Lahat ng Kabanata ng Pangarap Kong Matikman Ka: Kabanata 191 - Kabanata 200

Akeno’s POVPagdating ko sa bahay, pagod ako pero may konting excitement. Bitbit ko ang cake na bigay ni Caline. Nakakainis, sa totoo lang, kasi sino ba namang may alam na kaya kong bumigay nang ganito sa isang slice ng cake, noh? Pero hindi rin ako makatanggi—isang buong cake ‘to, na sinadya lang daw niya para sa akin. Naks, special na talaga ang tingin ni Miss Caline sa akin.Pagkababa ko ng gamit sa mahabang bangko, tinitigan ko muna ang cake sa mesa. Naka-box pa siya at may maliit na note sa gilid: enjoy!Kumuha ako ng plato, hinanda ang tinidor at binuksan ang cake box. Hindi ako dumaan sa palengke para bumuli ng pagkain kasi may merienda ako sa pag-uwi ko. At ito na nga ‘yung cake na bigay ni Miss Caline.Lumanghap ako ng amoy ng tsokolate at ng tamis ng icing ng cake. Kumuha ako ng isang malaking kagat at,holy smokes, parang literal na ligaya ang nasa bibig ko. “Ang galing mo, Caline,” bulong ko at natatawa ako sa sarili ko na parang ang laki ng utang na loob ko sa kaniya. Sino

Caline’s POV“Miss Caline, tulungan mo na lang akong mag-init lalo,” sabi pa niya kaya nagtaka ako.“Mag-init lalo? P-paano?” nauutal tuloy ako. Bakit kasi wala akong idea sa mga ganitong gawain. Dapat pala bago ako sumabak sa mga ganito, nagtanong-tanong muna ako o nag-search sa internet. Mukha tuloy virgin na virgin ako, pero totoo naman kasi. Nakakahiya lang kasi baka magmukhang boring ako sa paningin ni Akeno.“Ang ibig kong sabihin, tulungan mo akong mag-init lalo. Magsabihan tayo ng mga salitaang nakakalibog lalo. Tapos, ngumanga ka minsan, labas-labas mo dila mo. Imagine-in mo na isusubo mo ang akin, tapos ganoon din ako para lalo akong mag-enjoy. Ganiyan na lang ang gagawin mo kaya sana ay mapagbigyan mo ako,” paliwanag niya kaya napangiti ako ng pilit. Grabe, kaya ko ba ‘yon? Sabagay, ganoon na lang ang pinapagawa niya kaya pagbibigyan ko na.Nakakainis, ako ‘yung malanding pagdating sa mismong landian, wala, tiklop, weak ako.“Oo, gagawin ko, kaya ko naman siguro,” matapang

Caline’s POVMaagang-maaga pa lang nang magising ako, dala pa rin ang bigat ng mga pangyayari kagabi. Hindi ko malilimutan ang itsura ni Papa—matikas ngunit puno ng pangamba, habang pinapalutang ang mga tubig mula sa ilalim ng lupa. Parang isang mandirigma na handang ipagtanggol ang aming pamilya laban sa kung anong nasa labas ng pinto ng impyerno.Tahimik akong bumaba mula sa aking kuwarto at dumiretso sa dining room. Doon ko naabutan si Mama, nakaayos na at tila may masamang balita sa mga mata. Nakaupo siya sa dulong upuan, tahimik na hinihintay si Papa na nasa kabilang dulo ng hapag. Sa tabi niya, nakaupo si Tita White. Hindi ko alam ang buong kasaysayan ni Tita White, pero alam kong lagi siyang nariyan kapag may kinakaharap na problema si Papa at mama.Naupo ako sa isang tabi, tinanaw ang kanilang mga mukha habang hinihintay na magsimula ang usapan. Ramdam kong may kung anong hindi pangkaraniwang nangyayari—isang bagay na malalim at nakakatakot. Hindi lang ito basta-bastang pagtit

Caline’s POVKumagat na ang dilim, at nang masiguro kong tahimik na ang paligid, sinimulan kong sundan si Papa. Gustong kong malaman kung paano niya nagagawang talunin ang mga demonyong sinasabi nilang gumagala sa mga ospital para kumain ng mga kaluluwa ng tao. Marami akong tanong, at hindi na ako nakatiis. Alam kong walang kaalam-alam si Papa sa ginagawa ko ngayon, pero hindi ko mapigilan ang matinding pagnanasang malaman ang totoo.Dahan-dahan akong naglakad, palaging nasa anino niya, sinisiguro kong hindi niya ako makikita. Mahigpit ang kapit ko sa maliit na bato sa bulsa ng jacket ko, parang ito lang ang sandata ko sakaling may mangyari.Pumunta siya sa isang lumang ospital. Sumilip sa emergency room, sa mga room ng pasyente. Nakita ko na parang naaamoy niya ang demonyo. Hanggang sa narating niya ang likuran ng ospital—isang lugar na hindi na iniilawan at parang pinabayaan na ng mga tao.“Who’s there?” Narinig kong boses ni Papa, mabigat at malalim, parang galit ngunit kalmado. Da

Caline’s POVPagsapit ng umaga, nagising ako sa amoy ng sinangag na nagmumula sa kusina. Hindi ko na pala nalapat ang pinto kagabi dahil sa pagod, kaya ang amoy sa labas ay pumapasok na sa loob ng kuwarto ko.Ramdam ko pa rin ang mga pananakit ng katawan ko mula sa laban kagabi, pero mas nangingibabaw ang pakiramdam ng tagumpay at pagmamalaki. Ang hirap ipaliwanag—parang sa isang gabi lang, nagbago ang takbo ng mundo ko. Napatunayan ko sa sarili ko na hindi ako basta-basta, na may lakas at kakayahan din akong ipaglaban ang mga taong mahalaga sa akin.Narinig ko si Mama Alina na masiglang nakikipag-usap sa Papa Corvus ko. Hindi ko mapigilan ang aking mga labi sa pagngiti habang pinakikinggan ang mga hirit ni Papa sa mga kuwento niya tungkol sa nangyari kagabi.“Alina, hindi mo alam kung gaano katapang si Caline kagabi,” narinig kong sabi ni Papa na may bahid ng halakhak at pagmamalaki sa boses niya. “Kung nakita mo lang siya! Hindi nagdalawang-isip na sumugod para protektahan ako.”Nar