Semua Bab Unofficially Yours: Bab 11 - Bab 20

Tirik na tirik ang araw bago sya umalis pero pagdating nya ng Divisoria ay parang may bagyo sa lakas ng ulan at hangin. Bumabaha pa. Mabuti na lang at mabilis nyang natunton ang bilihan ng mga pang-giveaways kaya nakapunta sya agad sa meeting place nila ni Robert. “Pasensya na, basang-basa ako,” aniya pagsakay nya ng kotse ni Robert. “Okay lang, Abby. Hindi maintindihan ang panahon ngayon, ano? Mainit tapos biglang uulan.”“Kaya nga eh, sakit tuloy ng ulo ko,” kinapa nya ang maliit na lagayan nya ng gamot sa kanyang bag. Aagapan na nya ang sakit ng ulo bago pa ito lumala. Kung si Joaquín ang sumundo sa kanya nakapagpalit na sana sya ng damit sa backseat para hindi matuyo sa katawan nya ang damit na suot. Mabilis pa naman syang ubuhin. “Girls scout?”“Always,” ngiti nya.Naipit na sila sa trapik dala ng baha sa ilang parte ng kalsadang dinaraanan nila.“I’m really sorry, I already made reservations sa Scarlet eh.”“Hindi mo namang kasalanang ma-trapik, h’wag kang mag-sorry,” aniya.

BACKGROUND SONG: "LEAVE THE DOOR OPEN by BRUNO MARS" “Hey! Hey!” Pinitik ni Joaquin ang mga daliri sa gawi ni Robert. Para na itong nananaginip habang nakatingin sa pagse-sexy dance ni Abby sa saliw ng rendition ng banda sa kanta ni Bruno Mars. Maraming beses na nyang nakitang magwala sa dance floor si Abby pero ngayon lang nya natitigan ang paraan ng pagsasayaw nito. She dances so gracefully. Kahit sa suot nitong butas-butas na maong pants, simpleng t-shirt at tsinelas ay na-e-emphasize nito ang kanyang makurbang katawan. Yes, she has all the curves in all the right places. No wonder parang nasisiraan na ng bait si Robert sa pagkakatitig nito sa dalaga. Mapanukso ang bawat galaw ni Abby. Dinadama ang bawat tyempo ng chorus ng paborito nyang kanta. Mapang-akit. Nananawag. Nagbibigay ng motibo. Pati sya ay napamaang. Lumilitaw ang kagandahan ni Abby sa pulang-pulang lipstick nya. Kahit kadalasan ay pulbos at lipstick lang ang inilalagay sa mukha at magulo palagi ang

“Hoy! Bakit ka nakaganyan?” tanong nya nang pumasok si Joaquín ng kwarto. Kumportable na syang nakahiga sa kanyang sleeping space. Meron syang sariling fuschia pink na sofa bed, bean bag na fuschia pink din, baby pink na side drawer kung saan nakalagay ang maliit na hello kitty na lampshade at mga nursing books na binili ni Joaquín para sa kanya. Hindi nagaganyak ang kaibigan sa paborito nyang kulay, pero hindi ito tumutol nang bilhin nila ang mga pink na kagamitan na napusuan nyang ilagay sa kanyang espasyo at palamutian ng fairy lights at mga selfie pictures ang dingding ng bahagi nya sa malaking master’s bedroom ni Joaquín. Sa buong penthouse ni Joaquín na kadalasan ay shades ng gray, black at white ang makikitang kulay, itong parte lang na ito ang kakaiba. “Ano’ng ganito?” ibinalik nito ang tanong habang nag-iinat inat ng kanyang mga braso at likod sa harap nya. “Naka-boxers ka lang samantalang anlamig-lamig! May paflex-flex ka pa, ‘kala mo natutuwa ako sa ‘yo?” “Bakit?

Maingat nyang ipinarada ang dalang Ford F-150 sa gilid ng bakanteng lote na may bakod. Sinipat nya sa rear view mirror ang kasunod nyang dark gray na sedan. Napamura sya. Problema na nga nya ang parking dito sa makipot na lugar nina Abby, problema pa nya kung saan paparada ang mga escort nya. Ilang araw mula ng insidente sa party ay dumating ang dalawang security escort na pinadala ng kanyang ninong, utos daw iyon ng kanyang Mamá. Mula noon ay nakasunod na ang mga ito sa kanya kahit saan sya magpunta. Pakiramdam nya para syang kriminal na may mabigat na kasalanan pero hindi na sya nakipaglaban pa, hindi rin naman sya mananalo sa kagustuhan ng kanyang Mamá. Bumaba ang isa sa mga ito at kumatok sa kanyang sasakyan. ‘Boss, sa’n kami paparada?” tanong nito. “Malay ko sa inyo. Maghanap kayo,” aniya nang makababa sya ng sasakyan. Dumukot sya ng pera sa wallet at iniabot sa lalake. “H’wag nyo na akong sundan, do’n lang naman ako sa bahay na ‘yon,” turo nya sa daang papunta kina Abby.

“¡Hola Mamá!” kunway excited syang marinig ang boses ng ina. “No puedo dormir pensando en ti, hijo mío (I can’t sleep thinking about you, my son), I want to go there but your hermano Rafael wouldn’t let me, maysakit daw ako,” anas ng kanyang Mamá. Bahagyang may nginig sa makapal na Spanish accent nito, tila galing palang ito sa pag-iyak. “Ano’ng sakit mo, Mamá?” Bigla nyang naalala ang sinabi ng kayang Lolo na nagkaka-nervous breakdown ang kanyang Mamá dahil sa kanya, agad syang nagsisi na naitanong pa nya. “I wanna go there to come and see you, Iñigo, and Santiago… Have you found Santiago?” “Not yet, Mamá, just give me a little more time. I will get to him.” “How much more time do you want?! Nagkakasakit na ako dahil sa inyo, gusto nyo na ba akong mamatay?!” hikbi ng kanyang ina. Nagda-drama na naman ang kanyang Mamá. Nararamdaman nyang mag-uumpisa na naman itong mag-sermon. Ibinaba nya ang balikat at pabagsak na naupo sya sahig. “Hindi naman po sa gano’n, it’s j