Share
บทที่ 165
Related chapter
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 166
เมื่อเห็นจางหยวนพูดอย่างจริงจังขนาดนี้หลี่ชิวจวี๋ทำได้แค่ยอมรับความจริงด้วยความจนปัญญาเธอจากนั้นเธอก็ตื่นเต้นขึ้นมาอีก: "อาหยวน ควรจะกดจุดให้ฉันได้แล้ว! พวกเราไปบนเตียงเถอะ!""บนเตียง...ก็ได้! งั้นก็ไปบนเตียงเถอะ!" จางหยวนครุ่นคิดแล้วพูดขึ้นหลี่ชิวจวี๋รู้สึกตื่นเต้นมากยิ่งขึ้นเธอมุ่งหน้าเข้าไปในห้องนอนด้วยความดีใจ จากนั้นก็ถอดรองเท้าขึ้นเตียง จากนั้นก็เริ่มปลดกระดุมเสื้อด้วยความเป็นธรรมชาติเห็นแบบนี้จางหยวนจึงรีบห้ามเอาไว้: "พี่สะใภ้ชิวจวี๋ ไม่ต้องถอดเสื้อ! ตอนที่กดจุด ผมเลือกเสื้อของพี่ เผยท้องน้อยออกมาก็พอ!""อุ๊ย! แบบนั้นคงลำบากแย่! ยังไงข้างในพี่สะใภ้ก็สวมชุดชั้นในอยู่แล้ว! ทำไม? อาหยวนนายคงไม่ได้เป็นกังวลที่จะเห็นสภาพพี่สะใภ้ที่สวมชุดชั้นใน จนอยากรังแกพี่สะใภ้หรอกนะ?"หลี่ชิวจวี๋พูดอย่างไม่ได้ใส่ใจพูดได้ครึ่งหนึ่ง จู่ ๆ เธอก็มองจางหยวนด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จางหยวนรู้สึกหมดคำพูดทันที: "จำเป็นไปได้อย่างไร! ผมเป็นคนที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เหรอ? พี่ถอดเต็มที่ ตอนนี้ผมรักษาให้พี่ในฐานะหมอ ไม่มีความต้องการไม่มีความอยาก!""นี่ถึงจะถูกต้อง! อาหยวนนายอยากเป็นห
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 167
เมื่อได้ยินแบบนี้ หลี่ชิวจวี๋ที่หายใจหอบ และมองไปทางจางหยวนด้วยสายตาหยาดเยิ้ม แก้มแดงเป็นเลือดฝาดบนใบหน้าสวยดูยั่วยวนคนเป็นพิเศษโดยเฉพาะ บริเวณลำคอมีเหงื่อไหลซึมออกขับผิวขาวผ่อง ยิ่งทำให้คนอดไม่ได้ที่จะอยากจะมองนานหน่อย“อาหยวน แค่ครั้งนี้ นายก็จะทำให้พี่สะใภ้อะไหล่หลุดแล้ว! ถ้าทำอีกสองสามครั้งพี่สะใภ้จะไม่ถูกนายทรมานจะแย่เหรอ!” หลี่ชิวจวี๋กล่าวด้วยน้ำเสียงที่มีเสน่ห์จางหยวนหัวเราะแห้ง ๆ: "พี่สะใภ้ชิวจวี๋ ดูพี่พูดสิ! พี่ก็พูดแล้วไม่ใช่เหรอ ผมแค่รักษาพี่ ไม่ได้มีความคิดใด ๆ ปะปน!""เหรอ? งั้นนายทำไมถึงจ้องมองพี่สะใภ้ล่ะ? หรือว่าอาการมดลูกเย็นของพี่สะใภ้ ยังกระทบต่อตรงนี้เหรอ?" หลี่ชิวจวี๋ตั้งใจชี้ไปที่หน้าอกของตัวเองจางหยวนเบือนหน้าหนี และพูดปฏิเสธ:"ใช่ที่ไหนกัน! พี่สะใภ้ชิวจวี๋พี่ดูผิดแล้ว! ผมไม่ได้จ้องมองพี่นะ! คือว่า ผมยังมีธุระต้องกลับก่อนแล้ว!"พูดจบ จางหยวนก็ออกจากบ้านของหลี่ชิวจวี๋เหมือนกับหลบหนีไปเห็นเขากลับไปอย่างจนตรอก หลี่ชิวจวี๋กลับขำไม่หยุด“คิดไม่ถึงว่าอาหยวนจะชอบทำนองนี้! ดูท่าครั้งหน้าฉันควรจะเปิดเผยร่างกายยั่วยวนเขา ถึงเวลาอาหยวนก็หนีไม่พ้นแล้ว!” หลี่ชิวจว
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 168
หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จางหยวนก็วิ่งไปที่ทุ่งตากเมล็ดพืชในทุ่งตากเมล็ดพืช อวี๋เหล่าจิ่วใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มเลวทรามมองไปทางเสิ่นซิ่วอวิ๋นที่ทรุดนั่งอยู่บนพื้น และเดินไปหาเธอทีละก้าว"แม่หม้ายเสิ่น ในที่สุดฉันก็ได้ครอบครองเธอแล้ว!"เสิ่นซิ่วอวิ๋นตัวสั่นไปทั้งตัว ใบหน้าที่สวยงามเต็มไปด้วยความหวาดกลัว"แก แกอย่าเข้ามานะ! ถ้าเข้ามาฉันจะตะโกนเรียกคนแล้ว!"อวี๋เหล่าจิ่วหัวเราะเสียงดัง: "เรียกคน? เมื่อครู่เธอก็ตะโกนขอความช่วยเหลือแล้วไม่ใช่เหรอ? น่าเสียดายมาก สถานที่ห่างไกลแบบนี้ ไม่มีคนได้ยินด้วยซ้ำ!""อีกทั้ง เพื่อที่จะได้ครอบครองนังผู้หญิงร่ายอย่างเธอ ฉันเฝ้าดูอยู่ที่หน้าบ้านเธอตั้งหลายวัน! นี่ถึงได้มีโอกาสคว้าเธอมาอยู่ในกำมือได้!""หึหึ! จางหยวนเข้าบ้านของเธอได้ และได้ดื่มนม ทำไมฉันอวี๋เหล่าจิ่วถึงทำไม่ได้?""เธออย่าแก้ตัว! ครั้งที่แล้วฉันเห็นจางหยวนเดินออกมาจากบ้านของเธอ อีกทั้งมุมปากของเขายังมีคราบนมติดอยู่!"ได้ยินอวี๋เหล่าจิ่วพูดเรื่องที่จางหยวนเข้าไปดื่มนมที่บ้านของเธอเสิ่นซิ่วอวิ๋นสีหน้าเปลี่ยนไปทันที จากนั้นก็รีบอธิบาย"แกเข้าใจผิดแล้ว! จางหยวนดื่ม...ดื่มนมแพะ!"
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 169
"อวี๋เหล่าจิ่ว แกพูดจาซี้ซั้วอะไร! ฉันกับอาหยวน...พวกเราสองคนบริสุทธิ์ใจ!" เสิ่นซิ่วอวิ๋นตะโกนเสียงดังด้วยความเขินอายและโมโหอวี๋เหล่าจิ่วใบหน้ายิ้มเยาะ: "บริสุทธิ์ใจ? เธอเรียกมันว่าอาหยวนแล้ว พวกเธอสองคนบริสุทธิ์ใจตรงไหนกัน?"ได้ยินอวี๋เหล่าจิ่วพูดแบบนี้ เสิ่นซิ่วอวิ๋นก็โมโหมากขึ้นเมื่อครู่ภายใต้ความร้อนใจของเธอ จึงเรียกชื่ออาหยวน!คิดไม่ถึง กลับถูกอวี๋เหล่าจิ่วเอามาโจมตีเป็นจุดออ่อน!“พอแล้ว!” จางหยวนพูดด้วยความโกรธเขาออกแรงที่มือ อวี๋เหล่าจิ่วก็ร้องอนาถขึ้นมาติดต่อกัน ไม่มีโอกาสพูดจาซี้ซั้วอีกต่อไปเพื่อไม่ให้ไอ้หมอนี่พูดจาซี้ซั้ว จางหยวนจึงฝาดสันมือทำให้เขาหมดสติอวี๋เหล่าจิ่วหมดสติล้มลงบนพื้นทันทีจางหยวนถึงได้เดินไปทางเสิ่นซิ่วอวิ๋น และยื่นมือไปดึงเธอขึ้นมา"พี่สะใภ้ซิ่วอวิ๋น พี่ไม่เป็นไรนะ?" จางหยวนถามมองดูใบหน้าของจางหยวนที่หล่อเหลาและหนักแน่น และก็นึกถึงคำพูดซี้ซั้วของอวี๋เหล่าจิ่วเมื่อครู่นี้ขึ้นมาอีก เสิ่นซิ่วอวิ๋นที่เดิมทีใบหน้าสวยแดงระเรื่ออยู่แล้วก็แดงขึ้นไปอีกคิดไม่ถึงว่าในสายตาของคนอื่น เธอกับจางหยวนมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันแล้ว!อันที่จริง มันยิ่งทำให้เ
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 170
"อาหยวน งั้นต่อไปฉันเรียกนายแบบนี้แล้วกัน!" เสียงของเสิ่นซิ่วอวิ๋นอ่อนโยนขึ้นเยอะจางหยวนยิ้มและพูด: "เรียกผมแบบนี้ได้! สำหรับอวี๋เหล่าจิ่ว พี่สะใภ้ซิ่วอวิ๋นคิดจะจัดการเขาอย่างไร?"พูดถึงภายหลัง สีหน้าของจางหยวนเปลี่ยนไปเคร่งขรึมเล็กน้อยอวี๋เหล่าจิ่วทำเรื่องสิ้นมโนธรรมแบบนี้ ตามหลักแล้วควรจะแจ้งตำรวจให้จัดการโดยตรงแต่เรื่องนี้ถ้าหากแพร่งพรายออกไป ใครจะไปรู้ว่าจะถูกพวกผู้หญิงที่ชอบซุบซิบนินทาออกไปจนกลายเป็นแบบไหนกัน?พวกผู้หญิงแก่ที่นินทากันทั้งวัน ชอบซุบซิบข่าวโลกีย์แบบนี้มากที่สุดอีกทั้งสำคัญที่สุดคือ พวกเธอไม่เพียงเล่าต่อกันซี้ซั้ว แถมยังแต่งเรื่องกันมั่วซั่ว!ทั้ง ๆ ที่เสิ่นซิ่วอวิ๋นไม่ได้ถูกอวี๋เหล่าจิ่วย่ำยีแต่หากข่าวนี้แพร่ออกไป ไม่แน่ก็อาจจะมีพวกผู้หญิงแก่แต่งเรื่องกลายเป็นว่าเสิ่นซิ่วอวิ๋นถูกอวี๋เหล่าจิ่วย่ำยีแล้ว!ถึงเวลานั้น ชื่อเสียงของเสิ่นซิ่วอวิ๋นก็ถือว่าจบกัน!ต่อให้เธอเป็นฝ่ายเสียหาย แต่คนอื่น ๆ กลับไม่ได้คิดแบบนี้พวกเขามีแต่จะคิดว่า เสิ่นซิ่วอวิ๋นถูกอวี๋เหล่าจิ่วย่ำยีแล้ว สกปรกแล้ว!ภาพลักษณ์ของเสิ่นซิ่วอวิ๋นที่เป็นผู้หญิงแกร่งบริสุทธิ์ เกรงว่าจะแตกเป็
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 171
เขากลายเป็นขันทีก็เพราะสาเหตุจากตัวเอง อวี๋เหล่าจิ่วก็ไม่กล้ามาแก้แค้นเขาไอ้หมอนี่อยากจะรังแกเสิ่นซิ่วอวิ๋น ถูกตัวเองจับได้คาหนังคาเขาต่อไปเกรงว่าอวี๋เหล่าจิ่วหลบเลี่ยงเขาแทบไม่ทันด้วยซ้ำ จะกล้าแก้แค้นเขาได้อย่างไร?จัดการอวี๋เหล่าจิ่วเสร็จ จางหยวนก็รีบตามเสิ่นซิ่วอวิ๋นไป"พี่สะใภ้ซิ่วอวิ๋น จัดการเรียบร้อยแล้ว! พวกเราไปกันเถอะ!" จางหยวนใบหน้ามีรอยยิ้มบาง ๆมองดูใบหน้าที่หล่อเหลาของเขากับรอยยิ้มอันอบอุ่นเสิ่นซิ่วอวิ๋นใจเต้นแรงขึ้นอย่างอดไม่ได้ รีบเคลื่อนสายตาไปที่ด้านข้าง"คือว่า...อาหยวน นายจัด...จัดการอวี๋เหล่าจิ่วอย่างไรเหรอ?" เสิ่นซิ่วอวิ๋นถามเสียงเบาเธออยากรู้มาก ๆ ว่าจางหยวนจะจัดการอวี๋เหล่าจิ่วได้อนาถแค่ไหนถึงแม้เสิ่นซิ่วอวิ๋นจะตัดสินใจไม่แจ้งตำรวจแต่ว่าความเกลียดชังที่เธอมีต่ออวี๋เหล่าจิ่วกลับไม่ได้ลดน้อยลงด้วยเหตุนี้ เธอหวังเป็นอย่างมากว่าจางหยวนจะจัดการอวี๋เหล่าจิ่วอย่างรุนแรงสักยก เพื่อระบายความโมโหแทนเธอเมื่อเผชิญหน้ากับเสิ่นซิ่วอวิ๋น จางหยวนยิ้มอย่างลึกลับ: "พี่สะใภ้ซิ่วอวิ๋น พี่อยากรู้จริง ๆ เหรอ?""อยาก...อยากรู้จริง ๆ" เสิ่นซิ่วอวิ๋นเงยหน้ามองจางหยวน
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 172
คิดไม่ถึงว่า หลังจากที่เสิ่นซิ่วอวิ๋นได้ยินแบบนี้ ใบหน้าสวยก็แดงเป็นแถบ คิดในใจว่าจางหยวนโลภเกินไปหน่อยไหม?บีบ "นมแพะ" ให้เขาแก้วหนึ่งไม่เป็นอะไรแต่ถ้าบีบสองแก้ว ต่อให้เธอเสิ่นซิ่วอวิ๋นมีพรสวรรค์มากเป็นพิเศษ ก็กลัวว่าจะทำไม่ได้น่ะสิเธอจะให้ถิงถิงลูกสาวของเธอหิวโหยไม่ได้หรอกมั้ง?เมื่อคิดได้ถึงตรงนี้ เสิ่นซิ่วอวิ๋นพูดด้วยความเขินอาย"สองแก้ว...ไม่ได้ หนึ่งแก้วเหมือนเดิมเถอะ!"จางหยวนพูดด้วยใบหน้าจนใจ: "เอาเถอะ แก้วเดียวก็แก้วเดียว! แต่ว่าพูดขึ้นมาแล้ว นมแพะอร่อยมากจริง ๆ! ผมอยากกินนมแพะซะเดี๋ยวนี้เลย!""งั้นนายกลับบ้านกับฉันเถอะ! กลับไปแล้วฉันบีบให้นายแก้วหนึ่ง! ถิงถิงยังรออยู่ที่บ้าน!" ตอนที่เสิ่นซิ่วอวิ๋นพูดจาก็ก้มหน้าไม่กล้ามองจางหยวนในตอนนี้ เธอเพิ่งจะนึกขึ้นได้ที่เธอออกมาเพราะจะไปเอาฟางข้าวสาลีจากทุ่งตากแห้ง ตอนที่ก่อไฟปรุงอาหาร ใช้ฟางข้าวสาลีในการจุดไฟดีที่สุดเลยแต่น่าเสียดายที่อวี๋เหล่าจิ่วทำให้เสียเวลาแบบนี้ ทำได้แค่ไปในวันพรุ่งนี้อีกครั้งแต่ว่าครั้งนี้เสิ่นซิ่วอวิ๋นมีบทเรียนแล้ว ต่อไปไม่มีทางไปทุ่งตากแห้งในตอนกางคืนอีกแล้ว ถึงขั้นที่หลังจากฟ้ามืดแล้วก็จะไม่ออก
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 173
หลายวันต่อมา รอให้อวี๋เหล่าจิ่วพบว่าตัวเองกลายเป็นขันที ถึงขั้นที่คิดไม่ถึงด้วยซ้ำว่าทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของจางหยวน!เขายังคิดว่า เป็นเพราะเขาอยากจะรังแกแม่หม้ายสาว จึงถูกสวรรค์ลงโทษ!ในเมื่อบนตัวของอวี๋เหล่าจิ่วไม่มีบาดแผลภายนอก เขาก็ไม่รู้ว่าจางหยวนสามารถใช้เข็มเงินเล่มเดียวช่วยเขาทำหมันได้!ช่วงชีวิตรุ่งโรจน์ในการเป็นโสดของอวี๋เหล่าจิ่วได้จบลงแล้ว ชีวิตช่วงที่เป็นขันทีเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น!ช่วงเวลาสองวันมานี้ การดำรงชีวิตของจางหยวนในแต่ละวันนั้นสบายอย่างมากในแต่ละวันให้อาหารไก่ หยอกล้อแมว จากนั้นช่วงบ่ายก็ไปรักษาโรคให้หลี่ชิวจวี๋ด้วยความตั้งใจเด็ดเดี่ยวทุกครั้งตอนที่รักษาให้หลี่ชิวจวี๋ จางหยวนต้องกัดฟันอดทนช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้ตอนที่เขากดจุดให้หลี่ชิวจวี๋ เสียงที่อีกฝ่ายส่งออกมาช่างยั่วยวนคนเหลือเกิน!ภายหลังหลี่ชิวจวี๋ก็สังเกตเห็นว่าทำแบบนี้แล้วจะสร้างความตื่นเต้นต่อจางหยวนเป็นอย่างมากดังนั้นเธอจึงเริ่มปลุกปลั่นจางหยวนขึ้นมาทั้งต่อหน้าและลับหลังทุกครั้งที่กดจุด หลี่ชิวจวี๋จะตั้งใจส่งเสียงที่สวยหยาดเยิ้มยั่วยวนคนมากยิ่งขึ้นแม้แต่ชุดชั้นในที่สวมใส่ ก็เซ็กซี่มากขึ้นทุกคร
Latest chapter
