Eumerriah's Point of View Nakatitig ako sa kawalan, sa gitna ng isang ospital na tila naging larangan ng mga magkasalungat na damdamin. Sa bawat tunog ng monitor na bumabantay sa bawat tibok ng puso ni Justine, ramdam ko ang bawat saglit na tila naglalakbay sa pagitan ng buhay at kamatayan. Hindi ko na matandaan kung ilang beses akong nagdasal, umaasa na ang bawat hikbi at luha ay maririnig ng Diyos.“Yumi,” boses ni Shaira, puno ng pag-aalala, humila sa akin pabalik sa realidad. Napabaling ako sa kanya. Alam kong parehong naglalaro sa isip namin ang isang posibilidad na ayaw naming tanggapin—si Gabrielle.“Alam mong wala na tayong ibang choice,” sabi niya, nakatitig sa akin ng diretso. “Si Gabrielle lang ang natitirang pwedeng mag-donate ng dugo para kay Justine.”Pumikit ako, pilit na nilalabanan ang bigat ng sitwasyon. Gabrielle. Ang pangalan na matagal ko nang pilit na iniiwasan, ang taong matagal ko nang pilit na kinakalimutan. Sa likod ng aking mga mata, muling sumiklab ang mga
Gabrielle's Point of View Habang nakaupo ako sa recovery room, pilit kong pinakakalma ang sarili matapos ang donation process. Ramdam ko pa rin ang kirot sa braso ko, pero mas matindi ang kirot na nararamdaman ko sa puso ko—isang damdaming matagal ko nang iniiwasan, pero hindi ko na kayang ipagkaila.Si Justine… Anak ko nga ba siya?Nakita ko kanina ang mukha ni Eumerriah, ang takot at pangungulila na nakaukit sa kanyang mga mata habang hinihintay namin ang resulta ng lahat. Kahit hindi pa niya direktang sinasabi sa akin, ramdam ko na may mga bagay na matagal niyang itinago—mga bagay na ngayon ko lang napagtanto.Habang iniisip ko ang lahat ng mga detalye, ang mga hinala ko ay parang nagiging mas malinaw. Ang blood type ni Justine, ang urgency ng kanyang kalagayan, at ang pag-amin ni Eumerriah na ako lamang ang pwedeng maging donor—lahat ng ito ay tila mga piraso ng isang puzzle na unti-unting nabubuo sa isipan ko.Hindi na ako nagulat nang kinailangan ng dugo ni Justine at napagtant
Gabrielle's Point of View Ngayon na nagising na si Justine, ang aking pagnanasa na makilala siya ay lumalampas sa pisikal na limitasyon. Sa tuwing bumubukas ang pinto ng kanyang kwarto, umaasa akong makita siyang tumatawa, ngunit sa halip, ang mga sandali na ito ay tila nagiging isang pag-subok sa bawat piraso ng aking pasensya. Sa bawat minuto na dumaan, ang pakiramdam ko ay lalo pang tumitindi ang pangungulila at ang galit sa mga bagay na hindi ko pa lubos na nauunawaan. Kaya nang makita ko si Eumerriah na naglalakad patungo sa kwarto ni Justine, hindi ko na mapigilan ang aking emosyon. Ang bawat hakbang niya ay tila paglalakad sa ibabaw ng mga utang na hindi pa nababayaran. Ang galit ko sa kanya ay hindi lamang dahil sa pagtatago ng katotohanan kundi dahil sa pakiramdam na binabalewala niya ang aking pagiging ama. "Yumi, kailan mo ba balak ipaalam sa akin ang lahat ng to?" tanong ko, ang boses ko ay puno ng panggigigil. "Hindi ba't karapatan kong malaman ang tungkol sa anak k
Gabrielle's Point of ViewPauwi na ngayong araw si Justine sakay ng wheelchair. Hindi pa siya totally magaling ngunit ang alam ko ay mas gusto nitong magpagaling kasama ang kaniyang kapatid, si Dustine. Hindi kasi ito makapunta sa hospital dahil pumapasok ito sa school at iwas na din sa sakit na dala ng hospital. Mula sa malayo ay tanaw ko ang pag-alalay ng mga guard sa kanila papasok. Habang abala sila ay siya naman ang pagpasok ng pamilyar na mukha. Si Kristine. Agad nitong hinatak ang buhok ni Yumi na abala sa pag-alalay kay Justine. "Walanghiya ka!" Palapit na ako sa pwesto nila kaya rinig ko ang sigaw ni Kristine. "Aaaaahhh!!" Kita ng mga bata kung paano sumigaw sa sakit si Eumerriah. Agad naman sumenyas ito na iakyat ni Shaira ang mga bata. Agad naman itong sumunod. "Kristine!!" Sigaw ko. "Ow! Your knight shining armor!" Sarkastikong sagot ni Kristine sa akin. "Umuwi na tayo!" Hila ko sa kamay ni Kristine. “Umuwi na tayo!” galit kong hila sa kamay ni Kristine. Hindi ko n
Gabrielle's Point of View Nakatitig ako sa bintana ng opisina ko, habang naglalaro sa isipan ko ang mga alaalang kasama si Kimberly. Sa bawat ngiti niya, bawat tawag niya sa akin ng "Papa," nararamdaman kong bahagi ako ng buhay niya. Hindi ko na kailangang malaman na hindi ko siya tunay na anak, dahil sa puso ko, siya na ang anak na itinakda para sa akin. Ngunit ngayon, kailangan kong harapin ang katotohanan. Hindi pwedeng habambuhay akong magtago sa isang kasinungalingan. At higit sa lahat, hindi ko pwedeng hayaang patuloy na guluhin ni Kristine ang buhay ng mga taong mahal ko.Napatigil ako sa pag-iisip at tinignan ang papel sa aking mesa—ang divorce paper. Matagal ko nang pinag-isipan ito, at ngayon alam kong panahon na para magwakas ang lahat ng ito. Kailangan ko itong gawin, hindi lang para sa sarili ko, kundi para kay Kimberly. Kung hindi ko ito gagawin, patuloy lang kaming masasaktan at magiging bihag ng isang pekeng pamilya. Habang kumakain kami ni Kristine sa hapagkainan, t
Eumerriah's Point of ViewPagod na pagod na akong umuwi, dala-dala si Justine sa wheelchair. Alam kong hindi pa siya ganap na magaling, ngunit ang saya sa kanyang mukha nang malaman niyang makakasama na niya muli ang kanyang kapatid, si Dustine, ay sapat na para pahupain ang aking pag-aalala. Gusto ko lang magpahinga, magsimula muli ng tahimik na buhay para sa mga anak ko. Ngunit habang papasok kami sa bahay, biglang nagulo ang lahat.Mula sa malayo, nakita ko si Kristine, ang babaeng kinatatakutan ko na ring makita dahil sa mga sinabi ni Gabrielle tungkol sa kanilang masalimuot na relasyon. Agad niyang hinatak ang buhok ko, at bago pa ako makapag-react, sumigaw siya ng "Walanghiya ka!" Hindi ko alam kung saan ako huhugot ng lakas, ngunit naramdaman kong hindi ako pwedeng magpatalo. Nakita ko ang mga bata, lalo na si Justine, na nabigla at natakot. Hindi ko pwedeng hayaang masaktan sila dahil sa gulong ito. "Aaaahhh!!" Sigaw ko nang naramdaman kong masakit ang paghatak ni Kristine sa
### Eumerriah's Point of ViewPagbaba ko sa hagdan ng studio, narinig ko agad ang ingay ng mga tao. Abala ang lahat sa paghahanda para sa pictorial. Nasa backstage na ang mga damit na isusuot ko, ang makeup artist ay nakahanda na, at pati ang photographer ay nakatayo na sa harap ng set, inaayos ang mga ilaw. Mula sa sulok ng aking mata, nakita ko si Shaira na nakatayo sa gilid, may hawak na tablet habang binabantayan si Justine na abala sa kanyang video game. Naalala ko kung paano siya nanatili sa tabi ni Justine mula nang mangyari ang insidenteng iyon. Mula nang makita ko ang takot sa mga mata ni Justine, hindi na ako nagtanong pa tungkol sa nangyari. Hindi ko kayang ibalik sa kanya ang sakit na naramdaman niya noon.Bilang isang ina, mas pinipili kong magpokus sa pagpapagaling ni Justine. Hindi na muna siya pinapasok sa eskwela. Sa halip, nag-home school muna siya habang nagpapagaling. Alam kong nakakabore ang walang magawa kaya hinahayaan namin siyang maglaro ng video games kapag w
Malamig na umaga, ang araw ay tila nagbabalik ng pag-asa sa amin. Ngayon, sa wakas, ay nasa bahay na si Justine mula sa ospital. Nakaupo ako sa harap ng bahay, nagmamasid sa mga bata habang naglalaro. Ang mga bata, sina Justine at Dustine, ay abala sa kanilang mga laruan. Si Shaira, na abala sa pangangalaga sa kanila, ay may ngiti sa kanyang mukha habang tinitingnan ang mga bata.Nang biglang tumunog ang doorbell, naglakad ako papunta sa pinto upang tingnan kung sino ang dumating. Pagbukas ko ng pinto, nakita ko si Paul na nakatayo sa harap, ang kanyang mukha ay puno ng pag-aalala at pagkatakot.Binuksan ko ang pinto at nandoon si Paul, ang matagal ko nang kaibigan, na nakatayo sa harap ng bahay ko. Magaan na umaga, pero parang bigat ang dala niyang pasanin. Hindi kami nagkikita ng matagal, at ang kakulangan sa aming ugnayan ay tila naramdaman ko sa kanyang pananatili sa labas ng bahay."Paul," bati ko, ang boses ko ay naglalaman ng pag-aalinlangan. "Ano ang kailangan mo?""Magandang