Semua Bab The CEO’s Sudden Childs [Book 6- Hiltons Family]: Bab 211 - Bab 220

“Natigil sa pagtipâ ang aking mga kamay mula sa keyboard ng laptop nang makatanggap ako ng isang mensahe mula sa isang unknown number. “Hi Sir, how’s your day? Kumain ka na?” “Who are you?” “It’s me, your beautiful student, Aubrey.” Umangat ang kaliwang kilay ko, ngunit kusang lumitaw ang ngiti sa aking mga labi ng mabasa ko ang mensahe nito. Pakiramdam ko tuloy ay bumalik ako sa pagiging teenager ko. “Hi, how are you? Nagawa mo na ba ang mga homework mo?” Taliwas ang sagot ko sa naging tanong nito at habang tinatype ko ito ay hindi ko maiwasang kiligin, na hindi naman dapat. “Yup! Tapos na po, bigla ka kasing pumasok sa isip ko…” “Damn! ang babaeng ito di yata’t magaling magpakilig! Oh come on, Xion, don’t tell me pati ang batang ‘yan ay papatulan mo?” Pang-uusig ko sa aking sarili. Hindi ko na replyan ang makulit na batang ito, bagkus ay itinuon ko na lang ang aking atensyon sa mga files na nakalatag sa aking lamesa. Ngunit minuto lang ang lumipas ay bigla

“Sir, wala ka bang balak na mag-asawa?” Out of nowhere na tanong ni Aubrey habang nagbabasa ng libro. Mahina lang ang kanyang boses, sapat lang upang marinig ng kanyang professor na nasa kanyang likuran. Magkatalikuran sila ng upo at kapwa busy sa pagbabasa ng libro. “Why did you ask me about that?” Balik tanong ni Mr. Paaldon. “How old are you now, Sir?” Instead of answering his question ay sinagot din niya ito ng tanong. “Why you asking?” Again, question. At this time Aubrey feel irritate na pakiramdam niya ay walang magandang patutunguhan ang kanilang pag-uusap. Ito ang nagtulak kay Aubrey para tapusin na ang paligoy-ligoy na usapan. “I think, I like you.” Buong tapang na inamin ito ni Aubrey dahilan kung bakit natigil sa ere ang sanay pagbuklat ni Mr. Paaldon sa isang pahina ng libro. Sandali siyang natahimik dahil sa labis na pagkabigla. Talagang hindi niya inaasahan ang pagiging prangka ng kanyang estudyante. “Why did I feel this? This is not true… pero bakit

Napaka tahimik ng buong dining room, walang ibang maririnig kundi puro kalampag ng mga kubyertos sa aming mga pinggan.Ngunit kahit walang imikan na nangyayari sa pagitan namin ng aking madrasta ay ramdam ko ang bawat pag-irap ng mga mata nito sa akin. Maging ang pailalim na tingin sa akin ni ate Felly. Si Papâ naman ay tahimik na nagbabasa ng news paper.Habang ako dito sa kabilang panig ng lamesa ay walang pakialam na patuloy lang na kumakain. Masyadong maganda ang araw ko ngayon at hindi ko hahayaan na masira ito ng mga taong toxic sa buhay ko. “Good morning! What a great day…” si Paloma na biglang pumasok sa pintuan ng dining room.“Good morning, Dad.” Bati nito sa aming ama at mula sa gilid ng mata ko ay nakita ko na humalik siya sa pisngi ni Papâ. Mukhang maganda ang gising ng kapatid kong ito, at isang himala dahil maaga siyang bumangon ngayon. “Mukhang maganda yata ang gising ng anak ko.” Malambing na pahayag ng madrasta ko habang nakapaskil ang matamis na ngiti sa mga labi

“Good morning Sir.” Masayang bati ni Aubrey sabay kindat, Pasimple namang kinagat ni Mr. Paaldon ang kanyang ibabang labi upang pigilan ang pagsilay ng isang ngiti sa kanyang mga labi. Ni hindi na nga niya magawang tumugon sa kanyang estudyante dahil kasalukuyang siyang kinikilig. At ngayong kumpleto na ang lahat ng kanyang mga estudyante ay inihanda na niya ang sarili upang simulan ng magturo. Mula sa tabi ni Aubrey ay nakahalata ang dalawa niyang kaibigan sa kakaibang awra nilang dalawa ni Mr. Paaldon. Maging ang simpleng pasulyap nila sa isa’t-isa ay hindi rin nakaligtas sa matalas na panangin nina Betty at Terry. Pagkatapos magpalipat-lipat ang tingin nila sa mukha ng dalawa ay saka naman magtitinginan sa mukha ng isa’t-isa na wari mo ay iisa ang itinatakbo ng kanilang mga isip. “T-Teka, bakit ganyan kayo makatingin sa akin?” Alanganin na tanong ni Aubrey habang patuloy na umaatras ang kanyang mga paa. Patuloy naman sa pag-abante sina Terry at Betty na ang mga mata ay nakatit

Kung tingnan siya ng kanyang mga tauhan, parang akala mo ay isa na siyang kriminal. Wala ring pakundangan kung siya ay pagsalitaan ng hindi magandang salita. Ngunit ng mahantad sa kanilang harapan ang totoo niyang pagkatao ay tila nagmukha silang maamong tupa. Maaaninag sa kanilang mga mata ang matinding kabâ.Wala ni isa man sa kanila ang nangahas na magsalita habang ang kanilang mga ulo ay pawang mga nakayuko—parang mga pinitpit na luya ang mga ito. “Now simulan mo ng magpaliwanag Mr. Lorenzo.” Si Mr. Hilton, sabay hagis ng isang folder sa ibabaw ng lamesa. Prente itong nakaupo sa swivel chair ng principal habang ang isang paa ay naka de kwarto. Halatang kabado na ang principal ng makita ang isang folder na may nakasulat na confidential. Ni hindi nito magawang tumingin ng diretso sa mga mata ni Mr. Hilton. “Binigay ko sayo ang tiwala ko, pero hindi ko akalain na magagawa mo akong pagnakawan, Mr. Lorenzo. Almost five million ang nadispalko mong pondo na para sana sa mga batang g