All Chapters of The CEO’s Sudden Childs [Book 6- Hiltons Family]: Chapter 191 - Chapter 200

“Huh…” “My God, Yash, kulang na lang ay lumipad na ako sa walang tigil na pagbubugâ mo ng hangin.Akala ko ba may nangyari na sa inyo? Eh, sa timplada ng mukha mo, parang pasan mo ang mundo!?” Naiimbyerna na tanong sa akin ni Chin habang nakatingin ito sa mukha ko mula sa malaking salamin na nasa harapan namin. Kasalukuyan kaming nandito ngayon sa parlor para sa makeover na nais ko sa aking sarili. Syempre kasama ang bestfriend ko.Kailangan kasi na maganda ako sa paningin ng asawa ko para tuluyan ko ng makuha ang atensyon nito. Pero ang malaking problema ko ay pagkatapos ng nangyari sa amin ay mukhang iniiwasan na ako ng magaling na lalaking ‘yun. “O-Oo, pero bigla na lang siyang hindi nagparamdam sa akin, ilang araw na kaming hindi nagkikita. Baka sa ibang bahay niya tumuloy ang lalaking ‘yun.” Nakasimangot ang mukha ko habang malungkot na nakatingin sa salamin. Nagtaka ako ng biglang tumawa si Chin na parang akala mo ay kinikiliti. “Nagsesentiment ako dito tapos tatawanan mo

Napatda sa kanyang kinatatayuan si Timothy ng mula sa silid nilang mag-asawa ay lumabas si Yash na naka-corporate attire. Bagay sa kanya ang maluwag na black long sleeve na naka tuck in sa light brown nitong slacks. Habang ang wavy nitong buhok ay nakalugay, at sa noo ay may manipis na bangs. She looks like a model of business woman at the same time ay mukha pa rin siyang teenager. What a nice view? Lumalim ang gatla sa noo ni Timothy ng walang salita na nilampasan siya ng kanyang asawa. Kung umakto ito ay parang wala siya sa paligid. Tulad nito ay nakabihis na rin siya ng pang-opisina, pero ngayong araw ay hindi siya papasok sa kanyang opisina. May mahalaga siyang meeting na dadaluhan kaya iyon ang labis niyang ipinagtataka sa asawa. Bakit nakabihis ito gayung nasa usapan nila na hindi ito papasok sa opisina kapag may meeting siya sa labas. “Where are you going?” Seryosong tanong ni Timothy, hindi pa man sumasagot ang kanyang asawa ay tila nahuhulaan na niya kung ano ang b

“Hmmm…” dumadaing sa sakit ng ulo ng magising si Timothy, nagmulat siya ng kanyang mga mata, at nagtataka na inilibot ang tingin sa kabuuan ng silid na kanyang kinaroroonan. Sumalubong sa kanyang paningin ang puting kisame maging ang puting pader. Sa kanyang kanang bahagi ay ang malapad na glass wall na mula dito ay makikita ang maaliwalas na panahon. Sa ilalim ng mga ulap ay nakalatag ang malacrystal at asul na karagatan.Tila gumaan ang kanyang pakiramdam ng malanghap niya ang sariwang hangin na nagmumula sa nakabukas na salamin na pinto ng balkonahe. Lumalim ang gatla sa kanyang noo, at bumadha ang labis na pagtatakâ sa kanyang mukha. “Where am I?” Naguguluhan niyang tanong. Bumangon siya habang pilit na inaalala ang mga nangyari kung paano ba siya na punta sa lugar na ‘to.NAKARAAN…“Sorry na, huwag ka ng magalit sa akin.” Malambing na sabi ng aking asawa na ngayon ay ka papasok ng library. Bitbit nito ang isang baso ng malamig na juice. Ibinaba niya ito sa harap ko bago umupo

“Hindi ko na alam kung ilang beses na akong nagpabalik-balik sa harap ng salamin habang nakapaskil ang magandang ngiti sa mga labi ko. Wala na si Timothy dahil nauna na itong pumasok sa kanyang opisina. Suot ko ang dark brown na pencil skirt, at tinernuhan ko ito ng white long sleeve na naka tuck in sa aking palda. Mas lalo pa akong tumangkad dahil sa suot kong apricot na pointed shoes na merong tatlong pulgadang taas ng takong. Habang ang aking mga labi ay pinahiran ko ng orange lipstick, dahilan kung bakit mas lalong na enhance ang kaputian ng makinis kong mukha. Nang makuntento sa hitsura ko ay dinampot ko na ang aking shoulder bag at lumabas na ng silid naming mag-asawa. Simula ng umuwi kami galing Isla ay natutulog na kami sa isang kama, kaya ramdam ko ngayon ang buhay may asawa. Hindi tulad noon, gigising ako sa umaga na ako lang mag-isa. Pagdating naman sa gabi ay tanging unan ang aking kayakap. Ramdam ko talaga ang kakulangan ko, akala ko tatanda na lang ako ng hindi naka

“Are you sure na okay lang sa asawa mo na ihatid ako?” Naninigurado na tanong sa akin ni Chin. Nginitian ko s’ya upang ipabatid na wala siyang dapat na ipangamba—binuksan ko na ang pinto ng kotse. “Yup, I called him already and it’s fine for him, and besides ito lang naman ang unang pagkakataon na nagpahatid ka sa akin.” Nakangiti kong sagot habang bumababâ ng sasakyan. Ginabi na kasi kami sa paggawa ng plan para sa bagong gusali na itatayo sa loteng nabili ko. Kasama naman namin ang isang engineer na siyang gumawa ng blueprint. Alam ko naman kung gaano ka delikado ang inuuwian ng kaibigan ko. Kaya hindi rin naman ako papayag na pabayaan siyang umuwi na mag-isa. Mula sa kabilang bahagi ng kotse ay bumababâ rin ng sasakyan si Chin. Sa ilang taon na pagtirâ ko sa mansion ng aking asawa ay talagang nani-bago ako sa paligid ko ngayon. Ngayon ko lang nalaman kung ano ang totoong amoy ng lugar na aking kinalakihan. Maalinsangan at malansa ang amoy ng lugar na ito, pero hindi nam