บททั้งหมดของ แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง: บทที่ 171 - บทที่ 180

คิดไม่ถึงว่า หลังจากที่เสิ่นซิ่วอวิ๋นได้ยินแบบนี้ ใบหน้าสวยก็แดงเป็นแถบ คิดในใจว่าจางหยวนโลภเกินไปหน่อยไหม?บีบ "นมแพะ" ให้เขาแก้วหนึ่งไม่เป็นอะไรแต่ถ้าบีบสองแก้ว ต่อให้เธอเสิ่นซิ่วอวิ๋นมีพรสวรรค์มากเป็นพิเศษ ก็กลัวว่าจะทำไม่ได้น่ะสิเธอจะให้ถิงถิงลูกสาวของเธอหิวโหยไม่ได้หรอกมั้ง?เมื่อคิดได้ถึงตรงนี้ เสิ่นซิ่วอวิ๋นพูดด้วยความเขินอาย"สองแก้ว...ไม่ได้ หนึ่งแก้วเหมือนเดิมเถอะ!"จางหยวนพูดด้วยใบหน้าจนใจ: "เอาเถอะ แก้วเดียวก็แก้วเดียว! แต่ว่าพูดขึ้นมาแล้ว นมแพะอร่อยมากจริง ๆ! ผมอยากกินนมแพะซะเดี๋ยวนี้เลย!""งั้นนายกลับบ้านกับฉันเถอะ! กลับไปแล้วฉันบีบให้นายแก้วหนึ่ง! ถิงถิงยังรออยู่ที่บ้าน!" ตอนที่เสิ่นซิ่วอวิ๋นพูดจาก็ก้มหน้าไม่กล้ามองจางหยวนในตอนนี้ เธอเพิ่งจะนึกขึ้นได้ที่เธอออกมาเพราะจะไปเอาฟางข้าวสาลีจากทุ่งตากแห้ง ตอนที่ก่อไฟปรุงอาหาร ใช้ฟางข้าวสาลีในการจุดไฟดีที่สุดเลยแต่น่าเสียดายที่อวี๋เหล่าจิ่วทำให้เสียเวลาแบบนี้ ทำได้แค่ไปในวันพรุ่งนี้อีกครั้งแต่ว่าครั้งนี้เสิ่นซิ่วอวิ๋นมีบทเรียนแล้ว ต่อไปไม่มีทางไปทุ่งตากแห้งในตอนกางคืนอีกแล้ว ถึงขั้นที่หลังจากฟ้ามืดแล้วก็จะไม่ออก

จางหยวนเดินเข้าไปด้วยความประหลาดใจ และถามชาวบ้านที่รู้จักคนหนึ่ง"ลุงฉาง นี่มันเรื่องอะไรกัน? บ้านของตาเฟิงเกิดอะไรขึ้นเหรอ? พวกคุณล้อมดูอยู่ที่นี่เหรอ?" จางหยวนถามขึ้นพวกผู้ใหญ่สามารถเรียกตาเฟิงว่าเหล่าเฟิงโถวได้แต่จางหยวนเป็นผู้อ่อนอาวุโสแบบนี้ ถ้าหากเรียกเหล่าเฟิงโถวด้วยเช่นกัน งั้นก็เสียมารยาทเกินไปแล้วอีกทั้งจางหยวนเคารพเหล่าเฟิงโถวเป็นอย่างมากน้ำผึ้งก้อนนั้นที่เหล่าเฟิงโถวเคยให้เขา เหตุการณ์ยังคงเด่นชัดในความทรงจำของเขาจนถึงทุกวันนี้ลุงฉางเห็นคนที่ถามคือจางหยวน เขาชะงักงันก่อน จากนั้นก็มองเขาอย่างระแวดระวังครู่หนึ่งต้องโทษเหลียงเฉียวหลิง ตอนนี้ชาวบ้านจำนวนมากต่างคิดว่าอาการประสาทของจางหยวนยังไม่หายดีด้วยซ้ำแต่ว่าในตอนที่ลุงฉางพบว่าจางหยวนอยู่ตรงหน้าเขาไม่ได้บ้าอย่างที่เหลียงเฉียวหลิงพูดไว้ เขาถึงได้รู้สึกโล่งใจ"อาหยวนเองเหรอ! เฮ้อ! นายไม่รู้หรอก เหล่าเฟิงโถวคนนี้! ดื่มยาฆ่าหญ้าฆ่าตัวตาย!" ลุงฉางถอนหายใจจางหยวนรูม่านตาหดตัว: "อะไรนะ? ตาเฟิงดื่มยาฆ่าหญ้าฆ่าตัวตาย? นี่มันเรื่องอะไรกัน?""ไม่ใช่เพราะลูกชายที่ไม่เอาไหนคนนั้นของเขาหรอกเหรอ? เรียนรู้อะไรไม่เรียน กล

เป็นอย่างที่คิด จางเว่ยหมินได้ยินคำพูดของจางหยวน ก็หัวเราะเสียงดังทันที จากนั้นหันหลังไปพูดกับทุกคนที่ล้อมดูอยู่ตรงประตู:"เอาล่ะ! ทุกคนได้ยินแล้วสินะ! พวกคุณเป็นพยานด้วย! จางหยวนพูดแล้วว่า เหล่าเฟิงโถวเกิดอะไรขึ้น เขาจะรับผิดชอบ!"พวกเจ้าหน้าที่ของหมู่บ้านที่อยู่ข้าง ๆ มองไปทางจางหยวนด้วยสีหน้าแปลก ๆจู่ ๆ พวกเขาก็เชื่อข่าวลือในหมู่บ้านแล้วอาการประสาทของจางหยวนน่าจะยังไม่หายดี ไม่อย่างนั้นจะรับคำมั่นสัญญาแบบนี้ได้อย่างไร?นี่มันเป็นการหาเรื่องใส่ตัวไม่ใช่เหรอ?จางต้าเหนียนเห็นว่าเรื่องราวไม่สามารถหยุดยั้งได้แล้ว จึงทำได้แค่กัดฟัน ทำท่าจะเดินออกไปข้างนอก เพื่อนำเรื่องนี้ไปบอกจางต้าซานลูกพี่ลูกน้องกับหวังฮุ่ยพี่สะใภ้ของเขาคิดไม่ถึงว่า จางเว่ยหมินกลับถลึงตาใส่เขา"นายจะไปไหน? เกิดเรื่องใหญ่แบบนี้ ในฐานะสมาชิกคณะกรรมการหมู่บ้าน นายต้องอยู่ที่นี่ตลอด!""ผม..." จางต้าเหนียนจนปัญญาจริง ๆเขารู้ว่าจางเว่ยหมินตั้งใจไม่ให้เขาไปแจ้งข่าวเขาทำได้เพียงส่งสายตาไม่อาจจะช่วยเหลือได้ให้จางหยวน จากนั้นก็ก้มหน้าไม่พูดจาอีกถึงแม้พวกเขาต่างเป็นคนของตระกูลจาง แต่สุดท้ายจางต้าเหนียนก็ไม่ใช่อา

เหล่าเฟิงโถวอ้วกพุ่งอยู่หลายครั้งภายหลังก็เริ่มคลื่นไส้ขึ้นมาจนกระทั่งอาการคลื่นไส้หมดไป เขาถึงได้นั่งพิงบนเก้าอี้ และหายใจหอบในตอนนี้ อากาศในที่เกิดเหตุแข็งตัวสายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ตัวจางเว่ยหมินถึงแม้จางเว่ยหมินในเวลาปกติจะชอบความรู้สึกที่ถูกคนจับจ้องแบบนี้แต่วันนี้ จางเว่ยหมินกลับยินยอมที่จะให้ทุกคนไม่ต้องมองเขาตามคำพูดของลูกชายของเขา นี่คือการ "อับอายต่อหน้าสังคม" ที่วัยรุ่นพูดถึงกัน ชื่อเต็มเรียกว่าการตายต่อหน้าสังคม!ไม่กี่วินาทีต่อมา จางเว่ยหมินก็ส่งเสียงคำรามที่น่าตกใจออกมา"จางหยวน ไอ้เด็กเวร! นึกไม่ถึงว่าจะกล้าให้เหล่าเฟิงโถวอ้วกใส่ฉัน!"เห็นได้ชัดว่า จางเว่ยหมินผลักความรับผิดชอบทั้งหมดไปที่จางหยวนจางหยวนกลับแสร้งทำเป็นยักไหล่อย่างจนปัญญา: "ผู้ใหญ่บ้าน จะโทษผมไม่ได้นะครับ! ผมก็เร่งให้คนอื่นอ้วกเป็นครั้งแรก ใครจะรู้ว่าการเร่งอ้วกแบบนี้ ปฏิกิริยาตอบสนองของตาเฟิงจะรุนแรงขนาดนี้!""แก!"จางเว่ยหมินชี้ไปที่จางหยวน และตัวสั่นด้วยความโกรธแม้แต่เศษอ้วกบนตัวเขา เหมือนจะกระเด็นออกไปตามการสั่นสะเทือนของร่างกายของเขา!เมื่อเห็นแบบนี้ พวกเจ้าหน้าที่ของหมู่บ้

ทุกคนหันหน้ามองไปกลับเห็นว่าคนที่พูดจาก็คือเหลียงเฉียวหลิงที่เป็นคนปลุกปั่นในหมู่บ้านเมื่อเห็นเหลียงเฉียวหลิง จางหยวนก็ขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้พวกผู้หญิงแก่ที่อยู่ในหมู่บ้านใส่ร้ายป้ายสีเขาสุดฤทธิ์ ตัวเองยังไม่ได้หาเวลาว่างมาจัดการเธอคิดไม่ถึงว่าเธอจะกระโดดโลดเด้นออกมา!"เหลียงเฉียวหลิง ทำไมเธอถึงพูดแบบนี้? ทั้ง ๆ ที่จางหยวนช่วยเหล่าเฟิงโถวเอาไว้ ทำไมเธอถึงพูดว่าเขาไม่มีความรู้ในการรักษาคนล่ะ?" ชายวัยกลางคนคนหนึ่งถามขึ้นได้ยินแบบนี้ เหลียงเฉียวหลิงยิ้มเยาะ: "เขารักษาอะไรเหล่าเฟิงโถว? ก็แค่ช่วยให้เหล่าเฟิงโถวอ้วกยาฆ่าหญ้าออกมาจากในกระเพาะไม่ใช่เหรอ? นี่เรียกว่ารักษาด้วยเหรอ?""ถ้าหากพูดแบบนี้ งั้นฉันก็รักษาคนได้! แค่เอาน้ำมูลสัตว์จากในกองมูลสัตว์ให้เหล่าเฟิงโถวดื่ม ก็ทำให้เขาอ้วกออกมาได้!"เหลียงเฉียวหลิงพูดออกมาแบบนี้ ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็ตกอยู่ในความเงียบขรึมเมื่อคิดให้รอบคอบแล้ว มันก็เป็นอย่างที่เธอพูดจริงๆ!ถึงแม้จางหยวนจะช่วยเหล่าเฟิงโถวไว้แต่จางหยวนก็ทำเพียงแค่ช่วยเร่งให้เหล่าเฟิงโถวอ้วกออกมาเพียงแค่นี้ ไม่สามารถยืนยันวิชาแพทย์ของจางหยวนได้จริง ๆนั่นแหละ!ขณะ