**Eumerriah's Point of View**Hindi ko inasahan ang araw na ito. Isang normal na taping day sana, isa sa mga araw na lubos kong ini-enjoy ang trabaho ko bilang isang artista. Nakasanayan ko na ang hustle and bustle ng set—mga tao'y abala sa kani-kanilang gawain, malikot na kamera, at mga direktor na tila walang humpay sa pagbibigay ng instructions.Kasalukuyan akong nagpapahinga sa gilid ng set, nakaupo sa folding chair habang hinihintay ang sunod na eksena. Nakatingin lang ako sa script ko, nag-iisip ng mga susunod kong linya. Pero biglang naputol ang lahat ng iyon nang may marinig akong malakas na boses, puno ng galit, na nagmumula sa malayo."Nasaan siya? Nasaan ang babaeng iyon?" ang sigaw ng pamilyar na boses, papalapit ng papalapit sa akin.Napatingin ako, at doon ko nakita si Kristine, ang asawa ni Gabrielle, papalapit sa akin. Nakakunot ang kaniyang noo, ang mga mata'y tila nag-aapoy sa galit. Halos huminto ang mundo ko sa gulat. Ano ang ginagawa niya rito?Wala akong oras par
**Eumerriah's Point of View**Gusto ko lang sunduin ang mga bata sa school nila—isang simpleng gawaing ina para mapawi ang lungkot na nararamdaman ko sa loob ng mga araw na lumipas. Tila walang sigla ang bawat oras na lumipas mula nang iniwan ko ang mundo ng negosyo, bumalik sa showbiz, at sinubukang hanapin muli ang kasiyahan sa pag-arte. Pero kahit gaano ko subukang pawiin ang kalungkutan, tila may kulang pa rin. Sina Justine at Dustine lang ang pumupuno sa puwang na iyon. Kaya naman, kahit alam kong marami pa akong kailangan gawin, minabuti kong sunduin sila. Inaasahan kong makita ang kanilang mga ngiti—ang simpleng kaligayahan ng mga bata na tila napakagaan sa puso.Pagdating ko sa school, agad kong napansin ang kaunting kaguluhan malapit sa gate. Ang ilang mga estudyante'y tahimik na nagmamasid, ang kanilang mga mata'y nakatuon sa isang eksenang hindi ko agad mawari. Pero ang isang bagay ay malinaw—ang gitna ng atensyon ay si Justine, basa mula ulo hanggang paa, habang ang isang
**Eumerriah's Point of View**Pagkalipas ng ilang minuto, huminahon na rin si Kimberly. Tulad ng dati, malaki ang pasasalamat ko kay Shaira sa kakayahan niyang magpakalma ng tao, lalo na sa mga batang tulad ni Kimberly. Nung makita ni Shaira na kilala niya si Kim, mabilis siyang nakipag-usap sa mga guro at nakumbinsi sila na isama namin si Kim pauwi. Ayokong iwanan si Kimberly na nag-iisa, lalo na't alam kong dumadaan siya sa isang napakabigat na emosyon.Pagkarating namin sa bahay, agad kong pinaakyat sina Justine at Dustine sa kanilang mga kwarto. Alam kong kailangan nila ng pahinga matapos ang nangyari. Sinigurado kong ligtas at maayos ang kalagayan nila bago ako bumaba muli. Naiwan kaming tatlo nina Shaira at Kimberly sa sala. Tahimik lang si Kim, at makikita sa mga mata niya ang matinding pagod na dala ng matinding pag-iyak kanina. “Inom ka muna ng tubig, Kimberly,” sabi ko habang iniabot ang baso sa kanya. Nakita kong tumango siya nang mahina, inabot ang baso at dahan-dahang um
**Gabrielle's Point of View**Nakatitig ako sa telepono, habang pilit na iniisip kung paano ko haharapin ang mga nangyayari. Nagsimula ang araw ko nang normal, ngunit bigla itong nabahiran ng kaba nang tumawag ang driver ni Kimberly.“Sir, wala po si Kimberly sa school,” sabi ng driver, halatang kabado. “Hindi siya lumabas sa gate tulad ng dati. Naghanap na po ako sa paligid, pero wala po talaga siya.”Agad akong natigilan, parang may malamig na tubig na dumaloy sa buong katawan ko. Paanong nangyari ito? Sigurado akong nasa school siya kaninang umaga. Ano'ng ibig sabihin na wala siya roon? Tumindi ang takot at kaba sa dibdib ko habang tinatawagan ko ang eskwelahan, ang bawat ring ng telepono ay nagdadala ng matinding pagkabahala. Ilang sandali pa ay may nakuha akong tawag. Agad kong sinagot umaasang si Kimberly ito."Gabrielle?" Narinig ko ang boses ni Eumerriah sa kabilang linya, at may halong pagkagulat at pag-aalala ito. "Si Kimberly... nasa akin siya ngayon. May nangyari kanina sa
Gabrielle's Point of View Nasa opisina ako, pero ang isip ko ay nandun pa rin sa mga nangyari kanina. Nakayakap si Kimberly sa akin, umiiyak, at nararamdaman ko ang bigat ng sitwasyon. Para akong bigong ama. Ang anak ko, nasaktan dahil sa mga ginawa ng kanyang ina, si Kristine. Hindi ko alam kung paano ito umabot sa ganito, pero ngayon, alam kong kailangan kong gumawa ng paraan.Galit ako kay Kristine. Paano niya nagawa ito kay Kimberly? Ang lasunin ang isip ng bata ng mga maling akala at galit? Pero mas galit ako sa sarili ko—paano ko hinayaang mangyari ito? Dapat noon pa lang, kumilos na ako.Naisip ko ang huling pag-uusap namin ni Kristine. Nagkita ang aming mga mata, at nakita ko ang takot at pagkamuhi sa kanya. Pero kahit na anong galit ang nararamdaman ko, hindi ko pa rin maiwasang magduda—tama ba ang naisip kong gawin? Diborsiyo ba ang sagot? Pero paano na si Kimberly?Alam ko, kailangang protektahan ko si Kimberly. Kung kailangan ko talagang iwan si Kristine para dito, gagawi
Eumerriah's Point of View Habang inaayos ni Justine ang kaniyang school bag, hindi ko maiwasang titigan siya. Nakita ko sa kanyang mukha ang katatagan, kahit na alam kong may dinadala siyang bigat mula sa nangyari kahapon. Ang eksena sa labas ng school, ang mga matang nakatingin, at ang mga bulong-bulongan—alam kong hindi madali para sa kanya iyon. "Justine," mahina kong tawag, habang nilalapitan siya. "Sigurado ka bang gusto mo pang pumasok ngayon? Baka pwede ka namang magpahinga muna. Naiintindihan ko kung nahihirapan ka."Tumingin siya sa akin, may kumpiyansa sa kanyang mga mata na bihira kong makita sa isang batang tulad niya. "Mommy, gusto ko pong pumasok," sabi niya, nang may kabaitan ngunit may pahiwatig na determinasyon. "Wala naman po akong ginawang masama. At alam ko po na wala din kayong kasalanan sa mga nangyari kahapon."Nagulat ako sa sagot niya. Hindi ko inaasahan na sa kabila ng nangyari, may ganitong kalalim na pang-unawa ang anak ko. "Anak, pero hindi mo kailangang
Eumerriah's Point of ViewMaaga pa lang ay gising na ako, gaya ng nakagawian ko kapag may mga espesyal na okasyon o pangangailangan ang mga anak ko. Ngayong araw ay may field trip sina Justine at Dustine, at kahit medyo binata na sila, hindi pa rin maiwasan ng pagiging nanay ko na alalahanin ang lahat ng detalye. Habang nag-aayos ako ng mga baon nila, naisip ko kung paano sila lumaki nang mabilis—parang kailan lang, mga bata pa sila na laging umaasa sa akin para sa lahat ng bagay. Ngayon, mga binata na, pero nananatili pa rin ang aking pagiging protective.Habang iniinit ko ang tubig para sa kanilang almusal, narinig ko ang mga yabag nila pababa. Si Justine, na laging nauunang bumangon, ay nakangiting bumati sa akin. "Good morning, Mommy," sabi niya habang umuupo sa mesa."Good morning, anak," sagot ko. "Ready ka na ba para sa field trip?""Oo naman, Mommy," sagot niya habang kinukuha ang tinapay na inihanda ko. "Pero sigurado ka bang kailangan pa namin ng packed lunch? Baka may buffe
Eumerriah's Point of View Masaya akong nakaupo sa bench habang pinagmamasdan si Dustine na masayang nakikisalamuha sa mga kaklase niya. Sobrang saya ko na makita siyang nag-e-enjoy, lalo na’t transferee lang siya sa paaralan. Hindi ko maiwasang ngumiti habang nakikita ko siyang nakikipaglaro at tumatawa kasama ang mga bagong kaibigan. Napakalaking ginhawa sa pakiramdam na makita siyang ganoon kasaya. Habang nagmamasid, parang biglang bumagal ang oras. Nararamdaman kong nagiging mas malapit si Dustine sa mga bagong kaibigan niya, at kahit gusto kong sumali sa kanilang saya, mas pinili kong mag-stay sa malayo, tahimik na nagmamasid at nagmamalasakit bilang isang ina. Naalala ko noong bata pa siya, hindi siya masyadong palakaibigan, pero ngayon, heto siya, tila walang takot at buong tapang na nakikihalubilo sa iba. Nagpatuloy ang field trip at sinundan ko ang bus nila sa bawat destinasyon, ngunit palagi akong nagpapakalayo-layo, binibigyan siya ng espasyo na mag-enjoy kasama ang mga k