All Chapters of The Billionaire's Hidden Heirs : Chapter 101 - Chapter 110

**Eumerriah's Point of View**Nararamdaman ko ang kaba habang naglalakad kami papunta sa main event area. Ito na iyon—ang culmination ng lahat ng sakripisyo at paghihirap namin sa proyekto. Nakatayo ako sa tabi ni Gabrielle, pero kahit na katabi ko siya, pakiramdam ko ay parang mag-isa ako. Hindi ko alam kung dahil ba sa dami ng tao o dahil ba sa presensya ni Kate at ng kapatid niyang si Thomson, pero ramdam ko ang pag-aalinlangan sa puso ko."Good afternoon, everyone," simula ni Kate, suot ang kaniyang pormal na ngiti habang nagsasalita sa harap ng mga staff at mga bisita. "This has been an incredible journey, and I am truly grateful to be part of this project. I want to thank Gabrielle for his guidance and dedication to making this possible. Without his expertise, none of this would have been achieved."Narinig ko ang mga palakpak ng mga tao at ang pagngiti ni Gabrielle sa tabi ko, pero hindi ko magawang ngumiti ng buo. Pakiramdam ko ay para bang napakarami kong ginawang trabaho par

**Eumerriah's Point of View**Hindi ko inasahan ang araw na ito. Isang normal na taping day sana, isa sa mga araw na lubos kong ini-enjoy ang trabaho ko bilang isang artista. Nakasanayan ko na ang hustle and bustle ng set—mga tao'y abala sa kani-kanilang gawain, malikot na kamera, at mga direktor na tila walang humpay sa pagbibigay ng instructions.Kasalukuyan akong nagpapahinga sa gilid ng set, nakaupo sa folding chair habang hinihintay ang sunod na eksena. Nakatingin lang ako sa script ko, nag-iisip ng mga susunod kong linya. Pero biglang naputol ang lahat ng iyon nang may marinig akong malakas na boses, puno ng galit, na nagmumula sa malayo."Nasaan siya? Nasaan ang babaeng iyon?" ang sigaw ng pamilyar na boses, papalapit ng papalapit sa akin.Napatingin ako, at doon ko nakita si Kristine, ang asawa ni Gabrielle, papalapit sa akin. Nakakunot ang kaniyang noo, ang mga mata'y tila nag-aapoy sa galit. Halos huminto ang mundo ko sa gulat. Ano ang ginagawa niya rito?Wala akong oras par

**Eumerriah's Point of View**Pagkalipas ng ilang minuto, huminahon na rin si Kimberly. Tulad ng dati, malaki ang pasasalamat ko kay Shaira sa kakayahan niyang magpakalma ng tao, lalo na sa mga batang tulad ni Kimberly. Nung makita ni Shaira na kilala niya si Kim, mabilis siyang nakipag-usap sa mga guro at nakumbinsi sila na isama namin si Kim pauwi. Ayokong iwanan si Kimberly na nag-iisa, lalo na't alam kong dumadaan siya sa isang napakabigat na emosyon.Pagkarating namin sa bahay, agad kong pinaakyat sina Justine at Dustine sa kanilang mga kwarto. Alam kong kailangan nila ng pahinga matapos ang nangyari. Sinigurado kong ligtas at maayos ang kalagayan nila bago ako bumaba muli. Naiwan kaming tatlo nina Shaira at Kimberly sa sala. Tahimik lang si Kim, at makikita sa mga mata niya ang matinding pagod na dala ng matinding pag-iyak kanina. “Inom ka muna ng tubig, Kimberly,” sabi ko habang iniabot ang baso sa kanya. Nakita kong tumango siya nang mahina, inabot ang baso at dahan-dahang um

Gabrielle's Point of View Nasa opisina ako, pero ang isip ko ay nandun pa rin sa mga nangyari kanina. Nakayakap si Kimberly sa akin, umiiyak, at nararamdaman ko ang bigat ng sitwasyon. Para akong bigong ama. Ang anak ko, nasaktan dahil sa mga ginawa ng kanyang ina, si Kristine. Hindi ko alam kung paano ito umabot sa ganito, pero ngayon, alam kong kailangan kong gumawa ng paraan.Galit ako kay Kristine. Paano niya nagawa ito kay Kimberly? Ang lasunin ang isip ng bata ng mga maling akala at galit? Pero mas galit ako sa sarili ko—paano ko hinayaang mangyari ito? Dapat noon pa lang, kumilos na ako.Naisip ko ang huling pag-uusap namin ni Kristine. Nagkita ang aming mga mata, at nakita ko ang takot at pagkamuhi sa kanya. Pero kahit na anong galit ang nararamdaman ko, hindi ko pa rin maiwasang magduda—tama ba ang naisip kong gawin? Diborsiyo ba ang sagot? Pero paano na si Kimberly?Alam ko, kailangang protektahan ko si Kimberly. Kung kailangan ko talagang iwan si Kristine para dito, gagawi

Eumerriah's Point of ViewMaaga pa lang ay gising na ako, gaya ng nakagawian ko kapag may mga espesyal na okasyon o pangangailangan ang mga anak ko. Ngayong araw ay may field trip sina Justine at Dustine, at kahit medyo binata na sila, hindi pa rin maiwasan ng pagiging nanay ko na alalahanin ang lahat ng detalye. Habang nag-aayos ako ng mga baon nila, naisip ko kung paano sila lumaki nang mabilis—parang kailan lang, mga bata pa sila na laging umaasa sa akin para sa lahat ng bagay. Ngayon, mga binata na, pero nananatili pa rin ang aking pagiging protective.Habang iniinit ko ang tubig para sa kanilang almusal, narinig ko ang mga yabag nila pababa. Si Justine, na laging nauunang bumangon, ay nakangiting bumati sa akin. "Good morning, Mommy," sabi niya habang umuupo sa mesa."Good morning, anak," sagot ko. "Ready ka na ba para sa field trip?""Oo naman, Mommy," sagot niya habang kinukuha ang tinapay na inihanda ko. "Pero sigurado ka bang kailangan pa namin ng packed lunch? Baka may buffe