All Chapters of The CEO’s Sudden Childs [Book 6- Hiltons Family]: Chapter 231 - Chapter 240

“Ate, anong meron?” Nagtataka ka na tanong ni Aubrey ng makita niya na halos lahat ng mga katulong ay hindi na magkandaugaga sa paglilinis ng buong kabahayan. Maging ang mga kurtina ay mabilis na napalitan ng mga bagong kurtina. “Oh, gising ka na pala, madali ka, Aubrey maligo ka at magsuot ng pormal na damit, dahil may darating tayong bisita.” Nakangiti na sagot ni Felly. Nagtaka pa si Aubrey ng napansin niya na masyado yatang maaga ang uwi ng kanyang kapatid. Kadalasan kasi ay umuuwi si Felly ng bandang alas otso ng gabi, pero ngayon ay mukhang nag halfday lang ito sa kanyang trabaho. “Presidente ba ang bisita natin?” Curious na tanong pa ni Aubrey na siyang ikinatawa naman ni Felly. Napangiti na rin siya hindi dahil sa kanyang sinabi, kundi dahil sa magandang pakikitungo sa kanya ng kanyang ate Felly. Ramdam niya ang pagiging kapatid nito, hindi tulad noon na lagi silang nag-aaway. Nakakagulat man ngunit labis pa rin niya itong ikinatutuwa. “Well isipin na lang natin na Pre

Pagkatapos ng mahalagang meeting na dinaluhan ni Xion ay kaagad siyang nagpalit ng damit. Suot ang gusot at lumang polo na tumungo siya sa Villa ng mga Miller. Ngayon ay haharap siya sa pamilya ng kanyang asawa bilang si Liam. Sa totoo lang ay wala na siyang balak na magpanggap pa sa harap ng pamilyang Miller. Ngunit, nang matuklasan niya ang totoong ugali ng mga ito ay naisipan niya na ilihim muna sa mga ito ang tunay niyang pagkatao. Pagkatapos ng halos isang oras na biyahe at humimpil ang sasakyan niya sa di kalayuan—may ilang metro ang layo nito mula sa Villa ng mga Miller.Suot ang kanyang peluka at makapal na brace sa ngipin na bumaba siya ng sasakyan. Isinuot muna niya ng makapal sa reading glass sa kanyang mga mata bago naglakad hanggang sa gate ng Villa. Nandito siya ngayon upang sunduin ang kanyang asawa, dahil babalik na sila sa kubo. Idinahilan lang niya na kunwa’y may training siya ng dalawang araw pero ang totoo ay may importante siyang meeting na kailangan ang kanyan

“Binalot ng matinding kalungkutan ang puso ko ng muli nasilayan ang maliit na kubo na naging tahanan ko ng ilang linggo, kasama ang aking asawa. Pagkatapos ng pakikipag sagutan ko kay Mr. Hilton ay dito ako dinala ng aking mga paa. Mabigat ang mga hakbang na pumasok ako sa maliit na tarangkahan na gawa sa kawayan. Dinampot ko ang walis tingting na nakasandal sa dingding ng kubo at sinimulan ko ng walisin ang mga tuyong dahon. Wala na akong pakialam sa dalawang tauhan ng aking ama na siyang nakatalaga na magbantay sa akin. Nakapwesto ang mga ito sa magkabilang gilid ng sasakyan, tahimik na nagmamasid sa bawat galaw ko. Pagkatapos kong tipunin ang mga tuyong dahon ay pumasok ako sa loob ng kubo at kinuha ang posporo. Ngunit, sandali akong natigil sa paghakbang, dahil sa isang alaala na bigla na lang lumitaw sa diwa ko. Kasunod nito ang paglitaw ng isang ngiti sa mga labi ko. Sapagkat nakikita ko ang aking sarili noong mga panahon na hirap na hirap ako sa pag-ihip ng apoy sa kala

“Ma’am kailangan n’yo na pong umuwi. Tumawag ang iyong ama at ang bilin ay iuwi na kayo sa Villa.” Nang marinig ko ito ay isang marahas na buntong hininga ang aking pinakawalan. Biglang bumigat ang dibdib ko. Four thirty na ng hapon at plano ko sanang takasan ang mga bantay ko upang pumunta sa address na ibinigay sa akin ni Liam. Pero mukhang hindi matutuloy ang tangka kong pagtakas. Isang problemadong buntong hininga ang aking pinakawalan saka tahimik na sumunod. Inilock ko muna ang kubo bago sumakay sa kotse. Habang nasa biyahe ay iniisip ko kung paano ko matatakasan ang aking mga bantay. Hindi ako kinakabahan sa gagawin kong ito, bagkus ay matinding excitement ang nararamdaman ko dahil makakasama ko na ang aking asawa. Kahit pa sinabi ni Papâ na walang bisâ ang aming kasal ay mananatili pa ring si Liam ang asawa ko. At hindi ako papayag na maikasal ako sa Hilton na ‘yun, kahit maghalo pa ang balat sa tinalupan! Makalipas ang mahabang biyahe ay pumasok sa loob gate ang

“Nagimbal ako at napako sa aking kantatayuan ng mahantad sa harap naming lahat ang tunay na pagkatao ni Liam. Si Mr. Hilton at Liam ay iisang tao lamang. Ito ang paulit-ulit na umuukilkil sa isip ko. Nanikip bigla ang dibdib ko at parang nahirapan akong huminga. Iyon bang pakiramdam na tila may malaking bato na nakadagân sa dibdib ko? Hindi kaagad ako nakahuma. “A-Anong, anong ibig sabihin nito?” Naguguluhan kong tanong ng medyo nahimasmasan ako. Ngunit, ang mga mata ko ay halos hindi na kumukurap sa pagkakatitig sa mukha ni Mr. Hilton. Maging siya ay nakatitig din sa akin na parang kami lang ang tao sa hardin na ‘to. Para sa akin ay napaka tahimik ng paligid at tanging ang malakas na tibôk ng puso ko ang nangingibabaw. Wari moy nagpapakiramdaman lang kami sa isa’t-isa. Maging ang pamilya ko ay halos hindi gumagalaw sa kanilang kinatatayuan, ni hindi rin nila magawa magtaas ng tingin, marahil dala ng matinding kahihiyan. Habang sa likod ni Mr. Hilton ay tahimik lang na nakama