ถึงว่า หลังจากที่เสิ่นซิ่วอวิ๋นได้ยินแบบนี้ ใบหน้าสวยก็แดงเป็นแถบ คิดในใจว่าจางหยวนโลภเกินไปหน่อยไหม?บีบ "นมแพะ" ให้เขาแก้วหนึ่งไม่เป็นอะไรแต่ถ้าบีบสองแก้ว ต่อให้เธอเสิ่นซิ่วอวิ๋นมีพรสวรรค์มากเป็นพิเศษ ก็กลัวว่าจะทำไม่ได้น่ะสิเธอจะให้ถิงถิงลูกสาวของเธอหิวโหยไม่ได้หรอกมั้ง?เมื่อคิดได้ถึงตรงนี้ เสิ่นซิ่วอวิ๋นพูดด้วยความเขินอาย"สองแก้ว...ไม่ได้ หนึ่งแก้วเหมือนเดิมเถอะ!"จางหยวนพูดด้วยใบหน้าจนใจ: "เอาเถอะ แก้วเดียวก็แก้วเดียว! แต่ว่าพูดขึ้นมาแล้ว นมแพะอร่อยมากจริง ๆ! ผมอยากกินนมแพะซะเดี๋ยวนี้เลย!""งั้นนายกลับบ้านกับฉันเถอะ! กลับไปแล้วฉันบีบให้นายแก้วหนึ่ง! ถิงถิงยังรออยู่ที่บ้าน!" ตอนที่เสิ่นซิ่วอวิ๋นพูดจาก็ก้มหน้าไม่กล้ามองจางหยวนในตอนนี้ เธอเพิ่งจะนึกขึ้นได้ที่เธอออกมาเพราะจะไปเอาฟางข้าวสาลีจากทุ่งตากแห้ง ตอนที่ก่อไฟปรุงอาหาร ใช้ฟางข้าวสาลีในการจุดไฟดีที่สุดเลยแต่น่าเสียดายที่อวี๋เหล่าจิ่วทำให้เสียเวลาแบบนี้ ทำได้แค่ไปในวันพรุ่งนี้อีกครั้งแต่ว่าครั้งนี้เสิ่นซิ่วอวิ๋นมีบทเรียนแล้ว ต่อไปไม่มีทางไปทุ่งตากแห้งในตอนกางคืนอีกแล้ว ถึงขั้นที่หลังจากฟ้ามืดแล้วก็จะไม่ออก
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 173
หลายวันต่อมา รอให้อวี๋เหล่าจิ่วพบว่าตัวเองกลายเป็นขันที ถึงขั้นที่คิดไม่ถึงด้วยซ้ำว่าทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของจางหยวน!เขายังคิดว่า เป็นเพราะเขาอยากจะรังแกแม่หม้ายสาว จึงถูกสวรรค์ลงโทษ!ในเมื่อบนตัวของอวี๋เหล่าจิ่วไม่มีบาดแผลภายนอก เขาก็ไม่รู้ว่าจางหยวนสามารถใช้เข็มเงินเล่มเดียวช่วยเขาทำหมันได้!ช่วงชีวิตรุ่งโรจน์ในการเป็นโสดของอวี๋เหล่าจิ่วได้จบลงแล้ว ชีวิตช่วงที่เป็นขันทีเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น!ช่วงเวลาสองวันมานี้ การดำรงชีวิตของจางหยวนในแต่ละวันนั้นสบายอย่างมากในแต่ละวันให้อาหารไก่ หยอกล้อแมว จากนั้นช่วงบ่ายก็ไปรักษาโรคให้หลี่ชิวจวี๋ด้วยความตั้งใจเด็ดเดี่ยวทุกครั้งตอนที่รักษาให้หลี่ชิวจวี๋ จางหยวนต้องกัดฟันอดทนช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้ตอนที่เขากดจุดให้หลี่ชิวจวี๋ เสียงที่อีกฝ่ายส่งออกมาช่างยั่วยวนคนเหลือเกิน!ภายหลังหลี่ชิวจวี๋ก็สังเกตเห็นว่าทำแบบนี้แล้วจะสร้างความตื่นเต้นต่อจางหยวนเป็นอย่างมากดังนั้นเธอจึงเริ่มปลุกปลั่นจางหยวนขึ้นมาทั้งต่อหน้าและลับหลังทุกครั้งที่กดจุด หลี่ชิวจวี๋จะตั้งใจส่งเสียงที่สวยหยาดเยิ้มยั่วยวนคนมากยิ่งขึ้นแม้แต่ชุดชั้นในที่สวมใส่ ก็เซ็กซี่มากขึ้นทุกคร
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 174
จางหยวนเดินเข้าไปด้วยความประหลาดใจ และถามชาวบ้านที่รู้จักคนหนึ่ง"ลุงฉาง นี่มันเรื่องอะไรกัน? บ้านของตาเฟิงเกิดอะไรขึ้นเหรอ? พวกคุณล้อมดูอยู่ที่นี่เหรอ?" จางหยวนถามขึ้นพวกผู้ใหญ่สามารถเรียกตาเฟิงว่าเหล่าเฟิงโถวได้แต่จางหยวนเป็นผู้อ่อนอาวุโสแบบนี้ ถ้าหากเรียกเหล่าเฟิงโถวด้วยเช่นกัน งั้นก็เสียมารยาทเกินไปแล้วอีกทั้งจางหยวนเคารพเหล่าเฟิงโถวเป็นอย่างมากน้ำผึ้งก้อนนั้นที่เหล่าเฟิงโถวเคยให้เขา เหตุการณ์ยังคงเด่นชัดในความทรงจำของเขาจนถึงทุกวันนี้ลุงฉางเห็นคนที่ถามคือจางหยวน เขาชะงักงันก่อน จากนั้นก็มองเขาอย่างระแวดระวังครู่หนึ่งต้องโทษเหลียงเฉียวหลิง ตอนนี้ชาวบ้านจำนวนมากต่างคิดว่าอาการประสาทของจางหยวนยังไม่หายดีด้วยซ้ำแต่ว่าในตอนที่ลุงฉางพบว่าจางหยวนอยู่ตรงหน้าเขาไม่ได้บ้าอย่างที่เหลียงเฉียวหลิงพูดไว้ เขาถึงได้รู้สึกโล่งใจ"อาหยวนเองเหรอ! เฮ้อ! นายไม่รู้หรอก เหล่าเฟิงโถวคนนี้! ดื่มยาฆ่าหญ้าฆ่าตัวตาย!" ลุงฉางถอนหายใจจางหยวนรูม่านตาหดตัว: "อะไรนะ? ตาเฟิงดื่มยาฆ่าหญ้าฆ่าตัวตาย? นี่มันเรื่องอะไรกัน?""ไม่ใช่เพราะลูกชายที่ไม่เอาไหนคนนั้นของเขาหรอกเหรอ? เรียนรู้อะไรไม่เรียน กล
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 175
"ดังนั้นต่อให้พวกคุณโทรศัพท์ฉุกเฉินไปในทันที รถฉุกเฉินก็มาไม่ทันแล้ว! ผมจำเป็นต้องช่วยเหลือตาเฟิงอย่างเร่งรีบในตอนนี้!"เมื่อคำพูดนี้ออกมา ก็เกิดความวุ่นวายอย่างใหญ่โตในทันทีภายใต้การตกตะลึงของทุกคน จู่ ๆ ก็นึกถึงข่าวในหมู่บ้านเมื่อไม่กี่วันก่อนขึ้นมาเนื่องจากการป่าวประกาศของเหลียงเฉียวหลิงพวกชาวบ้านต่างก็รู้เรื่องที่จางหยวนรักษาโรคให้สวีจ้วงจ้วงของหมู่บ้านต้าหลิวทั้ง ๆ ที่จางหยวนเป็นสัตวแพทย์ แต่กลับรักษาให้คนในสายตาของทุกคน นี่เป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อเลยทุกคนยิ่งคิดไม่ถึงว่า จางหยวนไม่เพียงรักษาคนของหมู่บ้านต้าหลิวตอนนี้เขายังจะรักษาเร่งด่วนให้กับเหล่าเฟิงโถวชั่วขณะ ทุกคนที่ล้อมรอบอยู่นอกประตูก็วิพากษ์วิจารณ์จอแจกันขึ้นมา"ได้ยินแล้วยัง? จางหยวนบอกว่าจะรักษาเหล่าเฟิงโถว!""ได้ยินอยู่แล้ว ฉันไม่ได้หูหนวก! ดูท่าที่เหลียงเฉียวหลิงพูดเป็นความจริง จางหยวนรักษาให้คนจริง ๆ ด้วย!""แต่เขาเป็นสัตวแพทย์ไม่ใช่เหรอ? สัตวแพทย์จะรักษาคนได้อย่างไร? เขาจะรักษาคนเหมือนกับที่รักษาสัตว์แบบนั้นเหรอ?""จุ๊จุ๊ ถ้าหากเป็นอย่างที่เธอพูด งั้นจางหยวนอีกเดี๋ยวจะต้องง้างปากเหล่าเฟิงโถวเพื่อ
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 176
เป็นอย่างที่คิด จางเว่ยหมินได้ยินคำพูดของจางหยวน ก็หัวเราะเสียงดังทันที จากนั้นหันหลังไปพูดกับทุกคนที่ล้อมดูอยู่ตรงประตู:"เอาล่ะ! ทุกคนได้ยินแล้วสินะ! พวกคุณเป็นพยานด้วย! จางหยวนพูดแล้วว่า เหล่าเฟิงโถวเกิดอะไรขึ้น เขาจะรับผิดชอบ!"พวกเจ้าหน้าที่ของหมู่บ้านที่อยู่ข้าง ๆ มองไปทางจางหยวนด้วยสีหน้าแปลก ๆจู่ ๆ พวกเขาก็เชื่อข่าวลือในหมู่บ้านแล้วอาการประสาทของจางหยวนน่าจะยังไม่หายดี ไม่อย่างนั้นจะรับคำมั่นสัญญาแบบนี้ได้อย่างไร?นี่มันเป็นการหาเรื่องใส่ตัวไม่ใช่เหรอ?จางต้าเหนียนเห็นว่าเรื่องราวไม่สามารถหยุดยั้งได้แล้ว จึงทำได้แค่กัดฟัน ทำท่าจะเดินออกไปข้างนอก เพื่อนำเรื่องนี้ไปบอกจางต้าซานลูกพี่ลูกน้องกับหวังฮุ่ยพี่สะใภ้ของเขาคิดไม่ถึงว่า จางเว่ยหมินกลับถลึงตาใส่เขา"นายจะไปไหน? เกิดเรื่องใหญ่แบบนี้ ในฐานะสมาชิกคณะกรรมการหมู่บ้าน นายต้องอยู่ที่นี่ตลอด!""ผม..." จางต้าเหนียนจนปัญญาจริง ๆเขารู้ว่าจางเว่ยหมินตั้งใจไม่ให้เขาไปแจ้งข่าวเขาทำได้เพียงส่งสายตาไม่อาจจะช่วยเหลือได้ให้จางหยวน จากนั้นก็ก้มหน้าไม่พูดจาอีกถึงแม้พวกเขาต่างเป็นคนของตระกูลจาง แต่สุดท้ายจางต้าเหนียนก็ไม่ใช่อา
บทล่าสุด
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 422
เพราะเป็นฟาร์มเลี้ยงไก่มูลค่าหลายแสน มากกว่าทรัพย์สินทั้งหมดของจางหยวนตอนนี้เสียอีก! คิดไปคิดมา จางหยวนก็ยิ่งรู้สึกสับสน สุดท้ายเขาตัดสินใจที่จะไม่คิดอะไรมากแล้วเพราะอย่างไรเสียเขาได้บอกไปกับฉู่เสวี่ยเยี่ยนแล้วว่าขอเวลาคิดสองวัน ก็ใช้เวลาคิดสองวันแล้วค่อยว่ากันทว่าตอนนี้จางหยวนมีเรื่องสำคัญอีกอย่างหนึ่งที่ต้องทำ นั่นก็คือการไปซื้อลูกไก่! เดิมทีจางหยวนตั้งใจว่า ตอนเช้าจะไปช่วยจ้าวเจียซินรักษาเป็ดที่ฟาร์มเลี้ยงเป็ด แล้วตอนบ่ายจะไปซื้อลูกไก่เนื้อที่บ้านของหยวนเต๋อหวัง อารองของหยวนเสวี่ยไก่ฟีนิกซ์ได้ผลตอบรับดีมาก ถึงเวลาที่จะเลี้ยงไก่ฟีนิกซ์รุ่นใหม่เพิ่มแล้วแต่เนื่องจากเมาตั้งแต่เที่ยง เขาจึงกลับบ้านในช่วงบ่าย แล้วเตรียมที่จะไปซื้อลูกไก่ที่บ้านของหยวนเต๋อหวังอีกครั้งในวันพรุ่งนี้แต่บางครั้งแผนการก็มักจะไม่เป็นไปตามที่คิดไว้ วันรุ่งขึ้น ตอนที่ฟ้ายังมืดครึ้ม ฝนก็ตกหนัก จะไปซื้อลูกไก่ในเมืองด้วยการสวมเสื้อกันฝนแบบนี้ จางหยวนทำไม่ได้ รถสามล้อไฟฟ้าของเขาเป็นแบบเปิดโล่ง ไม่มีหลังคาบังฝน จึงกันฝนไม่ได้ เมื่อมองไปที่เกาเสี่ยวอวี๋ นักข่าวสาวที่กำลังรายงานพยากรณ์อากาศทางโทรทัศน์
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 421
"ฮัลโหล เสี่ยวอวี้? ผมนัดเรียบร้อยแล้ว สำหรับคืนพรุ่งนี้ เธอยืนยันแล้วใช่หรือไม่?” ตู้เหิงเซิงงถามคนในสาย “สบายใจได้ประธานตู้ ประเดี๋ยวฉันจะไปลางานกับหัวหน้าสถานี แล้วคุณว่าคืนพรุ่งนี้ฉันควรใส่ชุดสไตล์ไหนดี?” เกาเสี่ยวอวี้ยิ้มเสียงออดอ้อน ตู้เหิงเซิงงพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูบ้ากาม “แน่นอนว่าต้องเป็นชุดที่คุณใส่เวลาเป็นพิธีกรรายการ! เชื่อฉันสิ ชุดนั้นจะทำให้ผู้ชายเกิดความอยากจะพิชิตใจคุณอย่างแน่นอน! อยากจะฉีกชุดของคุณทิ้งให้หมดในทันทีเลย......” “บ้าน่ะ ประธานตู้พูดตรงเหลือเกิน! งั้นตกลงตามนี้แล้วกัน คืนพรุ่งนี้เจอกัน!” เกาเสี่ยวอวี้พูดจบแล้วก็วางสายทันที ตู้เหิงเซิงยังรู้สึกไม่สะใจเท่าไหร่ “จางหยวนเอ๋ยจางหยวน โชคดีเสียจริงๆ! คืนพรุ่งนี้ต้องโดนจิ้กจอกสาวดูดเอาพลังงานหมดเป็นแน่!” ตอนนี้จางหยวนยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย มื้ออาหารที่ตู้เหิงเซิงงชวนเขาไปกินนั้น แทบจะเรียกได้ว่าเป็นการ “เลี้ยงต้อนรับ” ที่เต็มไปด้วยอันตราย! และอาจจะพลาดท่าเสียตัวได้ง่ายๆ! แต่แม้รู้ว่าเป็นกับดัก จางหยวนก็ยังไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องนั้นเพราะเขามีเรื่องสำคัญที่ต้องทำรออยู่!เพิ่งวางสายจากตู้เหิงเซิงไปไม่
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 420
หากเขาไม่มีความสามารถอะไรเลยเหมือนจินฟานที่สนใจแต่ประชาสัมพันธ์ยาสุดพิเศษ เช่นนั้น แม้จ้าวลี่ซานจะแนะนำเขาให้เพื่อนร่วมอาชีพมากแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์! หลังจากได้ยินเช่นนั้น จางหยวนพยักหน้าอย่างแรง “อาจ้าว ผมเข้าใจความหมายของคุณแล้ว! ขอบคุณที่ช่วยแนะนำคนรู้จักให้ ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวังแน่นอน!" ขณะพูดประโยคนี้ จางหยวนรู้สึกหงุดหงิดอยู่บ้าง งานหลักของเขาควรเป็นแพทย์แผนจีนชัดๆ แต่ทำไมตอนนี้ถึงโด่งดังเพราะเป็นสัตวแพทย์ไปได้? หรือว่า......ต่อไปทุกคนจะคิดว่าเขาเป็นสัตวแพทย์ชื่อดัง ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นแพทย์แผนจีน?พอคิดว่าอนาคตข้างหน้าเวลาเดินไปบนถนน เจอใครก็ทักมายและเรียกเขาว่าหมอจางอย่างสนิทสนม จางหยวนก็อดขนลุกไม่ได้ ทว่าตามคำกล่าวที่ว่าของผู้ใหญ่ให้ก็ต้องรับ ความหวังดีของจ้าวลี่ซาน จางหยวนก็ย่อมปฏิเสธไม่ได้เมื่อจางหยวนกลับไปที่ฟาร์มเลี้ยงผึ้ง ปัญหาอีกอย่างก็ตามมา! ตู้เหิงเซิงโทรมา “รบกวน” อีกครั้ง! พอเห็นเบอร์โทรศัพท์ของเขา จางหยวนแทบอยากโยนโทรศัพท์ทิ้งเมื่อคืนเขาบอกตู้เหิงเซิงชัดเจนแล้วว่า เขาจะไม่ผิดสัญญา ตู้เหิงเซิงคนนี้ทำไมถึงตื้อไม่เลิกเช่นนี้?จางหยวนรับสายทันท
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 419
พ่อลูกตระกูลจ้าวพยายามโน้มน้าวจางหยวนให้รับซองแดง แต่จางหยวนยืนกรานไม่รับสุดท้ายเมื่อไม่มีทางอื่น ทั้งสองจึงต้องยอมแพ้ แต่ไม่นานดวงตาของจ้าวลี่ซานก็เป็นประกาย เขาคิดหาวิธีตอบแทนจางหยวนได้แล้ว! “พี่หยวน ไม่รับซองแดงก็ไม่เป็นไร แต่อาจ้าวขอเชิญเอ็งไปกินข้าว เอ็งต้องห้ามปฏิเสธนะ!” จ้าวลี่ซานพูดพร้อมรอยยิ้ม จางหยวนพยักหน้ายิ้ม “กินข้าวได้อยู่แล้ว ต้องสั่งอาหารเพิ่มสักสองอย่างนะ ผมกินเยอะ! ฮ่าๆ” คำพูดที่ตรงไปตรงมาทำให้คนทั้งสามถึงกับหัวเราะลั่น เมื่อถึงเวลามื้ออาหารกลางวัน จางหยวนก็รู้ว่าทำไมจ้าวลี่ซานถึงเชิญเขาไปกินข้าว ถึงจะบอกว่าเชิญไปกินข้าว แต่เป้าหมายที่แท้จริงของจ้าวลี่ซานคือการแนะนำคนรู้จักให้จางหยวน! เขาเชิญเจ้าของฟาร์มเลี้ยงสัตว์หลายรายในเมืองมาด้วยกัน และแนะนำให้รู้จักกับจางหยวน พร้อมทั้งเล่าเรื่องที่จางหยวนเอาชนะจินฟานเมื่อเช้าให้ฟัง เมื่อเหล่าเจ้าของฟาร์มได้ยินว่าจางหยวนสามารถรักษาสัตว์ป่วยที่แม้แต่ช่างเทคนิคจากโรงงานผลิตยาสัตว์ก็รักษาไม่ได้ พวกเขาจึงรู้สึกอยากรู้จักจางหยวนกันมากขึ้นทันทีที่จางหยวนเข้าใจเจตนาของจ้าวลี่ซาน เขาก็เล่าเรื่องที่เคยรักษาโรคอหิวาต
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 418
ยิ่งสองพ่อลูกตระกูลโจวชมเชยจางหยวนมากใด สีหน้าของจินฟานก็ยิ่งแย่ลงเท่านั้นเป็ดสองตัวที่เดินเล่นอยู่บนพื้น ราวกับฝ่ามือที่ตบหน้าจินฟานอย่างแรงไม่เพียงเสียงดังฟังชัด และยังเจ็บปวดมาก!ยาของจางหยวนรักษาเป็ดให้หายดี ซึ่งพิสูจน์แล้วว่า กาฬโรคเป็ดที่จินฟานพูดถึงก่อนหน้านั้นเป็นเรื่องโกหกหมด!เมื่อจ้าวลี่ซานลุกขึ้นยืน เขามองจินฟานด้วยสายตาที่ไม่พอใจ“ช่างเทคนิคจิน ผมต้องการคำอธิบายจากคุณ! ก่อนหน้านี้คุณบอกว่าเป็ดของผมเป็นกาฬโรคเป็ด แล้วให้ผมซื้อยาจากต่างประเทศ ตอนนี้เป็นเช่นนี้ คุณจะอธิบายอย่างไร”สีหน้าของจินฟานเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่เขาก็ยังฝืนยิ้มออกมา“เถ้าแก่จ้าว คนเราย่อมผิดพลาดกันได้ ครั้งนี้ถือว่าผมดูผิดไป!”“จริงหรือ? อย่าคิดว่าคนอื่นโง่กันหมดนะ ช่างเทคนิคจิน ผมว่าต่อไปนี้คุณไม่จำเป็นต้องมาขายยาในเมืองของเราอีกแล้ว! ให้บริษัทของคุณส่งช่างเทคนิคคนอื่นมาแทนเถอะ ผมจะบอกกับคนอื่นๆ ในเมืองด้วย!” จ้าวลี่ซานพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเหตุผลที่เขาเชื่อฟังจินฟาน เพราะเขามีความเชื่อมั่นในช่างเทคนิคของโรงงานผลิตยาเกินไปแต่จินฟานกลับใช้ความไว้วางใจของเขา พูดจาหลอกลวงจ้าวลี่ซาน จ้าวลี่ซาน
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 417
ทันใดนั้น จ้าวลี่ซานรีบวิ่งไปหาเป็ด แล้วนั่งยองตรวจสอบอ้วกของเป็ด ไม่นาน เขาก็เห็นพยาธิเม็ดเลือดสีแดงอยู่ด้านใน พยาธิตัวนั้นยาวประมาณเล็บนิ้วก้อย แต่บางมาก บางราวกับเชือก “นี่......นี่คือพยาธิเม็ดเลือดหรือ? หรือว่าเป็ดในฟาร์มของฉันจะติดโรคพยาธิเม็ดเลือดในเป็ดจริงๆ?” จ้าวลี่ซานพูดด้วยความตกตะลึง ทันทีที่จ้าวลี่ซานพูดจบ จินฟานก็เดินตรงเข้ามา มองจ้าวลี่ซานด้วยสายตาเย้ยหยัน “เถ้าแก่จ้าว คุณเป็นคนมากประสบการณ์ ทำไมถึงโดนหลอกด้วยเล่ห์เหลี่ยมแบบนี้ได้!”จ้าวลี่ซานเงยหน้าขึ้นอย่างประหลาดใจ “เล่ห์เหลี่ยม? เล่ห์เหลี่ยมอะไร?” “คำตอบง่ายมาก! พยาธิสีแดงตัวเล็กๆ เหล่านี้ถูกเป็ดอาเจียนออกมาจริง! แต่คุณอย่าลืมว่าเมื่อครู่เป็ดดื่มอะไรเข้าไป! พยาธิสีแดงตัวเล็กๆ เหล่านี้ที่อาจถูกป้อนเข้าไปตอนนั้นก็เป็นได้!” จินฟานพูดด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย เขาไม่เคยเชื่อว่าจางหยวนจะสามารถระบุอาการป่วยของเป็ดได้ ดังนั้นเขาจึงไม่เชื่อในสิ่งที่จางหยวนพูด เมื่อได้ยินเช่นนั้น จ้าวเจียซินก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกับพูดว่า “เมื่อครู่ฉันยังคิดว่าคุณไม่ใช่คนโง่ แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าฉันคิดผิด!” จินฟานขมวดคิ้วมองเขา “ค
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 416
จินฟานฮึดฮัดออกมา โดยไม่ได้พูดอะไรต่อแผนการรักษาของเขาก็เป็นแบบนี้แม้ว่าจะมียาสำหรับสัตว์ที่ช่วยเสริมสร้างภูมิคุ้มกันแล้วก็ตาม เป็ดที่รอดชีวิตได้ก็เป็นเพียงเป็ดที่ร่างกายแข็งแรงที่สุดเท่านั้นส่วนพวกเป็ดที่ป่วยหนัก ก็ต้องปล่อยให้รอความตายไปจ้าวลี่ซานคิดครุ่นดูแล้วก็เห็นด้วย จึงให้จ้าวเจียซินไปจับเป็ดป่วยมาแต่จินเฟินกลับอาสาเสียเอง เดินไปที่โรงเลี้ยงเป็ด แล้วจับเป็ดป่วยหนักที่สุดมาสองตัวสิ่งที่จินเฟินอยากเห็นที่สุดก็คือ จางหยวนฆ่าเป็ดทั้งสองตัวตายคาที่เช่นนั้น เขาก็จะใช้โอกาสนี้ให้จ้าวลี่ซานสั่งซื้อยาสำหรับสัตว์เพิ่มอีกสองกล่องได้เมื่อเห็นเป็ดทั้งสองตัวที่ป่วยจนแทบไม่มีแรงดิ้น จ้าวลี่ซานก็ทำหน้าแปลกๆจ้าวเจียซินกลับยิ้มเย้ยหยัน “จับเป็ดป่วยที่ใกล้ตายมาใช่หรือไม่ แต่ไม่เป็นไรหรอก! พี่หยวนจะรักษาเป็ดทั้งสองตัวให้หายได้......ใช่หรือไม่”พูดถึงตรงนี้ จ้าวเจียซินก็รู้ตัวว่าพูดออกไปเช่นนี้อาจไม่เหมาะ จึงรีบหันไปถามความเห็นของจางหยวนจางหยวนพยักหน้ายิ้ม “ไม่เป็นไร ตราบใดที่เป็ดทั้งสองตัวยังไม่ตาย ก็ยังมีความหวังที่จะรักษาให้หายได้!”จากนั้นเขาใช้ช้อนเล็กตักยาจากอ่างลายครามหน
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 415
เห็นเช่นนั้น จางหยวนก็ยิ้มออกมา “โปรดรอสักครู่! อาจ้าวและผู้เชี่ยวชาญจินท่านนี้ อย่ารีบร้อนไปเลย การสั่งซื้อก็ไม่ต้องรีบร้อนหรอก! จะลองดูหรือไม่ว่าผมจะรักษาเป็ดพวกนี้อย่างไร?”“หึ! ไม่สนใจ! ผมไม่อยากเสียเวลากับคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว!” จินฟานพูดด้วยน้ำเสียงดูถูกจางหยวนจ้องมองจินฟาน “อาจ้าวตัดสินใจจะสั่งซื้อยาของคุณแล้ว อย่างไรเสียผู้เชี่ยวชาญจินจะไม่ให้เกียรติแม้แต่น้อยเลยหรือ?” จ้าวเจียซินเข้าใจและพูดต่อ “ใช่! ซื้อยาของคุณ แล้วคุณยังไม่ให้เกียรติขนาดนี้ ประเดี๋ยวผมจะลองติดต่อบริษัทยายี่ห้ออื่นทางออนไลน์ พวกเขาคงจะนำเข้ายาจากต่างประเทศได้เช่นกัน!”สีหน้าของจินฟานเปลี่ยนไปเล็กน้อยหากเป็นอย่างที่จ้าวเจียซินพูดจริงๆ และไปหาบริษัทยายี่ห้ออื่น วันนี้เขาคงจะมาเสียเที่ยว “เอาล่ะ! ถ้าเช่นนั้น ผมจะเห็นแก่หน้าเถ้าแก่จ้าว!” จินฟานพูดด้วยท่าทางใจกว้างจากนั้น ทุกคนก็เดินไปยังอ่างที่จางหยวนเตรียมไว้ เมื่อเห็นยาสมุนไพรในอ่าง และปูนขาวที่โรยอยู่ด้านบน จ้าวลี่ซานอดถามไม่ได้ว่า “พี่หยวน ข้างในนี้คืออะไรหรือ?”จางหยวนตอบด้วยรอยยิ้มว่า “อันนี้คือยาสมุนไพรบดเป็นผง ประกอบด้วยไฉหู เทียนหมา
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 414
แม้ว่าเขาจะพยายามกระซิบเสียงเบา แต่ทั้งจางหยวนและจ้าวเจียซินก็ยังได้ยินสิ่งที่เขาพูดอยู่ดี ทั้งสองสบตากัน แล้วต่างก็เห็นรอยยิ้มในสายตาของกันและกัน ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เอง ที่แท้จินฟานก็เป็นแค่คนเขลาแต่จ้าวลี่ซานกลับตกใจกับคำพูดของจินฟาน รีบถามเขาเหมือนจะคว้าเอาหญ้าแพรกมาเป็นที่ยึดเหนี่ยว “ผู้เชี่ยวชาญจิน คุณมีวิธีรักษาโรคระบาดในเป็ดได้หรือไม่ หากเป็ดของผมตายหมด ผมคงขาดทุนมากแน่!” เมื่อเห็นว่าหลอกล่อจ้าวลี่ซานได้ จินฟานก็ยิ้มออกมา “จริงๆ แล้ว การรักษาโรคระบาดในเป็ดก็ไม่ยาก! บริษัทของเรานำเข้ายาสำหรับสัตว์ชนิดหนึ่งมาจากต่างประเทศ! สามารถเพิ่มภูมิคุ้มกันของเป็ดได้มากเลย!” “ถึงแม้ว่าราคาจะค่อนข้างสูง แต่หากเป็ดได้รับยานี้ เชื่อว่าน่าจะมีเป็ดรอดชีวิตจำนวนมาก!” จ้าวลี่ซานรีบถามว่า “แล้วตอนนี้มียาหรือไม่” “ตอนนี้ยังไม่มี! แต่หากคุณจ้าวลี่ซานโอนเงินเข้าบริษัทวันนี้ ผมสามารถให้บริษัทเร่งจัดส่งได้ภายในวันเดียวกัน!” จินฟานพูดพร้อมรอยยิ้ม แผนของเขาเรียบง่ายมากคือต้องการให้จ้าวลี่ซานซื้อยาที่ช่วยเพิ่มภูมิคุ้มกันของเป็ดชุดนั้น จินฟานไม่ได้โอ้อวด ยานั้นสามารถเพิ่มภูมิคุ้มกันของเป็ดไ
