Gabrielle's Point of View Nakatitig ako sa bintana ng opisina ko, habang naglalaro sa isipan ko ang mga alaalang kasama si Kimberly. Sa bawat ngiti niya, bawat tawag niya sa akin ng "Papa," nararamdaman kong bahagi ako ng buhay niya. Hindi ko na kailangang malaman na hindi ko siya tunay na anak, dahil sa puso ko, siya na ang anak na itinakda para sa akin. Ngunit ngayon, kailangan kong harapin ang katotohanan. Hindi pwedeng habambuhay akong magtago sa isang kasinungalingan. At higit sa lahat, hindi ko pwedeng hayaang patuloy na guluhin ni Kristine ang buhay ng mga taong mahal ko.Napatigil ako sa pag-iisip at tinignan ang papel sa aking mesa—ang divorce paper. Matagal ko nang pinag-isipan ito, at ngayon alam kong panahon na para magwakas ang lahat ng ito. Kailangan ko itong gawin, hindi lang para sa sarili ko, kundi para kay Kimberly. Kung hindi ko ito gagawin, patuloy lang kaming masasaktan at magiging bihag ng isang pekeng pamilya. Habang kumakain kami ni Kristine sa hapagkainan, t
Eumerriah's Point of ViewPagod na pagod na akong umuwi, dala-dala si Justine sa wheelchair. Alam kong hindi pa siya ganap na magaling, ngunit ang saya sa kanyang mukha nang malaman niyang makakasama na niya muli ang kanyang kapatid, si Dustine, ay sapat na para pahupain ang aking pag-aalala. Gusto ko lang magpahinga, magsimula muli ng tahimik na buhay para sa mga anak ko. Ngunit habang papasok kami sa bahay, biglang nagulo ang lahat.Mula sa malayo, nakita ko si Kristine, ang babaeng kinatatakutan ko na ring makita dahil sa mga sinabi ni Gabrielle tungkol sa kanilang masalimuot na relasyon. Agad niyang hinatak ang buhok ko, at bago pa ako makapag-react, sumigaw siya ng "Walanghiya ka!" Hindi ko alam kung saan ako huhugot ng lakas, ngunit naramdaman kong hindi ako pwedeng magpatalo. Nakita ko ang mga bata, lalo na si Justine, na nabigla at natakot. Hindi ko pwedeng hayaang masaktan sila dahil sa gulong ito. "Aaaahhh!!" Sigaw ko nang naramdaman kong masakit ang paghatak ni Kristine sa
### Eumerriah's Point of ViewPagbaba ko sa hagdan ng studio, narinig ko agad ang ingay ng mga tao. Abala ang lahat sa paghahanda para sa pictorial. Nasa backstage na ang mga damit na isusuot ko, ang makeup artist ay nakahanda na, at pati ang photographer ay nakatayo na sa harap ng set, inaayos ang mga ilaw. Mula sa sulok ng aking mata, nakita ko si Shaira na nakatayo sa gilid, may hawak na tablet habang binabantayan si Justine na abala sa kanyang video game. Naalala ko kung paano siya nanatili sa tabi ni Justine mula nang mangyari ang insidenteng iyon. Mula nang makita ko ang takot sa mga mata ni Justine, hindi na ako nagtanong pa tungkol sa nangyari. Hindi ko kayang ibalik sa kanya ang sakit na naramdaman niya noon.Bilang isang ina, mas pinipili kong magpokus sa pagpapagaling ni Justine. Hindi na muna siya pinapasok sa eskwela. Sa halip, nag-home school muna siya habang nagpapagaling. Alam kong nakakabore ang walang magawa kaya hinahayaan namin siyang maglaro ng video games kapag w
Malamig na umaga, ang araw ay tila nagbabalik ng pag-asa sa amin. Ngayon, sa wakas, ay nasa bahay na si Justine mula sa ospital. Nakaupo ako sa harap ng bahay, nagmamasid sa mga bata habang naglalaro. Ang mga bata, sina Justine at Dustine, ay abala sa kanilang mga laruan. Si Shaira, na abala sa pangangalaga sa kanila, ay may ngiti sa kanyang mukha habang tinitingnan ang mga bata.Nang biglang tumunog ang doorbell, naglakad ako papunta sa pinto upang tingnan kung sino ang dumating. Pagbukas ko ng pinto, nakita ko si Paul na nakatayo sa harap, ang kanyang mukha ay puno ng pag-aalala at pagkatakot.Binuksan ko ang pinto at nandoon si Paul, ang matagal ko nang kaibigan, na nakatayo sa harap ng bahay ko. Magaan na umaga, pero parang bigat ang dala niyang pasanin. Hindi kami nagkikita ng matagal, at ang kakulangan sa aming ugnayan ay tila naramdaman ko sa kanyang pananatili sa labas ng bahay."Paul," bati ko, ang boses ko ay naglalaman ng pag-aalinlangan. "Ano ang kailangan mo?""Magandang
Serenity's Point of ViewHindi ko inakala na muling babalik sa buhay ko si Gabrielle. Matagal na rin kaming hindi nagkikita, at marami na ring nangyari sa pagitan namin. Pero ngayon, parang unti-unti siyang gumagawa ng paraan para bumalik sa buhay ko, kahit na hindi kami magkasama sa iisang bubong.Nagsimula ang lahat sa mga simpleng bagay. Minsan, bigla na lang akong makakatanggap ng mensahe mula sa kanya. Walang masyadong sinasabi, kundi simpleng tanong lang tulad ng, "Kamusta si Justine?" o "Huwag kang masyadong magtrabaho, kailangan mo rin ng pahinga." Simple lang ang mga mensaheng ito, pero hindi ko maiwasang maramdaman ang kakaibang init sa dibdib ko tuwing nababasa ko sila. Hindi ko inaasahan na makakatanggap pa ako ng mga ganitong klaseng mensahe mula kay Gabrielle, lalo na't matagal na kaming hindi magkasama.Si Justine naman, madalas ding nagtatanong tungkol kay Gabrielle. Alam kong nahihirapan ang bata na maunawaan ang sitwasyon namin, kaya't sinasabi ko na lang sa kanya, "
Gabrielle's Point of ViewHindi ko alam kung paano ko nagawang iwan ang lahat. Minsan, parang panaginip lang ang lahat ng ito—ang buhay na iniwan ko, ang pamilya na sinira ko. Pero ito ang realidad na ginawa ko sa sarili ko, at sa bawat araw na lumilipas, mas nagiging malinaw sa akin kung gaano kalaking pagkakamali ang nagawa ko.Si Kristine, ang babaeng nakasama ko ng maraming taon, ang ina ng anak kong si Kimberly. Bumuo kami ng pamilya, isang pamilya na minsan kong pinangarap na magiging masaya at buo hanggang sa huli. Pero ngayon, wala na iyon. At ako ang may kasalanan. Nagsimula ang lahat nang bumalik si Eumerriah sa buhay ko. Hindi ko inasahan na makikita ko pa siya muli, na mararamdaman ko ulit ang mga damdamin na matagal ko nang inilibing. Akala ko, tapos na ang lahat sa amin ni Eumerriah. Akala ko, kaya ko na siyang kalimutan, kaya kong magpatuloy sa buhay kasama si Kristine at si Kimberly. Pero nang makita ko si Eumerriah, biglang bumalik ang lahat ng damdamin na iyon—mga d
Eumerriah's Point of ViewNakarecover na si Justine mula sa kanyang karamdaman, at sa kabila ng lahat ng nangyari, malaki ang pasasalamat ko kay Gabrielle. Ang kanyang suporta sa amin ay hindi ko malilimutan. Ngunit pagkatapos ng aming pagkikita at nang malaman kong ang matalik niyang kaibigan na si Paul ang tunay na ama ni Kimberly, parang isang matinding tinik ang naalis mula sa kaniya, ngunit hindi ko pa rin maipaliwanag ang tunay na nararamdaman niyang nararamdamanDalawang linggo na ang nakalipas mula nang matuklasan ko ang katotohanan, ngunit wala na akong balita mula kay Gabrielle. Nawawala siya, at kahit anong gawin ko, hindi ko siya matagpuan. Ang kanyang pagkawala ay tila isang bagong pahirap na dumagdag sa aking mga pagsubok.Sa gitna ng lahat ng ito, napapadalas ang pagbisita ni Jayson sa aming bahay. Ayaw ni Justine na magpaligo sa ibang tao, kaya't mas pinili naming huwag mag-hire ng personal nurse. Minsan, nakikita ko siyang nag-aalala at nagtatago ng kanyang tunay na n
Eumerriah's Point of View Tatlong buwan na ang lumipas simula nang biglaang pagkawala ni Gabrielle, at walang sinuman ang nakarinig ng balita mula sa kanya. Lahat sila'y nag-aalala—pati sina Kristine at Kimberly ay naguguluhan na rin sa nangyayari. Hindi ko alam kung paano sasabihin sa kanila na pati ako’y wala ring ideya kung nasaan siya o kung kailan siya babalik.Sa kabila ng lahat ng ito, ang buhay namin ni Shaira ay unti-unting bumalik sa dati. Ako ang patuloy na nagtatrabaho para sa aming pamilya, habang si Shaira naman ang naiiwan sa bahay upang asikasuhin ang mga gawain at si Justine. Naging maayos ang daloy ng mga araw, ngunit ang bigat ng mga tanong na walang kasagutan ay laging naroon."Hanggang ngayon ba, wala pa ring paramdam si Gabrielle?" tanong ni Shaira, habang iniayos ang mga laruan ni Dustine sa sahig.Umiling ako, naramdaman ko ang lungkot sa aking dibdib. "Kahit si Kristine ay nagtatanong na rin sa akin. Nagkakagulo na daw sa kumpanya nila dahil sa biglaan niyang