Eumerriah's Point of View Habang inaayos ni Justine ang kaniyang school bag, hindi ko maiwasang titigan siya. Nakita ko sa kanyang mukha ang katatagan, kahit na alam kong may dinadala siyang bigat mula sa nangyari kahapon. Ang eksena sa labas ng school, ang mga matang nakatingin, at ang mga bulong-bulongan—alam kong hindi madali para sa kanya iyon. "Justine," mahina kong tawag, habang nilalapitan siya. "Sigurado ka bang gusto mo pang pumasok ngayon? Baka pwede ka namang magpahinga muna. Naiintindihan ko kung nahihirapan ka."Tumingin siya sa akin, may kumpiyansa sa kanyang mga mata na bihira kong makita sa isang batang tulad niya. "Mommy, gusto ko pong pumasok," sabi niya, nang may kabaitan ngunit may pahiwatig na determinasyon. "Wala naman po akong ginawang masama. At alam ko po na wala din kayong kasalanan sa mga nangyari kahapon."Nagulat ako sa sagot niya. Hindi ko inaasahan na sa kabila ng nangyari, may ganitong kalalim na pang-unawa ang anak ko. "Anak, pero hindi mo kailangang
Eumerriah's Point of ViewMaaga pa lang ay gising na ako, gaya ng nakagawian ko kapag may mga espesyal na okasyon o pangangailangan ang mga anak ko. Ngayong araw ay may field trip sina Justine at Dustine, at kahit medyo binata na sila, hindi pa rin maiwasan ng pagiging nanay ko na alalahanin ang lahat ng detalye. Habang nag-aayos ako ng mga baon nila, naisip ko kung paano sila lumaki nang mabilis—parang kailan lang, mga bata pa sila na laging umaasa sa akin para sa lahat ng bagay. Ngayon, mga binata na, pero nananatili pa rin ang aking pagiging protective.Habang iniinit ko ang tubig para sa kanilang almusal, narinig ko ang mga yabag nila pababa. Si Justine, na laging nauunang bumangon, ay nakangiting bumati sa akin. "Good morning, Mommy," sabi niya habang umuupo sa mesa."Good morning, anak," sagot ko. "Ready ka na ba para sa field trip?""Oo naman, Mommy," sagot niya habang kinukuha ang tinapay na inihanda ko. "Pero sigurado ka bang kailangan pa namin ng packed lunch? Baka may buffe
Eumerriah's Point of View Masaya akong nakaupo sa bench habang pinagmamasdan si Dustine na masayang nakikisalamuha sa mga kaklase niya. Sobrang saya ko na makita siyang nag-e-enjoy, lalo na’t transferee lang siya sa paaralan. Hindi ko maiwasang ngumiti habang nakikita ko siyang nakikipaglaro at tumatawa kasama ang mga bagong kaibigan. Napakalaking ginhawa sa pakiramdam na makita siyang ganoon kasaya. Habang nagmamasid, parang biglang bumagal ang oras. Nararamdaman kong nagiging mas malapit si Dustine sa mga bagong kaibigan niya, at kahit gusto kong sumali sa kanilang saya, mas pinili kong mag-stay sa malayo, tahimik na nagmamasid at nagmamalasakit bilang isang ina. Naalala ko noong bata pa siya, hindi siya masyadong palakaibigan, pero ngayon, heto siya, tila walang takot at buong tapang na nakikihalubilo sa iba. Nagpatuloy ang field trip at sinundan ko ang bus nila sa bawat destinasyon, ngunit palagi akong nagpapakalayo-layo, binibigyan siya ng espasyo na mag-enjoy kasama ang mga k
Eumerriah's Point of View Nasa gilid ng kama ni Justine, hawak ko ang kanyang malamig na kamay, pinipilit na hindi magpaubaya sa takot at pangamba na unti-unting kumakain sa akin. Labindalawang oras na simula nang dalhin siya dito, ngunit hanggang ngayon ay hindi pa rin siya nagigising. Nakapako ang tingin ko sa kanyang maputlang mukha, umaasa sa kahit anong senyales na magigising na siya.Bigla kong narinig ang mga yabag ng mabilis na pagdating. Paglingon ko, nakita ko si Shaira—ang kanyang mukha’y puno ng pag-aalala at galit. Agad siyang lumapit sa amin, at nakita ko sa kanyang mga mata ang sakit at takot na kapareho ng nararamdaman ko."Eumerriah," malalim ang hininga niya, "ano na ang balita? Hindi pa rin ba siya nagigising?"Umiling ako, at halos hindi ko na maalis ang luhang pumupuno sa aking mga mata. "Wala pa rin. Hanggang ngayon, wala pa ring pagbabago."Nag-init ang kanyang mukha, at napansin ko ang panginginig ng kanyang mga kamay. "Paano nangyari ito? Sino ang may sala?!"
Eumerriah's Point of View:Habang nakatayo ako sa tabi ng kama ni Justine, ramdam ko ang bigat ng bawat segundo. Labin-apat ng oras na ang nakalipas simula nang isugod siya sa ospital, ngunit hanggang ngayon ay hindi pa siya nagigising. Mula sa isang ina na nagagalak sa kasiyahan ng kanyang anak sa field trip, ngayon ay para akong hinihila pababa ng takot at pangamba. Ang mga salita ng doktor ay parang mga kutsilyong tumatagos sa puso ko, isa-isa, habang inaalala ko ang kalagayan ng aking anak.Dumating si Shaira, nagmamadali at punong-puno ng pag-aalala. Agad siyang sumugod sa akin, at alam kong pareho kaming kinakalaban ng mga damdamin namin—galit, takot, at ang kawalang-kasiguraduhan. "Yumi, kamusta si Justine?" tanong ni Shaira, halos walang oras na maghintay ng sagot. Kitang-kita sa mga mata niya ang kaba at galit, lalo na nang marinig niya ang sinabi ng doktor tungkol sa pangangailangan ng dugo para kay Justine."Dok, ano po ang sitwasyon ng anak ko?" tanong ko, pilit na pinipi
Eumerriah's Point of View Nakatitig ako sa kawalan, sa gitna ng isang ospital na tila naging larangan ng mga magkasalungat na damdamin. Sa bawat tunog ng monitor na bumabantay sa bawat tibok ng puso ni Justine, ramdam ko ang bawat saglit na tila naglalakbay sa pagitan ng buhay at kamatayan. Hindi ko na matandaan kung ilang beses akong nagdasal, umaasa na ang bawat hikbi at luha ay maririnig ng Diyos.“Yumi,” boses ni Shaira, puno ng pag-aalala, humila sa akin pabalik sa realidad. Napabaling ako sa kanya. Alam kong parehong naglalaro sa isip namin ang isang posibilidad na ayaw naming tanggapin—si Gabrielle.“Alam mong wala na tayong ibang choice,” sabi niya, nakatitig sa akin ng diretso. “Si Gabrielle lang ang natitirang pwedeng mag-donate ng dugo para kay Justine.”Pumikit ako, pilit na nilalabanan ang bigat ng sitwasyon. Gabrielle. Ang pangalan na matagal ko nang pilit na iniiwasan, ang taong matagal ko nang pilit na kinakalimutan. Sa likod ng aking mga mata, muling sumiklab ang mga
Gabrielle's Point of View Habang nakaupo ako sa recovery room, pilit kong pinakakalma ang sarili matapos ang donation process. Ramdam ko pa rin ang kirot sa braso ko, pero mas matindi ang kirot na nararamdaman ko sa puso ko—isang damdaming matagal ko nang iniiwasan, pero hindi ko na kayang ipagkaila.Si Justine… Anak ko nga ba siya?Nakita ko kanina ang mukha ni Eumerriah, ang takot at pangungulila na nakaukit sa kanyang mga mata habang hinihintay namin ang resulta ng lahat. Kahit hindi pa niya direktang sinasabi sa akin, ramdam ko na may mga bagay na matagal niyang itinago—mga bagay na ngayon ko lang napagtanto.Habang iniisip ko ang lahat ng mga detalye, ang mga hinala ko ay parang nagiging mas malinaw. Ang blood type ni Justine, ang urgency ng kanyang kalagayan, at ang pag-amin ni Eumerriah na ako lamang ang pwedeng maging donor—lahat ng ito ay tila mga piraso ng isang puzzle na unti-unting nabubuo sa isipan ko.Hindi na ako nagulat nang kinailangan ng dugo ni Justine at napagtant
Gabrielle's Point of View Ngayon na nagising na si Justine, ang aking pagnanasa na makilala siya ay lumalampas sa pisikal na limitasyon. Sa tuwing bumubukas ang pinto ng kanyang kwarto, umaasa akong makita siyang tumatawa, ngunit sa halip, ang mga sandali na ito ay tila nagiging isang pag-subok sa bawat piraso ng aking pasensya. Sa bawat minuto na dumaan, ang pakiramdam ko ay lalo pang tumitindi ang pangungulila at ang galit sa mga bagay na hindi ko pa lubos na nauunawaan. Kaya nang makita ko si Eumerriah na naglalakad patungo sa kwarto ni Justine, hindi ko na mapigilan ang aking emosyon. Ang bawat hakbang niya ay tila paglalakad sa ibabaw ng mga utang na hindi pa nababayaran. Ang galit ko sa kanya ay hindi lamang dahil sa pagtatago ng katotohanan kundi dahil sa pakiramdam na binabalewala niya ang aking pagiging ama. "Yumi, kailan mo ba balak ipaalam sa akin ang lahat ng to?" tanong ko, ang boses ko ay puno ng panggigigil. "Hindi ba't karapatan kong malaman ang tungkol sa anak k